Een nieuw begin...in een nieuw jasje....


Leef! En geniet van het nu....en realiseer je wat een rijkdom dit is...zomaar mogen leven....




donderdag 29 december 2016

29 december 2016.....

En het jaar 2016 telt nog drie hele dagen, en dan is dit jaar voorbij. Terugblik? Nee meer zomaar wat gedachten, over dit afgelopen jaar. Het jaar van het loslaten, loslaten van werk, waarvan ik altijd dacht dat ik niet zonder kon. Loslaten van mensen, die daarbij horen en loslaten van gedachten. Gedachten en dus meningsvorming over het werken op een hoofdkantoor. En nu vind ik dit eigenlijk heel erg leuk. Een andere dynamiek, een andere sfeer en cultuur. Maar met elkaar verbonden in alle dingen die je doet. De koffie, de begroeting, de ontmoeting, kortom...2016 heeft in dit opzicht veel gebracht. Ook ontmoetingen met mensen uit het verleden, spontaan, op een terras, of zomaar via Facebook of LinkedIn. Leuk vind ik dat, want het verleden heeft mij ook gevormd, het loslaten van mensen die dichtbij je staan of stonden, en het effect van verlies. Je vader verliezen (dit is alweer bijna twee jaar geleden) en dit jaar ook An's vader verliezen. Dat vond ik wel een van de meest heftige dingen in mijn leven. Verlies, echt verlies, de pijn voelen, het gemis voelen. En ook in deze laatste periode van een jaar, voel ik dat meer dan ooit. Als ik een tv programma zie, kan ik in de lach schieten, omdat ik weet dat hij dit ook zou doen. Als ik in een Mercedes stap, glimlach ik, en dan licht mijn ster op en groet ik hem, dag in en dag uit. Nu de dagen korter zijn, en het in de avond donker is als ik de auto open, dan straalt die ster en denk ik aan mijn vader. Ach ik schrijf er vaak over, maar het is nog veel vaker. Zonder pijn, met een herinnering. Vandaag glimlacht hij, want zijn Noor, komt hier naar toe. Fijn, het contact met Noor is goed. We gaan lunchen, want mijn vader vond dat ik een beetje voor haar moest zorgen. Haar af en toe moest verwennen. Haar kerstcadeautjes liggen klaar, 'ja Pap ik zal voor haar zorgen, geen zorgen daarover' heb ik hem ooit beloofd. Vandaag gaan we lunchen, op het strand in Noordwijk. Gezellig...daar wordt het vuur opgestookt in grote houtkachels en daar voel je de kou, heerlijk! Het jaar 2016, ik weet niet hoe het voor anderen was, voor mij was het een prachtig jaar. Intens, verdrietig soms, maar ook vol vreugde en plezier. Met een prachtige nieuwe baan, met mooie dingen bij Yarden. En geloof me, 2017 wordt nog veel mooier...ik hoop wat minder verlies, ik denk even aan Eveline, maar ook aan veel anderen die ons ontvallen zijn. Vanaf nu, kijk ik vooruit en hoe, straks met een nieuwe bril, mijn ogen zijn stukken achteruit gegaan, ach, de ouderdom he...ik geef er niet zoveel om. 2017 een jaar vol gezondheid, gezond eten, leven. Ik loop met mijn armband uit mijn kerstpakket om, ik loop 12000 stappen per dag, geweldig ik werk aan mijn vitaliteit en probeer mijn doelen te bereiken. Oliebollen...ja die horen daar niet bij, dus niet te veel met oud en nieuw. Gezellig een rustige avond, samen met Emmy en Reynaud, heerlijk vind ik dat. Het hoeft niet zo spannend, een spelletje, misschien wel de foute muziek van Qmusic met mooie oude clips kijken. Lekker terug in de tijd. Zou ik dan toch zomaar heel saai worden, of heeft het daar niks mee te maken? Dit laatste dat geloof ik echt oprecht, het gaat er volgens mij om, dat je doet, wat bij je past en waar je je goed bij voelt. Zo heb ik ooit in Groot-Ammers helemaal alleen oud en nieuw gevierd. Prima. Niks aan de hand. Ik wens iedereen een mooie afsluiting van 2016, kijk nog eens om, neem mee naar 2017 wat jij wilt, wat belangrijk voor je is. En begin met een schone lei, ruim lekker op. Zet een nieuwe bril op en kijk naar alles wat voor je ligt, volgens mij een pracht gezicht, een prachtig uitzicht...2017, we komen er aan. Met in mijn hart, natuurlijk al die mooie mensen, die onderdeel van mij uitmaken, en met een glimlach kijk ik vooruit. Allemaal een prachtig nieuwe begin. Tot in 2017!

dinsdag 27 december 2016

Samen zijn...is samen lachen, samen eten, samen genieten en nog zoveel meer....

