Een nieuw begin...in een nieuw jasje....


Leef! En geniet van het nu....en realiseer je wat een rijkdom dit is...zomaar mogen leven....




dinsdag 27 december 2011

Thuiskomen, met Floor in de auto, na een intensieve dag...een dag vol indrukken, gesprekken, werk en samenwerken. Een dag om over na te denken....een dag, na alle kerstdrukte en kerstimpressies, een dag om gewoon weer lekker bezig te zijn. Vanuit een kantoor, waar het rustig is, maar waar ook verdriet voelbaar is, een schoonzus van een collega overleden en dan opeens is dood weer zo dichtbij. Een dag waarop mijn vader weer terug is gegaan naar de Samaritaan. Ik ben benieuwd hoe hij het daar weer heeft...een dag waarop er zojuist rakelings een kat overstak en ik maar net kon remmen. Een dag vol leven...zomaar, een dinsdag, de laatste dinsdag van 2011...Anita

zondag 25 december 2011

Gedichtje....

Zomaar een dag...
de kerstlampjes branden nog, maar...
eigenlijk hoeft het niet meer...
een krans nog aan de deur...
maar eigenlijk, mag alles
wel weer gewoon zijn,
net als altijd, en dan staan we
bijna aan de vooravond van 2012...
Zomaar een nieuw jaar...
voor jou, voor mij
voor ons, voor elkaar...
Een jaar vol gezondheid
liefde en geluk,
een jaar met denk ik zomaar
af en toe een traan..
een jaar waarin wij met elkaar
nieuwe wegen in gaan slaan...
Ik wens een ieder
al het goede dat je  nodig hebt
voor 2012, voor jou, voor hem, voor haar
maar vooral met elkaar...

Anita
Zo'n stille ochtend, zonder sneeuw...eerste kerstdag 2011...langzaam wakker worden en je realiseren dat er weer een kerstdag is aangebroken, die je samen met je vader mag vieren. Zomaar een bonus kerstdag volgens mij, een dag waarop hij stralend in zijn zorghotel in Veghel aanwezig is, met Els. Een kerstdag waarop ik mij weer realiseer, juist na het lezen van haar brief aan Rietje, hoe ik mijn moeder mis en altijd zal blijven missen. En toen ik mijn vanmorgen aan ging kleden, merkte ik dat als ik mij netjes aankleed, ik de stijl van mijn moeder heb...nee zij liep niet in een spijkerbroek, of in een oude polo...zij droeg een nachtjapon in bed...dus verschil is er wel degelijk, maar toch..ik lijk op haar. Oude mensen in de Samaritaan die haar hebben gekend, zien mijn moeder in mij. Ook wat bouw betreft, stevig, met twee benen op de grond, lijk ik op haar...
Wat kun je mensen missen, zomaar missen....en ook daar is kerst voor bedoeld, om hier eens eventjes bij stil te staan. Om vanuit rust je kaarten van het leven eens te bekijken, je te beseffen hoe goed en rijk je bent als je gezondheid goed is, als je mag zijn met diegenen die je lief zijn.En ook om stil te staan bij al diegenen die je ontvallen zijn en die je zo intens mist, nu, straks en ooit...Vooruitblikken, nadenken over wat je gaat doen of anders gaat doen in 2012..... En 2012 wordt voor mij dan ook het jaar waarin ik lekker ga opruimen, letterlijk opruimen, dingen weg doen, die ik niet meer nodig heb...genieten van de vriendschappen, familie, lekker eten, een goed glas wijn, maar lekker opruimen...tja en wat zal dat dan weer betekenen....geeft niet, we zien het wel. En het jaar waarin ik beter ga zorgen voor mijn lijf, mijn rug, mijn welzijn. Dus niet meer idioot vroeg op en ontzettend lange dagen maken..nee, balans vinden en houden....vanuit die rust...
Nu een kerstdag met de familie van Loon....wat heerlijk, en morgen een kerstdag met de familie Smitshuysen...zomaar samen zijn, de kaarsjes branden, de lampjes in de boom aan...de open haard die brandt, gezellig...dag, veel liefs, Anita

zaterdag 24 december 2011

Veel verbinding met diegenen die je lief zijn....

Mijmeren...en genieten...

Vuurwerk in de achtertuin, zomaar omdat Annemarie 49 is geworden. Wensen doen en uitspreken, liefde en geluk en vriendschap in overvloed. Mooie mensen, die Annemarie een bezoek brachten, en een meer dan gezellige sfeer. Andrea die kwam...dank je wel! Dansend naar de klok van twaalf, de tantes van Annemarie waren erbij, op tante Roos na, jammer helaas. Zij heeft een slijmbeursonsteking in de arm geloof ik en dus wens ik haar beterschap...champagne flessen overal en een tafel vol happen. Een bende van jewelste, zoals iedere keer...maar oh wat is ze jarig. Mijn broer Arie erbij, en nichtje Noor, hoe blij kun je met je familie zijn. En hoe leuk is het niet, dat mijn vrienden allemaal zo blij waren dat Arie er weer is, weer gezond is...Dank jullie wel voor lieve felicitaties per mail, per sms, per post...mijn Annemarie is meer dan verwend. En ik, ik vind het heerlijk..ik heb genoten. Florine heeft ongekend goed geholpen, en gezorgd voor vele gevulde glazen. De glasbak was onze grote vriend vanmorgen...zo leuk om met een gezicht alsof het heel normaal is, ongekend veel lege flessen in die bak te gooien...Vrienden en vriendinnen die met elkaar naar de film gaan, die delen, wat is het leven toch leuk...en kerst staat voor de deur. Kerst is terugblikken, kerst zonder Ron, zonder Freek, zonder nicht Leonoor, kerst zonder de moeder van Ada, kortom dit jaar zijn veel mensen ons ontvallen. En kerst betekent dat ik voor al die mensen, die niet meer hier bij me zijn, een kaarsje brandt, en in Venetie...heb ik veel kaarsjes ontstoken in mooie oude kerken. Ik heb niet zoveel met de kerk, maar ik wil wel altijd een kaarsje branden. En hoe mooi, kwam Rietje gisteren met een brief van mijn moeder uit 1981, gericht aan Rietje...en vanmorgen las ik deze brief, de zorgzaamheid van mijn moeder...geweldig...hoe fijn was het om haar handschrift weer te mogen lezen. Vandaag een beetje rustig aan, een oliebol etend, een boekje lezen, een mooie cd beluisteren en zomaar samen zijn. De meisjes, in vertraagd tempo, gaan naar Hugo...en wij doen zomaar niets. Heerlijk....ik wens een ieder een prachtige kerst! Liefs, Anita...een kerst vol dromen, een kerst om van te dromen...een kerst vol liefde in je hart, een kerst die bij je past...

woensdag 21 december 2011

Een kerstwens....

Dag, en vandaag was er een kerstborrel in Cluster West, met de OR als gast. Een mooie bijeenkomst, klein, sober maar goed en in een mooie sfeer. En hierbij mijn kerstwens, zoals ik deze vandaag heb voorgelezen aan mijn team, mijn mensen! Voor 2012 wens ik jou : Liefdevolle armen om je vast te houden, veel grappige, opbeurende en lieve kaartjes in je brievenbus, schandalige ladingen slagroom op je warme chocolademelk, adembenemende zonsondergangen hand in hand, broekpiesmomenten om helemaal niks, uitslaapochtenden op een koude winterdag, rust in je hoofd en rust in je hart, wijsheid bij moeilijke beslissingen, geduld op momenten dat dat slim is, grappige uitspraken van kinderen die heel wijs blijken te zijn, briljante carriere-moves, erkenning voor alle moeite die je doet, troost als je eens verdrietig bent, hoop als alles eens hopeloos lijkt, warme dekens, vuurkorf-avonden met al je favoriete mensen om je heen, een mooi liedje dat alleen voor jou geschreven lijkt, een gedicht dat alles voor je zegt, gezondheid ondanks alles, genoeg geld om te genieten, veel genot zonder dat het geld hoeft te kosten, verwondering over de kleine wonderen om je heen, veel ‘aha’ en weinig ‘ojee’, dromen die uitkomen en nog meer dromen om te blijven dromen, huppelen en schommelen gewoon omdat dat leuk blijft, tijd om na te denken over wat je belangrijk vindt, tijd om je te vervelen, tijd om lief te hebben, en bovenal natuurlijk, een heel gelukkig 2012! Dag, slaap lekker. Anita

vrijdag 16 december 2011

Terugblik op een drukke week.....

Terwijl 'the Voice of Holland'op tv te zien is, en ik zijdelings meekijk, zit ik lekker in de stoel, een glas Pouilly Fume bij de hand, de meisjes naar een feestje, mijn bril voorzien van nieuwe glazen, en het is alsof er een wereld voor me open gaat...ik moet gelijk denken aan broerlief, die nieuwe sterke lenzen kreeg en door de stad ging lopen, omdat hij zoveel moois zag..glimlach. De wereld is zo mooi als je deze goed kunt zien. De regendruppels op je auto, de bladeren aan de bomen, die geleidelijk aan rood worden, de etalages in de stad, de lichtjes aan de huizen, nu met al die kerstversieringen. En het is dus zomaar weer vrijdag. Een intensieve week ligt achter me. Heftige gesprekken, goede ontmoetingen, een vervolgopdracht bij de Politie, top werkelijk waar. Rijkswaterstaat, kortom prachtig perspectief voor 2012. Mijn italiaanse schoenen zijn mijn favoriete schoenen, zwart is weer mijn kleur, en ik voel me goed. Omdat het een gekke drukke week was, maar ik ook meters heb gemaakt. Heerlijk...de komende week is gek en druk, naar Groningen, voor het laatste grote MT dit jaar, met de totale directie erbij. Een kerstbijeenkomst en werkoverleg Cluster West met de OR erbij. Dan nog een hele dag in Assen, met avondprogramma en als klap op de vuurpijl een borrel hier thuis, voor de verjaardag van Annemarie, zij wordt vrijdag 49....En dan is het zomaar kerst, met tante Anita en oom De, Arie en Noor, naar Pa en Els in Veghel...heerlijk voor hem, dat hij weer op vakantie gaat. Vandaag kreeg ik hier thuis kerstrelatiegeschenken, mooie wijnen, een leuke boekje...een leuke kerstattentie van Yarden, kortom het is feest en dat voelt zo. En lieve mensen....ik heb zomaar een mooie zin voor jullie allemaal gelezen, die ik graag wil delen : 'Vraag niet wat de wereld nodig heeft. Maar vraag wat jou tot leven wekt. Ga dan. Want wat de wereld nu nodig heeft, zijn mensen die tot leven komen.' door Howard Thurman. En met deze zin wil ik al mijn mensen in Cluster West uitnodigen voor een geweldig 2012. Dus kom tot leven, en laten we alles doen wat in ons vermogen ligt, om Yarden, om ons bedrijf, nog mooier te maken dan nu al het geval is. Door trots en fier, vanuit onze kracht te opereren. En als iedereen, ongeacht waar je bent, waar je werkt, waar je voor staat, dit zou doen, wat zou de wereld, ons leven er dan prachtig uitzien. Blijf dichtbij jezelf...en leef vanuit je kracht. Ik wens jullie een fijne avond, een mooi weekend. Ik ga morgen lekker naar mijn papa. Liefs, Anita

zondag 11 december 2011

Kerstversieringen enzo....

