En tussen alle bedrijven door, had ik veel gedoe, met inloggen, wachtwoorden, en nog veel meer. En nu is de stilte van deze zondag nog zo mooi voelbaar. Ergens zachtjes op de achtergrond hoor ik muziek, de tafel vol met kranten, boekjes, een prachtige uitgave van een wijnhandel, waar ik al jaren wijn bestel. Ik kocht hier al wijn, toen ik nog in Groot-Ammers woonde, en nog steeds kan ik genieten van een wijnhandel, die echt de verhalen van de wijnboer laat zien. Ik denk dat ik in een volgend leven wijnboer wil worden. En dan in Frankrijk of in Nieuw-Zeeland. Heerlijk lijkt me dat, ooit bezocht ik in de Bordeaux een wijnboer, vlak bij Saint-Emilion, en daar mocht ik het hele proces van pluk tot botteling meemaken. Geweldig. En dan het proeven, in de wijngaard. Ik zou heel graag nog een keer gaan helpen bij de pluk. Ik denk dat mijn rug het dan begeeft, maar die sfeer is onweerstaanbaar. Met mijn nichtje ontmoette ik een keer, in ons restaurant in Groede een meneer die een olijfgaard had in Italië, en wij vatten het plan op, om daar olijven te gaan plukken. Het is er nog niet van gekomen, maar ooit, als wij weer enigszins in staat zijn om met elkaar, met respect voor alles om ons heen te leven, gaan we daar olijven plukken. Als ruil krijg je zoveel liter olijfolie en een paar flessen huiswijn. Goede deal toch...en kost en inwoning gedurende een week. Lijkt mij wel wat, dus als ik ooit met pensioen ben, dan ga ik het zo maar doen denk ik...beetje plukken, beetje proeven, en ondertussen een soort van vakantie. Tenzij zo'n wijnboer zegt 'al die 60 plussers, die wil ik niet...' tja dan wordt het weer een ander plan. Terwijl ik dit schrijf, grinnik ik, omdat mijn nichtje en ik die avond ongekend gelachen hebben, met dit echtpaar. Echt tranen over je wangen. Heerlijk. Soms is het zo leuk, om zo vrijuit te kunnen lachen. Ik heb dat wel eens, in de auto, of zomaar thuis, als er iets gebeurd, waardoor je gewoon in een schaterlach kunt uitbarsten. En terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me, dat er absoluut geen reden is om zo te lachen nu. In deze tijd. Dus over tot de orde van de dag. Bijna Pasen, een feest, dat normaal gesproken met de familie van Annemarie wordt gevierd, bij ons aan tafel. En nu, nu niet helaas. Een Pasen zonder mijn schoonouders, zonder kinderen, een Pasen, met ieder ons eigen ei. En ik hou helemaal niet van eieren, maar dit terzijde. En hoe vaak wij nu niet zeggen 'wat een zegen deze grote tuin' soms zeggen we wel 'ons landgoed' en dan grinnik ik weer, want natuurlijk is dit geen landgoed. Het is een mooie tuin, niet meer dan dat. Maar het voelt als groot, en zo vaak voel ik me rijk. Rijker dan een koning. En dat ben ik niet. De verbouwing, de aanleg en investering in de tuin, het atelier, heeft gemaakt, dat we veel geïnvesteerd hebben, en nu mogen we ervan genieten. Op een andere manier dan voorzien, want voor mij is genieten altijd geweest, het kunnen delen met onze vrienden, en nu delen we het met elkaar. Zijn we al weken lang samen thuis. Af en toe komt er een van de dochters, een tegelijk in verband met de afstand van 1,5 meter, en verder vinden wij ieder onze eigen weg, hier in dit mooie huis, en in onze mooie tuin. Genieten we van de stilte, het gezang van de vogels, de rust, de zon, de stilte. Je schuift als het ware van achteren in de tuin, geleidelijk aan naar het terras achter de keuken en zo rond een uur of zeven ben je dan weer binnen. Tja...wat zal ik nog meer zeggen. Niks toch. Als je dan toch in een vorm van isolement moet zijn, om dit corona virus te stoppen, dan is dit zo slecht nog niet.
En dus wens ik jou, en jou en al die mensen die alleen zijn, toch een hele mooie dag. Als je geen tuin of balkon hebt, en niet naar buiten mag, doe het raam lekker open, ruik eens goed, en misschien hoor je wel een vogeltje zingen. Gek, ik luisterde tot voor kort nooit naar vogeltjes. Het lijkt alsof ik nu, in deze fase in mijn leven, op deze plek, zoveel bewuster leef en kijk en ruik en voel. Het is alsof ik me nu pas realiseer wat er allemaal is in mijn leven. Eigenlijk best erg. Was ik dan zo oppervlakkig, nee zeker niet. Echt niet. Maar ik leefde wel meer aan de oppervlakte. Laatst zei iemand 'ik zoek wel naar inhoud in een gesprek met de ander' en ik heb dat ook wel. Ik hou niet zo van prietpraat en geleuter. Het interesseert me ook niet zo, wat die ander wel of niet doet, of bezit. Ik hoop eigenlijk alleen maar, dat je het leven leeft, dat je ambieert, dat je voor ogen hebt. Dat je als je van iemand houdt, dat ook echt voelt. En dat je een baan hebt, die echt bij je past. En ja, terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me, dat er veel onder druk staat nu in deze Corona tijd. Dat we terecht zijn gekomen in een rollercoster, die we echt nog niet kennen. Die erger is dan wat ik ooit heb meegemaakt. En dat we aan de vooravond staan van een intense crisis. Maar dat we ons er wel van bewust moeten zijn, dat wij, onze eigen bijdrage kunnen leveren nu, om hier enigszins redelijk uit te komen. Dus gebruik je verstand. Hou echt afstand. En doe geen gekke dingen. Ik lees net over een stel dwazen, die een straatrace zijn gaan houden, met publiek, nu, in deze tijd. En ik verwonder me over al die kerken, en kerkgangers, die gewoon maar samen blijven komen. En als er ergens een God is, hoop ik dat hij nu van zich laat horen. En dat iedereen zich realiseert wat hij of zij doet. Onvoorstelbaar echt onvoorstelbaar. Hetzelfde vind ik nu op de weg, 100 km, en toch rijden er dwazen ongeveer dwars door je heen, halen je rechts in en blijven duwen en met groot gemakt 130 rijden. Ik begrijp het echt niet. En dat meen ik. Ik wil dit oordeelloos kunnen blijven aanschouwen maar vind dat wel moeilijk. Mijn moeder zou zeggen 'oordeel niet verwonder je slechts' en dat doe ik dan maar. Maar ondertussen raakt het me wel. Want we spelen met het leven van iemand anders volgens mij. En ik ben echt niet zo keurig, en echt niet zo degelijk, maar ik realiseer me wel, dat het nu serieus is. En juist nu, hoop ik, dat we met elkaar beseffen, dat het ook anders kan.
