live op radio 2!

Dag lieve mensen, en na de prachtige avond over kwaliteit bij Cluster West kwam ik zomaar live op de radio. En dit is door een ieder te beluisteren, prachtig werkelijk waar. Je komt bij deze uitzending terecht door het volgende te doen :
Ga naar :


http://www.radio2.nl/new_programma_gids/2012-09-26/
Dan even scrollen naar Laat op 2 van Henk van Steeg en dan de tijd even op 17.00 minuten slepen. En als je dan de tijd hebt staan op 23 uur en 17 minuten, en het op dat moment spelende nummer is afgelopen, dan komt er een 4 minuten durend interview met mij. Prachtig, over Cluster West, een gouden team, over muziek, over mijn vader...leuk! Ik ben meer dan trots.   Op dit moment zitten Annemarie en ik in Schoonhoven. Het appartement wordt na veel inspanningen van Annemarie, Reynaud en Emmy, en een beetje van mezelf, morgen overgedragen aan een hele aardige meneer. En ik hoop van ganserharte dat deze meneer er ietsje beter voor gaat zorgen. En steeds weer als wij hier rondwandelen in Schoonhoven, dan gaan we zomaar in gedachten terug in de tijd, want hier is onze liefde geboren...hier waren wij voor het eerst samen. Heerlijk...alleen al die herinnering is mooi. Vanmiddag zijn wij samen bij Pa van Loon geweest en ook dat was weer een mooi moment. Gemaild naar Amerika, naar Nicolien, en foto's over en weer sturen naar elkaar. Genieten met Leo, die op bezoek was. Leo's vrouw Bep is 7 weken geleden overleden...en hij komt af en toe nog bij mijn vader (en mij) op bezoek. En het was gezellig en fijn zo met elkaar. Soms kan het leven eenvoudigweg heel goed en gezellig zijn. En dit weekend is hier weer zo'n voorbeeld van. Nu eventjes niks, lekker de krant en vroeg naar bed. Ik voel me wat beter worden...het komt gewoon weer goed allemaal. Liefs, Anita

Kwaliteitsdag Cluster West en live op radio 2.....

