Moe maar voldaan....

Zaterdagavond aan tafel, met mijn weekendkranten, een glaasje wijn, een glaasje water en verder niet zoveel. Saai? Nee zeker niet, heerlijk. Lezen en even thuis zijn. Wat een vol en vooral intensief programma. Een prachtige leergang, Corporate Antropologie, over cultuur, over wat er is tussen mensen en hoe je vanuit de antropologie je organisatie beter kunt gaan begrijpen. En dat heb ik wel even nodig...begrijpen wat er speelt in mijn organisatie. Maar dit terzijde...de leergang is ongekend boeiend en leuk. Geeft veel mooie manieren, om naar een organisatie te kijken. Een grote groep bijzondere mensen bij elkaar, vanuit de Zorg, de Brandweer, Warchild en nog veel meer. Leuke mensen, nieuwsgierige mensen, leergierige mensen en de twee dagen, inclusief een avond, waren zo geweldig en ik werd ondergedompeld voor mijn gevoel. Tussendoor liep ik heerlijk in mijn eentje door de bossen. Wilde ik me even afzonderen soms. Fijn vind ik dat soms, alleen zijn. Heerlijk...vanmorgen alweer vroeg op, want er was een overleg voor Vereniging Yarden in van der Valk Almere. Leuk, om al die enthousiaste betrokken vrijwilligers te zien, een bijzondere bijeenkomst, de laatste in deze vorm voor ons hoofdbestuurslid Pieter, de laatste voor een ledenraadslid en Renata was aanwezig, omdat zij mijn nieuwste collega binnen het team is. Gaaf, leuk, enthousiast en betrokken. Dus vanmiddag, de A4 was afgesloten kwam ik om half drie weer thuis, en nu ben ik zomaar helemaal gelukkig met mijn rustige avond 'niets doen'. Thuis zijn bij Annemarie. Roos is er ook. Zij kijken samen tv. En ik dompel mij onder. Ik heb zoveel in mijn hoofd, dat ik dit soort momenten fijn vind. De komende week, staat er veel op het programma, de afronding van de eerste groep deelnemers aan de leergang 'Succesvol leiderschap'. Met een officiële afsluiting, waarbij Ron de certificaten uit gaat reiken. Prachtige reflectieverslagen. Een vergadering van de Stichting Een Land Een Samenleving, en maandag een bezoek aan prinses Laurentien, samen met de deelnemers van Face the Future in Den Haag. Leuk, met Razan daar naar toe gaan. Ook nieuwe afspraken inplannen voor mijn intervisie groep van de leergang. En proberen een veldwerk dag te organiseren, bij de Kessler Stichting. Maar ook voorbereidingen treffen voor de Ledenraadsvergadering van 14 oktober, voor het Horizontaal College begin november, en nog veel meer. Ik las vanmiddag in een tijdschrift en dat werd ook bevestigd tijdens de leergang de afgelopen dagen, 'het is mooi om in de war te zijn. Daar beginnen nieuwe inzichten..'. En hierbij hoort voor mij ook soms het los durven laten van vaste waarden. Bijzonder hoe dit werkt bij mij, er begint van alles te ontstaan in mij, en geloof me het zal me uiteindelijk weer veel mooie nieuwe dingen gaan brengen. En terwijl ik dit schrijf, denk ik, dat dit ook heel erg van toepassing zal zijn voor een vriendin van mij. Volkomen in de war nu, maar geloof me hierdoor ontstaat een super kracht in haar. En dit maakt, dat uiteindelijk zij veel verder zal komen, dan daar waar zij nu is. Voor nu, een mooie avond. Geniet maar, van de avond, die al kouder wordt, van de lichten die al weer eerder aan gaan. Van al die mooie dingen die er gewoon zijn, iedere dag weer. Soms zit ik hier gewoon om me heen te kijken en dan vind ik het zo mooi hier. Zo fijn. En dan ben ik simpelweg heel gelukkig. Met mijn leven, met mijn plekje...vorige week hadden we goede vrienden te eten, Hans en Ria, Tonny en Niek, en toen hadden we het hier over. Hoe belangrijk het is dat de plaats waar je steeds weer terugkomt, waar je leeft en woont, een soort basis is voor alles wat je doet. Je kunt er steeds terug naar toe. Je kunt er uitrusten, landen, bijkomen en weer nieuwe energie ophalen. Fijn, en dat voel ik nu. En zonder iets te hoeven doen, doe ik dat nu al, door deze blog, lekker bijkomen. Dag! Een mooie zondag gewenst...met liefs van mij!

