Oma van Loon is jarig!

Dag lieve mensen, vandaag is het 22 juli 2012. De verjaardag van mijn oma, de moeder van mijn vader en tante Anita. Oma is geboren in het jaar 1900 en zou dus zomaar 112 zijn geworden vandaag. En daarom schrijf ik vandaag eventjes iets voor mijn Oma. Ja met een hoofdletter, want zo was zij...een Oma, zoals ik ieder kind een Oma wens. Een Oma, die je lievelingseten voor je kookte. Toen ik op de kleuterschool zat, mocht ik iedere dag naar het huis van Opa en Oma lopen om daar tussen de middag warm te eten. Echt heel lekker was dat...want als je dan via de achterdeur de keuken binnenstapte, dan rook je de geur van heel lekker eten, van biefstuk en echte boterjus (ja misschien is het al wel begonnen, dat ik zo van lekker eten hield...), van verse worteltjes (nog steeds een van mijn favoriete groenten) en van nog veel meer lekkers. Mijn Oma was erg bijzonder, zeker als klein meisje, want mijn Oma had een echt oog en een kunstoog. Ooit iets gebeurd met een breinaald ofzo...en mijn Oma was een beetje een zachte ronde Oma. Ik hield er wel van, toen al denk ik...om lekker tegen Oma aan te zitten. En te genieten van haar warmte, haar liefde. Want oh wat hield zij van Arie en mijzelf. Twee kleinkinderen met ieder een eigen kamertje. Het gebed voor het slapen gaan, want ja wij mochten daar ook regelmatig logeren en spelen. Met vriendjes en vriendinnetjes, want er mocht en kon veel bij Oma en Opa. De bijbel waar Opa uit voorlas, en als ik dan moeilijk kon stilzitten en luisteren, mocht ik een toren bouwen van de kristallen messenleggers (en jawel deze heb ik als erfenisje van mijn Oma hier in huis). En dan moest ik de laatste zin herhalen. En als ik eventjes niet zo goed oplette, dan glimlachte Oma mij toe en knikte en dan lukte het mij meestal wel die zin te herhalen. Ook al wist ik soms niet zo goed wat ik zei, ik herhaalde het wel...En deze Oma, die bijna 91 is geworden, die herdenk ik nu eventjes. Ook voor haar dochter tante Anita, want gisteren was ik daar eventjes aan de deur. En toen zij er niet was, bedacht ik me zomaar, dat zij wellicht een bloemetje op het graf van haar moeder aan het plaatsen was. Nog steeds doet zij dit, terwijl zij zelf nu al 88 is geworden..net zoals ik, als bijna 53-jarige vrouw, steeds op moederdag en op de verjaardag van mijn moeder, naar haar graf ga. Zo doet mijn tante dit ook. Dus lieve tante, lieve Pa van Loon, gefeliciteerd met jullie moeder! Oma van Loon...ik denk aan u. Liefs, Anita

Nog even...

De afgelopen week sprak ik veel mensen, collega's en weet je waar ik achter ben gekomen.....dat we zo ongelooflijk veel delen met elkaar. Emoties, verbinding, pijn soms zelfs, maar dat er een prachtige band is ontstaan en die band heet Yarden. Yarden staat voor 'vlinderachtige' mooi he...een naam voor een uitvaartorganisatie. Een vlinder als symbool en ik, ik mag daar zomaar met prachtige mensen om mij heen, iets geweldigs neerzetten. Gisteren was ik in een Hospice en hoe gaaf zou het niet zijn, als wij de vrijwilligers in en van het Hospice in Haarlem, Heemstede mogen trainen, mogen begeleiden naar nog meer liefdevolle zorg voor terminaal zieke mensen. Ach als dat toch mijn roeping is, dan is toch alles goed...dan vlinderen wij nog even door met elkaar. Voor jou, voor jou en voor jou, om ervoor te zorgen dat ieders einde, prachtig zal zijn. Intens en vanuit verbondenheid verzorgd...wij, van Cluster West, wij willen dat. En wij, met elkaar kunnen dat...dus bel gerust naar Yarden...naar mijn Yarden...en wij zorgen voor jou, voor jouw dierbare...met mijn mensen. Hoe mooi toch...en dit alles komt door die collega's. Die ene die mij mailt en zegt 'kwaliteit, een 9+ is net als die geweldige fles wijn, waarvan je hoog gespannen verwachtigen hebt, en dan wordt zelfs die verwachting nog overtroffen...dat is een 9+ en dat is, wat wij doen...' en als je met mensen met dit gedachtengoed mag zijn, mag werken, ach wat wil je dan nog meer....dank jullie wel, dank je wel lieve collega's van Cluster West. Ik ben zomaar blij...stil en blij...Anita

Een mooi huis...

