Zomaar een donderdagmorgen in Nieuw-Vossemeer

En vanmorgen wandelde ik in alle rust en stilte met Teun het dorp uit, op weg naar het water, we kwamen niemand tegen. Wat zwanen, wat vogels, maar Teun en ik zijn alleen. Donderdag zijn wij altijd samen thuis. Teun en ik. We wandelen, we rijden soms een stukje de polder in, en gaan daar weer wandelen. Het is een dag van weinig woorden. Heerlijk....

Voor mijn gevoel sta ik heel vaak 'aan'. Met mijn werk, mijn verantwoordelijkheid daar, mijn telefoon, mijn mail, en alle dagen, soms ook in de weekends, ben ik daar mee bezig. En donderdag is zo'n dag, waarop ik niet zoveel hoef. Straks als het wat droger is het gras even maaien, nog wat planten verpotten en nog wat van die simpele dingen, maar alles rondom ons huis en onze tuin. Donderdag is voor mij misschien wel een van de fijnste dagen van een week. Want ik heb zoveel behoefte juist aan die stilte. Iedereen kent mij van de verhalen, de muziek, de wijn, het dansen, het feesten, het leven leven in optima forma. En dat alles klopt. Alleen niet op donderdag. 

Ik kreeg van mijn nichtje een mooi logboek, genaamd - elke dag vrij -. En dit is een prachtig boekje om mee te nemen op je wandelingen, op de tochten in je leven, en notities te maken, soms hoor ik een zin, of lees ik een zin, soms zie ik een beeld en maak ik een foto, en soms overpeins ik een ingewikkeld onderwerp uit mijn leven. En in dit boekje kun je dit allemaal opschrijven. Ik, ik schrijf ongelooflijk veel op. Alleen al bij de Uitvaartstichting heb ik nu al 17 boekjes vol geschreven, in vier jaar tijd. Een opmerking, iets dat me bij moet blijven van mezelf. Maar soms ook een afspraak. En ik bewaar die boekjes. Als ik hier boven op mijn werkkamer ben, een soort van 'heilige plek' bijna, daar bewaar ik mijn persoonlijke boekjes. Mijn persoonlijke geschenken, woorden, teksten, foto's en andere herinneringen. Het houten kruisje dat in de slaapkamer van mijn ouders boven de toilettafel hing, of die hele kleine leren bokshandschoen. Of die foto van mijn moeder toen ze jong was, het schilderij ooit gemaakt door Harmen van mijn vader...en dan nog heel veel dingen, verstopt in kistjes, doosjes, bakjes. En kamertje vol geschiedenis. Een kamertje vol van alles wat mij gemaakt heeft tot wie ik nu ben. Mijn kamertje. Toen ik klein was, had ik een kamertje van 3 x 3 meter, en ik denk dat mijn werkkamertje ook ongeveer zo klein is. Fijn, een fijn kamertje, met luikjes voor het raam en uitzicht op de tuin. Mijn tuin.  Een mooie zin die in dat mooie logboek staat is 'Buiten begint aan de andere kant van de voordeur. Elke dag weer.' En een van de dingen die ik ergens noteer of ga noteren is dat 7126 stappen genoeg zijn om de kans op hart- en vaatziekten maximaal te verkleinen. Welnu mijn gemiddelde ligt op 8.777 stappen per dag, en dit varieert enorm. Donderdagen zijn topdagen voor dit gemiddelde maar soms op kantoor heb ik maar 2500 stappen ofzo. Dus wat dat betreft, en dat is echt waar, gaat het zoveel beter met me. Toen ik hier vier jaar geleden kwam wonen, vond ik een rondje rond de Kreek wel ver. En deed ik dat ongeveer twee keer per maand. Nu soms wel twee keer per dag, al kies ik ervoor, om steeds meer variatie in de routes aan te brengen als ik met Teun op stap ben. Fijn.

