Wat een mooie week is dit!

En nu, op deze woensdagavond, ben ik zomaar een beetje moe. Want wat een indrukwekkende week was dit. Een bezoek aan Nieuw Eik en Duinen in Den Haag, met een prachtig gesprek met een collega Linda. Leuk, hoe je samen met collega's zomaar heel veel dingen uit het leven kunt delen. NED (Nieuw Eik en Duinen) ligt plat op dit moment. De prachtige hoeve, waar de uitvaart van mijn schoonvader ooit plaats mocht vinden, is gesloopt. Een markante en bijzondere plek is niet meer. Gesprekken met welstand en gemeente, met omwonenden, heeft ertoe geleid, dat dit mooie gebouw, wat niet meer 'gezond' was als het gaat over bouwwerken, tegen de vlakte is gegaan. En hier komt een prachtig nieuw uitvaartcentrum voor terug, wacht maar af...! En daarna naar de huisarts, een kwaadaardig plekje moest diep worden weggesneden en gehecht. Net onder mijn rechterborst, volgende week terug om de hechtingen eruit te laten halen! Een plek die vervelend voelt, net onder je bh-band. Wat een gedoe, ik ben in verval. Soms voelt het zo, maar als ik denk aan wat ik allemaal heb gedaan, valt dit weer reuze mee. Enthousiast, hartstikke betrokken bij Vereniging Yarden en bedrijf Yarden, en eigenlijk wil ik dit onderscheid niet maken. Want Yarden is voor mij alles bij elkaar. En met elkaar zijn wij bezig, om prachtige dingen te realiseren. Gisteren naar Almere, Ede en Doetinchem, mooie gesprekken over onze positie in het Nederland van vandaag, met een prachtige diverse samenstelling, een mooie mix aan culturen. En gisterenavond mocht ik kennis maken met een veertien tal collega's in Doetinchem. Wat mooi, ik zeg altijd, ik liet mijn waterlijn zakken en mocht hele mooie gesprekken voeren, met mensen die recht vanuit het hart, iedere dag weer zorg en aandacht geven aan families in een verdrietige tijd. Dank jullie wel! Vanmorgen in Almere, aanschuiven in het MT van mijn oude collega's, leuk, fijne bila's en een prachtig gesprek met Ron. Hoe blij kun je zijn met je leidinggevende. Een gesprek over AMREF en over BETTER FUTURE. Een prachtig initiatief, waar Yarden zegt, twee mensen die gevlucht zijn uit hun eigen land, een nieuw perspectief te willen bieden. Met zicht op een toekomst in Nederland, een baan bij Yarden. Ja, mijn bedrijf, onze organisatie is echt en dit meen ik oprecht, een bedrijf, dat hele mooie dingen doet. En ik, ik mag zomaar een van deze mensen begeleiden als coach, als mentor, als buddy naar een nieuwe toekomst. Eerst krijg ik een tweedaagse opleiding, en later nog een nakomdag. En dan word ik verbonden aan een mens, die misschien wel alles achter zich heeft moeten laten, en nu leeft in een vluchtelingenkamp. En weet je, terwijl ik dit schrijf, voel ik me zo verbonden met mijn moeder. Ook zij, was altijd bezig met het helpen, begeleiden van mensen, die het minder goed hebben of hadden dan wij. Zij en ik, samen op weg voor Unicef, toen al. Druk in de weer, om zoveel mogelijk geld in te zamelen voor dit goede doel. Maar ook voor bootvluchtelingen uit Vietnam, mijn moeder was overal bij betrokken. Ik doe dit op mijn eigen wijze, en in deze tijd ook. AMREF, koken voor AMREF en nu, via Yarden BETTER FUTURE of het deel uit mogen maken van het bestuur van de stichting ELES (een land, een samenleving). En zo leeft mijn moeder dus een beetje in mij voort. Doe ik dingen, waar zij trots op zou zijn. En zoals ik gisteren in Doetinchem vertelde aan mijn collega's, deze goedkeuring had ik wel nodig. Altijd had ik het gevoel niet die dochter te zijn, die zij zo ambieerde. Niet dat meisje, niet die dochter die vrouwelijk was, of ging trouwen met een leuke man. En niet die dochter die zorgde voor de kleinkinderen. Maar een dochter, die erop los leefde, van Mercedes houdt en zoveel eigenschappen heeft, die haar deden denken aan Piet van Loon. Een 'carpe diem' mentaliteit, die zij wellicht ook ooit voor ogen had. Maar misschien wel door haar man, door mijn vader, werd zij een soms wat strenge, maar uiterst liefdevolle moeder. En ik, ik eer hen steeds weer, jawel mijn moeder en mijn vader, om wie zij zijn en wie zij waren. Om wat zij deden en nog met mij doen. Ik kan nog steeds lachen, als ik denk aan mijn vader en zijn liefde voor de vrouwelijke medemens. Ik kan net zo genieten als hij, van de goede gaven van het leven. Van mensen om je heen, van vrolijkheid en lekkere muziek. En nu, in mijn werk, laat ik zien, dat ik een mooie mix heb meegekregen van hem en haar. Dank je wel lieve ouders.... Vanmiddag naar de tandarts, want jawel ik ben in verval. Mijn brug, mijn kiezen het hele spul is wat wankel. En ik ben nu doorverwezen naar de endodontoloog in Den Haag, en als die klaar is met me, dan gaat de tandarts weer verder met me en komt er een hele nieuwe brug. Maar dan, dan is het weer klaar. Soms zijn het van die momenten, dat je denkt, nu is het wel weer even goed. Maar aan de andere kant, alles wat ik nu mankeer, kunnen ze nog repareren. En dat betekent, ik mag weer door, met alles wat me lief is. En daarom dus, dank je wel. Morgen is onze koning jarig, 50 alweer..leuk, gezellig, een goed glas wijn, gezelligheid. Dus Wassenaar hou je vast, we komen er aan...Ik heb er zin in! En voor iedereen een fijne Koningsdag gewenst. Zondag, onze vrienden Arie en Fransje, 50 jaar getrouwd, wat een gezelligheid, een overheerlijk samenzijn in een van mijn oude woonplaatsen, Boskoop! Gezellig, het leven is goed. En iedere dag weer, ervaar ik dit, in alles wat in mij zit. Met mijn team bij Yarden, met mijn collega's, met alles wat mij gegeven is...fijn!