Hoe lekker is het, om kerstfeest gewoon in je spijkerbroek te vieren, lekker over het strand van Scheveningen, pal in de wind te lopen en dan een glas wijn te drinken in de kroeg. Niks bijzonders, maar zo fijn. Dat was onze eerste kerstdag, heerlijk zomaar met zijn tweetjes. Gek eigenlijk, omdat vroeger de eerste kerstdag hoorde bij mijn familie, bij mijn ouders, later mijn vader. Ja, dat is allemaal voorbij...dus is eerste kerstdag een heerlijke dag vrij, waar je niet zoveel hoeft. Anders dan voorbereidingen treffen voor de tweede kerstdag. En voorbereidingen in de keuken, ja dat is wel heel leuk, verse stoofperen, met rode wijn, heerlijk en mooi, en zo fijn van smaak. Een rollade zelf gevuld met appel, pruimen en noten. Weer dicht vouwen, touw eromheen en braden maar. Jus pureren en nog veel meer spannends. En de smaak was fijn, vooral met die geweldige fles wijn erbij. Een Blu Onice uit 2013, een prachtige Italiaanse wijn. Mooi in een prachtige houten kist, met scharnieren. Dat is op zich al feest. Die wijn, die zo schitterend verpakt is. Maar ook de fles van de Blu Onice is echt heel mooi. Bekroond met 97 punten. Niet zomaar een wijn dus. Maar boven alles uit, is de gezelligheid, de mensen, die bij je zijn. Het gaat niet over cadeautjes, maar het gaat over het met elkaar zijn. En dat was fijn, Sophie, de meisjes, Emmy, Reynaud en wij. Gezellig, ongedwongen bijna en dan een spelletje, een kaartje trekken en dit kaartje aan degene geven, die dit volgens jou het best kan zeggen over jou. Bijvoorbeeld - wat is mijn meest waardevolle moment in mijn leven -. Hierdoor ontstaan leuke gesprekken. En toen iedereen weg was, hebben we de sjoelbak nog even tevoorschijn gehaald. Sjoelen, dat deden wij vroeger al op de boerderij, hele sjoel wedstrijden, met vrienden, met mijn ouders, met de familie. En mijn vader kon heel goed sjoelen, leuk he...en ik ook. Ik hou hier echt van. En terwijl ik dit schrijf, lijkt het soms alsof je in je leven, dingen herhaalt, in een andere setting. Vroeger als kind kon ik ademloos kijken hoe mijn vader als het ware die stenen zo in de drie of vier schoof en nu kan ik het zelf. Met eenzelfde rust als hij dit deed. Geweldig. En dan zit je zomaar op een dinsdagochtend achter de laptop en dan ben je vrij. De krant, een nespresso, een boek erbij. Heerlijk. Deze hele week ben ik vrij. Ben ik gewoon zomaar vrij, en wat is dit genieten zeg. Niks hoef ik, mijn nichtje Noor komt lekker nog een dagje, zomaar ergens lunchen, een keer naar de film. Het hoeft niet zo veel te zijn, het is gewoon heerlijk, die vrijheid, het zelf kunnen kiezen. En ik hoop dus, dat iedereen op zijn of haar eigen wijze een mooie kerst heeft gehad. Voor mij is kerst samen zijn, hier of in gedachten, met diegenen van wie je houdt. En soms zijn mensen niet meer bij je, of niet bij je, maar dan draag je hen in je hart. En ook deze kerst heb ik aan veel mensen gedacht, zonder verdrietig te zijn, maar gewoon zomaar even aan hen gedacht, en dat is ook iets dat hoort bij deze dagen. Denken aan diegenen die je gevormd hebben, je dankbaar tonen, en simpelweg genieten van het samen zijn. Samen lachen, samen eten, samen genieten, en samen zijn, dat is wel de essentie van mijn zijn. In verbinding met zijn met de ander, zoals Reynaud gisteren zo mooi zei. Dus dank je wel voor deze mooie kerst 2016. Nog een paar dagen en dan sluiten we weer een heel mooi jaar af..2016, was een goed jaar, echt oprecht. Liefs.... hier een foto van Annemarie, Sophie, Roos, Floor en Emmy. Emmy met haar dochter en kleindochters, mooi he...

vrijdag 23 december 2016

Ingebouwde wekker, verjaardagsfeestje en boodschappenlijstjes....en nog veel meer!!!

