Vrolijkheid, een en al vrolijkheid...

Goedemorgen, oh nee het is alweer middag. De zondag mag loom beginnen, koffie op bed, deuren open, de kou gecombineerd met de zon, rolt dan zo je huis in. Gisterenmiddag open rijden met de cabrio naar Goes, geweldig, koud en toch ook weer niet, een warme auto, en je haar wappert een beetje, en je voelt het prachtige licht op je gezicht. Mooie alliteratie, het prachtige licht op je gezicht. Ik hou ervan. Net zoals ik hou van deze tijd van het jaar. Narcissen, en een werkelijke schitterend boeket vol prachtige bloemen, gekregen van onze Suzanne. Als dank voor de kaarten van Andrie Rieu. Ja want als deze meneer vrolijk staat te zingen, als het Vrijthof danst, als de hele wereld naar Maastricht trekt, dan zijn wij aan het inpakken en onze verhuizing hier uit Wassenaar aan het voorbereiden. Dus waren die spontaan door mij bestelde kaarten, alsof het zo moest zijn, voor Suus. Hoe heerlijk, gisteren naar de slijterij, om een heerlijk cadeau te kopen voor onze collega Wouter, die vandaag jarig is. En toen kwam ik Suus, en allerlei leuke mensen tegen, op het terras, en bleef ik hangen voor een kop koffie. En toen ik later bloemen ging kopen voor de scheidende vrijwilliger uit Zeeland (jawel daarvoor was ik op weg naar Goes gisteren, het is al Yarden dat de klok slaat, haha)kwam ik Louise tegen en kreeg ik bloemen van haar, omdat we het mooie pand in Nieuw Vossemeer hebben gekocht. Jawel, het is dus allemaal vrolijkheid, en het lijkt alsof het een en al genieten is. Genieten met een hoofdletter G. Leuke contacten, aangereikt door mijn vriendinnetje Monique, een afspraak met een oud directeur uit mijn Vipre tijd, mijn tijd bij het vervoer, kortom, gave en mooie dingen spelen in dit leven nu. Ik voel me rijker dan een koning. Hier en daar wat gedoe, niet goed in kunnen loggen, wachtwoorden kwijt, enzo, maar ach, de kop is vol he. Dat is op te lossen denk ik altijd maar. Daar kom ik uiteindelijk wel uit. Oh ja, en bezig met de huizen, Nieuw Vossemeer tekenen we dinsdag. Wat een feest, wonen op een plek, waar het licht zo mooi over het water schijnt. Waar het werkelijk doodstil is, waar ik mezelf al rond zie rijden door mijn huis, met mijn rijdende wijnbar/kast. Geweldig, Annemarie en ik dromen er al over. Dichterbij mijn nichtje. Dichterbij mijn roots. Grappig is, dat via Facebook oude vrienden van vroeger, zomaar weer dichtbij komen. Dat oude contacten weer opnieuw gaan leven. Dat de cirkel wel rond lijkt te zijn of te komen. Gisterenavond afscheid genomen van vrijwilligers, een dame wiens termijn erop zat. Een dame die 26 jaar vrijwilliger is geweest. En met hen, een stel, al meer dan 40 jaar vrijwilliger bij Vereniging Yarden. Dus ook op zaterdag nog bezig, met mooie mensen. Met mensen die er toe doen. En mensen die vanuit hun hart, een deel van de geschiedenis van Vereniging Yarden bij zich dragen. Mooi. En terugrijdend in die dikke E250 cabrio (ja toen wel dicht), waar die motor dat fijne geluid maakt, waar je zo heerlijk die auto voelt snorren...een weldaad heet dat. Ook weer genieten. En nu, zondagmiddag, er hoeft niets, alles mag, het boek Maan uitlezen. Nog wat uitwerken, en dan de week van het afscheid. Afscheid van drie mensen uit mijn mooie team. Edward, Renata en Wouter, en dit afscheid houden we klein. Doen we met elkaar. Want het is niet een feestvreugde, maar het is wel het ongelooflijk goed hebben en hebben gehad met elkaar. En dit vieren we dan. Dat je mensen om je heen mag hebben, met wie het loopt en goed gaat. Met wie het fijn is, met wie je super mooie dingen hebt mogen doen. Lieve mensen, terwijl de maand februari naar haar einde loopt, het voorjaar lonkt, de zon schijnt, realiseer ik me, dat het jaar 2019 een prachtig jaar gaat worden. Loslaten, afscheid nemen en weer verder gaan. Zo is het leven, zo is mijn leven. En toch, altijd weer blijven er zoveel schitterende mensen heel dichtbij me. Ik neem deze mensen mee, waar ik ook naar toe zal gaan. Een fijne zondag gewenst.