Deze dag begon met werken, de Politie, mooie andere dingen. Mails, verslagen, examens oefenen. En ondertussen heeft Annemarie ons huis omgetoverd tot een mooi kersthuis. Met lichtjes, een mooie kerstboom, kortom een gezelligheid die je ziet, als je langs het huis rijdt en vooral als je binnenkomt. Deze donkere dagen, waarin er ook altijd van alles aan de hand is. Want ook is Annemarie jarig, een dag voor het kerstweekend en organiseren wij een kerstborrel hier. Gezellig...dan mijn vader, hij gaat weer naar zijn Zorghotel, en ik vind het leuk, want dit jaar gaan tante Anita en oom De met ons mee. Gezellig samen zijn en genieten van het feit, dat mijn vader met Els samen, geniet van een ontspannen manier van zorg. En 2012 staat voor mij in het teken van zijn verhuizing, zijn verhuizing naar een modern zorgappartement, een plek waar spullen van de boerderij kunnen staan. Waar hij zijn 'eigen plek' weer terug kan krijgen. Waar hij zijn schilderij van de boerderij weer op kan hangen. Waar hij zijn stoel, gekregen voor zijn 80e verjaardag, weer neer kan zetten. Zijn spulletjes, de foto van mijn moeder, kortom, het kan weer een beetje het huis van Pa van Loon worden. Modern, met zorg, maar ook een plek waar ik zomaar een dagje kan gaan werken. Gewoon dichtbij hem kan zijn, samenzijn met hem...hoe heerlijk en eenvoudig kan het leven zijn. Nu ben ik de kok, een ovenschotel, een glaasje sauvignon blanc, wat wil je nog meer...niet zoveel toch. Morgen examen Sociale Hygiene, een spoedcursus. Eerst even naar Yarden, kortom een drukke dag met aansluitend een diner bij de Authentieke vrouwen, in Woerden bij Domnique deze keer. Energiek, inspirerend, luisterend naar elkaars verhalen, samenzijn, een goed glas wijn, weer zo'n hoogtepunt in mijn bestaan. Fijne zondag, liefs, Anita

zaterdag 10 december 2011

Een zaterdag, beginnend met de Libelle, is volgens mij altijd een mooie zaterdag. En dat kan niet anders, want mijn vrijdag was heerlijk. Een intensieve lange Yarden dag. Met bezoek van Peter van Wageningen. Als je het hebt over leiderschap, dan voelt dat zo. Geweldig. Een man met wie ik nog heel lang hoop te mogen werken. Inspirerend, met visie, bescheiden en daardoor groots.
Al een paar daar een storing, vandaar geen berichten. Wordt vervolgd. Liefs, Anita

vrijdag 9 december 2011

Strategie en inspiratie uit het universum....

Zondag kreeg ik van Pa Smitshuijsen een prachtig boekje - Gedachten uit een cursus in wonderen...inspiratie uit het universum - een boek vol prachtige citaten en met mooie foto's. Een boek wat hij wel passend vond voor mij. Lief, en bijzonder...hier zo'n citaat 'over het altijd open blijven staan voor leren' bijvoorbeeld : 'Mensen die er voortdurend van doordrongen zijn dat ze niets weten, en die openstaan om alles te willen leren, zullen leren. Maar telkens wanneer ze zichzelf vertrouwen, zullen ze niets leren. Ze doen hun motivatie om te leren teniet door ervan uit te gaan dat ze alles al weten.' Gisterenavond sprak ik over veranderende organisaties, tijdens de afsluiting van mijn module Organisatiekunde en wat de impact van veranderingen op mensen is. En met name dat stuk van 'wij doen het zo' omdat je anders moet loslaten, herken ik zo in dit citaat. En terwijl loslaten je zoveel ruimte geeft en nieuwe energie. Maar ook ik realiseer me, hoe moeilijk dit is.
Vandaag is een leuke dag. En bij een leuke dag hoort een leuke nieuwe trui vind ik, een paarse. Gisterenavond kwam ik thuis en toen had Annemarie twee hele gave nieuwe truien voor me gekocht. En die hele mooie diepe paarse coltrui heb ik vandaag aan. Speciaal voor mijn bezoek, de algemeen directeur. Hij komt meelopen in Cluster West en ik, wij voelen ons vereerd. Gewoon omdat er vanuit de top, daadwerkelijk veel interesse is, voor datgene wat wij doen. Het programma is gevuld...en ik, ik ben er klaar voor. Oh ja strategie. Afgelopen week heb ik als gast in 't Spant de nieuwe strategie voor Verzekeringen mogen vernemen. Mooi, er werd gewerkt met een klantenpanel. En wat was dat een goede sessie! Mooi staaltje leiderschap! Mooi oog en oor voor de klant....dag, 'Niets kan je krenken, behalve als je het daar zelf de kracht toe verleent'. Fijne dag, Anita

zondag 4 december 2011

Ontbijten met vijf vrouwen vorige week zondag

En straks gaan we zomaar ontbijten met vijf vrouwen. Vannacht is er een vriendinnetje hier blijven slapen, leuk vind ik dat...doet me denken aan mijn jeugd, waar altijd mensen mochten blijven logeren. En hoe gezellig het ontbijt dan was...samenzijn en delen. Een basisvoorwaarde in mijn leven, altijd geweest en altijd zal dit zo zijn...want samen ben je rijker, dan alleen...en zoals Tutu zei 'een mens is meer mens door andere mensen'. Vandaag een dagje met mijn nieuwe schoenen en nieuwe trui aan. Zwart, met mijn lievelingsspijkerbroek. Hoe simpel kan het leven zijn...ook dat doet me weer denken aan vroeger, ik wilde zo graag mooie schoenen, maar ik was dat volgens mijn moeder niet waard, want ik ging er net zo makkelijk mee slootje springen. Dus had ik door-de-weekse schoenen en zondagse-schoenen, en die laatste waren precies hetzelfde als die door-de-weekse, alleen netter. Niet afgetrapt, niet kaal, niet vies. Nooit heb ik me gerealiseerd, watvoor ingewikkelde vraagstukken er steeds weer zijn voor ouders, en nu als bonus-moeder glimlach ik als ik denk aan deze herinneringen. En ik merk hierdoor dat ik ouder word, gisteren zei tante Anita tegen me 'pas als je de 50 gepasseerd bent, ga je terugdenken aan vroeger'. En dat klopt wel, want tot dat moment leefde ik er gewoon lekker op los en nu merk ik, dat ik steeds meer denk aan mijn moeder, mijn ouders, mijn jeugd. Leuk...mooi en dankbaar denk ik hieraan terug. Maar ook merk ik, dat ik leef van dag naar dag, vooruit kijkend naar al wat komen gaat. Loslaten, en weer verdergaan en graag met andere mensen dichtbij me. Want die meneer Tutu heeft gelijk je bent meer mens, door andere mensen. Mooie rustige muziek hoor ik nu, een kopje nespresso, de rust is terug...heerlijk! Een fijne zondag, Anita

zaterdag 3 december 2011

Weer terug na een paar dagen welverdiende rust....




Zo, en hier ben ik weer. Een paar dagen niets van mij gehoord...na een geweldig diner, met prachtige wijnen op zondagmiddag, voor prachtige mensen, was ik zomaar uit de lucht. Rust, afstand nemen, loslaten en samenzijn met Annemarie. En het was meer dan heerlijk...de beelden spreken voor zich. En vandaag op weg naar Papa, naar Flakkee, naar mijn roots. Een mooie middag, met de familie Klootwijk, de bakkers die regelmatig in de Samaritaan zijn en waar wij mooie zaterdagmiddagen met elkaar doorbrengen. Met Bep, en haar man Leo, een echtpaar, waarvan de vrouw door MS niet meer thuis kan wonen, verdrietig...intens, en hij bezoekt haar dagelijks. Mijn vader genietend van zijn glas witte wijn, met gevulde speculaas van de bakker zelf...bakker Klootwijk natuurlijk. Mijn vader die zit te smikkelen en bonbons uitdeelt aan iedereen. Mijn vader, die zomaar stil naast me zit, en gelukkig is...daarna naar tante Anita en oom De, mijn tante van 87, die een staaroperatie heeft gehad en verzorgd wordt door haar man. Een gesprek over ouder worden en de beperkingen die daarbij horen. Een gesprek over het leven, over Freek, en zijn prachtige artikel in Trouw, wat een mooi mens. Direct vanuit de auto Lia gebeld...weet je, vanuit verbinding ben je soms met mensen samen, en die band is sterker dan woorden kunnen uitdrukken. Zielsniveau...heet dat zo? Ja zo heet dat...wat een rijkdom. Ondertussen mijn agenda bekijken en kijken waar ik de rust kan behouden, om door te kunnen gaan met alles wat mogelijk is, maar wel met meer respect voor mijn lijf. Want dat lichaam van mij is oud geworden, moe, vermoeid...en ik wil er beter voor zorgen. Dus ga ik een afspraak maken met de huisarts, om te kijken hoe ik het beter kan doen, dan ik het nu doe. Klaar om weer te gaan werken, bij Yarden, bij de Politie, bij...de Inspectie van Onderwijs, jawel...er gaat veel gebeuren. Bij OCW, bij Tender, kortom prachtige opdrachten liggen in het verschiet. En ik heb er zin in, maar wel gepast...en net zoveel zin heb ik, om Cluster West op een prachtige manier op de kaart te zetten. Vanuit zorgvuldigheid en rust...stap voor stap. Gefaseerd, gedegen, grondig. Met de juiste mensen aan boord...en terwijl ik dit schrijf, denk ik aan het artikel over Freek in Trouw. Waarin hij schrijft dat hij voorin de bus of de trein zit. En de trein rijdt door, en je kunt mee doen in die trein, op weg naar succes, of niet...dat mag ook. En ik, ik doe mee...geloof me. De rust heeft me goed gedaan. De uitnodigingen voor recepties, borrels komen binnen en ook daar heb ik zin in. Netwerken, praten, ontmoeten....ik ga een uitvaartonderneemster coachen. Geweldig toch...het beste van twee werelden...uitvaarten en coachen. Top....een training erbij, en klaar zijn we....liefs, fijne zondag...Anita

maandag 28 november 2011

De knop staat op rust, ontspannen en genieten.....


Dag, en op deze mooie winterse dag, zit ik zomaar eventjes op mijn kantoortje....wat administratie te verzorgen, wat te schrijven, wat te reflecteren op hoe de dingen gaan en zijn gegaan. Heerlijk. Een dag met mooie gesprekken, lieve mensen om me heen, leuke ontmoetingen. En nu, een stukje voor de weblog schrijven. Een paar prachtige teksten verzamelen voor deze blog, zoals deze : Je houdt van iemand omdat je van iemand houdt. Liefde kent geen redenen. Van mijn vriend Coelho natuurlijk.Tja en volgens mij werkt het zo. Je komt mensen tegen in je leven, van wie je zielsveel houdt, zomaar...ik had het er nog over met mijn vriendin Jannie, mijn beste vriendinnetje zeg ik altijd maar. Jannie en ik woonden in ons studentenhuis in Den Haag, toen ik 17 was en zij 18. En toen al hebben wij bedacht, dat als wij ooit oud en versleten zijn, wij samen gaan wonen, in een verzorgingstehuis, of wat dan ook, om niet alleen te hoeven sterven. Hoe grappig, dat als je 52 bent je het daar samen over hebt. We spraken over de zorg, die wij hebben voor onze ouders. De zorg voor dierbaren om je heen, de zorg voor hen die ooit voor jou gezorgd hebben. En hoe mooi het is, dat je dit als kind mag en kunt doen. En op dat moment realiseerde ik mij, dat ik zelf geen kinderen heb. En dat in mijn situatie dit wel eens heel anders kan zijn dan nu bijvoorbeeld bij mijn vader het geval is. Maar ja dan realiseer ik me direct, dat de manier zoals wij het nu doen bij onze ouders, wel een heel bijzondere manier is. Zo intens, zo samen. Zo vol liefde....en ach, wat ooit komt, komt ooit...en daar hoef ik niet bang voor te zijn. Kinderen, vandaag lunchte ik met een collega, en hadden wij het over een kinderwens. En hoe deze bepalend kan zijn voor jouw leven. En hoe je vanuit die wens, je leven richting geeft en hoe ontwricht je bent, als die richting anders verloopt, waardoor dan ook. Zo was ik ooit ervan overtuigd, dat ik een zoontje zou krijgen, Basje van Loon. Ik droomde ervan, het zou een jongetje zijn, als in de Calve-reclame. Zo'n blond knulletje, om op te vreten. Het zou natuurlijk een heel hip aangekleed klein Basje zijn...dat begrijp je. Zo'n manneke dat door de kamer heen scheurt met zijn fietsje...zo'n kereltje, waar ik stiekem heel erg om moet lachen, omdat hij doet wat ik deed, zijn goddelijke gang gaan. En die droom heb ik ooit laten varen...en ach, de richting die ik op ben gegaan, als bonusmoeder, als vrouw van Annemarie, als mens...heeft ervoor gezorgd, dat mijn leven uiteindelijk heel mooi is geworden. Gerijpt, geraakt, gevuld met prachtige dingen...dus, mijn richting ging anders, en Basje is er niet, en toch ben ik gelukkig, zomaar heel gelukkig. Met alles wat ik doe....een fijne avond, de knop staat op rust, ontspannen en genieten. Even niks....Anita

Deze nog : 'Als je met hart en ziel liefhebt en ergens in gelooft, voel je je niet alleen sterk, zo sterk dat je de hele wereld aankunt, maar ook rustig en kalm, omdat je weet, dat niets je geloof aan het wankelen kan brengen.' Paulo Coelho.

zaterdag 26 november 2011

Rustig aan wakker worden....

