Terwijl ik gisteren nog heerlijk wat kon werken in de tuin, de heg wat bijsnoeien, het gras maaien, wat dode takken weghalen, keek Teun toe. Zou hij een jaar geleden nog met iedere knipschaar, of takkenschaar gaan lopen zeulen en de handvatten van zijn tandafdruk voorzien, nu ligt hij rustig toe te kijken. Als ik het hek open zet, dan loopt hij achter me aan. Alleen als ik de auto naar buiten rij, dan wil hij mee. Ik denk dat hij altijd denkt, dat we samen op pad gaan, Teun en ik.
En jawel, morgen gaan we weg, Annemarie, Teun en ik. Naar Normandië, een beetje bovenin, Boulogne sur Mer, een paar daagjes maar. Genieten van de krijtrotsen, de kust, de mooie natuur, maar vooral ook van de kleine baaitjes, de stilte, elkaar en een kopje koffie in zo'n Tabac, de ruige omgeving. Fijn, zo dichtbij, en toch eventjes weg. Ik heb er wel zin in, ik ben wel moe. Van het denken, van het soms zorgen hebben. Nu eventjes, omdat het wat rustiger is. En altijd weer stel ik mezelf de vraag 'doe ik het juiste met mijn Uitvaartstichting, daar in Hilversum'. Ik voel die verantwoordelijkheid, bij alles wat ik doe. Tja...en ondertussen draai ik 'Where do you go to my lovely' van Peter Sarstedt, oude muziek. Van vroeger, waar je in stilte een beetje op mee kon deinen. Ja, ik hou heel erg van muziek, van de gezelligheid van levende muziek. Mensen die muziek kunnen maken, daar voel ik me heel erg fijn. Vanmiddag zijn we uitgenodigd bij een groepje muziekvrienden, die samen wat muziek gaan maken. We zijn nog nooit bij deze mensen geweest en ik kreeg zomaar die uitnodiging. Heerlijk. Ik kan er nu al van genieten. En het moet nog beginnen. Zelf heb ik al honderd jaar een piano. Zelfs een hele mooie Kawai. Gekocht toen ik 50 werd. Kadootje voor mezelf, haha. En hij staat hier prachtig in de hal. Ik speel nog steeds mijn eerste walsje. En verder niks. Zou het dan toch gaan lukken als ik ooit mijn pensioengerechtigde leeftijd mag halen? Ik hoop het zo...
Godfried Bomans zei 'de kunst van te leven is thuis te zijn alsof men op reis is'. Mooie zin wel. Spreekt me wel aan, want dit jaar hebben we eigenlijk geen reis gemaakt, geen echte vakantie, los van die paar daagjes weg. Heeft te maken voor mij, met Teun enerzijds. Anderzijds met het feit, dat ik wat opdrachten heb gegeven voor renovatie van dit mooie pand. Deuren, ramen, metselwerk, zonnepanelen, kortom genoeg voor vier vakanties bij elkaar, dus even pas op de plaats. En eigenlijk is deze plek, dit thuis, een plek waar het voelt alsof je op vakantie bent. Heerlijk. De prachtige tuin, het fijne koele huis. De vrijheid, de stilte, de rust om te lopen, te fietsen (niet veel dit jaar), kortom ook dat is een staaltje levenskunst, hier te leven. Op 7 september gaan Monique en ik weer een dagje Levenskunst doen met 10 dames. Geweldig. Ik zou wel wat mannen willen nog, wie weet dwarrelt er nog een leuke meneer binnen. Die alleen al kan genieten van het gezelschap, de ambiance, al die mooie dingen, die mij zo aanspreken hier. Ik lees nu een mooie tekst, uit een lied van Herman van Veen - 'leven is als sneeuw, je kunt het niet bewaren. Troost is dat zij er was, uren, maanden, jaren....'. Gekke tekst, een beetje een tekst voor een afscheid, het loslaten, het laten gaan. Terwijl het gaat over het leven. Over geluk. Welnu, genoeg gebazeld voor vandaag. Terwijl Teun zit te snuffelen in de wind, hij doet dan zijn kop zo leuk omhoog, luister ik naar Leonard Cohen 'Thanks for the dance' geniet ik van zijn zachte trage stem, en het ritme wat langzaam opgevoerd wordt. Heerlijk. Ik wens jullie allemaal een mooie week. En ik hoop dat iedereen lekker geniet. Van al die mooie dingen die er zijn. En jij, daar in het Friese land, veel kracht, veel liefs. Ik denk aan je! Altijd!