Alweer heel vroeg wakker, met kramp in mijn benen, eerst om (hoe mooi...) 3.33 uur en daarna om 5.39 uur, steeds naast mijn bed, omdat die benen verkrampt zijn. En het gekke is, dat ik dit nooit kan verklaren, en ik heb hier medicijnen voor, maar die vergeet ik in te nemen. Ik eet deze dagen al zoveel pilletjes, wel 6 ibuprofins op een dag, zuigtabletten, ik drink citroendrankjes met vitamine erin. En ik heb van Peter potten vol vitaminepillen gehad gisterenavond. Lief zeg...Peter is een van mijn collega's of medewerkers, net hoe je het wilt benoemen, uit Cluster West. En gisteren hadden wij een kwaliteitsmeeting binnen Cluster West met als titel 'Kwaliteit dat ben jij' en gisterenochtend was ik ziek, jawel, gewoon ziek, koorts, kou gevat, last van mijn keel en lekker vol met snot en slijm. Ja lekker praatje zo vroeg in de ochtend. Dus ik heb dingen niet gedaan en ben terug in bed gegaan, belangrijke afspraken afgezegd, maar toch, met een dubbel gevoel, maar ik wilde hoe dan ook, dat onze bijeenkomst die begon om vijf uur bij Loetje in Overveen, goed zou zijn! 7 mensen uit mijn team waren afwezig, maar in totaal waren wij met 56 mensen, inclusief Wilma onze fotografe...tenue de ville, stond er op de uitnodiging. En mijn mensen kwamen allemaal prachtig gekleed, ieder conform zijn eigen stijl geeft invulling aan tenue de ville...de verwachting was dat ik gekleed zou zijn in een jurk. Maar nee...dat is een gepasseerd station, die jurk, dat doen we niet meer...en de avond begon goed. Er was geen geluid. Maar het andere punt was, er was prachtige champagne en iedereen stond binnen en buiten met een glas champagne in de hand. Vol verwachting van wat komen gaat...en Wilma mijn fotografe maakte vooral 'emotiefoto's' en volgens mij is dat gelukt. Mooie impressies van koppen, van mimiek van de mens van Cluster West. Een introductie door Ton Broekhuis, manager HRM, de voorzitter van de OR, Monique was aanwezig, kortom Cluster West stond volop in de schijnwerpers. En waarom, omdat dit team dit verdient. Ik noemde mijn team een gouden team met wie ik samen zeker weten die 9+ organisatie kan behalen. Ik geloof er heilig in, men is aan de slag gegaan in subteams en ik hoorde prachtige uitdrukkingen als '' wij zijn gezegend met een positieve tong'' of '' ik ga dingen loslaten, juist omdat ik mijn collega's vertrouw''. Maar ook opmerkingen over netwerken, relaties opbouwen, communicatie, zelf op zoek gaan naar een oplossing, en niet zomaar klakkeloos een telefoontje doorverbinden. Er werd gezongen, er werd een situatie nagebootst, er werd gelachen en er werd gehuild, ook door mij. Want met dit team van Cluster West, kan ik de hele wereld aan. Mijn stem werd steeds schorrer en iedereen heeft een persoonlijk actieplan, waar ik op individueel niveau met een ieder dit jaar twee keer in gesprek ga. Oh ja en kwaliteit moet je anders gaan schrijven vanaf heden - kwalitijd - want kwalitijd vraagt om tijd, en tijd begint met tijd voor jezelf, in balans zijn, want alleen als jij goed voor jezelf kunt zorgen, kun je diezelfde zorg en aandacht ook aan anderen geven. Dan ben je minder prikkelbaar, ben je beter in vorm en ben je in staat om zorgvuldig en met respect met elkaar, met onze nabestaanden om te gaan. Dus kwalitijd...dat is het nieuwe sleutelwoord voor mij. Want vanuit die kwalitijd communiceer je goed met elkaar...en we oordelen niet meer, we verwonderen ons. Dus Ma van Loon was er gewoon ook weer bij gisterenavond en zelfs Pa van Loon, toen we het hadden over de ambassadeurs van Yarden, onze klanten. Want mijn vader vertelt regelmatig bij een condoleance of begrafenis '' ik, ik ga met Yarden'' . Welnu en dat verhaal wil ik horen, overal om me heen. En toen na de borrel ik naar huis reed met een hele hese stem, toen luisterde ik naar Radio 2. En Henk, de presentator (zijn achternaam weet ik niet meer) vertelde tussen de mooie muziek door '' sms me en vertel me wat je gedaan hebt vandaag'' en ik smste direct '' Mijn dag was super. Heb geweldige kwaliteitssessie gehad met mijn team van Cluster West. Anita van Loon Yarden" en vrijwel direct werd ik gebeld en zat ik wel drie of vijf minuten in de uitzending. Live op radio 2. En kon ik met mijn hese stem, waarop Henk zei '' je lijkt wel een man''  en mijn reactie was '' ik hoop zo dat ik een beetje sexy klink'' , vertellen over Cluster West van Yarden, en nadat ik twee keer Yarden had gezegd, zei Henk '' ik moet je nu waarschuwen want je hebt al twee keer Yarden gezegd''. Leuk he...en ik vertelde dat ik een gouden team heb in Cluster West, mijn verzorgingsgebied en dat kwaliteit heel belangrijk voor ons is. En toen hij vroeg welke muziek ik tijdens mijn eigen uitvaart zou draaien, zei ik '' Tears in Heaven'' van Eric Clapton. En op het moment dat ik de auto hier thuis neerzette klonk '' Tears in Heaven'' voor Anita van Loon van Yarden, team Cluster West. Geweldig, meer dan geweldig...een dag die niet mooier afgesloten kon worden. Dank jullie wel...het boekje Hostmanship als kado, afspraken met elkaar en een geweldig gevoel maakt dat deze dag, met of zonder geluid, met of zonder stem, een waanzinnig succes is! Vandaag een rustiger dag hoop ik, waar ik niet zoveel uren ga werken, een training geef, met een klein groepje. En zo rond een uur of vier klaar. Vanavond heel vroeg naar bed...ik ben weer moe en snip verkouden....beetje koortsig en volgens mij wel sexy qua stem...Anita

Bericht van een ontrouwe vrouw....