23 december 2016, mijn eerste vrije dag, en jawel vrij tot 2 januari 2017. Voor het eerst in mijn Yarden loopbaan. Fijn, ik heb er zin in. Maar mijn lijf heeft een ingebouwd wekkertje, ergens tussen 5 en 6 in de ochtend, word ik wakker en is het tijd voor....ja, waarvoor vandaag??? Voor het verjaardagsfeestje, de boodschappenlijstjes en nog veel meer. Annemarie is jarig en ik ga haar straks een ontbijt op bed brengen, met kadootjes natuurlijk. Een ritueel, en een mooi ritueel. Ik hou van die rituelen, die symboliek. Ik weet nog hoe spannend ik een verjaardag als kind vond en nu ik 57 ben, nog steeds, attent zijn naar de jarige, je mooi aankleden, je nieuwe schoenen aan als je die zou hebben, je haar netjes (uitdaging voor mij want ik had geen tijd voor de kapper, dus ongekend lang). En ik vind het leuk om rituelen in stand te houden, als de ander dat ook wil. Hier is dat wel zo, kadootjes op bed, koffie erbij, gezellig. Dus daar begin ik straks mee. En dan naar de winkels, want een ander ritueel hier is, dat als je jarig bent, dan ben je ook jarig. Dan wordt je verwend, dan heb je tijd om te praten met mensen die een kop koffie, een glas wijn, een kop thee bij je komen drinken. En de ander, ik dus vandaag, zit in de bediening. Leuk vind ik dat. Gewoon lekker mensen verwennen, met mooi gebak van Maison Kelder, met lekkere hapjes van de keurslager, of een lekker broodje met iets erop, kortom genieten. Champagne ligt koud. Witte wijn ook maar uhhh....eigenlijk ligt dat hier altijd wel koud. Hoort bij het leven toch? Dus voor mij ligt een prachtige dag! Afgelopen week ook veel mooie gesprekken gehad, afscheid genomen van mensen op het werk, een prachtig boekje gekregen van Sonja, erg leuk. En een geweldige kerstfeestviering met het team Verenigingszaken gehad bij Otti in Wassenaar. Otti is eigenlijk Oscar. Mijn vriend uit Smaken verschillen, eind 2008 opgenomen volgens ons. Wel 6 keer herhaald. Geweldig, een avond vol mooie gesprekken onder supervisie van Monique, mijn vriendin, mijn coach, mijn trainer, mijn maatje. We staan samen op de foto. Een prachtig mens, die me raakt, door de vragen die zij stelt. Trots en blij, dat zij nog steeds dichtbij me is en blijft. We verwennen elkaar altijd, ook van haar kreeg ik een prachtig boek over Geluk en een schitterende Rioja Crianza. Wat is het leven toch mooi. Daarna een schitterende workshop van Otti, schilderen en ook dit was weer erg indrukwekkend en leuk. Vrolijk, ongedwongen, en vooral als team heel erg fijn. Gesprekken met prachtige Stichtingen, kom ik in een latere blog nog op terug, met Edward samen. Waarbij het ook zo bijzonder is, hoe Edward en ik, dan samen voelen, dat er nog iets moet gebeuren. En hoe je met woorden, net die diepere laag aan kunt snijden. Kerstpakketten afgeleverd bij twee potentiële vrijwilligers van/voor Yarden en toen naar huis. Spullen gratis aangeboden en ongekend veel mensen teleurgesteld en een erg bij gemaakt, ook weer zo'n ingewikkeld ding. En nu vrij...zomaar tien dagen vrij. Niet weg, nergens naar toe. Gewoon maar leven en kijken wat de dag brengt. Kerst met de familie van Annemarie. Gek om zelf zonder familie te zijn, nee dat is natuurlijk niet waar. Denk eens aan nichtlief in Breskens, iemand die heel dichtbij me staat. Samen hebben wij in Etablissement 1880 of 1830 ik weet het nooit in Groede het jaar 2016 geëvalueerd. En werkelijk verschrikkelijk gelachen met twee mensen uit Luxemburg, die ook een wijngaard annex olijfgaard in Italië hebben. Dus als we ooit olijven gaan plukken, dat weten jullie dat de basis hiervoor gelegd is in Groede. Leuk, hoe een spontane ontmoeting ervoor kan zorgen, dat je echt verschrikkelijk moet lachen. Nu kunnen wij dat wel, ook toen we samen in Ierland waren bij neef Marcel, liepen de tranen ons regelmatig over de wangen en lagen we in het tweepersoons bed, jawel de nichtjes waren toen zeg maar 56 en 59 ofzo, zo hard te lachen, dat het hele huis kon mee genieten. Precies zoals onze moeders dat samen konden. Heerlijk hoe de geschiedenis zich herhaalt. En hoeveel waarde dit heeft in je leven. Lieve mensen, de kerst staat voor de deur. Eerlijk gezegd nu mijn ouders niet meer leven, vind ik kerst wel ingewikkeld, want ik mis hen. Ik mis de mooie diners onder supervisie van Ma van Loon, ik mis de diners die ik organiseerde in de Zorginstelling voor Pa, ik mis gewoon op dit soort dagen mijn ouders. Zoals we al die mooie mensen missen, die niet meer bij ons zijn. Jantje schreef er zo mooi over op Facebook. Hoe kerst ook kan voelen. Ik voel dat soms ook. Ik ga niet treuren, ik ga vooral genieten. Een borrel bij Mila, op kerstavond, lekker eten met de familie van Annemarie en verder niet zoveel. Voor iedereen die ik niet heb gesproken en wel heb gesproken, heb een prachtig kerstfeest. Sta stil bij alles wat er is. Geniet van de liefde om je heen. Koester je zegeningen en hou je aan elkaar vast, als dat even nodig is. Denk aan diegenen die niet meer fysiek hier bij ons zijn, maar altijd ergens zijn. En mis mensen, die even niet dichtbij je kunnen zijn. Ik wens jullie dit alles toe. Ik wens jullie voor 2017, liefde, geluk, maar vooral gezondheid en tevredenheid. Een kleurrijk jaar wens ik je ook in alle opzichten. Dat we elkaar stimuleren en met elkaar proberen het leven wat lichter te maken, wat leuker, het kan zo simpel zijn. Ik schrijf wel weer. Bedankt, voor je zijn.

