Code oranje, vanaf 08.00 uur vrijdagochtend. Gelukkig was ik al veel vroeger in Hilversum. Zonder problemen. En toen ik op mijn werk kwam, was dit het beeld, Bosdrift in de sneeuw. Hilversum werd bedekt met een mooie laag sneeuw, dikke vlokken, en het prachtige winterse landschap bracht wandelaars, kinderen met de slee en nog veel meer moois op de been. En onze wereld zag er zomaar eventjes schitterend uit. Ik zat boven op kantoor en keek naar de prachtige begraafplaats en ik zat simpelweg te genieten. Te genieten van het bijna serene plaatje. En een paar uur later, smolt de sneeuw en toen ik naar huis ging, lag er nog een laagje op mijn auto, maar de wegen waar sneeuwvrij, en er was niets meer aan de hand. Eventjes alarm, en toen was het voorbij.
En nu, op een hele rustige fijne zondagochtend, met mijn Nespresso aan de keukentafel. Nadat Teun en ik onze wandeling buiten alweer hebben gemaakt, waarbij hij zo geniet van zijn vrijheid. Gisteren rende hij over een strandje, en hij galoppeerde bijna als een paard. Zo blij werd hij ervan. Dat rulle zand, en hij ploegde er doorheen. Ik hou van die vrijheid en ik hou ervan als Teun vrij mag zijn. Ik laat graag de teugels vieren. Ik geef graag ruimte. Ik heb ook graag ruimte. Ik geloof in een vorm van leiderschap, waarbij vertrouwen de basis is. Waarbij ik ervan uitga, dat mensen hun plaats kennen, en hun verantwoordelijkheid nemen. En soms stelt het leven, en de mensen in dit leven me hierin teleur. Maar dat hoort er ook bij. Dat je teleurgesteld wordt, en hiervan leert en wilt leren. Dat je je doelen wat bijstelt, en uiteindelijk via een andere weg, of route, samen de doelen bereikt. Ruimte krijgen is voor sommigen te groot, te veel. Die hebben meer kaders en structuren nodig.
Hier in mijn dorp, zie je hele mooie dingen gebeuren. De dame die altijd onze boeketten maakt, werkt nu samen met de supermarkt hier. En nu zie je in die supermarkt en buiten, hele vrolijke potten en bloemen staan. Samen staan we sterker. Dat is wel de basis van het leven hier. Met elkaar doe je zoveel meer dan dat je alleen kunt doen. Een dorp vol verbinding, of ben ik te idealistisch hierin. Ik vind het fijn om mensen te groeten, net als vroeger op Flakkee. Een praatje maken met iemand die een hondje heeft, en deze ook uitlaat. Of zomaar een glimlach, of een hand opsteken naar een auto die door de straat komt. Wel lastig als je de leilindes knipt, want je doet er uren langer over. Je praat wat, je zwaait wat en je knipt wat. Ach, tijd is als ik thuis ben, van een heel andere waarde. Het voelt alsof tijd veel minder belangrijk is, en het lijkt alsof je voorraad tijd veel groter is hier. Gek, hoe de ruimte en de manier van leven, je zo anders vormt als mens. Iemand die ik ken, en nu in het noorden van het land woont, ervaart dit ook zo. De rust van je omgeving geeft je rust. Ik ben zoveel minder gejaagd, ik ben zoveel meer in balans. Ik voel me zo goed hier, ik zou het iedereen aan willen raden. En natuurlijk hoop ik niet, dat iedereen nu opeens hier komt wonen, want dan wordt het weer zo druk hier, haha... maar kom maar gewoon eens langs, ervaar het maar. Kom straks als al die mooie bollen uitkomen in de tuin, maar gewoon eens naast me zitten. Of wandel maar weer eens met me mee, als ik met Teun een rondje langs de Kreek loop. Dan hoor je het ruisen van het riet, dan zie je dat prachtige licht, dan zie je de kleuren van de bloembollen om ons heen uit de grond komen.
Zo mooi...al een paar weken geleden kwamen de eerste blauwe druifjes uit de grond. De bloemetjes van mijn moeder. Ik gaf haar altijd een bosje kleine blauwe druifjes. En ook op haar graf zette ik af en toe een pot met blauwe druifjes. Zo lief, zo teder bijna...en nu, komen ze overal in de tuin op...de bloemetjes van ma van Loon.
Leuk eigenlijk, hoe je in de tuin, zelf weer allerlei herinneringen gaat maken. Zo zijn alle gele bloemen, de narcisjes, die enkele gele tulp, de bloemen van en voor mijn vader. Hij was kleurenblind en zag alleen de kleur geel. En vele verhalen vertelde ik al, over deze man. Maar juist in deze periode van het jaar, waar het alweer 20 jaar geleden is dat mijn moeder overleed en alweer 8 jaar dat mijn vader is overleden, denk ik nog meer aan deze mooie mensen terug. En juist die simpele bloemetjes, dat beetje kleur en schoonheid, dat zo langzamerhand ontluikt, brengt me met een glimlach weer bij hen terug. Pa en Ma van Loon. Het liedje 'bedankt lieve ouders, bedankt voor het leven' klinkt dan altijd even in mij. En ik glimlach als ik denk aan de herinnering, hoe wij ooit, toen zij 25 jaar getrouwd waren, met een groep vrienden en vriendinnen in het Trefpunt, te Stad aan 't Haringvliet, dit lied voor hen hebben gezongen. Vraag niet hoe, maar de foto's zijn er getuige van. En dit lied is altijd voor hen.
In maart gaat een wens van mij in vervulling. Dan gaan Annemarie en ik samen een weekend in een B&B in Hilversum. Daar waar ik vaker kom en slaap. Samen met Teun, gaan we een weekend allerlei leuke dingen doen in Hilversum. Een borrel drinken in Mout, een hapje eten bij vrienden, het centrum van Hilversum bekijken, kortom, dan laat ik haar alles zien, waar ik dagelijks ben en ook mijn leven heb. Toerist zijn in Hilversum, een kopje koffie bij de Bosdrift drinken. Een glas wijn bij mijn vriendinnetje daar, kortom...eventjes vanuit de ruststand, samen genieten van een ander mooi dorp.
En dan laat ik haar zeker deze plek zien....