Hoe fijn was het niet, om gisterenavond, na mijn bezoek aan de kapper, samen boodschappen te doen bij Albert Heijn,voor mijn gevoel honderd jaar geleden dat ik daar mocht zijn. Heerlijk...en daarna heb ik gekookt. Want ik werk hard, maar Annemarie werkt misschien nog wel harder, nu zij drie dagen werkt voor haar baas, bezig is met haar kunst, de kinderen, het huis, het huishouden...het huiswerk van Roos, kortom...vrijdagavond zijn we simpelweg moe. En terwijl ik dit schrijf, glimlach ik, want ik ben deze week begonnen, met niet zo idioot vroeg op te staan, wat meer tijd voor mijzelf te nemen, wat meer rust in te bouwen. En dat voelt al beter...mijn lijf reageert...in positieve zin. En zo was ook deze ochtend, vroeg wakker, toen lekker onder de douche, de zonnebank en meezingen met de muziek. Een nespresso erbij...nu wat boodschapjes doen, voor morgen, en dan naar Papa...naar Lia eventjes, champagne halen bij Chris, kortom....zat te doen, maar wel allemaal leuk. Afgelopen week had ik een goed gesprek met een mannelijke collega op het hoofdkantoor en hij heeft mij, op zijn eigen wijze, een spiegel voor gehouden, en daar ben ik hem nu eventjes dankbaar voor. Daar in de kamer, genaamd Engeland. Soms is het nodig om te reflecteren op alles wat je doet...en dat hebben wij gedaan.Ik weet dat hij dit leest en nu glimlacht.....
Gisteren kwam het 'kerstboek' van Okhuijsen, de wijnhandel uit Haarlem, hier door de brievenbus....en dit is echt zo'n wijnhuis/handel, waar ik intens van kan genieten, de ene fles is nog mooier dan de ander...de kerstkist is een droom....een kist met wijnen voor een heel diner, welnu...zo had ik zomaar een kwaliteitsmomentje, een moment van genieten. En het leven kan zo simpel zijn, door alleen maar te lezen, door even in stilte te zijn. Gisteren was ook de dag van de mooie gesprekken, de dag van de balans...en lieve buurvrouw van de Oranjekade...dank je wel voor je lieve wijze kaartje,lief! Anita

donderdag 24 november 2011

Kwaliteitsdagje Yarden Alkmaar.....

En vandaag, dankzij Silentio, dankzij DAMO, dankzij onze muzikant Marcel, dankzij Uitvaria, Family Cards, met mooie bloemen van Inge Quint, met kunst van Annemarie, was het een prachtige netwerkmiddag bij Yarden. Leveranciers kwamen,collega's kwamen, iemand van de Algemene Begraafplaats, een dominee, wat kleine uitvaartondernemingen, mensen van een zorginstelling, kortom het was een mooie kwaliteitsmiddag, zoals een van de aanwezigen opmerkte. Met gitaarmuziek, met tijd en aandacht voor elkaar. Een super compliment voor een van mijn uitvaartverzorgers, kortom....het was heerlijk. Een mooie ervaring rijker...Nu mijn sauvignon blanc en dan Ophra kijken, want als je inspiratie zoekt, kijk dan naar Ophra vanavond....geweldig. Vanuit mijn bed, ga ik lekker kijken. Moe maar voldaan. Liefs, Anita

woensdag 23 november 2011

Nieuwe dag, nieuwe kansen....


Vandaag een wat rustige dag, een dag waarbij ik voor mijzelf wat rust in de agenda heb gebracht. Een dag, waar ik weer het meest optimale uit zal halen. Maar wel vanuit balans. En dus wens ik iedereen een mooie dag, een dag vol plezier, een dag vol mooie momenten. Ik las nog een mooi citaat : Drie essentiële zaken voor geluk in dit leven zijn, iets te doen te hebben, iets om van te houden, en iets om voor te te hopen.

Dus volgens mij heb ik geluk, want alledrie deze zaken zijn op mij van toepassing. Heb een mooie dag, kijk uit met rijden, want het kan zo mistig zijn. Anita

dinsdag 22 november 2011

Zomaar.....

Een dinsdagavond, nadat ik zomaar een hele dag bijna heb geslapen. Beroerd van de gordelroos, van de hoofdpijn, van....tja waarvan. En eigenlijk weet ik het heel goed. Van oneerlijkheid, van mensen die continue commentaar hebben, van mensen die en dit is echt heel erg, niet eerlijk zijn. Niet naar mij, niet naar de organisatie, maar vooral niet naar zichzelf. Naar negativiteit. En terwijl ik dit schrijf en vele gesprekken heb gevoerd, met mensen die dit juist helemaal niet zijn, ben ik bezig mijn koers te veranderen. Waarom...omdat de organisatie van mijn Cluster West nog niets is wat ik wil. En soms betekent dit, dat het team zal moeten wijzigen. Soms betekent dit, dat ik eerlijkheid wil bereiken. En als dit niet lukt, dan zal ik een andere stijl van leidinggeven inzetten. In een training noem ik dit situationeel leidinggeven. Voor de een is dit anders dan voor de ander. Want anders zouden de goeden last hebben en moeten lijden onder de kwaden. En vanavond hebben gesprekken en reflectieverslagen mij weer voldoende energie gegegeven om verder te gaan. Maar wel op een andere manier. Vanuit een vorm van rust. Overwicht, overzicht en zakelijkheid. Dan maar wat minder aardig...zoals ik nu terugkrijg van mensen. Lieve mensen...ik hou het hierbij. Ik geniet nog na, als ik aan Parijs denk, de zon op het terras. Morgen weer aan de slag...met een goede zalf voor mijn gordelroos. Het komt weer goed, geloof me. Liefs, Anita en slaap zacht...

zondag 20 november 2011

Parijs....

Terwijl mijn vrienden, Jannie en Tonnie en Niek zorgden voor mijn vader dit weekend, en nadat ik hem donderdagavond nog heb bezocht, vertrokken Annemarie en ik vrijdagochtend heel vroeg, via Dordrecht, om broerlief op te halen, naar Terneuzen, de crematie van mijn nicht Leonoor. Een vond ik, intens moment, verdrietig, om mijn oude tante zo te zien, om de kinderen van Leonoor vast te houden en om de man van Leonoor daar zo te zien zitten, alleen...en neef Henk nam broerlief mee terug en wij reden door naar Parijs. Een schitterend hotel vlakbij de Arc de Triomphe. Mooi, klein en lief om te zien, maar oh wat waren we moe, dus vrijdagavond sliepen we al heel vroeg, na een glas champagne in een wijnbar. Wat een heerlijk land, allemaal delicatessen ingekocht voor mijn wijnproeverij volgende week. God wat zalig, zomaar in een warenhuis even zitten en een glas champagne drinken, ik wou dat ik een fransman was...ik wist het wel! Maar ondertussen iets op mijn lijf, wat lijkt op gordelroos, een ontzettend vervelende plek op mijn heup, daar waar de band van je broek zit, blaasjes, rood, vurig, en het jeukt als een gek. Dus deze week even langs bij de dokter, want hier zit Anietje niet op te wachten. Ook houden mijn gedachten me bezig, of ik het vol kan houden, onder deze hoge druk te werken en vooral of ik dit wil. Gedoe, gezeik, mensen die een dienstauto gebruiken voor prive aangelegenheden, en het gaat hier volgens mij over normen en waarden. Over integriteit, over je verantwoordelijkheid snappen en nemen. En voor mij, gaat het over balans, over zijn, over het leven leven, over zorgen voor mijn welzijn en dat van diegenen die mij lief zijn...en dus denk ik nog maar eventjes na. Na een prachtig weekend in Parijs, met schitterende zon, mooie temperatuur, een bezoek aan de Mercedes shop op de Champs d'Elysee. Geweldig...een schitterend horloge gekregen van Annemarie...echt zo super....en toen wij terugreden doken wij zo een ernstige mist in, een file bij Rotterdam, kortom een temperatuur tien graden lager dan in Parijs, en nu weer thuis...vroeg naar bed, een heftige drukke week wacht. Oh ja, de beurs was leuk, op een uitvaartbeurs in Parijs kom ik bekenden tegen, de wereld van de uitvaart is klein...ik heb genoten, wij hebben genoten. Een fijne week gewenst...de Arc de Triomphe beklommen, 284 treden of waren het er 287? Geeft niet, het waren er heel veel en het uitzicht was prachtig....Anita

donderdag 17 november 2011

Het leven is meer dan ooit in beweging....heftig!

Lieve allemaal....eindelijk weer een bericht. Toen ik een jaar of dertien, veertien was, ging ik met mijn nicht Leonoor en haar man Tonny kamperen in Cadzand, of ergens aan de Zeeuwse kust,zij hadden net een baby gekregen, achternichtje Monique. En nu, zomaar in haar slaap, is Leonoor overleden. Een triest verhaal...want nicht Leonoor, kreeg drie maanden na het overlijden van mijn moeder een zwaar herseninfarct, lag in coma en was ernstig gehandicapt, kon moeilijk praten en leefde sinds dat moment in een verzorgingstehuis, wat een verdriet, wat een leed. Dus eigenlijk is zij uit haar lijden verlost....maar hoe verdrietig voor tante Tanneke en oom Wim. Voor nicht Anne, die zomaar achterblijft. Voor man Tonny en hun vier kinderen, heftig...een gezin met littekens, een verdriet wat intens voelbaar is. Dit bericht bereikte mij tien minuten voor ik ging starten met module twee van de Politie. Bizar...want tijdens module 1, ging ik weg tussendoor voor de uitvaart van Freek, en hoe ingrijpend voelt verlies in 2011. Een jaar waarin een aantal prachtige mensen mij ontvallen zijn, Ron, Freek, tante Wim, Leonoor...een jaar waarin verdriet zomaar op de hoek op je wacht. Een jaar waarin ik teleurgesteld ben, gelukkig, verdrietig, blij, tevreden en ook weer helemaal niet. Een jaar waarin ik kei- en keihard gewerkt heb. En een jaar waarin ik me ook teleurgesteld voel, als ik denk aan hoe de lijnen lopen bij Yarden. Een jaar waarin ik blootgesteld ben aan kritiek, omdat er zoveel niet gaat zoals het moet. Maar daarnaast een jaar waarin ik keuzes maken mag en kan. Ga ik zo door, of kies ik voor rust, voor zelfstandigheid...want kei- en keihard werken is goed, als je resultaat ziet. Maar als ik nu de balans op maak van mijn werk bij Yarden, dan wil ik sneller dan mogelijk is, en zal ik uiteindelijk goed moeten afwegen, of ik zo wil doorgaan. Een situatie met de OR, waar ik niet gelukkig van word, integriteit die ik op sommige vlakken mis, betrokkenheid, verbinding...kortom tijd om de balans op te maken voor mijzelf. Een ingewikkeld traject kun je wel stellen.....verder de Politie, een aansprekend succes, een fijne samenwerking met Daphne, werken aan een module drie? Zou toch echt geweldig zijn of niet dan...kortom, er gebeuren prachtige dingen en dat geeft me zoveel energie. Dat af en toe een weglek wel opgevangen kan worden. En als ik dan weer denk aan juist al die prachtige mensen bij Yarden, waar ik wel blij mee ben, dan kan ik nog wel even verder. Morgenvroeg weg, Arie ophalen voor de uitvaart van Leonoor in Terneuzen. Dan via Antwerpen, Arie eruit op het station en dan door naar Parijs...voor de beurs Funeraire...een uitvaartbeurs vol noviteiten, en zomaar even slenteren door Parijs...goddelijk...kus, fijn weekend...net stond onze buurvrouw Jeannette voor de deur, met twee engeltjes van glas....en gisteren sprak ik over Engel. En iemand uit de groep agenten, kende Engel persoonlijk....de wereld is klein. Liefs, Anita

vrijdag 11 november 2011

Een handvol geluk....