vrijdag 16 december 2016

Opruimen.....

Aan het einde van elk jaar wil ik opruimen. Mijn hoofd leeg, mijn soms bezwaard gemoed leeg, mijn kasten netjes, overtollige spullen weg. Dus ben ik lekker aan het opruimen. En schrijf ik soms een kaartje, naar iemand, die ik lang niet heb gezien. Gewoon, om hem of haar nog iets te zeggen. Gek, hoe dat voelt en is om te doen. Maar ook ben ik muziek aan het opruimen, cd's en dat is helemaal gek. Want bij al die cd's hoort een verhaal, een concert herinnering, een ontmoeting, een moment waarbij er soms een glimlach verschijnt, of een traan, dat kan ook. Muziek, als ik aan mijn ouders denk, hoort daar muziek bij. Mooie muziek, maar ook cabaret, theater, Wim Kan, Toon Hermans, ik zie de elpees nog voor me. Maar ook Ramona van de Blue Diamonds. Mijn vader hield van de wat meer populaire muziek, daar werd je vrolijk van. Ik weet nog dat we ooit naar een concert van BZN zijn geweest, ergens in Dirksland, staat mij bij, vast in De Staver. Ik was nog heel jong...en altijd als hij dan BZN hoorde dan glimlachte hij en werd hij nog iets vrolijker. Zo is hij ooit met Noor, want Pa en Noor waren fan van Frans Bauer, langs het woonhuis van Frans Bauer gereden, geweldig toch, zo'n opa voor Noor! Mijn moeder hield van Ramses, en het nummer Zing, vecht, huil, bid, lach en bewonder draag ik nog altijd aan haar op. Uit haar collectie heb ik altijd nog wat muziek, en deze zal ik nooit wegdoen. In de auto, heb ik altijd muziek aan. Een rit naar Groningen, of naar Zeeland, is niet erg, door deze geweldige muziek. Tijden komen langs, en met een glimlach, zit ik luid zingend (beter als er niemand naast me zit) in de auto. En soms zie ik mensen kijken, want ik doe dit ook om half zeven in de ochtend. Geen probleem. Ook dat zit in mij, heb ik van mijn vader. Heel vroeg opstaan vind ik heerlijk. De dag langzaam wakker zien worden...het leven zien beginnen. Fijn. Dus mensen ik ben aan het opruimen. Maar met dit opruimen, ben ik ook door mijn agenda aan het gaan. En maak ik keuzes, wat wel en wat niet. Want zo druk als 2016 was, zo druk mag het nooit meer worden voor mij in 2017. Want mijn lijf protesteerde flink deze week. En dit maakt, dat ik ook hierin keuzes maak. En met dank aan mijn directeur, ben ik nu zomaar lekker vrij vanaf donderdag 22e in de middag tot 2 januari 2017. Ongekend he. En ik weet niet hoe dat bij een ander werkt, maar ik maak mij altijd wel voornemens voor een volgend jaar. En voor mij is dat - dicht bij mijzelf blijven. Mijn hart laten spreken. Betere balans werk en privé. Mijn vrienden meer zien en meer mooie dingen samen doen. Lekker naar de film gaan. Veel aflossen, zodat ik lekker nog vrijer kan leven, als ik straks niet meer werk. Genieten. Lekker de zon pakken. Fietsen met mijn nicht. Vakanties naar leuke landen, plekken. Mooie wijntjes drinken. Mila blijven helpen. Het lijkt heel wat...en het is eigenlijk een continuering van alles wat ik steeds al doe. Gewoon leven, lekker leven. Ik heb dit jaar gevoeld, gezien en gemerkt, hoe snel een leven zomaar voorbij kan zijn. Door ziekte, door een ongeluk, door...maakt niet uit wat. Afscheid nemen, heb ik veel gedaan dit jaar. Van mensen, waar ik echt veel van hou. En altijd van zal blijven houden. Ik kan al die mooie mensen, die niet meer hier bij mij zijn op aarde, zo intens missen. Ik praat tegen hen, draai soms een muziekstuk voor hen. Ik draag hen bij me, want zij hebben mij mede gevormd. Maar zij hebben me ook doen inzien, dat het leven zo ongekend de moeite waard is. En ik, wil dus gewoon door gaan met leven. Met mijn prachtige baan, mijn prachtige team. Met al die collega's en vrienden om me heen. Met mijn thuisfront, met al die mensen die dichtbij me zijn. Voor wie ik mijn hart geopend heb. Lieve mensen ik zal best nog wat blogs schrijven dit jaar. Ik denk even aan Manish, mijn vriend uit India, voor wie ik deze week, het afscheid van zijn vader heb mogen verzorgen. Ja ik, ik was voor even uitvaartleider. Ik heb samen met de Pandit, en met Majid, mijn collega uit West, een waardevol en bijzonder afscheid vorm gegeven. Hij leeft nu verder, met zijn vrouw, met zijn moeder Krishna, en ik mocht even dichtbij hen zijn. Met rituelen passend bij het hindoe geloof. Waardevol en intens, met een barra, in plaats van cake in de koffiekamer. Dank je wel hiervoor. Ach ja, mijn leven is rijk, en vol met mooie momenten. Ik koester deze...en wens een ieder de ruimte, om eens stil te staan bij wat er is. En dat te omarmen, hiervan te genieten. En te beseffen, hoe rijk je bent, met jouw leven. Dag....