En ondertussen nadert de dag waarop mijn collega's en een deel van onze vrijwilligers Nieuw-Vossemeer komen bezoeken. Zaterdag. Met een touringcar, en ons programma is fijn denk ik. Met die heerlijke muziek van Marcel Luntunghan en zijn gitaar, hier in de tuin. Een glas champagne van Pa van Loon, of een ander drankje erbij. Een lekker borrelhapje. Een rondleiding door de kerk met Pater Bertus en Gert-Jan die orgel gaat spelen. En last but not least een diner met live muziek van Marcel op het achterterras van het Wagenhuis. Hoe fijn kan het leven zijn. Ik verheug me erop. Ik ga straks de tuin nog wat opknappen. Mijn gras is na mijn verjaardagsfeestje en omdat de tenten zijn blijven staan, niet zo fraai, zeker niet na al die regen. Maar ach, gras is sterk. Sterk als bamboe. Ooit kreeg ik een boekje, toen ik ziek was, met verhalen van sterke mensen. Mensen die bijzondere ziektes, ervaringen overleefd hebben. En volgens mij was de titel 'buigen als bamboe'. En deze symboliek ging over de veerkracht die je als mens hebt. De kracht om mee te bewegen, maar zelden te knakken. En dat spreekt me aan. Je kunt soms in je leven genadeloos op je donder krijgen, door ziek te worden, en hoe fraai is het om te zien, hoe verschillend mensen hiermee omgaan. Hoe veerkrachtig mensen zijn. Ook al weten ze soms, dat het einde nabij is. Ik praat veel met mensen, voor wie het einde nabij is. Of nabij lijkt te zijn. Zelden is er een wonder. Ja bij mij zelf denk ik echt dat er ooit een wonder is gebeurd maar dit terzijde. En in die gesprekken, zie je steeds dat mensen zich vasthouden aan kleine ijkpunten, een mooi gesprekje, een tekening, een woord, een kaartje, een liefdevolle omhelzing. En soms kan dat genoeg zijn, voor weer een dag vol leven. Bamboe, ik heb het niet in mijn tuin, ik heb pampusgras, dat is ook oersterk. Als ik zie hoe Jorg, Teun en Ted, die drie honden, door dit pampusgras heen denderden, en hoe veerkrachtig dit gras is, dan glimlach ik. En denk 'niet klein te krijgen'. Terwijl ik dit schrijf, denk ik aan mijn vriendinnetje, want zo voelt het nu al, daar in Friesland, ook zij is sterk, en draagt haar lot, en is nog steeds zo positief. Zij post berichten, en neemt deel aan het leven, alsof het zonder einde is. 

Toen ik vorig jaar deze foto maakte tijdens een fietstocht, vond ik dit plaatje een soort van symbool voor het leven. De mensen die je ontmoet, op al die tochten die je maakt. De mensen met wie je in gesprek raakt, sommigen zie je nog, sommigen zie je ooit weer en het mooie vind ik, dat als al deze mensen samenkomen, er een hele mooie energie ontstaat. Zo voelde en heb ik ook mijn 64e verjaardag ervaren. Een mix van mooie mensen, van vroeger van nu, rustig, druk, in gesprek, lachend, huilend soms, maar in verbinding met elkaar. Ik hou ervan. En vanuit dit principe, vanuit deze manier van leven en zijn, organiseer ik de dingen. Een dag 'levenslessen in levenskunst', 7 september, en als mensen dat willen, organiseer ik deze nog wel een keer, wat kleiner, en alleen, vanuit mijn atelier hier. Want juist die gesprekken, juist die ontmoetingen, juist dat begrip levenskunst, ooit bedacht toen ik mijn bedrijfje Anita van Loon - Levenskunst op ging richten, maakt het verschil. De essentie zit in jouzelf, in wie jij bent en waar jij voor staat. En is dat echt, ben jij echt. Doe jij, leef jij, voel jij, vanuit je hart. Of doe je heel veel dingen, omdat iemand, de wereld om je heen, dit van je verwacht. Ik kreeg voor mijn verjaardag van Annemarie en de meisjes, twee boeken van Roek Lips. Prachtige boeken die gaan over hoe we ons tot elkaar verhouden, en tot onze omgeving, in een tijd waarin niets meer vanzelfsprekend lijkt te zijn. Hoe fraai is dat, om hierover na te denken met elkaar.