Goedemorgen allemaal. Wat ben ik jullie ontrouw geweest zeg. Maar wij waren gewoon lekker weg samen. Naar San Remo, rijden in een citroen 1 of zoiets...welnu, je komt er geen berg mee op en mijn geloof in Mercedes is weer toegenomen. En ondertussen ook veel uitrusten, want dat gekke lijf van mij, is nog niet helemaal optimaal. Maar wat vooral belangrijk was, dat wij zomaar lekker gefietst hebben langs de kust van Italie...dat wij naar het paleis in Monaco zijn geweest. Dat ik bij Hotel de Paris, allerlei prachtige mercedessen heb gezien en dat wij zomaar in de zon op een terras konden eten. En hoe groot is de kater, dat je dan in een regenachtig Nederland terugkomt. 10 graden in plaats van 26, koud en nat. Een trui aan, een jas. Kortom de herfst is begonnen, ik probeer me wat minder druk te maken, wat meer gedeisd te houden. En heb twee lange dagen gewerkt, mijn vader alweer gezien, kortom het leven in Nederland heeft zijn charmes. En die zie ik echt wel...vanavond hebben we de kwaliteitssessie van Cluster West. Een prachtig moment, om met elkaar te zijn, in gesprek te gaan over de dingen die er toe doen. En ik, ik heb er echt zin in. Geloof me...wordt vervolgd dus.
Ik heb ergens in San Remo in een blad een prachtig gedicht gelezen, een bekend gedicht  van Neeltje Maria Min :

Noem mij, bevestig mijn bestaan
Laat mijn naam zijn als een keten
Noem mij, noem mij, spreek mij aan
o,noem mij bij mijn diepste naam

Voor wie ik liefheb, wil ik heten.

Dit gedichtje vind ik zo mooi, dit raakt me! En vandaag geef ik nog maar een overpeinzing mee :
'Geluk is als een vlinder die, als je hem achtervolgt, altijd net buiten bereik is. Maar als je rustig gaat zitten, op je neerstrijkt.'

Een fijne dag, Anita

Een update...

Tja, eventjes een update, want de kaarten liggen zomaar weer heel anders. Vanmorgen op mijn lekkere snelle fietsje naar de huisarts, naar de mevrouw die mijn bloed ging prikken!  De huisarts waar ik ben geweest  heeft een totaal andere beleving van mijn klachten.
Lijkt nu op een schildklieraandoening, wellicht een te snel werkende schildklier, maar dat horen we volgende week. Gecombineerd met een niet goed functionerende galblaas. Dit zou maken dat ik moe ben, te weinig energie heb, transpireer en zou de klachten verklaren. En dit gecombineerd met mijn bijzondere ontlasting...lekker praatje trouwens, glimlach.
Vanmorgen bloed geprikt en zeker geen diabetes...morgen urine inleveren wederom. En dan kijken hoe nu verder, 90% heeft een te langzaam werkende schildklier, het lijkt erop dat ik een te snel werkende heb...iets lastiger te reguleren, maar het kan komen...dus ik hou jullie weer op de hoogte. Geen zorgen, nog steeds geen energie, maar toch...er is licht, en de zon schijnt tussen alle wolken door...wel vind ik  het, en dat is van een heel andere orde, een beetje koud geworden. Dus mijn trui weer aan.
Voor nu, liefs, voorzichtig aan het werk. Morgen een dagje kantoor. Even pas op de plaats nog nemen. Lijf vraagt erom. Liefs, Anita

Wat kan er veel gebeuren....in een paar dagen tijd!

