Het zal je toch maar gebeuren....

Op Facebook staat een indringend verhaal van een vrouw, die kanker heeft gekregen, op 47-jarige leeftijd. In de krant het overlijden van een vrouw van 50 in Naaldwijk, kanker. Met een collega een voorbespreking gehad met een mevrouw die terminaal was en haar uitvaart al zelf wilde regelen, zondagnacht is zij overleden aan kanker. En iedere keer weer, als ik dit soort berichten lees dan ben ik even geraakt. En iets in mij is dan een beetje bang. Dan voel ik aan mijn rug, en aan al die plekjes, waar ik soms van denk 'is dit gewoon'. En dan realiseer ik me weer, wat kanker met je doet. Dan denk ik aan Eveline, gisteren was ik mijn mail aan het opschonen en kwam ik een mail van haar tegen. En had daarna even contact met haar man. Als je ooit in je leven kanker hebt gehad, dan blijft dit altijd je zwakke plek. De plek, waardoor je emoties voelt als je er een verhaal over hoort. En helaas horen we veel te veel verhalen over kanker, en helaas gaan er heel veel mensen, vrienden, bekenden, collega's dood aan die rotziekte. Want dat is het. Niet meer en niet minder. Mijn oud collega waar ik een paar weken geleden op bezoek was, hij is opgegeven. De kanker is terug. Ook zo'n zin. De kanker is terug. Blijkbaar komt het heel vaak voor, dat die kanker weer terugkomt. Denkend aan mijn moeder, vier keer kwam die kanker terug. Lekker verhaaltje zo vroeg in de morgen, maar soms maakt het mij zo bang. En geloof me, ik ben echt niet bang. Ik vecht overal tegen als het moet. Ik knok mezelf altijd terug, als ik denk te verliezen. Ik knok voor mijzelf en mijn medemens. Ik sta voor mensen op en ga geen strijd uit de weg. Als deze maar eerlijk gevoerd wordt. En als je het over kanker hebt, dan is dit vaak zo oneerlijk. Als ik denk aan die kleine kinderen, aan de reclame van KWF, of kinderen die een prednison hoofdje hebben, dan huil ik echt. Genoeg erover, iedereen weet, dat hier mijn enige angst zit. Angst, dat er ooit iets in mij zit, of groeit of ontstaat, dat kanker heet. Ik vond die ene keer genoeg. Meer dan. Voor mijzelf en voor mijn omgeving. En ik ga ervan uit, dat ik klaar ben met kanker. En daarom sta ik op, voor anderen. Voor al die anderen die hulp nodig hebben, die ziek zijn, die wat minder sterk zijn. Gewoon omdat het zo ongelooflijk belangrijk is, dat je mag leunen als je even niet meer kunt. En dit staat los van kanker. Gewoon als mens, heb je het af en toe nodig, om eens even wat minder sterk te mogen zijn. En dat er dan iemand is, die je even vast houdt. Die je een knuffel geeft of gewoon zijn of haar hand even op je arm legt. Niets meer en niets minder. En die rol, die heb ik denk ik wel. Nu in dit leven. Gewoon mijn medemens wat liefde geven. Hoe moeilijk is dat? Ik weet zelf, hoe belangrijk dit is. En ik ben al die mensen, die ooit hun hand op mijn arm legden, hun woord tot mij richten, voor eeuwig dankbaar. Want het zal je toch maar gebeuren... Ja en ik zie al die vragen die jullie hebben, op woensdagochtend een blog. Om kwart voor negen geschreven, ja ik ben vrij. Ik werk vandaag nog een beetje thuis, rond nog wat dingen af en ben vanavond nog heerlijk in Gouda met het team van Martin en Nicole bezig. Als gastdocente. En daarna naar bed, want..het zal je toch maar gebeuren, dat je, terwijl hier de wind hard waait, de regen uit de hemel valt, je in het vliegtuig mag stappen en naar de zon mag gaan. Ja en ik ben die mazzelaar, samen met Annemarie. Heerlijk he...terug naar een plaats, met prachtige herinneringen, El Gouna. Gisteren vroeg een hele leuke jonge man, op kantoor mij, of ik niet bang was om naar Egypte te gaan. Nee, ik ben niet bang. Ik geloof dat veiligheid een betrekkelijk begrip aan het worden is. Als ik denk aan de wereld waarin ik leef. Maar ik wil niet uit angst gaan leven. Ik wil leven, vanuit mijn optimistische geloof. Ik wil leven vanuit een half vol glas, of nog iets meer. Ik wil genieten en vooral leven. Ik wil lachen en huilen, ik wil geen zorgen hebben en als er zorgen zijn, deze oplossen. Gewoon vanuit mijn kracht. Vanuit mijn optimisme. Ik wil vooral leven. Zolang als het mij gegeven is. En ik wil herinneren, en dansen en wijn drinken en lekker werken. Ik heb geen bucket list, omdat ik dit onzin vind. Ik wil vooral vandaag de dingen doen, die er toe doen. En ik heb sterke armen en zal die om je heen slaan, als het nodig is. Ik zal je vasthouden in moeilijke tijden, met je lachen in betere tijden en er simpelweg zijn. Voor nu, het zal je toch maar gebeuren, verheug ik me, op de zon, ook die zal ik omarmen, zorgen dat mijn gezicht en ietsje meer wat mooi van kleur gaat worden, ik hou zo van mensen die een gezonde kleur op hun toet hebben, de zon maakt het leven zoveel lekkerder. Ik hoop dus, dat iedereen die dit leest, ook zonnestralen mag ontvangen. Van het leven, van de mensen om je heen en af en toe van de echte zon. Enjoy...en leef vandaag, wat morgen komt weet niemand...