zaterdag 10 december 2016

Een miezerige zaterdag...een weekend, waar eventjes niks hoeft, heerlijk.....

En afgelopen week, was best vermoeiend vond ik. En daarom is het zo lekker, dat je gewoon helemaal niks hoeft in een weekend als dit. Lekker rustig thuis zijn, genieten van de kranten, leuk stuk gelezen over de theatervoorstelling 'nooit meer zonder jou' over een gesprek tussen een moeder en een dochter. Intens, indringend, omdat de moeder een echte Moslim vrouw is, en haar dochter eigen keuzes maakt. Prachtige voorstelling, die ik binnenkort mag gaan zien. Onder supervisie, of regie van Adelheid. Fraai om deze vrouw te kennen, vanuit mijn werk. Komende week, de 13e is er in Ockenburgh Den Haag, gelegenheid om te herdenken, samen met Karin Bloemen. Ik heb een aantal vrienden en vriendinnen uitgenodigd en hoop hen daar te ontmoeten. Omdat wij allemaal verlies een ouder van heel dichtbij meegemaakt hebben, heel kort geleden, of iets langer. En deze avond wordt aangeboden door Yarden, om stil te staan en ruimte te geven aan dit verlies. Mooi he...ja ik weet het, ik hoor zo vaak, van mensen om me heen, hoe trots ik ben op mijn bedrijf, mijn Vereniging, mijn werk. En het is echt zo. Punt. Volgende week vrijdag, dan rij ik door naar Breskens, ben ik heerlijk samen met mijn nicht en gaan we geweldig dineren in Etablissement 1880 in Groede. Om het jaar 2016 samen te vieren, om met elkaar te koesteren, hoe goed wij het hebben als twee nichtjes. Geweldig vind ik dit. Ik kan bij voorbaat al genieten. Dan blijf ik een nachtje slapen, en daarna rij ik even langs bij mijn vrienden Cees en Jolanda, in Kortgene. Om bij te praten, en champagne te 'lossen'. Gek eigenlijk he, Cees, mijn vriend die ALS heeft, en weet dat zijn leven echt steeds dichterbij het einde komt en zijn vrouw, ook zij leven nog zo optimaal als in hun situatie maar mogelijk is. En als je bij hen bent, dan mag je dichtbij zijn. Bij hun strijd, bij hun liefde, bij hen vooral. Waardevol. Dus zo rustig als dit weekend is, zo druk is het volgende week. Het jaar 2016 loopt op zijn einde, kerstgeschenken worden gekocht. Het is erg druk in het dorp. Vanmorgen stonden er heel veel Engelse, Amerikaanse kindertjes met kerstmutsen op te zingen, met belletjes in hun handen. Allemaal ouders erbij. Leuk en bijzonder, die sfeer hier in dit dorp. Annemarie en Rosanne gaan straks samen de kerstboom optuigen, en ik trek me dan even heerlijk terug. Ik hou hier niet zo van. Gek eigenlijk, want vroeger op de boerderij hadden wij een kerstboom met echte kaarsjes erbij. Veel pakjes erom heen en een emmer water, voor als er brand zou ontstaan. Die sfeer vond ik altijd wel leuk. En dit is nog wel zo, maar het gedoe met zo'n boom vind ik niks. En ik begrijp heel goed, dat de sfeer die hierbij hoort, wel heel fijn is. Of zou ik gewoon een beetje gemakzuchtig zijn. Eerlijk gezegd denk ik wel, dat dit zo is. Ik realiseer me wel, dat Annemarie hier echt bijna alles doet als het over dit soort dingen gaat. Ach ja, het is zoals het is. Ik kook wel voor vrienden enzo. Voor nu, lekker de kranten, interviews met Joop Braakhekke, kaarsjes aan. Fijn weekend allemaal. Liefs van mij, Aniet

