Over krassen en kreukels en nog meer oneffenheden....

 

Terwijl verschillende bloemen in de tuin zich prachtig laten zien, zit ik hier met een wat geknakt ego. Haha...een paar weken geleden bedacht ik me, terwijl ik auto reed, dat ik ca. 30 jaar lang, al kilometers vretend mij een weg baande over Nederlandse wegen, nooit schade heb gereden. En jawel, gisteren, na een drukke, gekke, volle dag, met telefoondienst in de auto (nooit meer doen Anita) knalde ik zomaar, door even niet alert te zijn, bovenop een prachtige Alfa Romeo. Een mooi stel mensen, een erg rustige meneer en een wild op en neer springende mevrouw, sprongen uit hun auto en even kreeg ik de volle laag. Maar als je schrikt dan kan dit zomaar gebeuren. We hebben nu goed contact, over een best wel fikse schade. Zowel bij mijn mooie Mercedes als bij hun mooie Alfa. Mijn voorkant is beschadigd, ik raapte de geknakte ster op van de weg, en moest aan de Formule 1 rijden, zo voelt Hamilton zich vast ook. Onttroond, je imago van goed kunnen rijden, helemaal naar de knoppen. Nee onzin. Het is maar blik, het is maar een hoop gedoe. En de auto staat nu bij het schadebedrijf. Maandag weer verder, en zorgen dat alles snel geregeld gaat worden. En mijn ego heeft een seintje gekregen, iets rustiger aan van Loon. Kop bij de weg houden. Hoofd koel houden en je niet van de wijs laten brengen, door de dagelijkse dingen. Het komt allemaal weer goed. Alleen van Loon zonder auto, is als ....ja als wat, een glas zonder wijn. Of filterkoffie of...het klopt niet, het hoort niet zo te zijn. Maar ach. Er zijn zoveel ernstiger dingen in ons leven.

En terwijl ik hier toch weer met een trui aan zit, omdat het best fris is buiten, ben ik met veel dingen bezig. Op mijn werk, gaan we groot onderhoud inplannen op de Zuiderhof. Hebben we brand gehad in De Einder. Kortom ook daar zijn er veel kreukels, groot onderhoud van de oven, reparaties van de muren en de vloer buiten bij de aula. Net een meneer die een livestream wilde kijken, maar de uitvaart is morgen pas. Ach...het leven toont me nu ook, dat er meer oneffenheden zijn. En die moeten simpelweg weer wat worden opgelapt. Het is net als ouder worden. Opeens krijg je zo'n oude vrouwen vlekje. Die vroeger oude tantes hadden, en nu heb jij het zelf. 

En tussen al die oneffenheden door, ook mooie ontwikkelingen. Ik mag voorzitter worden van Stichting Terebinth, een Stichting die zich bezighoudt met Funerair Cultureel Erfgoed. Geweldig. Een mooie samenwerking vanuit mijn Levenskunst bezigheden, met een ondernemer in de branche. Een soort verbinding voor langere tijd. Een coachopdracht eigenlijk, maar dan anders. En ook een leuk nieuw traject met een jongeman rondom zijn loopbaan. Fraai, ik heb er zin in. 

En als ik dan naar mijn tuin kijk. Alle kleuren roze, paars en blauw door elkaar heen zie bloeien, dan ben ik simpelweg gelukkig. En afgelopen week was heel leuk, was er nog iemand heel gelukkig - onze buurman Pater Bertus. Hij had een lintje gekregen en stond in de krant. En heel trots op Koningsdag kwam hij dit lintje laten zien bij ons. Hebben we met elkaar een tompouce gegeten. Zijn lintje deed me denken aan het lintje van mijn moeder. Toen zij overleden was, hebben we haar kleding aan een inzamelingsactie voor Polen gegeven. En op een van die jasjes zat de pin, die bij deze erkenning hoorde. Dus in Polen loopt iemand heel trots met een Koninklijke onderscheiding rond, die van mijn moeder. Hoe leuk toch weer...

Hiernaast de foto van Pater Bertus met zijn oranje tompouce in onze keuken. Trots en blij. En hoe leuk is het, als deze man op Koningsdag zijn verhaal komt vertellen. Dit is het leven waar ik zo van hou. Het verbinden, het delen, het samenzijn, geweldig. 

Vandaag komen Hans en Ria, onze vrienden uit Den Haag. Zij passen straks weer op onze beestenboel en ons huis, als wij naar Santorini gaan. Gezellig. Een hapje eten in ons Wagenhuis met elkaar. En vooral veel 'lessen' voor hen van Annemarie. Wat doe je wel en wat doe je niet met een hondje als Teun. Echt een super aanwinst in ons leven, dit leuke hondje. Het huis ziet er minder (of juist meer) gelikt uit, maar dat geeft niet. Teun is zo'n geweldig lief beest. Hij verwarmt je leven, hij bewaakt de tent. Hij blaft, hij knaagt, hij speelt en rent. En is ook zo ongekend lief. Nooit geweten, hoe fijn het is om met een dier te leven, op deze manier. Onhandig soms, maar zo hartverwarmend vaak. En met wat meer krassen op mijn ziel, wat meer muizenissen in mijn hoofd, maar nog steeds met die glimlach op mijn gezicht, wens ik jullie een mooi weekend toe. De zon die komt weer terug. Geniet maar gewoon van vandaag, van nu. En als de Mercedes weer mooi is, zal ik een foto sturen. Nu niet, zij is zo verdrietig om te zien nu...alsof haar mondhoeken naar beneden hangen.... kijk dan maar naar deze knapperd, onze Teun....