Gisteren ben ik namens mijn vader op condoleance bezoek geweest bij tante Wim Mast - van den Doel. Tante Wim en haar man, die al lang geleden overleden is, oom Nels, waren vroeger heel goede vrienden van mijn ouders. Misschien wel de beste vrienden, en met hun zonen, hebben wij veel gespeeld. Toen mijn vader 80 jaar werd, was zij nog of weer van de partij. Mooi, hoe intens die levens met elkaar verbonden waren. En ook deze mevrouw kreeg op latere leeftijd kanker en werd heel ziek. En toen ik hiervan hoorde, besloot ik, namens mijn vader zijn condoleances over te brengen. En hoe prachtig was het, dat er mensen naar mij toekwamen en mij eerst voorzichtig vroegen wie ik was, en toen zij hoorden dat ik de dochter van Piet en Ina van Loon ben, kreeg ik steevast de reactie 'ach wat lijk je op je moeder'. En weet je, je kunt me niet blijer maken. Want mijn moeder was en is mijn rolmodel, mijn sterke krachtige en prachtige moeder. En op haar begrafenis zei ik 'ik, ik heb de mooiste moeder van heel Flakkee'en zo voelt het nog steeds. En nu, hier op mijn eigen kantoortje zittend, zie ik een boekje staan 'een handvol geluk' en geef ik jullie een citaat voor het weekend mee : 'Ver weg in het stralende zonlicht, liggen mijn hoogste ambities. Ik kan er weliswaar niet bij, maar ik kan omhoog kijken en zie hoe mooi ze zijn. Ik kan erin geloven en proberen de weg te volgen die ze me wijzen.' En met dit gevoel sluit ik deze werkweek af. Een week vol van werk, van mooie en minder mooie momenten, een week die me moe gemaakt heeft en soms verdrietig. Boosheid, en geluk, alles wisselde zich af. En steeds weer blijf ik geloven in mijn hoogste ambities. Fijn weekend, Anita

dinsdag 8 november 2011

Inspannende dagen, momenten...en een mooie scan uitslag!

Pfffttt en achtervolgd door een motoragent, jawel met een boete van 70 euro in mijn mik, kwam ik vanavond om bijna kwart voor negen thuis. Terwijl ik vanmorgen vroeg, om kwart over acht richting LUMC reed. Voor de uitslag van mijn scan. En jawel de uitslag is mooi en goed. Een rug van een oude dame, versleten, beschadigd weliswaar, maar niet nodig om te opereren op dit moment. Wel fysiotherapie en onder begeleiding werken aan mijn houding. Dus een soort veredelde sportschool, hier aan het einde van de straat, op doktersadvies, dus oefenen aan mijn houding, gestel, mijn lijf en leden. Welnu en eigenlijk vind ik dit wel ok. Dan ga ik proberen dat de rest van mijn lijf, niet een oude dameslijf gaat worden, maar strak en goed geproportioneerd (haha...nog genoeg te doen dus...)!En dit alles geregeld vanuit de zorgverzekering, mooi toch. En zo begon mijn dag, aansluitende scheurde ik met gepaste snelheid naar Yarden, om overleg te hebben met bedrijfsbureau. Om me zorgen te maken over mensen, om afspraken te maken voor de in de avond, met een ziek mens uit mijn organisatie. En aansluitend kwam ik vijf minuten te laat in een overleg aangesneld in Almere, en kwam ik uiteindelijk in een stevig overleg terecht met mijn collega clustermanagers en Sabrina, veel acties, veel gedoe en om half zeven eindigde ik in de file op de A1. Al bellend met collega's, over aantallen projecten, over cijfers, over rapportages, boos, geraakt en terugkoppelend, een diner maandagavond met mijn directeur. Want voor het eerst in mijn loopbaan heb ik het moeilijk, moeilijk omdat mensen anders willen dan ik. Leerzame momenten, ondertussen genietend van prachtige reflectieverslagen van de Politie, mensen die genieten, geraakt zijn, blij zijn met mijn boek over leiderschap. Mooie ontwikkelingen bij OCW, mooie mails ontvangend, buiten Yarden om en ondertussen ook genieten van goede gesprekken. Deuren openen zich en ik sluit ook deuren. Ik ervaar mijn leven als meer dan intens. Gesprekken met broerlief over zijn ziekzijn, over onze emoties. Meer verbonden dan ooit, doordat het niet zo goed met hem gaat. Terwijl hij gelukkig thuis is uit het ziekenhuis. Over mijn vader nadenkend, pratend over de boerderij, dromend over mijn ambities, sparrend met Monique over Yarden. Kortom een intensiteit, die er vanaf spat. Een leven dat vol is, vol van mooie dingen. Annemarie en ik samen aan een glas wijn, kaarsen aan....samen zijn. Haar schilderij 'unknown land' verkocht aan iemand die zomaar langs kwam in mijn uitvaartcentrum. Een kunstenaar pur sang is mijn vrouw...en zij maakt zulke prachtige dingen. En ondertussen heb ik het gevoel, dat mijn leven weer in de zoveelste versnelling is, of gaat...heerlijk ik ga mee met de flow....trapte zomaar in Amsterdam vol in de poep....een soort uitglijder van jewelste...bijzonder! En daarna die agent, die keurig deed wat hij moest doen...en bijzondere ontmoeting, en nog een ding, in januari ga ik mijn droom volgen, pianoles, zomaar een momentje voor mijzelf....dag, liefs, van een gelukkig mens...slaap zacht! Anita en ik realiseer me, dat het goed is dat ik het zomaar een keer moeilijk heb in een werkomgeving. Goed voor mij...een beetje knokken!

zondag 6 november 2011

Mooie uitspraken....


'Even stilstaan…, een hele vooruitgang'....

Prettige dag!
Anita

Update....

Broerlief moet nog even in het ziekenhuis blijven, want zijn stollingswaarden zijn niet stabiel, dus gisteren begonnen in het ziekenhuis en daarna door naar Pa van Loon. Pa, die trots was op alle mooie kleding die door Annemarie voor hem is gekocht, mooie combinaties van hemden, broeken en truien/vesten. Mooie sokken erbij en hij vertelde het aan iedereen die het maar horen wilde. Het was een fijne middag, met Bep en Leo, met de familie Klootwijk, koekjes etend, wijn drinkend, en hij lachte en genoot. Een gesprek van vader tot dochter aan het einde, waarbij hij steeds weer zegt, hoe blij hij is, met mij, met ons contact. En iedere keer weer, als wij daar zo hand in hand zitten, dan realiseer ik, dat ook ik enorm geniet van dit contact. Het zomaar in stilte zijn, een moment van rust in mijn hectische leventje....en terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me, dat ik er aan toe ben, om ergens wat rust in te gaan bouwen. Wat meer zomaar een moment niks wil hebben, om eens te slapen, dat boek te lezen, zomaar thuis te zijn.....tja, het begint altijd met de gedachte, en nu is het de uitdaging om deze gedachte meer en beter vorm te gaan geven. Want mijn lijf protesteert, mijn rug, alles, ik slaap alleen nog maar op mijn zij, lang liggen, zitten, het doet zeer. Dus van Loon gaat aan de slag, om tijd voor zichzelf in te ruimen, meer dan nu het geval is....wordt vervolgd!
Een mooie spreuk 'Vrienden zijn als sterren, je ziet ze niet (altijd) maar je weet dat ze er zijn'is maar weer eens van toepassing. Want de komende tijd is het bezoek in het weekend voor mijn vader wat minder, doordat ik twee keer niet kan en op zo'n moment dan bel ik mijn vrienden, en die gaan dan voor mij, voor ons, naar mijn vader toe. Geweldig toch....juist in deze tijd, waarop ook Arie er niet kan zijn, doordat hij ziek is, is dit zo fantastisch. Dus als iemand dit leest, en hij of zij wil of het komend weekend, of de week erop, een keer op bezoek bij mijn papa, graag....
Voor nu, een kusje, zomaar...Anita

vrijdag 4 november 2011

Groningen vice versa...


Vanmorgen al heel vroeg reed ik richting Groningen om met mijn collega clustermanager Noord, mijn Yarden vriendin, te sparren over ons werk, en hoe we de dingen doen of nog niet doen. En dit dagje was heerlijk, een lunch samen met Suzanne, de manager van het Crematorium in Groningen en Jeannette, mijn collega uit Noord. Leuk om te kijken hoe de dingen daar gaan en in mijn hoofd maak ik steeds de vergelijking met mijn eigen werkgebied, met mijn eigen team. En steeds weer vind ik, dat wij het eigenlijk best al aardig doen. En dat het ene Cluster niet zomaar te vergelijken is met het andere Cluster....de rit heen en terug, bijna 600 km is veel voor 1 dag. En dus ben ik nu heel moe, hoorde ik op de radio dat Sven Kramer de 5000 meter geschaatst heeft in 6.19 een redelijke tijd voor zijn eerste race. Ook hoorde ik lekkere muziek en zag ik prachtige rode, roze luchten. En nu, lekker thuis, na een lekkere maaltijd, samen met Annemarie. Samen the Voice kijken. Morgen mag Arie misschien naar huis en morgen ga ik even bij hem langs en dan naar Pa. Annemarie heeft geweldig mooie nieuwe kleding voor hem gekocht, echt heel netjes, heel leuke combinaties. Wat zal hij er weer mooi uitzien, mijn lieve vader. En nu, zit ik zomaar in de stoel in de kamer, de tv staat aan. Straks een glaasje wijn en dan heerlijk slapen...want wat was deze week inspannend, en wat was er veel, twee keer op bezoek in het ziekenhuis, werken, coachen, praten, De Kunstlijn in Haarlem, Groningen en morgen Flakkee....dus dit weekend, vroeg naar bed, veel slapen en uitrusten. Heerlijk...het mooiste van deze week is de intense verbinding, die als een rode draad door mijn leven loopt. Mensen die vragen naar mijn broer, kaartjes sturen aan hem. Een prachtig lief kaartje van Lia, mijn gesprekken van vandaag...wat een mooi en intens leven mag ik leven...Ik wens jullie een heerlijk weekend, liefs, Anita

donderdag 3 november 2011

Kunst en scherven....


5 jaar getrouwd! En terugblikkend op deze 5 jaar is genoeg om boeken en weblogs over vol te schrijven. Ervaringen, intense momenten, verdrietige momenten, ziek zijn, beter zijn, Pa van Loon, herinneringen, jeetje wat kan er veel gebeuren in vijf jaar tijd. En nu, 3 november 2011, zit ik hier zo rond een uur of tien op deze dag, na mijn broer te hebben bezocht in het ziekenhuis. Na een bezoekje aan zijn kind, mijn nicht Noor bij haar moeder, en ben ik moe en voldaan. Vandaag was mijn vrije dag en toch heb ik weer een uur of vier doorgebracht bij Yarden, samen met Annemarie. Zij was bezig met kunstenaars, met het inrichten van mijn Uitvaartcentrum, met glas, aluminium, vilt, en haar eigen werken. En terwijl zij een glazen kunstwerk aanraakte, spatte dit uiteen in duizend stukjes....volgens mij een symbool voor geluk. Een positieve wending, een teken...of bijgeloof. Het maakt niet uit...daar zijn verzekeringen voor. Ondertussen ziet mijn uitvaartcentrum er meer dan prachtig uit. Met mooie herdenkings/rouw-tekens van Silentio...met prachtige kunst, al met al een heel mooi iets. Ik ben benieuwd hoe men dit alles zal ervaren, deze kunst rondom de dood....een vilten lijkwade op een opbaarplank! Mijn broertje ligt nog in het ziekenhuis. Hij ziet er wat beter uit en wat mij betreft houden ze hem daar nog een paar dagen, totdat alles onder controle is. Zijn trombosebeen doet nog zeer. Zijn elastieken kous is aangemeten...het eten smaakt hem weer, kortom...het komt weer goed. Wat een zegen, fijn om zo met hem te praten, en even samen te zijn. Nu mijn sauvignon blanc uit Nieuw Zeeland en morgen naar Groningen, leren van mijn collega uit Noord. Heerlijk ik zie er naar uit...slaap zacht. Als ik naast me kijk zie ik prachtige volle rozen, van Suzie Fleurs...zo'n hele dikke roos, die je hand bijna vult...prachtig! Kus, Anita

woensdag 2 november 2011

Broerlief...en andere beslommeringen....