Zomaar weer eventjes tijd....

En na een meer dan intensieve tijd, continue achter elkaar werken, nu eventjes een moment van rust. Mijn blog...in mijn korte broek, maar wel met trui, want het begint weer snel af te koelen, zit ik hier, Nespresso erbij, en een glas water. Stapels kranten doorgebladerd, en om kwart voor acht is het licht alweer aan. Vandaag, doordat ik met twee collega's sprak, wiens vader overleden is, weer veel aan mijn vader gedacht. Op die mooie rustige manier, die zo bij ons past. Met een glimlach vertelde ik vanmiddag tijdens een zakelijke ontmoeting, over hoe ik toch zo bij die passie van Mercedes Benz ben gekomen. En weer, was het alsof hij naast me zat. Mijn grote lieve vader. Met die glimlach, met die ondeugende ogen en zijn liefde voor het leven. Vanavond zou ik eerst een vergadering hebben, maar deze ging niet door. En daarom ben ik zomaar thuis, heb ik liggen slapen op de bank. Heerlijk, ja want mijn Yarden had eventjes heel veel publiciteit, oud AVVL polissen, en mogelijke scenario's voor overnames, kortom, de wereld waarin ik werk, kan soms zomaar goed onder vuur liggen. En weet je wat zo mooi is, mijn collega's en ik, we staan er dan gewoon. Mijn directie, mijn Hoofdbestuur, mijn collega's van de afdeling Marketing Communicatie, met elkaar staan we er. Ron op de radio, op tv, kortom we rechten onze rug en staan voor Yarden. En dat meen ik wel. Hoe ingewikkeld ook, we helpen elkaar weer overeind. Deze week wordt een bijzondere week, want ik ga beginnen met een nieuwe studie, Corporate Antropologie van Danielle Braun. Ik heb er zin in. Een leergang, waar ik veel ga brengen en halen denk ik. Ik denk dat deze opleiding (duurt een jaar ongeveer) me veel nieuwe inzichten zal geven, waar ik in mijn leven weer iets mee kan doen. Ik heb me toch een stapel literatuur ontvangen, en een lijst met indrukwekkende mensen, met wie ik deze opleiding mag gaan volgen. Gek is, dat ik altijd wat verlegen ben, en me steeds weer afvraag, waarom ik dit mag gaan doen. Ik zal er jullie over vertellen...ook heb ik weer een aanvraag voor een coachtraject gekregen. En ik heb er weer zin in...betekent dat ik me met ingang van het nieuwe jaar ook weer ga inschrijven bij de Kamer van Koophandel. Heerlijk...weer een beetje mijn eigen weg gaan, naast mijn baan bij Yarden, het lijkt alsof ik het niet laten kan. Inmiddels zijn Annemarie en ik fietsend door Leiden gegaan, wat een leuke stad. Mooi, mooie oude pandjes, en wat hebben we daar weer veel leuks gezien. Prachtige mooie geveltjes, ik hou er zo van. Doet me gelijk weer denken aan mijn mooie pand in Schoonhoven, het oude mannetjes huis in de Koestraat. Met een gevel met die ornamenten, schitterend. Vanmiddag was ik in Baarn, in een prachtig oud pand, met een schitterende tuin, een balkon en veel oude balken. Werkelijk genieten en zo anders dan een modern kantoorpand midden in Almere. Gek hoe ik hou van oude gebouwen, de sfeer die daaruit spreekt en die zo voelbaar is. Ik zou geloof ik het liefst in een mooi klein oud pandje wonen, met muren die schuin zijn, een hele grote voordeur (net als in Schoonhoven) en glas in lood ramen. Het is alsof een huis zijn verhaal vertelt, alsof de mensen die daar ooit woonden, iets van zichzelf daar hebben achtergelaten. Prachtig...die sfeer. Dat is ook wat wij altijd zoeken, in Spanje, in Frankrijk, of waar we ook zijn, die sfeer doet me denken aan dat kleine huisje in Sancerre, werkelijk schitterend, met dat binnenplaatsje...dat kopje koffie met een klein glaasje water erbij, op zo'n klein gietijzeren tafeltje...ik voel het weer! Voor nu lieve mensen, een mooie maandagavond. Voor mensen die verlies meemaken nu, en dat is iemand die weer dichtbij me staat, veel kracht, ik denk aan je. En in gedachten omhels ik je heel stevig! Dag, tot een volgende keer weer!