Zomaar mijn vader...

En ons huis is klaar....wow wat gaaf zeg, helemaal geschilderd, aan de buitenzijde en soms ook een stukje van binnen. En zomaar als je nu de straat in komt rijden, zie je een prachtig wit huis, met twee terrassen, een huis met leuke mensen. Een huis waar het leven vanaf spat, een huis, waar mensen wonen die met elkaar geleerd hebben het leven te leven. Ons huis...groen met wit, met een hele oude markies boven het raam. Dus als je begint met het huis, komt er van alles bij...en eigenlijk is dat ook wat het leven zo boeiend maakt. Als je ergens tegen aan duwt, komt er veel in beweging. Het lijkt op een training, het lijkt op een gesprek...en de afgelopen weken, maanden heb ik mijn hele team een op een gesproken. Mooie, bijzondere gesprekken, in Amstelveen soms in de kroeg, in Alkmaar boven op die grote luxe kamer van de oude regiomanager, en in Haarlem in mijn hokje...mijn mooie kleine kantoortje. En tussen al die dingen door, heb ik businesscases nagekeken, coachtrajecten opgestart, trainingen verzorgd, mensen gemaild...kortom, ik was druk en ben voor het eerst in jaren, een beetje wit, niet gekleurd. Een zonnebankje zou wonderen kunnen doen...en dat ga ik dan zo maar doen. Hier helemaal bovenin mijn, ons mooie huis, op zolder, in het hokje naast onze slaapzolder. Lekker even bruin worden op mijn bast. Zodat als die griekse zon zich over mij ontfermt, deze er niet gelijk in brandt. Floortje was bij mij, bij Yarden...vroeg in de ochtend beginnen, dan een dag lang allerlei saai werk doen, maar zo sprokkel je wel je zakgeld bij elkaar. Of een nieuwe broek, of wat dan ook...want wat wil een dame van bijna 18 nu al niet hebben, los van wat ze al heeft...en ja geld verdienen is blijkbaar niet zo simpel vandaag de dag, de baantjes liggen niet voor het oprapen...en Floor werkte dus bij mij in Haarlem, bij Yarden. En dat was goed....lieve mensen, morgen lekker naar mijn papa. Maar ook naar de kapper, want ik zie eruit als een woesteling, met lange haren...dus Charissa maakt hier iets moois van. Geloof me, een kapsel wat klaar is voor de zon, de zomer...oh ja, en nog even en dan word ik 53. En die dag zelf, die zondagmiddag, heb ik een borrel voor al mijn lieve vrienden, hier gewoon lekker thuis. Niks ingewikkeld...zomaar thuis. Dus heb je zin, kom maar langs, 26 augustus vanaf een uur of twee. Ik zie je graag...en drink graag een glas met jou. Om te vieren dat ik zomaar 53 ga worden. Dag, liefs van mij...ik heb hard gewerkt joh vandaag. Maar wel zo lekker...fijne avond nog. Kus, Anita

Parijs en Amsterdam Hilton....tja..t kan slechter toch?