Dag allemaal....en ondertussen ligt broerlief in het ziekenhuis. En natuurlijk weet mijn lieve vader dit niet, en dit wil ik even zo houden....omdat hij zich anders onnodig zorgen maakt. Dus lieve oom Koos als u dit leest, wilt u hier dan rekening mee houden aub. Mijn broer is opgenomen en heeft een longembolie en een trombosebeen. Gisterenavond was ik bij hem en morgenavond weer. En gelukkig wordt hij goed onderzocht, vandaag een CT-scan gehad. Geen kanker, waar ik zo bang voor was. Geen aids, niks, een longembolie. Het goede nieuws is, dat hij zo ziek was en gestopt is met roken. Het goede nieuws is, is dat hij het roken wil laten...dus wie weet heeft dit nog een effect. En gaat hij vanaf nu wat gezonder leven. Hij blijft voorlopig nog wel een paar dagen daar, zodat ze kunnen onderzoeken wat er nog meer speelt. Heeft hij ontstekingen of wat dan ook...ik hou jullie op de hoogte. Kaartjes kunnen jullie sturen naar :
Albert Schweitzer Ziekenhuis
Locatie Dordwijk
Arie C. van Loon, afdeling C1
Albert Schweitzerplaats 25
3318 AT Dordrecht

Verder is het programma voor de Politie helemaal klaar en krijgen wij prachtige reacties op module 1. En vanavond hebben we het vervolg helemaal afgerond, echt geweldig! Coachtrajecten bij OCW gestart, verbouwing binnen Yarden loopt, nog niet gesmeerd, maar wel goed! En komend weekend Kunstlijn in Haarlem, met werk van Annemari en andere kunstenaars in mijn Uitvaartcentrum. Echt geweldig....meer dan trots ben ik. Dus hebben jullie zin om naar Haarlem te komen tussen 09.00 en 17.00 uur is mijn Uitvaartcentrum geopend voor publiek, om kunst te kijken....
Een groots podium voor Annemarie en voor datgene waar zij voor staat....morgen op mijn 'vrije dag' gaan we hiermee aan de slag. En tja...waarom ben ik morgen vrij. Omdat wij morgen 5 jaar getrouwd zijn, zomaar....5 jaar. Tropenjaren, heftige jaren, emotievolle jaren, maar ook prachtige intense rijke jaren...maar onze vrije dag, is gevuld met verplichtingen, afspraken en andere dingen...en zal eindigen in het ziekenhuis bij mijn broer en bij Noor. Met wie ik morgenavond nog even lekker ga praten, om gewoon dit lieve kind bij te staan, als tante van de familie....want ook voor Noor gebeurt er nogal wat in haar leventje. Oma overleden, opa in het verpleeghuis, papa in het ziekenhuis...gelukkig haha...heeft zij nog een hele sterke tante! Lieve mensen...ik stop, niks meer te melden...lekker een kopje koffie en dan zomaar de krant. Kus, liefs, en nog veel meer. Wordt vervolgd. Anita

zondag 30 oktober 2011

Broer Arie.....




En soms zijn er van die momenten in je leven, waarop je je afvraagt waarom de dingen zijn zoals ze zijn. En vandaag is weer zo'n moment....gisteren zag ik mijn zieke broer en dit beeld van hem, is me de hele dag en nacht bijgebleven, een beeld, dat me deed denken aan mijn moeder, dat in zichzelf gekeerde, dat stille, die diepliggende verdrietige ogen. Die pijn, dat hele magere, ik keek naar zijn ingevallen gezicht, zijn bleke huid, zijn dunne armen en kon wel huilen echt waar...want hij is ziek, pfeiffer zegt de dokter, veroorzaakt door stress, en volgens mij door nog veel meer. Want een prater is hij niet, een deler is hij niet, een echte genieter maar af en toe...maar wel een intens lieve broer, die eigenlijk in mijn beleving dit leven als zwaar ervaart. Ik sms hem dagelijks een paar keer, omdat ik me hartstikke veel zorgen maak. Omdat hij ziek is en meer dan pfeiffer heeft...zijn lever doet het niet of niet goed, zijn longen doen pijn, ja gelukkig hij is gestopt met roken, maar terwijl ik dit schrijf, vraag ik me af, of dit nog op tijd is...want die longen, hebben zo genadeloos op hun lazer gekregen. En toen ik in de auto, met Annemarie samen naar Flakkee reed gisteren, kon ik wel huilen. Want hoe zal alles verder gaan. Arie moet rust nemen de komende tijd en mag en kan niet naar Pa toe. Hij heeft niet eens de energie...en mijn vader, aan hem heb ik verteld dat Arie pfeiffer heeft. En dat accepteert hij wel als bericht. Maar eigenlijk wil ik niet dat mijn vader zijn zoon zo ziet, zo ziek. Het zou hem zoveel zorgen erbij geven...en ik denk aan de woorden van mijn moeder 'je krijgt wat je dragen kunt kind...' en heb de neiging te willen protesteren. Want ja ik kan het wel allemaal dragen, maar ik zou soms wel eens een hele dag onder het dekbed willen blijven liggen, om even niets te hoeven dragen...om zomaar eventjes te mogen zijn. En na een fijn bezoekje gisteren aan tante Aniet en oom De, en aansluitend een heerlijk diner bij Ria en Hans, zijn wij vanmorgen blijven liggen. Kijken naar Harry Mens op zolder, vanuit ons heerlijke bed. Bekenden zien, de familie Klootwijk in de reclame van Tieleman Keukens. Meneer Tieleman zelf, met wie Pa en ik regelmatig in zijn grand cafe in Middelharnis, een glas wijn drinken. En zomaar niks hoeven...nu een stukje schrijven over Arie. Mijn eigen broer, mijn enige broer. De man met wie ik al mijn hele leven optrek, met wie ik veel gedeeld heb, en soms minder gedeeld heb, maar de broer van wie ik zielsveel hou...en met wie ik samen 'zorg' voor het voortbestaan van onze familie en onze familie-herinneringen. Arie die alles weet, tot op detailniveau van hoe ons leven vroeger was. Arie die namen kent en feiten, die ik, al lang niet meer weet. Arie het brein in onze familie, de denker, de intellectueel, die volgens mij ongekend veel lasten en lusten heeft gekend in zijn leven als het over zijn zusje gaat. Zijn 'zusje' die gewoon haar hart volgde en de hele wereld vertelde dat zij vrouwen net wat leuker vond dan mannen. En die dus hierdoor van alles naar het hoofd kreeg, maar niet boog. Zijn zusje die overeind bleef staan, daar waar hij het niet kon of durfde. En zo kijk je naar elkaar en zie je elkaar en zo help je elkaar in dit leven. Als broer en zus. Ruziemakend, blij zijn met elkaar. Samen ervoor zorgen dat je moeder netjes verzorgd opgebaard wordt, terwijl Ramses Shaffy voor ons zong 'zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder' het lied van Ma van Loon. Samen zorgen voor de boerderij en alles wat daar moest worden ingepakt, opgeruimd. Anita weggooiend, Arie die alles wil bewaren, de opruimer en de verzamelaar. De optimist en de denker, de vrolijke ondeugende vrouw en de serieuze, ernstige man, broer en zus, tot in de eeuwigheid. Verbonden uit liefde, en verbonden door onze prachtige jeugd, daar onder de rook van Middelharnis...aan de Oostmoerse Scheidweg 1 te Stad aan t Haringvliet. Op die prachtige boerderij, met die mooie klokgevel...Arie en Anita van Loon. En dus lief broertje, hoop ik dat je nu echt lef laat zien, die arts op zijn flikker geeft en je helemaal laat onderzoeken, want ik wil niet dat je zo ziek bent! En anders, dan doe ik het wel...voor jou, omdat ik je zusje ben! Kus, Anita

zaterdag 29 oktober 2011

En ik bedoel thanatopracteur

Thanatopraxie is een behandeling die het ontbindingsproces van een lijk tijdelijk vertraagt en het besmettingsgevaar doet wijken. Op dit moment (2010) is thanatopraxie mogelijk in vele (onder meer België, Duitsland, Frankrijk en Engeland) landen. In Nederland is thanatopraxie middels een wijziging van de wet op de lijkbezorging sinds 1 januari 2010 toegestaan
Het woord `tijdelijk` geeft al het verschil aan tussen balsemen en thanatopraxie. Balsemen is een manier om overledenen een zo lang mogelijke tijd te bewaren, zonder dat het uiterlijk wezenlijk verandert. Men spreekt dan over conservering van een lichaam voor de lange termijn. Bij thanatopraxie is het doel van de behandeling een overledene voor enkele dagen te conserveren met een uitloop tot 10 dagen na het overlijden. Thanatopraxie is te verdelen in twee gebieden: de tijdelijke conservering en het cosmetisch gedeelte (het ‘restaureren’ van een overledene en het opmaken). Voor een goede restauratie is het eigenlijk noodzakelijk het lichaam eerst tijdelijk te conserveren, omdat de ingebrachte conserveringsvloeistof een eiwitverhardende werking heeft op de lichaamscellen. En thanatopraxie is vanaf heden dus ook een onderdeel van de dienstverlening van Yarden Uitvaartzorg Cluster West in de verpersoonlijking van Pien en Sabrina. Dag, Anita

Enerverend, intens en o zo prachtig.....


Ja zo was deze week. Een week die bol stond van prachtige emoties en een week die in het teken stond van Freek, zijn afscheid, wat groots was en juist door de mens Freek ook weer zo klein. Een uitvaart Yarden waardig...althans volgens mijn droombeelden. Een samenzijn van mensen vanuit verbinding..En dit op de dag, dat ons programma bij de Politie van start is gegaan. De module zingeving, voor de eerste groep, en Daphne en ik waren betrokken, gespannen en vol verwachting en ach wat was dit een prachtige ervaring. 12 mensen, met ongekend veel bagage, opleiding en ervaring in de rugzak zo mooi zien bewegen. In een hotel in Made...twee en een halve dag, Henk die ingevlogen werd, zodat ik bij het afscheid van Freek kon zijn, Monique op de achtergrond, ons volgend per sms...simpelweg zijn met elkaar. Een week die enerverend was als het over Yarden gaat, de verbouwing van mijn verzorgingsruimte en koeling. Alles gestript, alles eruit, uitwijken naar UZ, naar Alkmaar en Bergen. Samenwerking, verder denken, en elkaar helpen. Weer die verbinding. Pien en Sabrina, mijn twee jonge dames, nu nog in Engeland, maar geslaagd voor de opleiding tot thantopracteur. Een uniek iets, een voorrecht, kortom....klaar voor alles wat komen gaat! En ik, als leidinggevende ben trots, trots op deze dames en zal hen maandag met bloemen ontvangen! Weer thuis zijn, weer hard werken, weer moe zijn, weer kramp hebben...deze week had alles. Eindigend met een concert van Paolo Conte, prachtig, met een tienkoppig orkest en een oude man, hij lijkt op een wat gerimpelde grijze voorovergebogen boer, met een raspende prachtige stem, in een taal die je niet verstaat maar voelt,het italiaans, zingt hij volgens mij over gewone dingen. Hij maakt geluidjes, zijn orkest speelt allerlei prachtige instrumenten, en de muzikaliteit knalt over je heen...en nu, op deze vroege morgen, bijna klaar voor het LUMC, mijn scan omdat die werveltjes van mij wat zeurderig zijn..... Dan, naar Arie mijn broertje, want hij is ziek. Dan naar mijn vader, en nog een glas wijn bij tante Anita. De familiecirkel is rond, even met elkaar zijn, want dit clubje is klein en kwetsbaar, dat realiseer ik me iedere dag...de familie van Loon geeft dan wel nooit op. Langzaam aan doet het verval zijn intrede...en terwijl ik dit schrijf glimlach ik en zomaar denk ik aan een zin van Daphne :
'als je iemands naam kent, kun je haar roepen. Als je iemand kunt roepen, kan zij naar je toekomen. Als zij naar je toekomt, kun je haar vasthouden. Als je haar kunt vasthouden, kun je haar weer loslaten....' prachtig he...en loslaten, omdat iemand nooit weg is, was het thema van deze week. Loslaten, en vanuit die nieuwe energie voelen en ervaren...dit weekend ga ik hiermee verder, door simpelweg te zijn!
Liefs, fijne dag...
Dit gedicht van Mary Frye werd voorgedragen door de zoon van Freek :
Do not stand at my grave and weep

Do not stand at my grave and weep,
I am not there, I do not sleep.