Ontmoeten...

Ken je de plek NAP aan het IJ, in IJburg, een leuke ambiance, aan het water, waar iedereen elkaar ontmoet en waar zakelijk en niet zakelijk door elkaar heen loopt. Ik kwam er voor het eerst, ongeveer een maand of vijftien geleden, toen ik kennis mocht maken met een aantal mensen van het hoofdbestuur van Yarden. Een goede plek om te zijn. Lekkere koffie, een lekker broodje, goed eten, en vriendelijke mensen. Verse jus, verse munt thee, mocht je daar van houden, gewoon fijn om daar te zijn. Vandaag was ik daar, voor wat zakelijke ontmoetingen, en heb ik daar met Paul, de filmer, de regisseur, een broodje gegeten. Ik hou van dat soort plekken, om zomaar binnen te lopen, elkaar te ontmoeten, en daarna weer te gaan. Plekken, waar veel mensen zijn, en waar de energie goed is en goed voelt. Waar je tijd en ruimte hebt, om te zijn. Heerlijk...en mijn droom is, om ooit zelf zo'n plek, heel klein te hebben. Wijn, water, koffie en kunst, lekkere tijdschriften. Toen Annemarie en ik in Lissabon waren, was er ook zo'n wijk, waar een geweldig leuk tentje was, met mooie spulletjes erin, lekkere luie stoelen, banken, veel te zien, veel te ontdekken, boeken erbij, en daar zit je zomaar te genieten...en nu, gewoon in Amsterdam, en volgens heb je deze plekjes ook in andere plaatsen in ons land, waar het lekker samenzijn is. En dat heet dan nog werken ook. Mooi toch...vanavond, gaan we naar Dordrecht, een ontmoeting met vrienden van ons, in een prachtige koetshuis, bij een kasteeltje...ik ben benieuwd, ben er nooit eerder geweest, ga het ervaren. Dit is ontmoeten en ont-moeten. Niets hoeft er nog...onafhankelijkheid ten voeten uit. Heerlijk....een fijn weekend voor jullie allemaal! Anita Een foto van Annemarie in Lissabon, en een foto van dat leuke wijkje daar.

Zonnestralen vangen en Daniël Lohues luisteren...