Tja en ik realiseer me, dat er veel gebeurd is in een paar dagen! En het feit, dat er veel mensen zijn die mijn blog lezen, heeft gemaakt, dat ik er eventjes over na wilde denken wat ik hier allemaal met jullie wil delen. En ik doe dit, omdat ik mijn vader niet te veel wil belasten. Want ik weet dat hij zich zorgen maakt als hij dit alles zou weten. En dat is niet de bedoeling. Dus ik vertel hem wel dat ik onder behandeling ben van de dokter en dat ik hoogstwaarschijnlijk suikerziekte heb. Welnu, wat gebeurde er allemaal...zo was ik zaterdagochtend nog met Annemarie op de fiets in het dorp. Wat boodschapjes doen, voordat ik naar mijn vader ging. En toen ik daar eenmaal aangekomen was, hebben hij en ik een hele leuke middag gehad, naar Crossy, naar de haven, achter langs de haven terug naar Sommelsdijk, een hele fikse wandeling. En weer was ik zo moe. En die avond, terwijl wij normaliter wel naar het weekend van Voorschoten gaan, voor een glas wijn, of iets gezelligs in de voorstraat, die avond wilde ik eigenlijk naar bed. Lekker slapen. Ik was moe. En zondagochtend om 19 minuten over zes, werd ik wakker met een soort van kramp in mijn lenden. Een intense pijn, die langzaam aan naar mijn buik en rug doortrok. Ik verkrampte van de pijn. Ik kon niet meer liggen en lag als een foetus opgekruld om een kussen heen. En volgens Annemarie werd ik groen en grijs. Ik wilde naar het toilet, ik voelde me misselijk en duizelig en ik verging van de pijn. Zelfs na ibuprofin gebeurde er niks, ik kon niet meer...en de tranen liepen over mijn wangen. Wat een pijn. Zo erg dat ik wilde dat Annemarie de dokter zou bellen. En Annemarie belde 112 en in no time was de ambulance er. En werd er een hartfilmpje gemaakt en kreeg ik via het infuus een pijnstiller ingespoten en het werd helemaal warm in me. Eerst dachten ze dat ik naar de afdeling cardiologie moest, maar het werd interne geneeskunde. En strompelend tussen Annemarie en die aardige meneer in liep ik naar de ambulance. Een mercedes, dat wel! Glimlach terwijl ik dit vertel. In het LUMC waar men mijn dossier heeft en kent, werd ik volledig onderzocht, in eerste instantie dacht men aan de darmen, omdat mijn buik hard was, en mijn ontlasting nogal bijzonder is de laatste tijd. Maar uiteindelijk na allerlei onderzoeken kwam het grote nieuws en hierbij werd ook de CT-scan van vorige week betrokken : GEEN KANKER!!!! Welnu, dat maakte me blij. En die mevrouw ook, want het leek even of er iets met die gekke darmen van me was. De aanval was een galsteenaanval, en die is heftig. Pijnstillers hiervoor gekregen. Ook zag men iets van nierstenen en steentjes in de lever, maar die laatste zitten er al langer. Een vertraagd hartritme..en die moedheid en het missen van energie, heeft te maken met het feit, dat ik suikerziekte heb. Althans dat vermoeden ze. En door de juiste medicatie, zal dit ervoor zorgen, dat ik met regelmatig eten, een goede medicatie, snel weer voldoende energie krijg. Kortom een hoop gedoe. Donderdag nog naar de huisarts. Nog steeds heel moe. En zomaar een paar dagen niet werken. En dan maar even verder zien....dus gelukkig is alles weer goed. En mocht ik zondag ook weer gewoon naar huis. En het bijzondere was, dat ik die dag kantoor zou verhuizen en spullen naar Schoonhoven zou brengen, Sil, mijn jonge honkballer uit Voorschoten heeft samen met Reynaud en Annemarie veel werk verricht. Annemarie en Reynaud hebben alles naar Schoonhoven gebracht, kortom er werd gewerkt en ik, ik kreeg een oppas, in de persoon van Emmy. Echt heel lief, heel zorgzaam...het is zo bijzonder, want op dit soort momenten mis ik zo mijn eigen familie. En realiseer ik me, dat mijn moeder is verworden tot die oude wijze vrouw. En zij heeft haar wijsheid in mijn genen gestopt, in mijn collectieve herinnering en in mijn dromen. In het boek 'het magische jaar' zegt Zsuzsanna E. Budapest 'Jawel ik ben de wijze oude vrouw. Ik zal op je wachten op kruispunten. Je zult me instinctief herkennen, en me verwelkomen. Ik zal je opnieuw naar het licht leiden, want je bent een goed kind van me geweest. Ik beloon je met diepe vrede en reincarnatie, als je dat wenst. Moge het je nu goed gaan...totdat we elkaar weer ontmoeten.' Mooi he...bij dit stukje denk ik altijd aan mijn moeder. Want ook in een ziekenhuis, op zo'n bed, denk ik aan haar. Als ze proberen met te prikken en het lukt niet, dan denk ik aan haar. Als ik pijn heb, dan denk ik aan haar woorden en haar kracht. Haar doorzettingsvermogen. Haar lef, haar nooit opgeven. Haar zin om te leven. En in dat boek 'het magische jaar' herken ik zoveel van haar. Prachtig. 'Wij zijn onze keuzen' zegt Jean-Paul Sartre. En ook dit citaat spreekt me zo aan.
Dus lieve mensen, de afgelopen dagen brachten me veel. Wijsheid, inzicht, rust ook wel, duidelijkheid, waarom mijn lichaam protesteerde. Gezonde voeding, daar was ik al zo mooi mee begonnen...en geloof me, in dat mooie kantoortje van me, daar op de Papelaan in Voorschoten, denk ik veel na. Over het leven en de keuze die ik heb gemaakt, over mijn werk, morgen heb ik een mooi gesprek denk ik zomaar met Sabrina, mijn directeur hier thuis. Over mijn andere werk, vanuit mijn Consultancy bureautje...over het klein houden ervan. En ook hoe leuk het is, om zomaar eens thuis te zijn, bij het gezin. Een keertje te koken...naar de groenteboer te gaan. Kortom...over zinvolle dingen...
Voor nu, nog dit citaat en dan is het genoeg :
'De eervolle taak van een mens is lief te hebben' door Maya Angelou