I am in a thousand winds that blow,
I am the softly falling snow.
I am the gentle showers of rain,
I am the fields of ripening grain.

I am in the morning hush,
I am in the graceful rush
Of beautiful birds in circling flight,
I am the starshine of the night.

I am in the flowers that bloom,
I am in a quiet room.
I am in the birds that sing,
I am in each lovely thing.

Do not stand at my grave and cry,
I am not there. I do not die


Wat prachtig toch...liefs, Anita

zondag 23 oktober 2011

Terug naar de Bron van Liefde zonder voorwaarde.....






Wat een prachtige tekst, de tekst van de kaart van Freek. Want Freek is overleden op 20 oktober j.l. en de komende week zullen wij met blijdschap zijn leven gedenken...hoe prachtig is deze mens, slechts 50 jaar jong, en zo stond ook op zijn kaart 'echtgenoot,vader, pleegvader, visionair, inspirator en wereldverbeteraar'...hoe prachtig als je zo herinnerd mag worden. In onze vakantie in Egypte kreeg ik een telefoontje van Els, met deze mededeling. En direct heb ik Lia gebeld en haar gesproken, hoe intens kan het leven zijn. Terwijl wij genoten met zijn viertjes van een heerlijk weekje zon en slapen, van heerlijke temperaturen, zachte wind erbij en lekker water, had Freek een heftige nacht en keerde hij terug naar de Bron van Liefde zonder voorwaarde....
En op zo'n moment besef je hoe goed je leven is, en als je daartoe in staat bent, dan zit je denken heel dicht tegen danken aan. Dan leef je je leven vanuit een dankbaarheid, voor al wat is. Dan kun je bergen verzetten. En Egypte was en is prachtig, lieve mensen, mooie intense momenten en ondertussen hield ik een linkje naar de buitenwereld, alhoewel ver weg, en realiseerde ik me dat er ondertussen mensen uit mijn team heel hard werken om achterstanden in te lopen, zaken goed te doen met elkaar. Om te delen, te spreken, te bespreken en was Petra een achterwacht waar ik trots op ben, zomaar trots. Omdat zij van huis uit, van alles regelde en reageerde op stevige mails van mijn directie. Omdat zij dingen oppakt om mij te ontzien. Zo ook Daphne, die regelde dat ik bij de uitvaart van Freek kan zijn, om samen met zijn dierbaren zijn leven te gedenken, en ondertussen draait zij met Henk het programma samen door. Dank je wel lieve mensen, ik ben echt oprecht dankbaar met jullie te mogen zijn in dit leven hier. Ik voel me rijker dan een koning...Wat je aandacht geeft wordt groter, dus geef vooral voorrang aan alles wat goed en mooi is. En met dit standpunt in mijn gedachten stap ik deze week in. Treed ik een ieder tegemoet, vanuit geloof, vanuit positiviteit en vanuit kunnen....dank je wel, voor deze week. Voor vele uren slapen, voor slapen in de zon, de warmte op mijn huid...voor alles wat mij gebracht is. En ja natuurlijk mis ik mijn dierbaren als ik niet nabij ben, of in een ander land, maar ook dan ben ik dichtbij, altijd ben ik dichtbij...en zo, ga ik straks weer heerlijk naar mijn vader. Samenzijn met hem, misschien wel stil staan bij het leven van Freek, de prachtige man met de paardestaart, de man die zorgde voor zoveel glans in het leven van mijn vader...dank je wel Freek! Dank je wel Lia, dat je er zomaar was, op een moment dat mijn vader jou zo nodig heeft. Mooi om je te realiseren dat mijn vader met Lia zijn leven gedeeld heeft, haar dingen heeft verteld, die hem kwetsbaar en daardoor zo sterk maakten. Mooi als je dit mag ervaren in je leven, het delen van je diepste ziele roerselen. En mooi dat ook mijn vader dit heeft mogen ervaren in zijn leven...die prachtige man! Nog een zin voordat ik voor nu verder ga 'zet de ramen en de deuren in je hart open en zie hoe mooi het leven is'...ik wens jullie een fijne zondag. En voeg hier nog wat impressies vanuit Egypte aan toe. Liefs, Anita

vrijdag 14 oktober 2011

Een laat blogje.....

Onophoudelijk door willen gaan, berichten ontvangen dat mensen uit je leven je zijn ontvallen, zo is Mieke overleden...kanker, ja natuurlijk weer die rot kanker, een vrouw die bij mij op bezoek kwam, zij is niet meer hier...en Freek, en Jan, zij zijn nog wel hier...maar soms dan maakt dit alles me zo bang. En ik dan, ik, ik ga door, steeds maar weer, keer op keer. Dodelijk vermoeid, het Yarden lijflied zingend, met pijnstillers in mijn broekzak, want die rug is zo vervelend....ik schrijf over 'gedoekte mannen' en hoop deze te gaan zien. Ik, wij, jeetje wat werken wij hard...zonet komt een kind terug uit Barcelona, met blaren op haar voeten, enthousiast en blij....want wat kan een studiereis of hoe heet zoiets, ook leuk zijn. Deze week was geweldig, ongekend druk, trainen, coachen, nieuwe contacten, nieuwe opdrachten, kortom een week vol werk...ongekend veel werk, een nabestaande, die volop in de verhalen zit en alleen maar haar verhaal wil doen en dat dan op vrijdagavond in Zwaag....pfffftttt. En nu, nu ben ik zomaar thuis. Mijn sauvignon blanc gecombineerd met glaasje water, de laptop op schoot en eventjes hoef ik niets!!!! Klanten die niet betalen, of slecht betalen, een huurder die het moeilijk heeft, kortom geld is zomaar een issue...en daarnaast de wetenschap dat ook dit zich weer op gaat lossen. En over anderhalve week, dan begint de Leergang Leiderschap voor de Politie...wow samen met Daphne twee en een halve dag trainen. Werkelijk super, Annemarie heeft de mappen gemaakt. Prachtig, indrukwekkend, en dynamisch want deze mappen worden steeds weer aangevuld, door een ieder...samenwerking, dynamiek in optima forma! En wat ik nu wel voel, is dat ik mijn vader zomaar missen ga, mijn lieve papa van Loon. Dus mocht er iemand zomaar zin hebben, morgen heeft hij niet zoveel bezoek, dus wees zo vrij....het maakt hem blij, meer dan blij!!! Lieve mensen, collega's van Yarden, dank jullie wel, de week was intens en stevig en bijzonder. En met elkaar verzetten wij bergen, werken wij achterstanden weg, komen wij met elkaar tot ongekende hoogten. En ik, ik ga door, ik ga door totdat ik val...en dat, dat is nog lang.
Lieve mensen, de kwaliteitsdag bij Yarden, onder supervisie van Frank, was geweldig, meer dan geweldig. Een ware cd-opname, die ik op het feest van Cluster West, zal laten horen...geweldig, in een woord genieten. De intensiteit van die dag, spatte eraf...en ik, ik was meer dan trots op het prachtige schilderij 'kwaliteit cirkel van succes'van Annemarie. Dit schilderij gaat op tournee door Nederland. Op dit moment staat het schilderij in Haarlem, waar een ieder die hier gevoelig en vatbaar voor is, zich zomaar kan bezinnen op dit thema....hoe kunnen wij, in gezamenlijkheid, met de juiste verbinding tussen hoofd en hart, komen tot prachtige resultaten. Slaap lekker lieve mensen...ik ben zomaar moe...liefs, Anita en als je mijn papa ziet, geef hem een dikke pakkerd!!!

dinsdag 11 oktober 2011

Coachtrajecten en nog meer....

En zomaar heb ik na de speeddate 4 nieuwe coachtrajecten gekregen, dus een megascore.....leuk, nieuwe mensen in beweging brengen. Spreekt me meer dan aan....gisterenavond een mooie avond gehad met de Authentieke vrouwen bij Leonie thuis. Een prachtig appartement, daar waar ooit het oude Postkantoor was, tegenover de Grote Kerk in Den Haag...prachtig, indrukwekkend en mooi...net zoals de maaltijd en het samenzijn met de meisjes. Alles was weer als vanouds....en het werd een latertje! Vandaag getraind, terwijl er 14 meldingen van overlijden zijn in mijn Cluster. Een enorme werkdruk, 4 zorgteams op pad, alles loopt en uiteindelijk komt het goed....dankzij de geweldige inspanning van al die mooie mensen die voor en met mij werken. Bedankt jongens, ik ben trots op jullie!
Fijne avond, Anita

zondag 9 oktober 2011

Gedicht van Claire Vanden Abbeele

Zomaar in plaats van veel woorden een prachtig gedicht :

Je luistert en fluistert
je bent me nabij
een vonkje aan de hemel
een zucht van de aarde
een teken van jouw leven in mij

Je lacht en je weent
je stroomt met me mee
hier en daar
twinkelt jouw zijn
aan het zichtbare voorbij

Voor iedereen om me heen! Liefs, fijne zondag
Anita

woensdag 5 oktober 2011

Een soort van ochtendgebed....

En vandaag een soort van ochtendgebed, omdat ik denk aan mijn vrienden, aan diegenen die mij lief zijn, aan mijn vader, en omdat ik iedereen die dit leest, en vooral Freek en Jan, een rustige pijnloze dag toewens. Een gebed in stilte omdat ik met heel grote regelmaat aan hen denk. En mijn dan heel erg goed bewust ben van het feit, dat ik een gelukkig mens ben, omringd door liefde en in goede gezondheid. En juist op dit soort momenten, dan vraag ik mij soms af, als ik mensen onaangenaam zie doen naar elkaar, 'waar zijn wij in hemelsnaam mee bezig'. Het wordt een mooie dag, een warme groet, Anita

dinsdag 4 oktober 2011

Leiderschap en je plan bijstellen...

En vandaag realiseerde ik mij opeens, dat ik mijn aansturing van het team bij Yarden anders ga doen...leiderschap aan de operatie, is anders dan leiderschap aan professionals. En dat betekent situationeel leidinggeven, structuren aanscherpen en dirigerend leiderschap vertonen. Stevig de kaders aangeven en mensen erop aanspreken als ze buiten de kaders denken, bewegen. Ik, als leider op zoek naar ruimte en ruimte gevend, moet nu juist ruimte terugnemen...de nieuwe aanpak! Bijzondere ervaring, en ik dank dan ook hierbij mijn team voor de lessen die ik vandaag heb mogen leren. Ik was te ambitieus en moet mijn plannen bijstellen en dat is dus, wat ik dan ook doe nu. Het was een mooie intensieve dag...Anita

maandag 3 oktober 2011

Afscheidnemen bestaat niet...