Het leukste lijkt mij, om met een groep vriendinnen een dag - levenslessen in levenskunst - hier te beleven, te ontdekken, te organiseren. Dus wil je dat, voel je dat ook zo, neem dan contact met me op. We gaan het doen. 

En terwijl ik een nieuwe Nespresso heb gemaakt, realiseer ik me dat ik ben waar ik het liefste was. Mooi he...in mijn leven heb ik wat gereisd, niet zoveel, maar veel gereisd in de vorm van wonen in huizen, in Nederland, op allerlei plekken, na mijn geboorte op dat bijzondere eiland Goeree en Overflakkee, en op al die plekken, heb ik genoten, geleefd, liefgehad, verdriet gehad, gemis gevoeld, gewerkt, gelachen en gehuild en nu, nu ben ik waar ik het liefste was. Ik ben thuis.....

Een levensles in veerkracht, in eenvoud, in simpelweg doen...geleerd van Teun!

Deze knapperd snapt het leven heel goed. En hij geeft lessen in levenskunst. Hij is afwisselend, lief, ondeugend, ongehoorzaam, trouw, heel stil en irritant aan het blaffen. Hij doet alsof de tuin, de begraafplaats, en alle grond erom heen van hem is, zonder arrogant te zijn. Hij houdt niet van aan de riem lopen. Is graag in vrijheid en als je het hek open laat staan, komt hij gewoon terug. Hij denkt dat alle auto's stoppen voor hem. Hij laat mensen in verwondering achter, is aandoenlijk charmant op bepaalde momenten en hij leeft het leven, zoals hij dat fijn vindt. Hij troost je, likt je wonden, droogt je tranen. En geloof me, daar kan menigeen nog veel van leren. En zijn naam is Teun. Teun is mijn vriend. En hij leert mij lessen en ik hem. We trekken samen op. Annemarie is ook zijn vriend, maar anders. Ik denk, omdat ik er minder ben, en omdat ik minder streng ben, lijkt het soms alsof hij een lichte voorkeur heeft, maar toch voelt hij zelf goed aan, dat hij die aandacht ook moet verdelen. Slim hondje gewoon. 

Een ding dat ik minder vind, is dat hij vol in mijn border met Annabelles springt, als er een poes op het muurtje loopt, en menigmaal ligt er een afgebroken prachtige Annabelle in het gras. Een hoek van de tuin is ook een beetje lullig om te zien, dat is zijn springhoekje geworden, lijkt het wel. Ach....weet je een Annabelle en ook mijn grassen zijn veerkrachtig genoeg om bijzondere buitelingen van Teun aan te kunnen. Veerkracht is een van de mooiste eigenschappen van een mens. Vind ik. Hoe ga je om met al die dingen die tegenvallen, minder leuk zijn dan je voorheen bedacht had. Of simpelweg super ingewikkeld zijn om te dragen. Want ook dat is levenskunst, hoe doe je het in het leven. En ieder leven kent mooie momenten, ups en downs, weerstand, voorspoed, verlies, verdriet, rouw, geluk, verliefdheid, noem het maar op. Het hoort erbij. En hoe ga je daar dan mee om. Hoe veerkrachtig ben jij, of ben jij nog. En hoe krijg je die veerkracht weer terug, hoe herpak je jezelf en ga je weer het leven echt leven? Thema's die ik mooi vind om te behandelen in mijn Levenslessen in levenskunst. Zo gaaf, 7 september is vol geboekt. Een wachtlijstje wordt nu aangelegd. We gaan elkaar ontmoeten, hier in de tuin. Top!

Terwijl ik heerlijke loungemuziek draai, hier in het atelier zit te werken, te schrijven en een glas overheerlijk bruiswater drink, mails beantwoord, morgen op kantoor Zuiderhof mag werken, geniet ik. Vanmorgen wat nieuwe stekken in de tuin gezet. Gek, hoe een stek altijd er een beetje lullig uitziet, slappe hap bijna lijkt en dan na een paar dagen en goed water, wat mooie verse grond erbij, dan veert ook zo'n stek, of stekje fraai op. Ik hou ervan. 

