Tja wat is nu kwaliteit van leven en waarom wil ik het daar nu over hebben! Steeds weer als ik bij mijn vader ben, of kom, dan denk ik 'gaat het nu goed,of beter, of minder goed of....' en als je hier met mensen over praat, die dichtbij of wat verder van hem af staan, dan krijg je van alles te horen van 'ja het gaat goed hoor met je vader'of 'hij is een stuk beter dan gisteren' of 'ja hij zit in de stoel en heeft gegeten'. En als ik dan in het ziekenhuis kom en een vader in een rolstoel zie zitten wat overhellend naar rechts, die daarin getakeld is (wat hij zit nog op die 'takelzak' zoals ik het altijd noem)en die een bakje appelmoes gevoerd krijgt van een zuster, met appelmoes op zijn kin, een doekje op zijn borst voor het morsen, een man die moeizaam kan praten, stembanden heeft die het niet goed meer doen...dan denk ik 'ja het gaat beter dan vorige week zaterdag' maar terwijl ik dit denk, realiseer ik me dat ik mijn eisen over zijn kwaliteit van leven steeds aan het bijstellen ben. Want mijn vader is een man die dit niet wil. Hij wil niet kwijlend zitten te eten, hij wil niet niet kunnen praten, hij wil niet niet kunnen lopen, hij wil niet dat ik zijn mercedes rond ga rijden, want dat wil hij het liefst zelf! En eigenlijk ben ik boos en verdrietig op dat moment. Want dan denk ik...en eigenlijk geeft hij zelf het antwoord als ik aan hem vraag 'hoe gaat het met je' want dan zegt hij 'slecht' of hij schudt met zijn hoofd van 'nee'. Want is dit een kwaliteit van leven die bij hem past, waar hij blij of gelukkig van is of wordt, nee toch...het lijkt alsof ik mezelf soms wil overtuigen van dit feit...en vanmiddag bij tante Anita en oom De hadden we het hier nog over. Voor niemand is het fijn om verlamd te zijn, niet te kunnen eten, praten, lopen, zitten zoals jij wilt, maar wij vonden dat dit zeker voor mijn vader, die vrijbuiter, die levensgenieter, niet is wat hij wil....
Dus een lang verhaal om te vertellen dat hij vandaag een paar uur in een stoel heeft gezeten, vanavond bijna het hele bezoekuur met zijn ogen dicht in bed lag, weinig contactmomenten. Dat hij vandaag gegeten heeft, wat vla, wat appelmoes, dat hij bij mij een beetje gehuild heeft, dat zijn ontlasting weer normaal is, dus dat het iets beter met hem gaat dan vorige week zaterdag. En een lang verhaal om te vertellen, dat ik het heel erg vind hoe het nu met hem is, dat ik me zorgen maak over zijn toekomst, zijn kwaliteit van leven, maar dat ik ook heb gezien dat hij nog een knipoog kan geven en dat ik heel veel van hem hou! Mijn vadertje...maandagavond ga ik weer! Liefs, Anita
