Gisteren heb ik dus ook een keuze gemaakt, om op kantoor te blijven en niet naar een bijeenkomst te gaan in de middag. Een bewuste keuze. Omdat ik harder nodig was op kantoor. Omdat er veel is en speelt. Mensen en hun persoonlijke ongemakken, ontwikkelingen, onze inspiratie dag over duurzaamheid op de Bosdrift a.s. maandag, tweede Paasdag. En nog zoveel meer. En daarbij, een volle agenda, veel mensen die sterven, de kwartaalrapportage. Ik hou ervan. Ik ben er zo mee bezig. En soms moet je dan gewoon even op een hele andere plek gaan werken. Kijk maar waar ik nu zit. Hier ben ik dan. Geland en wel. Korte broek aan, iets te koud, dat wel. Vandaar verwarm ik mezelf bij, met onze houtkachel. Hoe heerlijk.
Terwijl ik hier lekker zit, het af en toe nog wat warmer maak, omdat ik die korte broek vooral aan wil houden, hoor ik duiven, vogeltjes en het geroezemoes rond de kerk. Het wordt druk morgen, ruim 500 man in onze kerk. Wat een happening. Nieuw-Vossemeer leeft! Als nooit tevoren. En deze week was een week vol ervaringen, Stichting Terebinth, waar ik toe mag treden tot het bestuur. Leuke ontwikkeling, uitdaging zeker ook. Groot onderhoud Zuiderhof, kortom veel plannen, die aandacht nodig hebben. Daarnaast doe ik als mens ook hele mooie dingen. Buiten werk, buiten alles om. Met mensen. Vanuit mijn bedrijfje Anita van Loon - Levenskunst. Het is allemaal heel kleinschalig, maar zo mooi.
En uiteindelijk komt mijn leven daar uit waar ik het wil, is het een leven, waar ik wel trots op ben. Juist omdat ik de dingen doe, die dichtbij mijzelf liggen. En dit is mijn koers, mijn weg die ik ga en te gaan heb. Ik mag hier van mezelf niet meer van afwijken. Ik luister naar andere mensen, zonder oordeel, ik observeer wat er gebeurt. Ik zie wat mensen doen, alleen en met elkaar. Ik lees erover en denk erover na. Ik zie hoe nieuwe generaties dingen anders doen, dan mijn generatie, ik zie hoe mensen leven. Ik zie ook hoe mensen elkaar raken. Ik hoorde gisterenavond hoe die dame uit het cultureel erfgoed haar bijdrage levert aan de vluchtelingen uit Oekraïne, door een van haar rijksmonumenten beschikbaar te stellen. Prachtig.
Gisteren voor de houtkachel op de Bosdrift, een moeder en haar moeder, de familie van Aleksandra. Een jonge vrouw, begraven bijna een jaar geleden bij mij op de Bosdrift. En oma krijgt chemo's en spreekt alleen maar Russisch. Hun families verdeeld over Rusland en Oekraïne, soms 40 km van elkaar verwijderd, maar onmogelijk elkaar te zien. Soms ook elkaar te begrijpen. En deze twee vrouwen wonen in Hilversum. Verliezen hier aan kanker hun kind/kleinkind. En wij hebben elkaar ontmoet, twee jaar geleden, op de begraafplaats mama en haar dochter Aleksandra. Zij kwamen gisteren tulpjes brengen bij mij, voor ons, voor de mensen van de Uitvaartstichting. En oma was zo koud en had het zo koud, een dag tevoren had zij chemo gehad. En zij was nog een beetje ziek. Oma zei 'ik mag niet sterven, want dan sterft mijn kind ook, ik mag mijn dochter nu niet alleen laten'. En toen zei ze tegen mij dat ik voelde als haar kindje, dat woord gebruikte zij. Zo vertrouwd. Zo vol liefde. En ik dacht aan mijn moeder, net zo fragile, zo klein, zo kwetsbaar als deze vrouw. Ook zo ziek en ik zei tegen deze Russische oma 'als u komt te overlijden, dan zullen wij er zijn voor uw dochter, de moeder van Aleksandra, wij zullen voor haar zorgen'. En daar stonden we dan met elkaar, en mijn vrijwilligster Silvia erbij, geraakt door zomaar een ontmoeting, geraakt door het leven.
En als ik dan daarna achter mijn bureau zit en uit het raam kijk, over die prachtige begraafplaats, dan voel ik me gelukkig. De mensen die ik ontmoeten mag, de gesprekken met cursisten van Apres la Vie, of zomaar die meneer die komt filmen voor een vergadering van de Gemeenteraad. Op dat soort momenten, voel ik me op mijn plek. Ik schrijf er vaak over, voel het ook vaak. En ook hier bij mijn houtkachel, met de vogeltjes als achtergrondmuziek, Teun liefdevol aan mijn voeten, ervaar ik hetzelfde geluk.
En vandaag is dit mijn lieve vriendje, Teun. Hij ligt hier onder mijn 'thuiswerkplek', en hij is ondeugend, hij zoekt en onderzoekt. Hij is tevreden. Vanmorgen al heel veel gespeeld op het veld met zijn moeder, en nog twee honden. Hij geniet intens, grenzeloos bijna. En nu even niks. Even rust. Teun en ik. Wij samen.
En zodra het gras wat droger is, pak ik de maaier en maak ik mijn grasveld mooi en strak. Heerlijk. Ik kan nog wat dahlia's in de grond zetten, en wat gladiolen. Zodat de tuin, die nu alweer heel leuk is, alleen nog maar leuker kan worden. Eind mei nog wat canna's erbij en ik ben tevreden.
En tevreden zijn met wat er is, is ook een keuze. Heb een mooie dag. Geniet van nu.
