En als er een foto is, die me raakt, of die symbool staat voor mijn relatie met mijn vader, dan is het deze foto. Een impressie uit de documentaire 'Dood in de Bijlmer' gemaakt door Paul Rigter en a.s. maandag 5 juli om 20.25 uur te zien bij 2DOC op NPO2. En deze foto maakt me niet verdrietig, maar ik zit zomaar te kijken naar de tv, alleen in de woonkamer, het miezert buiten en een oud collega, bijna vriend, is gisterenavond overleden, pas 45 jaar jong. Maandag is zijn uitvaart, en deze mag ik verzorgen, begeleiden, samen met Jolanda, mijn vriendinnetje, een co-productie, een eerbetoon aan een bijzonder mens. En weet je, op dit soort momenten, vier ik het leven, omdat hij, Mark, dit zo graag gewild heeft. Dat je het leven viert, dat je emoties voelt, dat je los laat en verder gaat. En dan opeens is deze foto daar, van de man van wie ik zielsveel hou, nu, toen en ooit. En deze foto raakt me, juist door die blik vol liefde. Dus ik kijk verder naar de tv, het gaat over verlies van mensen, door dementie, alzheimer, mensen die nog bij je zijn, maar zo anders worden, de emoties rollen door de kamer. En ik, ik voel maar gewoon. Ik denk aan mijn vorige partner, mijn vorige vriendin, die nu in een zorginstelling woont en alzheimer heeft. Ingewikkeld, verdrietig en pijnlijk. Ik voel het, ook al is het lang geleden dat wij samen waren. Het mag er zijn...de hemel huilt een beetje, en ik, in stilte huil een beetje mee....ik laat los, ik herdenk, herinner, voel en leef. En weet je, dat laatste woordje, ik leef, doet me beseffen, dat leven soms een beetje zeer doet. Door een herinnering, door een afscheid, door een tekst, door een gedicht, door jou, of...gewoon zomaar, omdat het leven ook raakt, en omdat je als mens voelt, dat je emoties rollen van 0 naar 10 en terug, en alles wat daar tussen zit...en nu vanavond, een 7 denk ik, soms een 8, of zelfs een 9 en soms een 3, gemiddeld, een 7tje...Het doet me denken aan het thema eenzaamheid, daar ben ik mee bezig, met een van de mensen die ik mag coachen, eenzaam zijn, alleen zijn, en hoe vindt je nu die vorm, die past, waarbij die eenzaamheid er is, maar het niet meer van je overneemt...en daar hoort ook verdriet bij. En ondertussen hoor ik een piano, en realiseer ik me, dat de Uitvaartstichting Hilversum vanaf volgende week een piano heeft in de aula op de Zuiderhof. Fraai toch...muziek, het tikt je aan, toen Gert-Jan vanmiddag in die pianozaak piano ging spelen, genoot ik van zijn blik, zijn handen, zijn manier van zijn. Stoer en zacht. En dat kwam allemaal door die piano en terwijl ik hier aan denk, verandert mijn verdriet, mijn gevoel van een 7 naar misschien wel een 9. En met die wetenschap, dat Noah morgen zijn gitaar meeneemt, we muziek gaan maken in De Einder, voelt mijn verdriet zo anders. Wordt het langzaam weer geluk, en beweeg ik mee, op de stroom die voelen heet...slaap zacht allen!
