Een nieuw begin...in een nieuw jasje....


Leef! En geniet van het nu....en realiseer je wat een rijkdom dit is...zomaar mogen leven....




zondag 23 januari 2011

Een zondag in januari 2011....

Lieve allemaal. Want steeds weer ben ik blij en verrast als ik me realiseer hoeveel mensen mij volgen. Mijn blog wordt veelgelezen en soms ook door 'onbekenden' en soms krijg ik een reactie op mijn blog die me blij maakt. En waar ik gelukkig van mag worden...dus dank je wel daarvoor, ook de reactie op mijn laatste stukje is voor mij van grote waarde en maakt me blij. Geluk lijkt soms oneindig...door liefde die ik mag ontvangen, door mooie gesprekken, door zomaar het besef dat ik nog volop mag leven en genieten. En in mijn leven laat ik mensen toe, zomaar omdat ik zielsveel van mensen hou. En soms voel ik mij intens geraakt door deze contacten. En ook daar ben ik zo dankbaar voor. Mijn lieve collega die me een medicijn aanreikt tegen mijn kramp. De medebewoners die leven met mijn vader...en hoe gelukkig ze zijn, als ze elkaar zien (en ze zien elkaar de hele dag). Ze zwaaien alsof ze elkaar vorige week voor het laatst gezien hebben. Een intensiteit, die me raakt. Een aantal dames daar, zoen ik iedere week. En met hen voer ik gesprekken over hele kleine dingen. En terwijl je daar zit in zo'n recreatieruimte realiseer je je, dat het drinken van een glas appelsap van 70 cent eigenlijk heel mooi kan zijn. Het is een soort 'landen' en terugkomen op aarde. Want waar het hier om gaat, is liefde en aandacht. Niet meer en niet minder. Aandacht voor elkaar. Ik neem altijd eierkoeken mee naar mijn vader, voor hem en zijn medebewoners. En iedereen geniet altijd van die eierkoeken, zo zacht als cake. Of bonbons van Odilia hier uit het dorp...goddelijk lekker en de mensen genieten. Soms moet je daarna hun kin schoonmaken, maar het is zo mooi om dit te mogen doen...
Gisterenmiddag kwamen Els en Jannie nog bij Pa langs. En zij hadden een gezellige lunch gehad samen, met een glas wijn erbij. En Pa wilde hen wat te drinken aanbieden en een appelsap, als je net aan de wijn hebt gezeten, is een soort 'klap in je gezicht'. En drank, verkoopt men daar niet. Maar daar hebben wij wat opgevonden. Altijd ligt er een fles sauvignon blanc koud, deze keer uit Chili en daar schrijf ik met viltstift op - meneer van Loon -. Hoeft eigenlijk niet, want niemand heeft daar wijn in de koelkast liggen, alleen deze meneer, mijn vader (glimlach). Dus ik die fles gehaald, vier glazen erbij en toen werd het heel bijzonder. Want Jannie(zus van Els) en ik genoten van wat wij mochten zien, twee mensen, die zielsveel van elkaar houden. Die eigenlijk niet van elkaar af konden blijven en samen emotioneel werden, juist omdat zij dit beiden voelden. Mijn vader wiens ogen oplichten en wiens arm slechts een beweging maakt, hij trekt Els naar zich toe, met een kracht waar nog zoveel liefde in zit. En hij zoent maar en hij zoent maar...en ondertussen kijkt hij naar mij en knipoogt. Ook Jannie en ik waren duidelijk geraakt door dit plaatje. En lieve mensen, met al dit soort mooie ervaringen, met zijn blijdschap over het weekend naar Voorschoten wat in het verschiet ligt, hoeft niemand zich zorgen te maken over mij. Want ook al ga ik iedere zaterdag naar hem toe...wie heeft dit soort intense momenten met zijn of haar vader van 81. Ook dit is weer zo'n proces waarin ik gelouterd word, net als tijdens mijn periode van ziek zijn. Het is landen, met twee benen terug op aarde komen. Het is liefde in optima forma. En volgens mij staat mijn leven bol van dit soort pracht ervaringen. Ik heb het leven zo lief, en het leven mij, lijkt het wel...
Gisterenavond naar mijn broer, Arie. Hij is de afgelopen week 54 jaar geworden. En aan de telefoon zei hij, dat hij dit nu echt wel als 'ouder worden' ervaard. Hij ziet er qua fysiek wel goed uit, geen buikje, een wat doorleefde kop, ja natuurlijk kan er nog van alles verbeteren, maar ja wie niet toch? Hij is eigenlijk wel heel leuk vind ik. Totaal anders dan ik ben. Een verzamelaar, een kerel die ongekend rookt (alle mensen in Haarlem glimlachen nu en weten hoeveel moeite ik hiermee heb), een jongen die niet altijd even optimistisch is, maar het is wel mijn broer. Meer heb ik niet. Een broer. Geen moeder meer hier op aarde. Een vader in de Samaritaan. En gelukkig nog twee lieve tantes, eentje dichtbij, tante Anita en eentje verder weg, maar mij zeker niet minder dierbaar, tante Tanneke. Daar horen ook nog mannen bij, Oom De en Oom Wim. Maar ja, ik heb en vraag me niet hoe dat komt, mijn hele leven al iets meer connectie met dames...tja, of het een afwijking is, mag jezelf bepalen. Voor mij voelt het als iets heel normaals en weet je het is wel fijn, want ik kan in ieder geval daarover met mijn vader goede gesprekken voeren. Zo zaten wij gisteren samen te praten, Pa en ik en hij was wat afwezig en opeens zie ik een glimlach op zijn gezicht en zijn ogen lichten op....jawel hoor, ik draai me om een zie een charmante jonge vrouw (schat in een jaar of 25) leuk gekleed..en jawel hij, en ik ook, zien het verschil! Heerlijk is dit.
Oh ja broerlief, het was gezellig bij hem. In zijn nieuwe huis, met lekkere door Noor gemaakte taarten, met hapjes en een glas wijn. En het allermooiste was om hem zo vrolijk en vrij te zien. Het is goed, dat hij, samen met zijn dochter, zijn eigen plek weer heeft. Het was goed...alleen die rook he. Toen ik thuiskwam ben ik gaan docuhen en mijn haar gaan wassen, wat smerig zeg. En nu zit ik met een soort diadeempje in mijn haar, omdat mijn haar alle kanten op staat, wel schoon is, dus duik ik zo de douche in, want Rosanne zou heel hard lachen en roepen 'Anita slaaphaar'.
Ik wens iedereen een prachtige zondag. Ik ga rustig wat werken en vanmiddag champagne drinken bij vrienden. Daarna 'boer zoekt vrouw' en dan naar bed. Een spannende mooie week ligt voor me, voor ons.
Ik wens zoveel...en eigenlijk zo weinig. Ik wens dat ik nog veel liefde met jullie mag delen, veel mooie gesprekken mag voeren. En ik wens eigenlijk ook dat ik nog heel lang met mijn vader mag zijn...en zijn ogen mag zien oplichten, als er een dame op zijn netvlies komt, die voor hem aansprekend en aantrekkelijk is. En gisterenavond zei Hans, een vriend van Arie, 'wat lijk jij toch op je vader...' en nu glimlach ik weer. Anita