En vrijdagochtend om half twaalf waren we al in Parijs, Roos, Nicolette, Annemarie en ikzelf. Heerlijk wat een stad...ook al regende het soms, de indrukken zijn eindeloos...het leven is goed, en wat hebben we veel gezien. Natuurlijk vanaf de Arc de Triomphe de Champs Elysee inkijkend, een rondrit met een bus, wandelingen, met de metro, Disney, kortom...meer dan je voor mogelijk houdt in een weekend. En zondagavond, moe maar voldaan, waren we weer thuis. En ik denk zomaar dat ik om half elf in slaap ben gevallen...wat een genot. Maandag weer naar Yarden, een drukke volle dag, en vandaag een dag over kwaliteit in het Hilton, een van de vijfsterren hotels in Amsterdam. Geweldig...en kwaliteit, dat begint altijd bij jouzelf. Kwaliteit wat is dat...kwaliteit is een 9+ scoren en hoe doe je dat als bedrijf. Wat doet dit met je mensen...een vervolg op deze dag, organiseer ik voor Cluster West in september, geweldig. Ik heb er nu al zin in...Ondertussen gaat het goed met me. Ik ben wel moe, mijn lijf protesteert, mijn rug niet zozeer, maar hier en daar een bultje, een rare allergische reactie op mijn rechterarm, die ook vanzelf weer weggaat. Kortom...het potje met weerstand is bijna leeg. Tijd voor de zomer, de zon op mijn huid...dikke kus, fijne avond, Anita de foto's spreken voor zich, ertussen ook twee foto's van de tuin, de nieuwe lange zijtuin met terras aan de straatkant...leuk he? En natuurlijk Parijs, allerlei indrukken.

Wat een zeikregen...

Ik weet eigenlijk niet of dit goed nederlands is...maar het zeikt hier werkelijk van de regen. Het komt met bakken naar beneden...en de tuin staat bijna blank. En hoe slecht komt dat niet uit, want de schilders zijn bezig. Het huis mooi te maken en het wordt me toch mooi zeg...een helemaal wit geschilderd huis...zelfs de keuken..drie van die mannen, die rond het huis bezig zijn, op het balkon, aan de voorkant, de achterkant en hier en daar de binnenkant...en geloof me, het wordt mooi. Als wij onder de balken slapen, jawel, wij slapen op zolder...dan hoor je het tikken van de regen op het dak. Het liedje van Rob de Nijs, is voor ons van toepassing, alleen is het niet 'zachtjes tikt de regen op het zolderraam...'maar vandaag was het 'hard tikt....'. Ik vind dat wel knus...net alsof je in een tentje ligt. Ooit lag ik in een tentje in Engeland op de camping, met mijn jeugdvriendin Heleen. Werkelijk te blauwbekken in een eenstokstentje...je moest wel dicht tegen elkaar, want meer ruimte was er niet...en altijd als het zo hard regent, dan moet ik nog denken, aan die nachten (want het waren er wel tien...) waar ik geulen gravend om de tent heen, werkelijk zeiknat in die slaapzak kroop. Soms zelfs met slaapzak en al in de auto ging zitten, omdat dat warmer was...en iedere dag weer, regen...en zo zullen er nu ook wel mensen op campings zitten, en treurig uit die tent naar buiten kijken. Nat en verkleumd...ik moet er niet aan denken. Ik zou nu in de auto stappen en lekker terug gaan naar huis, naar mijn bed op zolder teruggaan. En daar lekker liggen luisteren naar de regen, een goed boek erbij, lekker knus samen in dat bed, filmpje erbij en klaar. Wat wil je nog meer. En als het dan weer droog wordt, en die mannen buiten weer verder kunnen, dan geniet ik weer zo intens van dit prachtige huis hier...mooi wit, met groen, sfeervol, netjes...en nu, nu lijkt het alsof het minder hard regent...alsof het tij zich keert. En zo dadelijk stap ik in de auto, richting Amstelveen, voor wat gesprekken met medewerkers. Ik heb er zin in...ik wens jullie een fijne dag. Gisterenavond waren wij met Emmy en Reynaud naar het nieuwe De La Mar Theater in Amsterdam, naar de voorstelling 'het geheugen van water' over drie zussen wiens moeder overleden is, en hoe ieder haar eigen beleving heeft bij de herinneringen aan vroeger. Want vroeger, ook al was je in hetzelfde gezin, was voor ieder kind anders. Juist omdat je anders bent, is je herinnering ook zo anders. Ik herken dat wel, als ik met Arie over vroeger praat, of over mijn ouders. Dan heb ik een heel andere herinnering aan mijn moeder dan hij dat heeft. Als ik zijn verhalen hoor over mijn vader denk ik altijd 'we hebben het toch over diezelfde man of niet...'. Ach ja, zo verschillend als de herinnering is, zo verschillend zijn wij ook als mens. Laatst sprak ik een vriendin en zij had mijn broer pas een keer ontmoet, en was verwonderd over ons verschil...tja, het is zo...ik voel dat ook wel eens. Ik verwonder mij erover en laat het er dan bij. Want eigenlijk ben ik wel heel blij met mijn broer...ik heb er tenslotte maar een. En hoe leuk is het eigenlijk niet, die verschillen, of ben ik nu weer de positivo...glimlach. Een fijne iets drogere dag gewenst...De La Mar, is prachtig...en de voorstelling geweldig...dikke kus. Anita

Vrijdagavond...