Afgelopen week kwam de vader met zijn vrouw, een jaar na het overlijden van zijn zoon, terug op de Bosdrift. Zijn zoon, heel jong nog, een jonge puber, is uit het leven gestapt. En meneer kwam die dag herdenken bij ons. Een kop koffie, een gesprekje, een wandeling. Hij voelde zich thuis bij ons, hij noemde de begraafplaats een 'warme plek', hij roemde de mensen die hem omringt hebben destijds. En hij vertelde hoe hij ook langzaam aan, met heel veel wisselingen, af en toe weer wat opleeft, wat opveert, wat deelneemt weer aan het leven van vandaag. En hoe hij dan opeens weer terugvalt, huilt, maar dat hij er nu over praat. Over kan praten. Met jou, met mij, met de mensen om hem heen. Bij ons in de Huiskamer. En dat is zo precies wat we willen zijn. Waarvoor deze plek is gemaakt. Woensdag was zo'n dag, een gevulde dag, vol afspraken, vol ontmoetingen, Teun in de buurt, buiten op het bankje, op het terras, een wandeling over de begraafplaats. Mazzelaar he, dat heet gewoon werken. 

Vandaag zie ik de vlinders bij de grote vlinderstruik, mijn vlinderboekje vertelt me de namen, af en toe een citroenvlindertje, dat is voor mij de associatie met mijn vader, en soms dat fijne kleine witte vlindertje, die voor mijn voeten gaat zitten. Dat is vast mijn moeder, die me wat rust wil geven, of me wat af wil remmen in mijn energie. Heb ik soms wel nodig. Was ook een les in levenskunst, mijn energie goed gebruiken en blijven gebruiken. En geloof me, het werkt. Ik ben bijna, nog een paar dagen, 64 jaar en ik heb echt nog heel veel energie. Maar volgens mij komt dit echt, omdat ik het gevoel heb, na mijn ziek zijn, een tweede kans te hebben gekregen. Ik leef nu zo anders dan vroeger. Zo dichterbij mijzelf, de natuur, de eenvoud, de puurheid. En, ik ben gelukkig. Heel erg gelukkig. En dit gun ik echt iedereen. Dat is zo ongekend fijn, om dit zo te voelen. En nee, het gaat niet om groot, duur, veel, veel geld, dikke auto's geluk gaat juist over balans. Jezelf. De ander. Het kleine. Het hier en nu. Leef maar alsof het je laatste dag is. En ook dat meen ik. Wat morgen komt weet ik niet. Jij ook niet. Dus leef maar. Nu. En glimlach, hou elkaar vast. Ben lief, aardig, behulpzaam. Een goede vriend. Buur of kennis. Collega. Mopper niet teveel. Zie het goede. Welnu. Ik stop. Je weet het best. Doe maar gewoon, doe het maar gewoon. Nu gelijk. Dag!

Thuis!

Goedemorgen. Het is zondag 13 augustus 2023, vanuit het atelier, hier achter in de tuin, heb ik zin om weer te schrijven.  Onze 'vakantie' zit er weer bijna op. Ik schrijf het woord vakantie tussen aanhalingstekens. Want het was een weekje vrij, een hele kleine vakantie, met een paar dagen Normandië. Maar vakantievieren dat kan ik altijd, ik probeer te genieten van de kleine momenten, van de schoonheid van alledag. En dit jaar was het jaar, zonder een echte reis naar het buitenland. Gewoon, omdat we keuzes maken, en ook moeten maken. Wat doen we wel en wat doen we niet. Het huis, het onderhoud, maar dat is niet erg. Want ook hier in mijn mooie tuin, geniet ik optimaal.  En nu ik hier weer in de tuin zit, met strak gemaaid gras, jawel, geniet ik van de geluiden van het leven. De vogels, de duiven, de hond die blaft, omdat hij ergens de koster hoort praten met meneer pastoor. 

