Het zijn van die mooie dagen als je naar het licht
kijkt. De zon maakt dat de heg, de bomen, de tuin een soort gouden gloed heeft,
koper bijna, met heel fris bijna vrolijk groen. En vrolijk, hoe kan ik dit
woord nu gebruiken als bijna iedere kerstkaart een tekst heeft in de sfeer van ‘hopelijk
kunnen we 2020 snel vergeten…’. En ik, ik zal dit jaar niet snel, niet licht
vergeten. Een bijzonder jaar, van dichtbij jezelf komen, je beseffen waar het
echt over gaat en mag gaan in dit leven. Genieten van heel kleine dingen, een
intens bericht via de app, of een vriendschap die een nieuw elan krijgt. De
tuin, met al die mooie ontboezemingen bijna. De begraafplaatsen, Hilversum,
waar zulke mooie dingen gebeuren. Gisteren had ik het er nog even over met de
baas van ’t Wagenhuis. Bijzonder hoe dit restaurant hier in het dorp, zich
staande houdt. En hoe je daar nu een lekker biertje voor thuis kunt kopen, of
die sprankelende wijn van een wijnboerderij uit Kruisland. Hoe mensen creatief
zijn en ook hoe we trouw zijn en blijven aan elkaar. Hoe we eten ophalen, in
plaats van even lekker daar bij het Wagenhuis neer te dalen, na een drukke dag,
of week en je lekker te laten verwennen. Nu proef je die ‘schnitzel a la Anita’
gewoon thuis op je bord. En in je gedachten verheug je je weer, op straks, als
je weer op het terras hier in het dorp, gewoon lekker kunt eten, mensen kunt
ontmoeten en even op adem kunt komen. Creatief dat zijn we geworden in 2020.
Creatief in het omgaan met elkaar, het begroeten van elkaar, kijk naar alle
commercials, hoe ook de marketing communicatie in onze wereld anders is
geworden. Sommige bedrijven varen er wel bij, heel veel bedrijven juist
helemaal niet. En hoe ga ik nu straks weer naar de kroeg, naar het wijncafé of
het terras, dat bezigt me nog wel. Want ook dat mis ik wel…maarvoorlopig is mijn kroeg maar hier thuis, en
straks mijn terras, net als afgelopen zomer, de basis voor een super gezellig
samenzijn, met een paar vrienden. Maar zodra het kan, dan gaan we feesten,
dansen en vieren, dat we ondanks al die intense verliezen, door kunnen met ons
leven na Corona. Maar ach, wat een impact, op ouderen in zorginstellingen, op
eenzaamheid, op de winkels, de horeca, op de werkgelegenheid, op….vul maar in.
Maar ook maakt het voor mij, het leven kleiner en soms zelfs fijner. Dichtbij
huis, mijn eigen plek, mijn dorp, mijn wandeling vanmiddag rond de plas. Het
knippen van de leilinde, het maaien van mijn gras. Het aanplanten van nieuwe
struiken, bloemen, het bezig zijn, met al die mooie kleine dingen. Een
strandwandeling met mijn nichtje op anderhalve meter afstand. Een belgisch
broodje eten, bij haar thuis aan tafel, en genieten van het kleine. Genieten van
een hyacinth die uitkomt, van dat glaasje wijn zo af en toe na een week hard
werken bij de Uitvaartstichting in de koffieruimte van de groenmannen. Niks
hoogdravends, gewoon heel simpel en heel fijn. Dat telefoongesprek met een
vriendinnetje in de auto, als ik door het donker weer naar huis rij, het
genieten van een Glory gevecht van Badr hier aan de keukentafel. En mijn geloof
dat alles ooit weer goed komt is er. Maar goed zal anders zijn dan vroeger, vroeger
is voorbij. De toekomst ligt voor ons. Een toekomst die er totaal anders
uitziet, dan we ooit hebben mogen ervaren. Vrijheid wordt anders ervaren
straks. Keuzes die je maakt zullen anders zijn. Maar het intense besef, van
werkelijk weten wat er toe doet, dat is in mij neergedaald. En daar hou ik me
aan vast…dus 2020 zit er bijna op. Wat een jaar, met al die overlijdens, al die
mensen die eenzaam zijn, maar ook een jaar, vol levenskunst, samen met Monique.
Een jaar, waarin ik geleerd heb, blij te zijn met wat er is. Mijn persoonlijke
doelen kleiner heb gemaakt en gelukkig ben, met mijn Nespresso in de keuken. Ik
kreeg een hele lieve kerstkaart, van iemand die me bedankte voor mijn
levenslessen in levenskunst, voor mijn blogs, voor het feit, dat ik er ben…en
dat maakt me stil. Zomaar heel stil…het doet me beseffen dat ik leef. En weer
voel ik me die mazzelaar, want wie kan dit nu zeggen, dat je zomaar een tweede
kans hebt gekregen om nog een keer het leven in de meest intense vorm te mogen
leven. Dus weer eindig ik met dankbaarheid, en wens ik iedereen een kleine maar
fijne kerst, vol liefde, geluk en met die mensen, die je dierbaar zijn. En al
die andere mensen in je hart. En je hoeft niet opgetut te zijn die dagen, je
hoeft geen lippenstift op, je mag gewoon in je oude kloffie bij het
houtkacheltje zitten, hoe lekker is dat…klein en intens, genieten van alles wat
er wel is. Ik wens iedereen, die met elkaar is, of alleen is, een mooie
afsluiting van dit jaar. Met vuurpijlen in je hart, met een oliebol van de
voetbalvereniging van het dorp, met een sjoelbak binnen handbereik, of een
soort van levensspel, met mooie gesprekken, met een terugblik en vooral met
veel zin, om het jaar 2021 te gaan beginnen. Volgens mij wordt het een jaar,
zoals we dat nog nooit hebben gehad, een heel ander jaar. En ga gewoon die
injectie halen, en probeer je bijdrage te leveren aan een gezonde samenleving.
En ik hoop dat we allemaal geleerd hebben van dit jaar, en ik realiseer me dat
er veel mensen zijn, die nu boos op me worden (vanwege die injectie), maar
laten we proberen met elkaar, ons leven samen weer mogelijk te maken. Dan mag
je elkaar weer omhelzen, dan mag je elkaar weer van dichtbij zien, dan mag er
weer iets, wat je nu zo mist…bedankt voor 2020, voor jouw zijn in mijn leven.
Voor je liefde, je aanwezigheid, voor je bijdrage aan mijn Uitvaartstichting
Hilversum, voor jouw levenslessen die je mij geleerd hebt. Voor jezelf…ik ben
blij met je…echt oprecht blij! Ik hou van je…alle goeds voor 2021