En op deze vrijdagavond zit ik op ons nieuwe terras aan de zijkant van het huis, kijk maar naar de foto's, met muziek van de cd Branding op de achtergrond...lekker een beetje lounge achtig. Vandaag was een bijzondere dag, met een mooie ontmoeting met Andrea, een lunch in Den Haag, veel gesprekken bij Yarden, kortom veel...en zomaar nu valt de vermoeidheid over me heen. Zit ik een beetje te lezen, te suffen eigenlijk en merk ik, dat mijn lijf zomaar moe is. Deze week was een hele stevige week, met serieuze gesprekken, met emoties en verwondering. Vooral dat...verwondering, een controle in het LUMC, een opgezette klier in mijn nek, die een beetje groter wordt, maar goede bloedwaarden en de wetenschap steeds maar weer dat ik kerngezond ben. Dat ik sterk ben en wel 80 kan worden of nog meer. Als ik naar mijn familie kijk, los van Ma van Loon, dan worden die wel oud. Maar ik zou wel heel graag oud willen worden op een normale manier, zonder die toestanden die mijn vader nu moet ondergaan. Want zo zou ik echt niet oud willen worden, en vorige week sprak ik met een notaris gespecialiseerd in erfrecht, over de euthanasie verklaring. En dat is iets wat ik wel wil regelen, omdat ik zelf steeds weer de keuze wil kunnen maken over mijn leven en hoe dat verloopt. Morgen een vol programma met van die dingen die moeten, de auto wassen, stof halen voor nieuwe blouses, naar vader van Loon toe...kortom veel. Me voorbereiden op een programma voor de komende week. Veel te doen weer. Maar eerst gewoon zomaar eens een beetje slapen, wat langer in bed blijven liggen, wat rusten...eerst eventjes deze lekkere avond. En ondertussen gebeuren er ook van die rottige dingen, heeft mijn schoonmama haar pols gebroken, heel vervelend en heeft zij veel pijn. Rechts lekker handig, of juist onhandig, want je broek losmaken, dat doe je met rechts, en nog zoveel meer doe je met rechts als je rechtshandig bent. Hier rond het huis is het een grote bende, want de schilders zijn bezig. dus overal is stof, liggen ladders, staan steigers, maar volgens mij wordt het wel een pareltje dit huis als het klaar is...spannend wel eigenlijk, en werkelijk ik schrik me wezenloos van alle kosten die hiermee gemoeid zijn. Het is een project om volledig op leeg te lopen....maar ja, dan heb je ook wat. Gisteren had ik een zakelijke bespreking over de innovatie prijs in de uitvaart, waarvoor ik in de jury ben gevraagd. En deze bijeenkomst was in Nieuw Lekkerland, aan de Lekdijk. In een prachtig pand met uitzicht op de Lek, als je aan de vergadertafel zat, zag je de boten zo voorbij varen. En na deze bijzondere bijeenkomst ben ik langs de Lek terug gereden, langs mijn oude huis in Groot-Ammers. Waar ik de auto parkeerde en eens wat rond heb gelopen, met de pont over naar Schoonhoven en ook daar langs mijn huis gereden en toen via Utrecht weer terug naar Haarlem. Het leek een reisje door mijn verleden, waarbij ik emoties liet komen, die er waren. Waarbij ik herinneringen ophaalde aan een tocht met de canadese kano, in gedachten, die je zo mooi het riet in kon laten lopen en op dat soort momenten voelde je werkelijk de rust over je komen. Waar mijn moeder mij voor het laatst bezocht, en op de bank zat en keek naar de Lakenfelders, dat zijn hele speciale koeien...waar feestjes gebouwd zijn, waar ik Els voor het eerst heb mogen ontmoeten in de tuin in Groot-Ammers, toen Pa en zij verliefd op elkaar werden. Waar ik een gezinsopstelling heb gedaan met de dames van de coachopleiding, logeerpartijen met deelnemers aan trainingen organiseerde, waar ik hard werkte in de tuin, in de moestuin, zo hard, dat de koper van het huis aan mij vroeg of ik van tuinieren hield. Maar het was wel lekker, zo in de avonduren, na het werk het gras maaien, fysiek bezig zijn. En als ik denk aan die tijd, denk ik wel aan rust. Aan minder hard werken, en nu, en daar had ik met het Andrea nog over, werk ik veel uren in een week, heel veel uren. Maar wel vanuit een soort mooie energie, een soort flow. De dingen die ik doe zijn bijzonder en mooi, en de ontmoetingen met mensen zijn leuk. Dus het is vooral kwaliteit wat ik voel en ervaar en die uren die horen daar wel bij...en nu, nu zit ik zomaar lekker mijn blog bij te werken, in de tuin...zomaar te genieten...ik wens iedereen een prachtig weekend, rust, gezelligheid, liefde en samenzijn....wat je maar wilt. En beterschap voor mijn lieve schoonmama...Anita

