Foto's van Marathon

Weer terug, weer thuis...

Ja en zomaar een paar weken 'uit de lucht', omdat we in Marathon waren, 42 km bij Athene vandaan...een mooi complex aan zee, een vakantie om te koesteren en de foto's spreken voor zich. En terwijl ik dit schrijf denk ik aan het citaat 'de schatten in je hart, kunnen niet gestolen worden'. Een russisch gezegde en met deze vakantie is er weer zo'n schat toegevoegd aan alles wat zich er al in mijn hart bevindt...dank je wel...we hebben genoten. En genieten voor mij is niet zo spannend als sommigen wellicht van mij verwachten, genieten is zwemmen in de zee, steentjes zoeken, en boeken lezen...de zon op je huid voelen, en veel slapen, want 'oh wat was ik moe'. En ook mijmeren...mijmeren is een mooie vorm van nadenken, over hoe je leven loopt en tot nu toe verlopen is. In stilte zijn met jezelf. En tijdens het mijmeren neem ik mij van alles voor...nadenkend over mails van Yarden, die binnenkwamen via de blackberry, maar waar ik verder niets mee deed. Nadenken over mijn vader, en de zorg voor hem, ook vanuit Els. En gisteren ben ik eigenlijk direct naar mijn vader toegegaan. Want iets in mij gaf aan, dat dit nodig is..en omdat er in een vakantie periode en ook daarbuiten, veel te veel op Els neerkomt. En ik mij zorgen maak, want ook Els heeft veel aan haar hoofd. En ik wil haar wat ontlasten. Dus voor mij betekent dit, wat meer de zorg overnemen. Het hier met broerlief over hebben, zodra hij Frankrijk achter zich gelaten heeft. Wat meer ritjes naar Pa toe, wat meer met Pa zijn, zodat Els wat meer rust krijgt. In Griekenland zagen wij een soort 'oom Koos' en hadden wij het over hem. Oom Koos is een vriend van mijn vader, inmiddels ook al 80 jaar of misschien nog wel een jaartje ouder, die mijn vader trouw blijft bezoeken. Een man met mooie grijze haren, rechtop, charmant, en sprankelende ogen. Met zijn zoons was ik vroeger goed bevriend en een van hen, was mijn geliefde...net zo charmant als zijn vader. Oom Koos zagen wij, althans zo'n soort meneer in Griekenland, de Sirtaki dansend, met dames op de dansvloer, en nog zo volop in het leven staand..geweldig, zo'n man, waar je nog eens naar kijkt, juist door hoe hij is...ik glimlach terwijl ik dit schrijf, en zie de echte oom Koos voor me. En toen ik gisteren bij mijn vader was, was ik ook even bij Bep, een lieve vriendin uit het huis waar mijn vader woont. Een jonge vrouw van 65 die MS heeft en volledige verzorging nodig heeft. Haar man Leo bezoekt haar iedere dag. Een vrouw die ik nu al twee en een half jaar ken. En voor ik naar Griekenland ging, had zij een opgezette buik, hiervoor moest zij in Rotterdam naar het ziekenhuis. En nu, is zij ontslagen uit het ziekenhuis, om in Nieuw Rijsenburgh (de nieuwe naam van mijn vaders huis) te sterven. En gisteren zat ik aan haar bed, en ach wat is zij ziek. Mijn vader huilde erom, en in de auto heb ik tante Anita gebeld, want ook zij bezocht Bep regelmatig, zodat zij nog afscheid kan nemen van Bep. En terug bij mijn vader, realiseerden wij ons, dat er zo enorm veel mensen ons ontvallen zijn, in de afgelopen drie jaar, bijna twee handen vol. Heftig...ouder worden is ook weer zo kwetsbaar worden, je weer zo nietig voelen...en dus is mijn motto 'leef vandaag, geniet, gebruik je energie goed...' vaak heb ik de neiging me druk te maken om gekke dingen, of om wat mensen doen, of niet doen. En die energie die ga ik anders besteden, ik ga mensen aanspreken, met respect, ik ga met mensen in gesprek, zodanig dat een ieder zijn eigen verantwoordelijkheid neemt. En ieder in zijn kracht mag blijven....nu, met de deuren open, nog een dagje vrij. Administratie doen, nog wat werken, mails lezen, maar ook lekker naar Albert Heijn, omdat ik ga koken dit weekend, heerlijk. Ik heb er nu al zin in...op vakantie las ik een boek van Anita Shreve - Het verlangen en hieruit een prachtig citaat, omdat dit me aanspreekt - 'Vaak denk je aan verlangen, verlangen dat een adem doet stokken, dat een geladen stilte veroorzaakt midden in een zin, en aan hoe het een leven omver kan werpen en de ziel kan dreigen te verzwelgen'.
En op 28 juli schreef ik in mijn dagboek : De schoonheid van de natuur zie ik terug in prachtige steentjes. Steentjes die ik op een ruwe stenen schaal zal neerleggen. Zomaar een stilleven vol schoonheid. De natuur die er is, en zo dichtbij....Het water spoelt de stenen over mijn voeten, de zee rolt over je heen. Het ruisen is zo rustgevend, net zoals het geluid van de krekels. Marathon...'t is mooi, juist door de eenvoud.'Anita