Teun, was mee op vakantie. En hij genoot van alle indrukken, hij vindt de golven aan de vloedlijn hartstikke spannend, hij loopt dan heel hard achteruit, hij vindt rul zand heerlijk. Hij houdt van autorijden, en in ons chateau, genoot hij optimaal. Er was een heel groot park bij, ik denk wel een hectare groot, en daar kon hij volop rennen, kwam hij een grote egel tegen, snuffelde hij allerlei diertjes in het bos. Ook Teun was op vakantie. 

En in deze vakantie, las ik berichten over Manon en haar ziekenhuisbezoeken, dacht ik na over vriendschappen, over werk, over jou, over mijzelf, over ons leven samen. En natuurlijk was daar weer dat allesoverheersende gevoel dat geluk heet. Geluk, omdat ik zo gezond ben. Zo sterk ook. Hoop omdat ik zo hoop, dat iedereen die ziek is, nog wat jaren erbij krijgt. Angst ook voor het verlies van diezelfde mensen. Vriendschappen, die ik verwaarloos soms, doordat ik nu ik hier woon, te weinig tijd heb, voor alles bij elkaar. Mijn werk, mijn reistijd, Teun. Maar ook is daar de gedachte dat kwaliteit voor kwantiteit gaat. En als ik mijn vrienden af en toe mag zien, zoals straks op mijn 64e verjaardag, hier in de tuin, dan is het goed. Gewoonweg goed. Een borrel in de middag, omdat iedereen best een eind moet rijden, om hier te komen. En het leuke is, dat iedereen het doet. Volgens mij is dat ook zo waardevol om te bemerken. Onze vriendschappen zijn intenser geworden, nu we hier wonen. Je moet meer moeite doen voor elkaar, om elkaar te zien. En sowieso is de kwaliteit van mijn leven, nu zo midden in die mooie natuur hier, verhoogd. Het mag ergens over gaan. 

En juist daarom, ga ik door met Levenskunst dagen, hier gewoonweg in de tuin, met Monique, of soms ook zonder Monique, mijn eigen stukje heb ik te gaan. 'Levenslessen vol of in levenskunst' op 7 september vol geboekt. Een kleine wachtlijst ontstaat alweer. Ik ga vier keer per jaar een dagje Levenslessen voor Levenskunst organiseren op een donderdag, hier bij mij in de tuin. De agenda volgt heel snel. Nog 1 keer dit jaar en dan 2 keer in 2024. Wil je erop of wil je op de reservelijst voor 7 september, laat het me weten. Het komt goed. Bezig zijn met waarden, jouw waarden en hoe je dat door laat voeren in je leven. Maar ook stil staan bij het kleine, bij alles wat er is. Dat is ook een onderdeel van deze dag. Een dagje bezinnen, met twee benen op de grond komen te staan. Te durven kijken naar jezelf. Echt kijken. Ik hou ervan. Ik kom bij mezelf, soms zoveel tegen, onzekerheden, angsten zelfs. Brrrr, die dode rat die ik tegenkwam bij de Kreek. Maar groter is mijn angste niet hoor. 

Grappig we kijken een serie op Netflix - The Fall - en als ik daarna Teun nog even laat plassen buiten, ik met mijn zaklampje, omdat het aarde donker is, dan ben ik niet bang. Ik ben eigenlijk nergens bang voor. Niet voor agressie, niet voor hautain gedrag (daar heb ik wel een hekel aan maar dat is iets anders). Ik ben alleen heel bang voor kanker. Of voor ALS ondertussen. En misschien ook wel een beetje voor Alzheimer. Ja ik ben dus bang, voor die ziektes, waar niet in alle gevallen een antwoord voor of op is. Een andere kracht neemt het over. En het enige dat ik dan kan doen, is er gewoonweg zijn voor je. Je vasthouden, op momenten dat het nodig is. Naar je luisteren, naar je kijken, bij je zijn, of gewoonweg iets van me laten horen. Van je houden op mijn simpele manier. Angsten, gek, hoe ik door zelf ziek te worden, heel veel angsten achter me heb gelaten. Angst om alleen te zijn, angst om te sterven, angst om met stervenden om te gaan. Ik kan het. En ik zal er zijn. Ik zal er zijn voor jou. Altijd.