En hier nog een toegift....

Een dag vol met gesprekken. Een dag vol met indrukken, emoties en alles wat daarbij hoort. Ondertussen zijn de schilders bezig en prikken zij gaten in onze ramen, ons houtwerk en schrikken wij van de staat van dit alles. En als je eenmaal begint met het renoveren van je huis, dan hou je zomaar weer je hart vast, voor alles wat komen gaat en nog kan komen. En ondertussen ben ik bezig met een mogelijk nieuwe opdrachten, voor een transportonderneming, leuk, 60 leidinggevenden trainen...zou zomaar kunnen. Komt wel goed denk ik...na de zomer...goh wat zou dat gaaf zijn. Voor nu, zomaar nog een foto van mijn vader...omdat ik aan hem denk, hoe hij nu lekker in zijn eigen bed ligt te slapen, althans dat hoop ik maar...dag, ik ben moe en ga naar bed. Annemarie is al naar bed, Floor ook en Roos is op een schoolfeestje...dag, tot morgen. Liefs, Anita

Emmy 75 en uiteten met Pa en Els in Noordwijk...

En op deze maandagavond, na alweer een hele lange Yarden dag, beginnend in Haarlem, vervolgens naar Dronten en nu weer thuis, ga ik eventjes terug naar de 75e verjaardag van Emmy. Deze mijlpaal, met een feest vol verrassingen hier in Voorschoten, was een geweldig feest. Een feest waarbij Emmy volkomen verrast werd, door haar vrienden, haar zussen met partners, haar kleinkinderen, haar kinderen, en alles zat mee, hier en daar een regendruppel, maar daar kun je iets tegen doen. Kijk maar naar de foto's. En aansluitend, na een wat luie dag, gingen wij zondag met Nicolette, Roos en Floor uiteten met Pa en Els in Noordwijk. Weer een bijzonder moment...een moment van zorg en aandacht, zijn vakantie in Noordwijk was een stevige opgave, voor hem, voor de verzorgenden en vooral voor Els. Zij heeft hem meer dan liefdevol verzorgd...maar ik zie het maar zo, we hebben het geprobeerd en mijn vader was eventjes ergens anders, Huis ter Duin, Lekker, het Elfde Gebod, hij was er...en nu, zit hij weer in zijn eigen Nieuw Reijsenburgh. En realiseert hij zich misschien, dat het daar zo slecht nog niet is...iedere keer weer, levert hij een beetje in...en met hem, Els en wij ook. Zijn leven wordt steeds wat minder, doordat hij steeds wat minder kan, maar een ding kan hij nog heel goed en dat is lekker eten, kijk maar.

Foto's zeggen meer dan woorden nu. Fijne avond Anita

Emmy en Pa van Loon

En was ik toch in de veronderstelling dat ik een mooi bericht had geplaatst over de verjaardag van Emmy. Met veel beeld erbij...en ik zie het niet meer terug. Want zaterdag was er een prachtige surprise party voor Emmy, 75 jaar...en beelden zeggen meer dan ik je nu zeggen kan. Wat een schitterende indrukken...kijk zelf maar. En dat begrijp je wel, dat het heel gezellig was. Liefs, Anita