Mooi groen!

En gisteren, donderdag, mocht ik van mijzelf even compenseren voor alle dagen dat ik aan het werk was geweest, 10 in totaal achter elkaar. En niet zomaar dagen, nee ongekend lange dagen. Maar mooie dagen waren het zeker. Dagen vol vrijwilligers, zowel van Yarden, als van de Surinaamse bewassingsgroepen. Ik voelde mij een rijk mens. En gisteren donderdag 21 september, was ik samen met Annemarie, een dag aan het werk in Schoonhoven. Je kent dat wel, het huis wat fraaier maken, omdat ik twijfel. Twijfel of verkopen goed is, of ik niet toch beter kan verhuren? Het huis is zo mooi, en het huis weggeven voor een habbekrats hoeft niet toch! Of er misschien iets heel anders ermee gaan doen. Ik ga weer coachen, en zou dit huis ook als plek om te coachen kunnen gebruiken. Een mooie rustige plek, waar ik ook kan gaan wandelen met mensen, als zij dit willen. Waar ik ook een coach dag kan organiseren, waar ik nog veel meer kan gaan doen. Rustige plek, die toch al van mij is. Dus gisteren de eerste stap gezet, alles mooi wit geschilderd. En een prachtige groene muur...wow zo gaaf. Vloerbedekking uitgezocht en deze wordt 3 oktober gelegd. Fijn. En gisteren eigenlijk opgeschrikt door allerlei berichten uit mijn bedrijf. En vandaag staan de kranten er vol van. Dus zo dadelijk stap ik toch weer in de auto en ga er naar toe. Even om de file heen rijden, want ik ben een mens van Yarden en wil er zijn, als hier van alles is. Voor mijn collega's, voor mijn leden, voor iedereen. Want kom je aan Yarden, dan kom je aan mij! Op de vrijwilligersdag van Yarden, een dag waarop wij al onze vrijwilligers in het zonnetje zetten, was ook aanwezig Adel AlBaghdadi en Razan Damlakhi. Deze prachtige mensen hebben verteld, hoe het leven in Syrië was en hoe zij nu leven hier in Nederland. Wat zij ervaren hebben en zij nemen ons mee, hoe het is om als vluchteling te leven. Een indrukwekkend verhaal vind ik. En met mij vonden alle vrijwilligers dit. Ik stop nu, ik ga naar Almere! Een fijne dag. Anita

Grijze haren...