En dat is een van de liedjes, die ik zo graag in mijn Uitvaartwinkel wil laten horen straks...want hoe waar kan het zijn. Afscheidnemen bestaat niet..en zo zat ik zomaar bij Freek en Lya op hun bed, waar een heel erg zieke Freek en ik spraken over het leven loslaten, over afscheidnemen en over de dood...goede genade, wat een impact heeft dit op ons bestaan hier. En toen ik vandaag ging tanken, kocht ik het blad Pinkribbon...en ik vraag een ieder dit ook te doen, want de opbrengst van dit blad gaat naar KWF, want 1 op de 8 vrouwen heeft borstkanker. Ongekend...het weekend was prachtig, intens en zwaar en vannacht voelde het ook zo. Ik was vooral geraakt door Freek, omdat er weer zomaar een prachtig mens het leven hier in gaat ruilen voor het hiernamaals. En omdat de cirkel in je leven, steeds dichterbij lijkt te komen...was ik vrijdagmiddag nog bij de vrouw van 'Engel' zo sprak Erika vandaag over 'Jeder kann ein Engel sein' en dat is onze opdracht om eventjes een engel te zijn, voor je medemens, voor diegene die je liefhebt,als je googelt op 'engel' kom je terecht bij 'beschermers' of 'boodschappers van God die bovennatuurlijke gaven hebben'. Welnu ik wil wel een engel zijn. Om mensen te dragen die me lief zijn, om mensen te helpen die het nodig hebben. Of zomaar om betekenis te geven aan ons bestaan hier op aarde. Om Freek te helpen, of bij te staan bij het proces van loslaten...en tussen al deze intensiteit door, hebben wij de verjaardag van Reynaud gevierd bij Woods, met een glas Pommery aan het water, met heerlijke spijzen en mooie gesprekken. En daarna, een dag later, was daar die liefde bij Soldaat van Oranje, prachtig...dus een weekend, vol indrukken, vol intensiteit en nu zomaar eventjes rust. En voor jullie, voor Freek hier een lied van Audrey Hepburn :
I believe in Pink
I believe that laughing
is the best calorie burner.
I believe in kissing,
kissing a lot.
I believe in being strong
when everything seems
to be going wrong.
I believe that happy girls
are the prettiest girls.
I believe that tomorrow
is another day and
I...I believe in miracles.

Dag, fijne avond. Anita

zaterdag 1 oktober 2011

Grafstenen, urnen en mooi weer....

Vandaag was de dag, die in het teken stond van grafzerken, natuursteen, urnen en prachtig weer. Een ontmoeting met collega's in Hillegom bij Damo natuursteen. Een prachtige uitleg, rondleiding en een samenwerking die mooi begonnen is, tussen Yarden Cluster West en Damo. Leuk en gezellig om de collega's zo te ontmoeten...een prachtige lunch, en daarna terug naar huis. De zon in en eerst hebben we allebei een uurtje geslapen in de zon. Ik ben zo moe...en wil alleen maar slapen. Heerlijk....ik heb genoten. Nu wachten we op Emmy en Reynaud en mogen wij naar Soldaat van Oranje, volgens mij een prachtig spektakel....
Ik liep eventjes naar het dorp vanmiddag en kwam Jeannette tegen, en allebei waren we moe. Zomaar samen moe zijn is toch ook wel een mooi iets of niet dan...leuk is het als je elkaar zomaar ontmoet, en met elkaar bent...zij wordt zestig jaar en nodigde ons uit om met haar en nog meer mooie vrouwen samen te gaan zingen. Geweldig!
Lieve mensen, het voorjaar was mooi, de zomer wat minder, het najaar wordt prachtig wat een genot. Vandaag kreeg ik bericht over de huisvesting van mijn vader, een plattegrond van zijn appartement. Met balkon, eigen keuken en eigen badkamer en toilet. Heerlijk, tijd om zijn spulletjes uit de container te laten komen en ervoor te zorgen, dat hij uiteindelijk nog een prachtig plekje krijgt in de nieuwbouw van de Samaritaan. Hij komt te wonen op de eerste etage, huisnummer 559. Wordt vervolgd...voor nu wens ik jullie een mooie zaterdagavond toe. Morgen ga ik lekker samen met mijn nichtje Noor naar Papa toe en naar Freek en Lya..heftig, het houdt me zo bezig...Anita

donderdag 29 september 2011

Zomerse avond....


Vanavond, na een intensief dagje, met een prive-training, gevolgd door overleg met Henk, Daphne en Monique op mijn kantoor, zomaar buiten eten...met de meisjes. Praten over levensbeschouwing, over alles wat er gebeuren kan in een leven. Mooi! Een zomerse avond bijna. Net even gebeld met Lya en Freek, en zondag ga ik naar hen toe....tja mooi, het woord mooi is niet goed genoeg. Zo sprak ik gisteren met Frank, en kort daarna smste hij me, dat zijn vriendin aan kanker is overleden, zo dichtbij, zo ongekend dichtbij weer....heftig. Al met al vind ik het leven nu even heel heftig. Het komt zo dichtbij steeds maar weer. En ondertussen geniet ik van mooie dingen die gebeuren, van mensen die dichtbij komen, van gesprekken, van het woord bijzonder...een woord wat voor mij zo intens voelt. En terwijl ik dit schrijf hoor ik een tekst 'take me just as I am...' en dat is aanvaarden, accepteren, dat je bent zoals je bent. Wat een mooie dag, een broodje eten op het bankje voor mijn kantoor met mijn trainee, mijn cursiste...praten over haar leven, haar wens om zwanger te worden, haar ambitie in dit leven. En daarna met drie mensen, Mo, Daph en Henk die mij zo dierbaar zijn geworden en met wie ik prachtige dingen mag doen in dit leven. Rondom het thema leiderschap, en onze prachtige module voor de Politie...en trots en moe, ga ik nu naar bed. Met een hoofd vol gedachten, een hart vol emotie, en zomaar even niks...liefs, Anita ik ben zo moe....

dinsdag 27 september 2011

Vroeg bericht....

Goedemorgen, de kunst van Annemarie zondag, was een ongekend succes, wat een aandacht, en hoe mooi stond ze daar te glimmen....werkelijk lovende reacties, uitnodigingen voor exposities, kortom volop beweging. Mooie mensen ontmoet, en oude vrienden en bekenden ontmoet, erg leuk en inspirerend. Doodop naar bed, dat wel en gisteren weer een stevige dag gewerkt, met voldoende uitdagingen voor een hele week weer, zo lijkt het. En volop verwondering over hoe makkelijk mensen dingen bij je neerleggen....zo van 'dan ben ik er van af...'. Dus een dag vol stevige maatregelen, Anita was er eventjes klaar mee! Wordt vervolgd. Nu een nespresso, zo bij het ontwaken van de dag, dan een krantje en over een kwartiertje weg...ja wat later dan gewoonlijk. Ik heb gemerkt dat iets later vertrekken ook wel ok is.
Fijne dag, Anita

zondag 25 september 2011

Voor alle dromen ......


Voor alle dromen die er waren zijn er plekjes in ons hart! Prachtig, lees ik net en geef ik aan jullie!

En dit verhaal is prachtig - Tevredenheid -
Een visser lag lui in zijn netten te slapen naast zijn boot op de kade. Een rijke zakenman liep langs en zéi 'waarom ben jij niet aan het vissen'. Welnu zei de visser 'ik heb genoeg vis gevangen voor vandaag'. Waarop de rijke zakenman zei 'waarom vang je niet nog een paar vissen, die kun je dan verkopen, en dan kun je geld verdienen, en als je dit steeds doet, dan kun je een mooiere boot kopen, of misschien wel een hele vloot, en dan wordt je net zo rijk als ik nu ben'. 'En dan' zie de visser. 'Nou dan kun je genieten' zie de zakenman....'wat denk je dat ik nu aan het doen ben dan' zei de visser.....

Fijne zondag, Anita

Nog een beetje napruttelend....en denkend aan de glimlach van de herinnering....


Goedemorgen, op deze prachtige dag, zit ik met een nog wat lullig hoestje aan tafel. Annemarie is al vertrokken naar Amsterdam, voor een kunstbeurs, veel te mooi weer riepen wij gisteren al, maar toch, ik ga haar straks achterna. Geen stoelen, slechte stoelen, niet zo best voor mijn brakke rug. Want dat deze brak is, is wel duidelijk aan het worden nu. Geeft niks, zaterdag 29 oktober de scan en dat beeld zal veel laten zien, wordt het fysiotherapie, gaan ze er iets aan doen, vastzetten, ofzo...we zien wel. Chemo's, bestralingen, aangetaste wervels, gecombineerd met ouderdorm, ach het maakt niet uit. Ik zit, ik loop, ik fiets! Terwijl ik dit schrijf, denk ik aan Freek. De uitslag is moordend, opgegeven, geen perspectief meer. Ik heb gehuild als een klein meisje weer...zo verdrietig. Ik heb Lya gesproken, zijn vrouw en ga volgende week naar hem toe. Dat wil hij, dat wil ik, waarom...omdat zij zich wel vasthielden aan mijn ziektebeeld en mijn kans op overwinnen en nu, nu ziet het er voor hem zo totaal anders uit. Praten met elkaar, brengt ons dichterbij maar hoe oneerlijk, is dit alles niet. In mijn hoofd wordt het rijtje mensen, die het niet redden steeds langer en dit maakt, dat ik er alleen maar op kan blijven hameren, dat we proberen het leven dat ons is gegeven, echt intens te leven....
Ik pruttel nog wat na, neem een kopje koffie en denk aan het volgende citaat 'De dood is als het doven van een kaars. Als de ochtend is aangebroken schuilt achter de tranen van verdriet de glimlach van de herinnering.' Wat een bizarre zin eigenlijk juist op dit moment. Maar wel waar....ik heb het boek Tonio gelezen, gebaseerd op het overlijden van de zoon van de schrijver zelf, en ook hier lees je dit. En als ik aan Andrea denk en hoe zij met haar kinderen, haar vrienden verderleeft met Ron in haar ziel, haar hart, dan is dit ook zo bijzonder. En eigenlijk, hoe anders weer, doe ik dit ook met mijn moeder. Zij leeft voort in mij, door alle mooie herinneringen. Ik praat altijd over haar, over wat zij deed en hoe zij deed, over haar zijn in mijn zijn. De glimlach van de herinnering....wat mooi, Anita

vrijdag 23 september 2011

Een weekje vol reflectie....


Mijn prachtige beeld gekregen van Annemarie
En al twee keer ben ik mijn tekst kwijtgeraakt. Ik wil te snel of ik kan het niet meer....glimlach! Deze week in mijn bed, was een weekje vol reflectie. Nadenkend over de Leergang die steeds mooier wordt, over mijn budget bij Yarden voor 2012. Over de waardering die ik voel vanuit mijn directie en sommige collega's. Over mijn vriendschappen, mijn liefde, mijn gezin, over Annemarie..die bijna net zo ziek is, als ik ben en toch maar doorgaat. Over haar aanwezigheid op de Nationale Kunstjaarbeurs in het World Fashion Centre/Beursplaza deze zondag, waarbij een van haar schilderijen op de poster en het entreebewijs staat. En hoe trots ik daarop ben...maar ook denk ik aan Freek. Freek is een boom van een vent, een vriend van mijn vader, ik schat in zo'n 45 jaar. Eigenaar van het bedrijf wat mijn vaders' verzorgingstehuis de Samaritaan aan het slopen is. Freek is een kerel, die mijn vader voorheen mee 'uit' nam, voor een ritje in zijn supersnelle mercedes, of voor een tocht op een boot van de reddingsbrigade. En mijn vader genoot en had dan prachtige trotse verhalen over zijn ervaringen met Freek. En Freek is potverdomme ziek, ook gepakt door die rotkanker. Net als Jan, mijn vaders' andere vriend. Hoe bizar is het niet, dat dit soort prachtige mensen, zo aangepakt worden in dit leven. Wat is hier toch de bedoeling van? Het zijn mensen die zo mooi betekenis geven aan ons leven. Die een voorbeeld zijn voor ons, en anderen. Waarom nu juist deze mensen...ik begrijp het niet. Volgens Viktor Frankl is 'de levenstaak van ieder mens even uniek' en soms twijfel ik hieraan, want soms denk ik dat er mensen zijn, die hun levenstaak net wat serieuzer nemen dan een ander, juist door er te zijn voor die ander...en deze Freek is ook zo'n vent. Ik moet even denken aan het stukje tekst van De Dijk, over leven, want in ieder van ons schuilt een drang naar leven...
Leef vol, leef vrij
Leef in het totaal
Leef lang, leef wild
Leef met allemaal
Leef alles wat je leven kan
en hou je hart erbij...