Ken je dat, autorijden en zodra het even lijkt te kunnen, je dak openschuiven en de eerste zonnestralen op je huid voelen. Heerlijk. En weet je wat nog lekkerder is, lekker rijden, beetje tempo en dan luisteren naar mooie muziek. Voor mij is dat Daniël Lohues soms, toen ik naar mijn vader terugreed, een dag nadat hij overleden was, en ik nog even naar hem wilde kijken, draaide ik ook deze muziek, verdrietig, eenvoudig en eerlijk en het nummer 'zo schier zo mooi zo lief' hoort bij mijn herinnering aan dat moment. Vandaag was ik in vrolijker stemming en reed ik lekker op tijd terug naar huis, omdat ik straks bij Mila ga helpen en hoorde ik ook deze muziek, het dakje open, een paar verdwaalde zonnestralen, op mijn gezicht. Rijkdom he...zomaar op donderdagmiddag. Lekker in mijn spijkerbroek naar Yarden, vanmorgen op de weegschaal, nog steeds goed, weer een paar ons kwijtgeraakt. En ja, die paar ons, eet ik er zo weer bij hoor. Maar het gewicht is stabiel. Moet ook he....voelt zoveel beter. Nu hier aan tafel, even tijd voor zomaar niets. Even rust. Ik ben moe merk ik. Een paar nachten wat minder goed geslapen. Inmiddels goede gesprekken gevoerd, met de mensen uit mijn team. Met collega's. Lekker als je werk fijn is. En op dat werk heb ik een vriend. Een externe collega, een leuke man, met wie ik af en toe een kopje koffie drink, heel vroeg in de ochtend. We praten over het leven, zijn gezin, zijn vakantie, auto's, wijn, kortom, de mooie en soms ook wat minder mooie dingen van het leven, delen we. Leuk, vandaag zei hij tegen me 'als ik straks hier niet meer ben, je weet het nog niet, maar dan kom je een glas wijn bij me drinken...'. Ik kan wel genieten van dit soort spontane dingen. Gewoon leuke mensen, die zomaar je leven in stappen, er soms ook weer uit stappen, maar ondertussen heb je een kwaliteitsmomentje. Sta je even stil, bij alle andere dingen, die er ook zijn. Gewoon simpelweg fijn. En zo ervaar ik het contact met deze leuke man ook...lieve mensen, vandaag las ik het citaat van de dag 'wanneer je dingen vanuit je hart onderneemt, voel je een rivier van vreugde door je stromen'. Mooi he...krijg je zomaar iedere dag, een cadeautje in je mailbox. Dank je wel...ik doe mijn best vanuit mijn hart te leven. Moeilijk soms hoor...want dat hart van mij, wordt met regelmaat ook aangetikt. Vanmorgen sprak ik nog een collega over wie soms niet zo aardig gesproken wordt. En refereerde ik aan de Bijbeltekst, die mijn moeder mij af en toe voor hield 'wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook aan een ander niet'. Maar soms is dit wel lastig. Ik probeer altijd maar, als iemand lelijk doet, of onaardig is, even stil te zijn. En dan heel rustig te reageren, werkt meestal wel. Ik probeer niet kwaad met kwaad te vergelden, maar merk, dat hier (vooral als ik moe ben) wel een aandachtspunt zit voor mij soms. Genoeg voor vandaag, niks is voor niks zingt Daniël Lohues nu...fijne dag verder. En geniet, van de zon, je medemens, een mooi muziekstuk, een glimlach, of zomaar van niks, van het even stil zijn....

Zondag mijmering

Terwijl op mijn tafel prachtige paars getinte tulpen staan, en op de eettafel blauwe hyacinten, buiten ligt een mooi wit pak sneeuw, de ster van mijn Mercedes is verstopt onder de sneeuw, en uit mijn speaker klinkt het liedje 'he ouwe' van Hazes junior. Vroeger durfde ik niet te zeggen, dat ik dit soort teksten wel aansprekend vind, dat ik mee zit te zingen en ondertussen gewoon weg mijmer. Niet melancholiek, maar met een glimlach rond mijn mond. Omdat ik me 'oud' voel als ik denk aan mijn ouders. Geen kind meer, maar een mens, die keuzes maakt, die glimlacht als zij ondeugend is of denkt, omdat dit zo lijkt op hoe mijn vader kon zijn. Ik zie hem nog zitten in de tuin, bij zijn vuur, een glas wijn binnen handbereik, een mooie vrouw in zijn nabijheid. Ach die vader van mij. En als ik mijzelf serieus zie zijn, zie ik mijn moeder voor me. Me overhorend voorafgaand aan een examen of proefwerk, en zo sleepte zij mij door die schooltijd heen. Hield zij mij in toom, op haar eigen oh zo bijzonder manier. Samen dansen voorafgaand aan mijn eindexamen in de woonkamer, ja dat was zij ook. Mijn ouders. En Hazes zingt 'de cirkel is nu rond'. Mooi, een zondagochtend, straks lekker naar de film in Den Haag, gewoon lekker samen. Niks geen gedoe. Geen drukte, even geen zin in. Ergens een klein hapje eten, glaasje wijn erbij. Zomaar zijn. Op Facebook heb ik een geweldig intens filmpje staan van een oude man, die zingt voor zijn stervende 93 jarige vrouw. Prachtig, oprechte liefde en toch ook plezier. Hoe bijzonder. En vandaag is mijn tante, naar wie ik ooit genoemd ben, tante Anita jarig. 93 jaar. Ik hoop ergens haar dit niet na te hoeven doen, maar dat hoeft tegenwoordig ook niet meer. De dialoog over voltooid leven is gestart, euthanasie is mogelijk. Ik gun iedereen hierin zijn eigen keuze. Ik wilde altijd onafhankelijk zijn en wil dit ook blijven. En ik weet, dat mijn mening geleidelijk aan kan veranderen, hoe ouder ik aan het worden ben. Soms wat milder, soms wat stelliger, afhankelijk van het onderwerp. Voor nu, een mooie rustige zondag, nog even mijmeren, nog even genieten, er wacht mij weer een mooie week. Vol, en vast weer vol mooie indrukken, want dat brengt mijn leven en werk met zich mee. Ik geniet van de mooie bloemen, en straks van een heerlijke film. Oh ja en ik wens iedereen een prachtige zondag toe. Geniet van de sneeuw, wat een mooie plaatjes kun je nu schieten. Wat een mooi gezicht. Dag! Anita