maandag 5 december 2016

Maandag 5 december 2016 - een beetje achterom kijken....

En vandaag heb ik een vrije dag. Heerlijk, alleen thuis, stilte in huis, en lekker wat rommelen. Tijd voor de krant, voetbaluitslagen lezen, maar ook zomaar nadenkend over alles wat er dit jaar gebeurd is. En dat is best veel. Zowel op werkgebied, als thuis. Als ik aan Yarden denk, dan realiseer ik me, dat dit bedrijf heel goed bij mij past. Een jas, die heel goed zit. En dat heeft alles te maken met de mensen, die daar werken, de keuzes die gemaakt worden, en soms ook de zoektocht die ik ervaar. De hoeveelheid veranderingen, de snelheid, maar vooral ook het lef. Dit bedrijf, staat ergens voor. Maakt keuzes en onderschrijft deze. En dit betekent soms dat het schuurt en dit mag. Mooi hoe we nu langzaam aan voelen, dat Zuidoost in beweging komt. Dat er echt in mei 2017 gebouwd gaat worden. Dat we vanuit onze keuze om dit een Yarden huis te laten zijn, waar werkelijk iedereen zich welkom en thuis mag voelen, onze plek in nemen. 2016 was ik hier mee bezig, 2017 en ook nog een stukje in 2018. En daarna laat ik dit los. Een ambitie die goed is, en bij me past. Loslaten en weer verder gaan. Zo was het ook in 2016 dat ik Cluster West los heb gelaten, een bewuste keuze van de directie en van mijzelf. Een keuze die pijn heeft gedaan, omdat ik van een aantal mensen in dit cluster ben gaan houden, op mijn eigen wijze. En langzaam aan zie je dat het goed is. Cluster West heet nu Noord-Holland en dat gaat best met Arnold aan de leiding. En ik, ik pak geleidelijk aan mijn nieuwe rol. Ook hier kom ik dingen tegen, waar ik nog wat zoeken zal, maar dat mag. Ik merk, dat ik met mijn nieuwe team, mijn weg gevonden heb. Dat ik het leuk vind om de brug te zijn, tussen het bedrijf en de Vereniging. Ja met een hoofdletter. Want Yarden is een Vereniging. En juist hierdoor maken wij het verschil. Het is tijd, dat we dit gaan uitdragen, en dat we vanuit een soort trots gaan handelen. Dus nu werk in vanuit Almere, ver weg van mijn huis, dat wel. Een lastig traject, veel files en veel lange reistijden. Maar als je hierom heen rijdt, dan komt het wel goed. We zijn met prachtige dingen bezig. Ik zal jullie op de hoogte houden. Dat is Yarden, ik zie mijzelf hier nog heel veel mooie bijdragen leveren. Ik geloof erin in dit bedrijf. Daarnaast mijn hobby, wijn, en de gastrobar van Mila en Simone. Soms twijfel ik over mijn bijdrage hier. En ik wil hier een constant iets gaan leveren. Dus echt vast op donderdagavond. Mensen verwennen met een aangename sfeer, met de smaken van Mila en een prachtig glas wijn. Ik zou zoveel meer willen doen, dan ik nu doe, maar dit kan niet, naast mijn werk. Maar dat ene vaste moment, dat ga ik inplannen. Voor het hele jaar door, los van mijn vakanties. Leuk, dan kan ik zeggen, 'tot volgende week'. En wijn, gisteren dronken wij een prachtige wijn, de Larone van Boschendal. Een prachtige rode wijn, Shiraz Mourvedre uit 2014, heerlijk bij wild. Perfect voor deze tijd. Ik ben gelijk gaan zoeken en heb deze wijn gevonden. Geweldig. Komt er dus aan. Dus in 2017 zal ik prachtige dingen gaan doen bij Yarden, en op donderdagavond Mila en Simone helpen. Kom gerust eens langs in onze Gastrobar, Achterweg 7 te Wassenaar. En terugblikkend op 2016 was het ook een jaar vol verlies, de vader van Annemarie, mijn vriendin Eveline, de moeder van Jolanda, ouders en schoonouders van vele vrienden, maar ook mensen, wat verder weg, vrienden van collega's, kortom, een jaar waarin verlies weer zo treffend raak aanwezig is geweest. En verlies doet pijn en herinnert aan eerder verlies. En bij verlies, denk ik altijd aan mijn vader. En nu, vandaag ook even aan mijn moeder, vandaar dat ik haar foto plaats. Al weer bijna 14 jaar geleden, dat zij is overleden. En gisteren vroegen Annemarie en ik ons af, hoe het leven zou zijn geweest, als zij er nog zou zijn. En ik bedacht toen, dat zij wel in de Ledenraad van Yarden zou kunnen zitten. Zij zou wel van zich laten horen en ik glimlach bij dit idee. Dit jaar, 2016. Een jaar, waarin ik voel dat ik ouder ben geworden, in jaren, maar ook, door al deze pijn. En een jaar waarin ik me realiseer, hoe gelukkig je kunt zijn als mens. Met je relatie, je vriendschappen, met al die mooie mensen om je heen, om me heen. Dus 2016, was en is, een prachtig jaar. Gezond zijn en genieten, dat is mijn advies aan een ieder. Leef, zoals die kleine Andre Hazes zingt, alsof het je laatste dag is, leef! En 2016 is ook wel het jaar geweest, waarin ik mijzelf bij de kop heb gepakt, afgevallen ben, gezonder ben gaan leven, ondanks al die mooie wijntjes, maar beter voor mijn lijf ben gaan zorgen. Een kleine ingreep, met een snel herstel, is volgens mij het effect hiervan. Ik doe mijn best, fietsen met mijn lieve nicht in Zeeland, en veel lopen, trappen op en af. Zorgen dat van Loon, nog heel veel jaren meegaat en mee kan gaan. 2016 was dus een rijk jaar. In alle opzichten. En 2017 gaat me nog veel meer brengen. Thuis, op het werk, de rust, de baken, de liefde, de vriendschappen, kortom 2017 wordt wel een mooi jaar. Blijf maar aangehaakt. Facebook laat ik wat meer los, en mijn blog blijft bij mij. Ik wens iedereen, een mooie afsluiting van dit jaar 2016 en een prachtig begin van 2017. Ik ga geen kerstkaarten sturen, ik zeg het zelf tegen je, als ik je zie. Ik zal een mooie boodschap schrijven, wat later deze maand. Nu, boodschappen, auto wassen, en dan naar mijn vriendinnetje Jannie. Fijn, lunchen in Kijkduin. Gezellig. Liefs, Aniet