Prachtig, ik duim voor dit leven, voor Freek, voor Jan, voor al die mensen die het zo nodig hebben. En ik, ik moest even uitrusten denk ik, omdat ik iets te lang, te laat, te wild geleefd heb wellicht, maar ik leef weer verder. Ik rust nog even uit, ben trots op alles in mijn leven....liefs, Anita

donderdag 22 september 2011

Spiegelbeeld....

Soms kijk ik in de spiegel en zie ik mijzelf, oud, vermoeid, verdrietig en zoals vandaag...ook nog ziek, bleek, met diepliggende ogen...en op zo'n moment realiseer ik me, dat ik dit leven soms best wel zwaar vind. Niet om te klagen, niet om te zeuren, maar al met al...is de draaglast soms wat zwaarder dan de draagkracht...en op zo'n moment komt Daphne binnen en dan zit zij op een stoel voor de deur van de slaapkamer, omdat zij niet ziek wil worden en niet te dichtbij wil komen, en zij eet haar boterham. En haar glimlach, haar mooie blauwe laarzen, het contact tussen haar en Annemarie, ons verhaal voor de Politie, voor OCW, waar zij nu samen met Monique staat, maakt dan dat alles weer anders is. Want op zo'n moment voel ik mij gedragen, gedragen door de vriendschap, de liefde in mijn leven. En dan gaat mijn zin waarmee ik begon, al direct niet meer op. En nu lees ik zomaar 'Vriendschap is een relatie waarbij het twee mensen is gegeven dezelfde ziel te delen'. Wow...en ik denk zomaar, met deze wetenschap, dat als ik nu in de spiegel kijk, ik misschien ook wel weer mijn eigen vreugde, mijn eigen blijdschap zie, want ik voel mij gevoed door liefde en dit maakt, dat mijn draagkracht, nadat de griep is verbannen, het weer wint van mijn draaglast...en dat ik weer op zal staan en vol energie zal terugkeren...en ik weet dat al mijn idealen schoon en mooi zijn en Erasmus zei al 'schoon is wat moeilijk te bereiken is'. Tja...en dat is mijn opdracht volgens mij...dus geloof me, nog een paar daagjes kwakkelen en ik ben er weer bij, vol energie, gevoed door nieuwe gedachten, genietend van het boek 'Tonio' een echte intense aanrader....Dag 'spiegelbeeld, vertel eens even...ben ik echt zo mooi als jij' ik glimlach als ik denk aan dit liedje van Willeke Alberti, echt van vroeger, dus ja, ik begin al een beetje oud te worden...vroeger komt steeds vaker in mijn teksten voor. Liefs, Anita

Ziek....

Tja en zomaar ben ik ziek. Hartstikke ziek, griep, koorts, een rug die op breken staat, althans zo voelt het...een tik gekregen via Annemarie, die dezelfde klachten heeft, alleen fysiek wat sterker lijkt dan ik nu ben...maandag nog aan het vergaderen geweest tot tien uur in de avond bij Yarden en alhoewel ik al een Ibruprofin had gehad van Sabrina, was ik zomaar ziek toen ik thuiskwam...en dat ben ik nog steeds, dus alles loopt in het honderd voor mijn gevoel...alleen kan ik even niet anders, dan ziek zijn, dan slapen en in bed liggen. Vandaag nemen Daphne en Monique OCW voor hun rekening, jammer, maar toch...morgen gaat Daphne intakes voor de Politie doen, kortom mijn netwerkorganisatie staat als een huis en daar ben ik trots op. Vanuit Yarden mails en telefoontjes, die ik ook vanuit bed kan afhandelen...kortom, ik ben er eventjes niet. Dus ga ik morgen ook niet naar mijn vader...want ik ben ziek, zo simpel is het leven. Ik hoop er volgende week weer helemaal bij te zijn...dag, Anita

maandag 19 september 2011

Nachtje wakker....

En zomaar ben ik weer eens klaar wakker. En in een donker huis, schrijf ik een stukje aan mijn blog. Omdat er een week voor me ligt, die vol en zwaar is...omdat ik vandaag mijn lijf weer zomaar eens voelde, mijn rug...omdat...gewoon omdat ik niet kan slapen. Net lekker wat gewerkt, voor de Politie. Nu even genietend van de stilte en donkerte van de nacht...En terwijl ik dit schrijf, hoop ik dat jij, en al die anderen zomaar lekker slapen. Vanmiddag dacht ik aan al die mensen, die ik zo graag weer eens wil spreken en ontmoeten. En morgen ga ik gewoon wat afspraken inplannen, waarbij ik vooral stil wil staan, bij die mensen, die ik heel graag wil zien...vrije tijd is een schaars iets geworden voor me...en kwaliteit is waar ik voor wil staan in mijn leven. De kwaliteit van de contacten...van mooie ontmoetingen, van mensen waar ik van hou! Slaap lekker allemaal...de nacht is mooi, de stilte is heerlijk...ik verlang naar het ruisen van de zee over de stenen, zoals in Molivos...heerlijk! Wat een lekker geluid...maar ook hier in Voorschoten is de nacht heerlijk stil...af en toe hoor ik de wind, de regen...Anita

zaterdag 17 september 2011

Op de koffie bij mijn tante en oom....

Afgelopen week droomde ik over mijn tante, op de een of andere manier, was ik met haar bezig, met mijn tante Anita...een dame van 87 jaar, naar wie ik genoemd ben. Een tante met een groot hart, altijd bezig te zorgen voor iedereen, en dus ook voor ons, voor de kinderen van Annemarie, voor mij en Annemarie, voor mijn vader. Met lekkere hapjes, een glaasje wijn (en altijd ingeschonken door haar man, oom De)en allerlei lekkers. Als je honger hebt, of even zomaar wilt genieten van lekkere dingen, kun je naar hen toe. Altijd is de koelkast gevuld met heerlijkheden en altijd openen zij hun deur, voor mij, voor ons, voor iedereen! Prachtig als je zo mag zijn..en tante Anita en ik, wij hebben met grote regelmaat telefonisch contact. En al een tijdje was dit contact er niet...en deze week spookte zij maar door mijn hoofd en opeens dacht ik 'zij is vast ziek' en jawel, toen ik haar gisteren belde, hoorde ik dat zij kou gevat had en wel een paar weken lang ziek was geweest. Dus vanmorgen lekker op de koffie, voordat ik naar Pa ging. Even vertellen, bijpraten en horen hoe het is. Het leuke is dat deze mensen zo geinteresseerd zijn in alles wat je doet, in je leven, dat het een beetje lijkt op een 'ouderlijk huis'soms, want juist dat ouderlijk huis, dat er niet meer is, mis ik soms zo enorm...en dan ga ik af en toe daar eens eventjes langs, om zomaar te vertellen. Heerlijk...en zo begon dus mijn dagje Flakkee bij mijn tante Anita en oom De. En aansluitend ging ik naar papa...die goed gemutst was en blij dat ik kwam. Met een tas vol lekkers, met zalmwraps van tante, met balletjes gehakt, witte wijn en krentenbollen...heerlijk. En zo zaten wij in de recreatiezaal en toen arriveerde de familie Klootwijk, de bakkers uit Rotterdam, uit Capelle aan den IJssel...Pleun, met zijn vader en zijn moeder...beiden in een rolstoel. Jeetje wat heftig...en Pleun was ook emotioneel...het leuke is, dat je dan praat over levens die jou onbekend zijn, over samenzijn, en dat je ziet, dat mijn vader en zijn vader, elkaar begroeten als oude vrienden, terwijl ze elkaar maar net hebben ontmoet. Een verbinding tussen gelijkgestemden...en mijn vader gaat verhuizen. Hij krijgt 10 januari 2012 een eigen appartement met keuken, eigen toilet en badkamer, slaapkamer en balkon. En er is een beetje ruimte voor zijn spulletjes, althans een deel ervan...zodat we dit appartement gezellig kunnen maken. Gezellig en aangenaam, zodat zijn schilderijen aan de muur kunnen komen. Zijn foto's op de kast, zijn muziek bij zijn bed...en als je dan op bezoek komt, dan kun je gewoon even samen zijn. Hij krijgt dezelfde zorg, dezelfde dames die hem verzorgen, alleen meer ruimte voor privacy. En wat dit betekent voor hem, dat weet ik nog niet. Want nu is ook het samenzijn met al die anderen wel iets bijzonders geworden, hoe hij zwaait naar al die andere rolstoelers, die we tegenkomen, is wel intens...en ook wel verdrietig soms...maar het lijkt alsof hij geniet. Gewoon zomaar accepteert hoe het nu is....mijn vader in een rolstoel...maar mijn vader, die gewoon doorgaat met leven, die op zijn manier geniet. Hij genoot vandaag met een enorme kelk wijn, een prachtig groot glas, wat hij mocht gebruiken van Ammy, de vrijwilligster die vandaag achter de koffiebar stond. Een vrouw die hij nog kent van de wielerronde van Flakkee, waar hij altijd met zijn tractor en wagen de dranghekken reed en zij in het comite van vrijwilligers zat. Een vrouw die vroeger al bij ons op de boerderij kwam, en we nu dus weer tegenkomen...
En nu, met Buddha Bar muziek, zomaar thuis, even niks...Annemarie is ziek. En heeft wel even wat verzorging nodig...dus ik ga zo lekker koken voor ons. Fijne avond, liefs, Anita

donderdag 15 september 2011

Intakes...en prachtige ontmoetingen...

En vandaag was weer zo'n heerlijke dag....mooie intense gesprekken met politiemensen, over leerdoelen, groeien en verbinding tussen hoofd, hart en handen...en of het nu over de Politie gaat, of over Yarden, volgens mij is dit de essentie van ons leven. Die verbinding...want als die mist, dan kun je alles vergeten...op weg naar de Politie belde ik met wat collega's, mijn collega uit Groningen, mijn soulmate bij Yarden. Een vrouw met veel kennis, een giga groot hart en een geweldige collega...en op zo'n moment prijs ik me meer dan gelukkig. Met alles wat er op mijn pad komt, een smsje van een vriend van vroeger, of ik ook naar het NK-boksen ga...lief he...nee ik kijk vanavond wel lekker even naar Eurosport naar Fight Night, om te relaxen...om even bij te komen, van alles wat dit leven mij steeds weer biedt. Mooie mensen, die maken dat ik mijn rugzak steeds weer mag vullen met mooie herinneringen, die maken dat mijn rijkdom zomaar groter wordt dan nu al het geval is. En net kwam de Libelle...en ja, die lees ik. De Libelle is het blad wat hoort bij mijn moeder en direct na haar overlijden ben ik verder gegaan met haar abonnement. En mijn vriendinnen vinden het gek, zelfs mijn schoonmoeder moet lachen omdat ik die Libelle zo leuk vind. Omdat het zo truttig is, welnu, dan ben ik toch gewoon lekker truttig...maar laatst zei diezelfde schoonmoeder, dat zij ondertussen de Libelle ook leuk vindt...tja, alleen is zij schat ik ietsie ouder dan ik ben. Maar ja, kan mij het schelen..die Libelle dus, die gaat over je 'bron'. Over wie jou inspireert en weet je, dan ben ik weer terug bij mijn moeder, mijn vader, mijn bron...mijn oorsprong. En steeds weer realiseer ik me dat ik hen zo dankbaar ben, voor datgene wat zij mij hebben meegegeven aan waarden. En als ik het heb over waarden, ben ik weer terug bij mijn werk, bij Yarden, bij OCW en bij de Politie...want het gaat daarover als je het hebt over leiderschap!! Leven, werken en voelen vanuit je kernwaarden, van je authentieke ik...dus 'Pa en Ma bedankt...ik hou van jullie!'Liefs, Aniet