Samen zijn en samen werken

Lieve mensen, en nu is het zaterdagmiddag, 11 februari 2017. 10 over 5 en ik zit heerlijk in een langzaam donker wordende woonkamer in stilte, zomaar lekker te zijn. Na een ongekend drukke en volle week, en een prachtige tweedaags Yarden College in Doorn, schrijf ik nu, vanuit rust een blog. Wat was het een geweldig mooi samen zijn daar in Doorn, met ca. 45 mensen, inclusief ons team, waren we samen in Landgoed Zonheuvel in Doorn. Vrijwilligers van Yarden, uit het hele land. We bleven slapen met zijn allen op deze gave plek, hebben we samen met collega's van Yarden, een vijftal workshops mogen volgen. En gisterenavond als klap op de vuurpijl, de theatervoorstelling In de Gloria van Bint. Indrukwekkend, en met een lach, en een traan. Met een open sfeer, met geweldig mooie gesprekken over van alles, en jawel, ook over de dood, waren wij samen. En genoten wij, van alles, wat vanuit het team Verenigingszaken werd aangeboden. Dansen met Bea, op zoek naar jezelf, nadenkend, over hoe we de samenwerking met onze collega's van het hoofdkantoor kunnen verbeteren, veranderen. Zodanig, dat wij echt 1 Yarden zijn, bij alles wat we doen. Pieter zei het nog zo mooi 'het wordt nog mooier en beter als we het samen doen, in samenwerking met het bedrijf' en volgens mij is dit Persoonlijker zijn, dan de collega bedrijven. Wij van Yarden. Gisterenavond in de bar, was het goed en gezellig. Met veel plezier, lachen om een vrijwilliger uit Groningen, die op haar bucket list had geschreven, rappen met Wouter. En Wouter bleef onze rapper, ook vandaag weer. De barman Martijn, was blij, toen wij het laatste rondje aankondigden, want wat een plezier hadden we met elkaar. Geweldig, vanmorgen om half 8 weer aan het ontbijt. En weer een intensief programma, waar hard gewerkt is. Samen gewerkt, met als uiteindelijk resultaat, ca. 45 mensen, die tevreden door de sneeuw huiswaarts gingen, elkaar bedankten voor de gastvrijheid, voor het samen zijn. En nu, nu zit ik hier lekker stil te zijn, en hoef ik niet zoveel meer. Moe maar voldaan heet dit...de foto's komen langzaam aan binnen, de indrukken die we met elkaar hebben neergezet draag ik weer met me mee. Yarden Vereniging leeft, als nooit tevoren. En geloof me, jullie gaan van ons horen. Volg ons op de website www.yarden.nl en kom naar onze evenementen, meer dan 120 evenementen in heel Nederland. Gaaf! Fijn weekend verder. Vandaag 2 jaar geleden was de uitvaart van mijn vader. Gisteren was de geboortedag van mijn moeder, zij zou nu 85 zijn geworden, zij werd niet ouder dan 70. Maar ook dat is mij weer zo duidelijk geworden, zij leven voort in mij. In de dingen die ik doe, of juist niet doe. In de dingen die ik zeg, in mijn houding en mijn gedrag, in mijn plezier en in mijn verdriet, ik denk op mijn manier, even aan deze twee mooie mensen, dankzij wie ik hier mag zijn. En dit leven mag leven. Bedankt...ook over hen, heb ik gepraat de afgelopen dagen, omdat je praat over afscheid nemen, over rouw, verlies en alles wat daarbij hoort. Ik heb mooie nieuwe vrijwilligers mogen ontmoeten en oude vrijwilligers, die ik al kende. Ik ben er blij mee, met al die mensen, die zoveel van zichzelf geven aan Yarden. Top! Fijn weekend allemaal...