En ondertussen is het 12 uur. De middag begint, straks met een gezellige borrel, bij de buren, onze nieuwe buren in de straat. Ik heb er zin in. Zin in, omdat deze straat zo fijn is. Omdat er zoveel fijne mensen om ons heen wonen en leven. En ook heb ik zin om morgen weer naar Hilversum te gaan. Naar al die mooie mensen daar, die samen ervoor zorgen, dat we alles kunnen doen waar we zo goed in zijn met elkaar. Zorgen voor onze medemens. Ja Hilversum is een prachtige omgeving om te mogen zijn. Het past bij deze fase in mijn leven. Ik ga er nog een aantal jaar mee door. Fijn.

En ondertussen wordt het hier mooier, in september zitten mijn nieuwe ramen erin. Worden er een aantal andere dingen gerepareerd hier aan het huis, in het voorjaar komt de schilder, de zonnepanelen worden gelegd, kortom, Nieuw-Vossemeer wordt stap voor stap nog mooier dan het nu al is. 

In gedachten en dit zou mijn grootste wens zijn, zie ik mijn vader hier de tuin inlopen en zijn armen omhoog steken en trots zijn. Trots op het mooie pure leven, dat Annemarie en ik hier leven met elkaar. Glimlachen om Teun, die op de tafel ligt te slapen, genietend van een glas mooie witte sauvignon blanc uit Nieuw-Zeeland en hij zou zeggen 'kind het is donders mooi hier'. En ergens hoop ik en geloof ik, dat hij het ziet, dat hij het weet. Dat het goed is gekomen met zijn 'meid' zoals hij me soms noemde. En met die woorden van mijn moeder op haar sterfbed 'kind, het is toch nog goed gekomen met je' en 'jouw kop vergeet ik nooit' werd een hoofdstuk afgesloten. Een hoofdstuk van kind zijn. Een hoofdstuk waar je je ouders kunt vragen om advies. Ik ontmoet soms een man hier op de begraafplaats achter, hij verzorgt de graven van zijn vader en moeder. En hij steekt kaarsen aan, hij plant nieuwe plantjes, bloemetjes en praat in gedachten met zijn moeder. En ik zei hem 'ik doe dat ook, alleen zit ik dan in de Mercedes, en rij ik naar Hilversum, dan zeg ik tegen mijn vader of mijn moeder soms hele gekke dingen'. En zijn contact met mij en mijn contact met hem is klein, maar waardevol. Een moment van aandacht voor elkaar. We zien elkaar. We horen elkaar, en ja, we reiken elkaar soms de hand, alleen maar door dat kleine beetje aandacht. En even ben ik terug op de zondagschool 'kinderen van een vader reikt elkaar de hand'. En alhoewel ik vroeger al dat gedoe rondom die zondagschool vreselijk vond, bedank ik nu dan maar mijn moeder. Voor haar doorzettingsvermogen, voor haar moed, om ondanks mijn weerstand, mij zoveel mee te geven. Ja het is goed gekomen. Alles is goed gekomen.....'bedankt lieve ouders' zong vader Abraham, 'bedankt voor het leven'. 

Een mooie zondag nog! Op het leven! Manon op jou!

Zomaar eventjes helemaal weg!

Terwijl ik gisteren nog heerlijk wat kon werken in de tuin, de heg wat bijsnoeien, het gras maaien, wat dode takken weghalen, keek Teun toe. Zou hij een jaar geleden nog met iedere knipschaar, of takkenschaar gaan lopen zeulen en de handvatten van zijn tandafdruk voorzien, nu ligt hij rustig toe te kijken. Als ik het hek open zet, dan loopt hij achter me aan. Alleen als ik de auto naar buiten rij, dan wil hij mee. Ik denk dat hij altijd denkt, dat we samen op pad gaan, Teun en ik. 