vrijdag 2 december 2016

En....weer beter? Jawel....

En nu zit ik hier aan tafel. Net een fotograaf langs geweest, David, van het NRC, gaaf, foto's met mijn oude bril op. De houten bril is te groot en glijdt constant van mijn neus(je) af. Ik lach, terwijl ik dit schrijf, want mijn koppie is wat smaller dan het lange tijd was, en nu, na de ingreep in het LUMC nog wat meer. Vanmiddag opgehaald door Carla voor een gesprek in Haarlem. Gek, daar weer te zijn. Ver weg, en toch dichtbij. En vooral een gevoel van 'het is goed, zoals het is' maakt zich meester van me. Om me heen, heerlijk gevulde wijnglazen, ik heb wat wijn besteld, Salice Salentino riserva Selvarossa 2012, prachtig uit Apulië, oftewel Zuid Italië. Een goddelijke wijn, in een prachtige kist. Fantastisch om zo te drinken, maar ook heerlijk bij vol smakende gerechten. Ook een kist met medaille winnaars uit de Bordeaux besteld. Ja ik ben van de kisten tegenwoordig. Omdat ik de spiegeltjes, de chateau namen die op een kist staan, spaar. En eraf timmer. De rest is prachtig hout voor de houtkachel en wat ik met die spiegeltjes ga doen, weet ik nog niet. Iets gaafs maken denk ik. Of laten maken. Maar hoe leuk zou het zijn, als ik zelf een creativiteit in mij ontwikkelen ga en hier dus iets mee kan. Wat dacht je van een kistje Chateau Cap Saint-Martin 2012 Prestige, lekker bij een ribeye of zoiets. Nu doe ik net als of ik er veel verstand van heb, en dat valt echt wel mee. Maar wijn, hoort bij mij, zoals ook de Mercedes bij mij hoort. Vanmiddag reden Carla en ik achter een E350 cabrio, prachtig, een uitzicht van heb ik jou daar. En het doet me denken aan het liedje van Rubberen Robbie ofzo 'die nederlandse sterren die stralen overal'. Een lied van vroeger, en zomaar komt het bij me binnen. Nu witlof met ham en kaas. Lekker thuis eten. Ik voel me supergoed, de wond ziet er best aardig uit. Verband eraf, en ik beweeg me goed. Het weekend is begonnen. Ik heb contact met iemand, via Facebook, die vroeger bij ons in de polder woonde. Leuk, herinneringen worden gedeeld. Hij schreef me, dat hij mijn moeder zo mooi vond. Gaaf he. Genieten dus. Fijn weekend, jawel ik ben weer beter. Doe mijn best. Bedankt mensen uit West, bedankt Arnold voor je vervoer, bedankt Bart voor het zijn van mijn chauffeur. Dag, allemaal, Anita