Bomvolle Mila's Gastrobar op zaterdag 4 februari 2017

En jawel, ik had het genoegen te mogen invallen gisteren bij Mila's Gastrobar. En toen ik gisterenmiddag even binnenstapte vertelde Mila mij glunderend, dat het die avond werkelijk bomvol zou zijn. En dat was zo! Ik was er zo rond half vijf, en toen zaten er al borrelaars, en kwamen er nog wat borrelaars, vroege eters, omdat alle tafels vanaf een uur of zes, half zeven geboekt waren. Geweldig. Soms kon een gezin nog even vroeg eten, voorafgaand aan de gereserveerde eters. En hoe leuk was het om die 'sloof' weer eens aan te mogen doen. Om mensen te verwennen, van het uit de jas helpen, tot er later er weer in met soms iets meer moeite, (gezien de vele glazen genuttigde wijnen. Het publiek was een mooie mix van Wassenaar, jonge Amerikanen, ouderen en mensen er tussen in, mijn leeftijd haha...en hoe leuk is het om mensen te adviseren dat die Shiraz heel goed past bij hert. En met een chique meneer in gesprek zijn over de uitspraak van Shiraz. Een man, die per ongeluk na glas zoveel, een hele dure wijn voor zijn vrouw bestelde en waarbij ik nog net kon ingrijpen, om hem en haar te vertellen, dat zij toch het vorige glas uit een andere fles hadden gedronken. Leuk, bijzonder. Mensen die al geborreld hadden thuis en toch besloten bij ons nog even verder te borrelen. Een mevrouw, wiens echtgenoot voor haar de wijn uitzocht waarop zij zei 'na al die jaren kent hij me toch zo goed..'. Een en al genieten. En het was zo druk en onze afwasser had iets anders, dus dat zouden wij er nog wel bij doen. Welnee, het ging niet lukken, het werd een gekkenhuis. En dus belde ik om half zeven Annemarie om te vragen of zij alsjeblieft wilde helpen. En ja, dat was bijna niet vrijwillig meer, maar zij kwam en zo'n mooie afwasser hebben we nog nooit gehad. Dat constateerden ook de heren, die naar beneden naar het toilet gingen, aangenaam verrast waren zij. Jammer dat ze niet langer weg konden blijven denk ik...want hun dames wachten hen aan tafel. En op enig moment, zo rond half elf (de keuken sluit om acht uur) zaten er nog vier tafels en vroeg ik geleidelijk aan of ik nog iets kon betekenen voor de tafels. Hier nog een wijntje, daar een rekening, veel complimenten, veel fooi en uiteindelijk eindigden wij met zijn vieren, Mila, Simone, Annemarie en ik aan tafel 5 met een heerlijk glas wijn, rood, wit en wat nootjes. Als we hadden gewild, had Mila nog een heerlijke kaasfondue voor ons gemaakt, maar geloof me, mijn rug sprak boekdelen, het was genoeg. En het was gezellig, meer dan. Met zalm en eieren voor een heerlijk ontbijt in de tas, togen wij huiswaarts, en sliepen wij nagenoeg klokje rond. Invallen bij Mila, het blijft super leuk. Keer op keer. Heerlijk om mensen te ontmoeten, te zien genieten, te begeleiden naar buiten toe. En te zien, hoe een avond uit, een prachtige avond is geworden. De mevrouw die contact wilde betalen en overal bankbiljetten in haar tas had, geweldig, wat een rijkdom deze ervaring. En als jullie nu denken, Mila's Gastrobar waar is dat dan..in Wassenaar, Achterweg 7. Open van donderdag tot en met zondag. Donderdag tot en met zaterdag van 12 uur tot einde en zondagmiddag vanaf 15 uur tot einde...en jawel op zondag 19 februari a.s. zo rond een uur of half vijf live jazz. Kom eens, maar graag reserveren, want het is werkelijk bomvol, maar als je op tijd bent, is er plaats, en een tip geef ik je pasta met truffel en Parmezaanse kaas. Goddelijk. En bij de borrel gamba's in tempura beslag. Ik werk 16 februari weer, dan val ik weer in. Ik zie jullie graag. Weet je en het mooie is, vanuit vriendschap is dit alles ontstaan. Puur omdat het zo leuk is met elkaar...gaaf he?