Dag, geen zorgen over mij, ik red me wel. Zoals mijn moeder zei 'het gaat iedere dag een beetje beter; ! Groet, Anita

Een week waarin ik moe en moe en moe ben....

En de week die achter me ligt, was een week, waarin ik me alleen maar moe voelde. Waar ik steeds weer naar bed wilde, geen energie had, niet uit mijn bed kon en leefde als een non. Een week waarin ik uitgebreid bloedonderzoek heb gehad in het LUMC, een CT-scan, en nog steeds niet goed weet wat er met mij aan de hand is. De uitslagen zijn nog niet bekend...ik hou jullie weer op de hoogte. En geen zorgen, want het is niet weer kanker ofzo, maar ergens in mijn lijf is iets niet ok. En nu even goed uitzoeken wat dat is....wat maakt dan dat ik zo intens moe ben. Last heb van mijn lijf, koorts heb soms en gekke bijna allergische reacties incidenteel op mijn armen. Geen idee...Ik ben vooral ongekend moe...kan de hele dag wel slapen. Maar deze week heb ik ook gewoon gewerkt. En ook wel fijn gewerkt, ik heb goed voor mezelf gezorgd, door rust te nemen indien ik het nodig had. Ik ben bijna 2,5 kg afgevallen, heb gefietst, gezonde dingen gegeten, veel groente, veel vlees..fruit, en water. Ik heb mooie gesprekken gevoerd, onaardige dingen gelezen en me soms zorgen gemaakt, over hoe de dingen kunnen gaan. Ik heb een kleine opdracht gekregen, die ik thuis kan uitvoeren, coachgesprekken gevoerd. Ben bezig met Schoonhoven, samen met Annemarie, ons kantoor, atelier opruimen, zondagochtend de laatste spullen verhuizen, kortom...we hebben hard gewerkt. En Annemarie heeft een prachtig atelier, en zondag hoop ik een mooie studeerkamer te hebben hier, waar ik me lekker kan terugtrekken, om mijn cursussen voor te bereiden, om businesscases na te kijken, om zomaar rustig te lezen, te mailen. Administratie te doen. Zojuist declaraties ingediend, allerlei administratieve dingen afgehandeld en nu, rust...tijd voor een kopje nespresso, straks lekker naar de Voice kijken...het is weekend. En weekend betekent dat ik mijn vader morgen ga bezoeken...heerlijk is dat. Om zomaar met hem te zijn, rustig met hem te wandelen door Middelharnis of Sommelsdijk. Om huizen te kijken, mensen te ontmoeten en te genieten van eenvoudige en kleine dingen. En daar kan ik me op verheugen. De gang staat al vol met allerlei dingen die hij nodig heeft, wijn, koffie, noten, morgen nog lekkere dingen van de bakker meenemen en het komt vanzelf weer goed met mijn vader.