donderdag 1 december 2016

Weer lekker thuis....

En gisterenavond was ik weer lekker thuis. Een lange dag LUMC, in bed een hele Piet en toen ik mij aan moest kleden, een ziek vogeltje. Thee drinken, beetje eten, veel slapen en een gevoelig lijf. Pijnstillers, ach daar ben ik wel aan gewend, maar toch, zonder pijnstillers is het leven nu een stuk minder fijn. Heerlijk geslapen, met tussenpozen wakker, maar lekker warm in mijn eigen bed. Vandaag heb ik gepland me op enig moment aan te kleden, voorzichtig wat te wassen, ik mag pas vanavond onder de douche, even kort, ivm de wond. Maar ik ben thuis. En de bobbel is weg, wordt voor de zekerheid nog even onderzocht, maar dat doen ze met alle bobbels, dus ook met die van mij. Een hele leuke jonge arts, en in operatiekamer 6. In het LUMC zijn 20 operatiekamers en per dag worden er tussen de 50 en 60 operaties uitgevoerd, gemiddeld 3 per kamer. Voor mijn bobbel waren er 7 mensen aanwezig tijdens de operatie. Vriendelijke aardige mensen, en als je niet zo goed meer weet wie je bent, hoe je naam is en je geboortedatum, welnu, in het ziekenhuis, wordt dit wel 6 keer aan je gevraagd. Op een zaal, waar mensen klaar staan om geopereerd te worden, is het ook bijzonder, mensen glimlachen uit het bed tegenover je, naar je. En sommigen zwaaien zelfs. Een gezellige boel. Allemaal met een kapje op, en in een groen operatiehemd. De dames en heren die daar werken, blinken uit in dienstverlening. De warmte dekens worden heerlijk over je heen gelegd, en het ontbreekt je aan niets. Ook de broeders die je met je bed heen en weer rijden, zijn erg vriendelijk en ware chauffeurs. En dan kom je weer terug in je kamer, die voor jou alleen is, waar een kluisje is, en een eigen badkamer en kledingkast, en ook hier wordt je met alle egards ontvangen en ontbreekt het je aan niets. Thee, water, medicijnen, en alles wat je doet wordt genoteerd. Of je al een toilet hebt bezocht, en uiteindelijk als de arts is geweest, dan krijg je groen licht en mag je naar huis. Midden in de file, in een Mini Cooper, en weer begrijp ik waarom ik zo van mijn Mercedes hou. Nee ik wil niet beledigend zijn, maar wat een hobbel auto is een Mini Cooper. Thuis, Roos en Annemarie volop in de service en ik voelde me een koningin, een zieke weliswaar, maar wel een koningin. Ik sliep maar door, zag af en toe iets op tv, maar ik was vooral diep in slaap. Op mijn rug, en vannacht op mijn linkerzijde. Met mijn hand op mijn verband. Gek, gevoelig, beetje opgezet nog. Maar vanavond mag het verband eraf. Ik ben wel nieuwsgierig. Een flinke 'jaap' zoals de arts het noemde. Een paar centimeter. Ach, het zit op een keurige plek, uit het zicht. Alsof ik daar mee bezig ben. Vandaag al lieve berichtjes van collega's, van vrienden, en gisteren werkelijk ongelooflijk veel reacties, mails, apps. En een superlief kaartje van mijn nicht, uit Zeeland. Ja twee weken zeker niet fietsen, niet tillen. Niks doen, waarmee ik mijn arm teveel strek. Gevoelige plek dus. Bedankt lieve mensen, voor alle mooie woorden, lieve berichten, Facebook, LinkedIn zelfs, en via de app, incidenteel nog een sms bericht. Maakt me blij. Hieronder een foto van hoe mijn leven er nu uitziet. Leuk iemand schreef, en zij had mijn vader verzorgd, dat mijn hand precies zijn hand is. Mooi he... Fijne dag en succes op het werk. Liefs, Anita