En jawel, morgen gaan we weg, Annemarie, Teun en ik. Naar Normandië, een beetje bovenin, Boulogne sur Mer, een paar daagjes maar. Genieten van de krijtrotsen, de kust, de mooie natuur, maar vooral ook van de kleine baaitjes, de stilte, elkaar en een kopje koffie in zo'n Tabac, de ruige omgeving. Fijn, zo dichtbij, en toch eventjes weg. Ik heb er wel zin in, ik ben wel moe. Van het denken, van het soms zorgen hebben. Nu eventjes, omdat het wat rustiger is. En altijd weer stel ik mezelf de vraag 'doe ik het juiste met mijn Uitvaartstichting, daar in Hilversum'. Ik voel die verantwoordelijkheid, bij alles wat ik doe. Tja...en ondertussen draai ik 'Where do you go to my lovely' van Peter Sarstedt, oude muziek. Van vroeger, waar je in stilte een beetje op mee kon deinen. Ja, ik hou heel erg van muziek, van de gezelligheid van levende muziek. Mensen die muziek kunnen maken, daar voel ik me heel erg fijn. Vanmiddag zijn we uitgenodigd bij een groepje muziekvrienden, die samen wat muziek gaan maken. We zijn nog nooit bij deze mensen geweest en ik kreeg zomaar die uitnodiging. Heerlijk. Ik kan er nu al van genieten. En het moet nog beginnen. Zelf heb ik al honderd jaar een piano. Zelfs een hele mooie Kawai. Gekocht toen ik 50 werd. Kadootje voor mezelf, haha. En hij staat hier prachtig in de hal. Ik speel nog steeds mijn eerste walsje. En verder niks. Zou het dan toch gaan lukken als ik ooit mijn pensioengerechtigde leeftijd mag halen? Ik hoop het zo...

Godfried Bomans zei 'de kunst van te leven is thuis te zijn alsof men op reis is'. Mooie zin wel. Spreekt me wel aan, want dit jaar hebben we eigenlijk geen reis gemaakt, geen echte vakantie, los van die paar daagjes weg. Heeft te maken voor mij, met Teun enerzijds. Anderzijds met het feit, dat ik wat opdrachten heb gegeven voor renovatie van dit mooie pand. Deuren, ramen, metselwerk, zonnepanelen, kortom genoeg voor vier vakanties bij elkaar, dus even pas op de plaats. En eigenlijk is deze plek, dit thuis, een plek waar het voelt alsof je op vakantie bent. Heerlijk. De prachtige tuin, het fijne koele huis. De vrijheid, de stilte, de rust om te lopen, te fietsen (niet veel dit jaar), kortom ook dat is een staaltje levenskunst, hier te leven. Op 7 september gaan Monique en ik weer een dagje Levenskunst doen met 10 dames. Geweldig. Ik zou wel wat mannen willen nog, wie weet dwarrelt er nog een leuke meneer binnen. Die alleen al kan genieten van het gezelschap, de ambiance, al die mooie dingen, die mij zo aanspreken hier. Ik lees nu een mooie tekst, uit een lied van Herman van Veen - 'leven is als sneeuw, je kunt het niet bewaren. Troost is dat zij er was, uren, maanden, jaren....'. Gekke tekst, een beetje een tekst voor een afscheid, het loslaten, het laten gaan. Terwijl het gaat over het leven. Over geluk. Welnu, genoeg gebazeld voor vandaag. Terwijl Teun zit te snuffelen in de wind, hij doet dan zijn kop zo leuk omhoog, luister ik naar Leonard Cohen 'Thanks for the dance' geniet ik van zijn zachte trage stem, en het ritme wat langzaam opgevoerd wordt. Heerlijk. Ik wens jullie allemaal een mooie week. En ik hoop dat iedereen lekker geniet. Van al die mooie dingen die er zijn. En jij, daar in het Friese land, veel kracht, veel liefs. Ik denk aan je! Altijd!