Lieve mensen, soms is het goed eens achterover te leunen en dat doe ik nu maar even. Eventjes niks...om zomaar te zijn. Rust te nemen en te genieten van een avondje samen. De meisjes zijn hier, maar zij gaan het weekend van Voorschoten beleven, lekker uit met vrienden en vriendinnen...heerlijk toch. Als ik jong was, dan wist ik het wel...hier nog wat foto's van mijn verjaardag, van zomaar wat sfeerimpressies, van jong en oud...gezellig he? Liefs, Anita

Een bruiloft als een sprookje....

Lieve mensen, soms lijkt het leven net een sprookje en soms ook helemaal niet. En dat verschil dat mag er zijn...zo waren Annemarie en ik afgelopen zaterdag in Hotel Fidder in Zwolle. Een prachtig hotel, romantisch, klein, intiem en vanuit dat Hotel vertrokken wij richting Havezathe Den Alderdinck te Laag Zuthem. Want daar was het prachtige bruiloftsfeest van Leonie en Jos...en prachtig was het...een locatie om van te dromen, een plechtigheid aan het water, hapjes van  Librije's Zusje en geloof me.....dat is echt genieten. De zon, de heren die je auto wegreden..jammer dat we niet met de SLK waren...de gasten, met prachtige feestelijke kleding en/of smoking...Bernardo die man uit Brazilie die zo goed kan dansen, Ruud Jacobs aan de bas, muziek en alles klopte...zo ook wij. Dus soms mag je zomaar onderdeel uitmaken van een sprookje. En de volgende dag ben je bezig met brieven van advocaten en oneerlijke manieren van zijn of handelen. Ach het leven kent veel kanten en zo was ik vandaag in het LUMC voor een controle, en ga ik morgen voor diezelfde controle in de scan (niet tegen mijn vader zeggen), een CT-scan met contrast, om eventjes te kijken of mijn lijf het goed doet. Want soms lijkt het alsof dat lijf wat protesteert, wat moeilijk doet...en risico's nemen dat doen we niet...Ondertussen fietsen Annemarie en ik erop los en genieten we van mooie nazomerse avonden...het werk neemt weer toe. De wereld is terug, de files daarmee ook en onze Roos is gisteren 15 jaar geworden. Een kind om trots op te zijn. En Floor gaat starten met autorijles, kortom...het leven wordt ten volle geleefd en dat is zo prachtig...En terugdenkend aan alle feesten die er waren de afgelopen weken, een onthulling van een verkoopwagen, een feest omdat iemand 50 werd, iemand die 53 werd, een bruiloft als die van een prinses...en ik, ik was zomaar overal bij...
Terwijl ik dit schrijf vliegt er een kudde ganzen over...en die maken een drukte van jewelste...ongekend, zomaar hier in de straat...een fijne avond. Liefs van Anita...