Moeders.....

Deze week, 10 februari 2017, zou mijn moeder 85 jaar zijn geworden. En ja, ze heeft dus de 70 jaar vol gemaakt, net geen 71 is zij geworden. En afgelopen week, tijdens een lange autorit, dacht ik aan haar. En heb ik, een heel lang gesprek met haar gevoerd. Gek, bijzonder en mooi. Want ik, ik was vooral een kind van mijn vader. En mijn broer, een kind van zijn moeder. Zo zeggen ze dat toch...en ja, aan het einde van haar leven, en ook veel momenten daartussen, was ik gewoon ook een kind van mijn moeder natuurlijk. En deden we prachtige dingen samen, samen op vakantie, met vriendinnen en met tante Tanneke, mijn moeders zus. Maar weet je, ik was toch gewoon altijd een beetje ondeugend, deed dingen waar zij niet van hield, of wat minder van hield, en ik was niet zo'n heel meisjesachtig meisje. Maar vlak voordat zij stierf zei ze tegen me 'het is toch nog goed gekomen met je...' en daarbij glimlachte ze. En haar laatste woorden aan mij gericht waren 'jouw kop vergeet ik nooit'. Dit raakte me, omdat ik misschien wel hoopte op iets heel liefs... En deze week, in de auto, me realiserend dat zij al zo lang niet meer hier op aarde is, sprak ik tot haar. En vertelde ik haar, hoe jammer het is, dat zij mij in deze 14 jaren niet meer heeft kunnen zien, omdat ik mij realiseer, dat ik steeds meer op haar lijk. In mijn werk, mijn leven, mijn visie op het leven en de manier waarop ik met mensen de dingen doe. En stiekem heb ik gehoopt dat zij dit zou zien, die waardering van een moeder, die wil ik toch zo graag eens voelen...Een soort maatschappelijk bewustzijn, serieus met die ondeugende kwinkslag van mijn vader. En ik heb haar bedankt, voor haar zijn, voor het feit, dat zij mij gevormd heeft en zoveel heeft meegegeven, waar ik nu met een glimlach en soms met een traan aan terugdenk. Het zonder oordeel aanschouwen. Het onafhankelijk zijn van anderen, het zorgen voor de ander, waarbij jezelf aan de zijlijn kunt gaan staan, en de ander kan schitteren. Servant Leadership was aan haar wel besteed. Zij wist niet van het bestaan, maar leefde volgens dit principe. Zij las, ontwikkelde zich in stilte, was een bestuurder, een leider, en vooral een onafhankelijke vrouw. Een persoonlijkheid, op wie ik trots ben. Maar daar achter, een lieve en zorgzame moeder. Die idealen had, ambities had, ook voor ons. En ik denk, dat ik haar op dat gebied, soms wel teleurgesteld heb. Als ik aan het spelen was, en een jurkje aan moest, en dit niet wilde. Dan propte ik dat hele jurkje in mijn onderbroek en daardoor was ik beweeglijker en kon ik mij goed uit de voeten maken. Langer haar liet ik weer afknippen, want dat was zo'n gedoe. En als ik een jurk aan had, voelde ik me zo onnatuurlijk. Dus ja, ik heb haar wel teleurgesteld. Maar niet als mens, als vrouw, in mijn rollen in het maatschappelijk leven. En deze rollen, heb ik kunnen invullen, op een wijze, zoals zij mij dit geleerd heeft. Zij leerde mij te delen, er te zijn voor de ander. Zij leerde mij gewoon te blijven en te blijven geloven in mijzelf. En ook leerde zij mij soms stil te zijn, en na te denken, alvorens te reageren, de bewuste tien tellen in acht te nemen. Mijn moeder, Catharina Maria van Loon-Dirkx is een vrouw, die ik in mij draag, met liefde...En hiervoor heb ik haar 14 jaar, na haar dood, voor bedankt. Ik ben trots op haar, trots op het feit, dat deze vrouw met mijn vader is getrouwd, en dat ik uit dit huwelijk geboren mocht worden, mijn moeder was een prachtige vrouw. Op haar begrafenis zie ik 'ik, ik heb de mooiste moeder van heel Goeree en Overflakkee'. Ja die vrouw, dat was mijn moeder. Ik vond haar zo mooi. Zo'n vrouw wilde ik wel als mijn vrouw...tja, en soms dan komen dromen uit...bedankt mam!