Ja grijze haren, al zo lang heb ik grijze haren. Toen ik 35 was, begon het gedonder al. Grijze haren. Toen wilde ik dit nog verven of kleuren, en zag ik eruit als een lapjeskat. Nu ben ik grijs, helemaal grijs. En nu is mijn coupe een beetje anders, en lijk ik op mijn moeder mooi toch...ik glimlach bij deze gedachte en straal van oor tot oor, als iemand dit tegen me zegt. Blijkbaar praat en doe ik dan ook nog iets, waardoor ik op haar lijk. In vergaderingen denk ik altijd, dat zij ook zo zou zijn geweest, soms wat fel, soms op inhoud, maar vooral op de verbinding. Mensen mogen me, of niet. Er is niet zoveel tussen. En voor mij naar anderen toe geldt dit ook zo. Ik heb wel geleerd (van mijn moeder denk ik) dat het soms beter is, om vooral correct te zijn. En wat meer afstand te namen van die mens, waar je niet zo dol op bent. Zie ik mijzelf ook doen. Hierdoor voel ik me vrij en onafhankelijk. En als iemand me niet zo mag, vandaag de dag, dan is dat ook goed. Heerlijk is dit om je zo te voelen. Ik merk, dat ik weer aan het coachen ben, op afstand en dichtbij soms. Ik praat met mensen en mensen met mij. Ik ontmoet mensen en probeer te helpen. Die dienstbaarheid zat er altijd al in. Maar sinds mijn opleiding Servant Leadership, ben ik hier nog bewuster mee bezig. Vandaag zit ik lekker thuis een beetje werken, bellen, wat rustig op adem te komen, vanmiddag nog een bespreking en vanavond naar een bijeenkomst in Gouda. En ondertussen is onze kapster hier, en krijg ik straks een knipbeurt, ga ik even onder de zonnebank. Want grijs zijn is een, maar grijs en wit, is echt niet fijn...dus die kleur moet wel ergens blijven. In mijn oude spijkerbroek en voor het eerst weer sokken aan...brrr. Sokken. Vind ik helemaal niks. Het liefst heb ik blote voeten in mijn schoenen. Heerlijk. En nu dus sokken... Lieve mensen, een blog om zomaar lekker even te schrijven, op een dag, waarop ik zelf weer even grip heb op mijn ritme en tijd. En dat is mijn enige aandachtspunt - zelf weer de regie krijgen op mijn agenda -. Nu word ik soms geleefd, door te racen van afspraak naar afspraak. Door de werkdruk, de vele documenten, besprekingen, ontmoetingen en hier ga ik rust in brengen. Voor de ander maar ook voor mijzelf. Zodat ik gewoon die grijze Anita van Loon kan zijn, die tijd en aandacht heeft voor mensen. Die goede dingen doet voor dat mooie bedrijf Yarden, die staat voor wie ze is. Dus vandaag is deze dag en geniet ik simpelweg. Heb het goed!

Nieuwe mensen ontmoeten en mensen uit een verleden, hoe leuk is dat!!

Deze week was de week van het ontmoeten. Ook wel mooi, we hebben de week van de kunst, de week van de Hartstichting, de week van het restaurant, en voor mij was dit de week van het ontmoeten. En wat was dit een intense, prachtige week. Ik mocht bij restaurant 'De Lunterse Boer' in Lunteren aan nieuwe studenten in de uitvaartbranche vertellen, over mijn prachtige bedrijf Yarden. Leuk om te zien, hoe welbewust mensen keuzes maken, om hun leven een nieuwe wending te geven. Zo was hier een registeraccount, die na een reorganisatie zijn 'hart' wilde gaan volgen en dus een enorme switch ging maken in zijn loopbaan. En diezelfde dag, mocht ik gast zijn bij een grote groep Turkse Academici in Amsterdam Zuidoost. Een mooie groep mensen, verbonden door de oorsprong, hun afkomst, en nu verbonden vanuit vrijheid, vanuit het hart, en zij komen samen om samen te zijn, om te delen, te verbinden. Ik mocht hier wederom iets vertellen over rouw, verlies en afscheid. En ik voelde me zo welkom...en dit alles maakte, dat ik hier Anita liet zien, in haar puurste vorm. Bijzonder is, hoe je in een bepaald gezelschap, veel van jezelf durft en kunt laten zien. De waterlijn laat zakken en jezelf met alle kwetsbaarheid laat zien. Ook hier bij Tannet, was mijn vader, Pa van Loon weer bij me, toen ik vertelde over onze passie en mijn oplichtende Mercedes ster. Mooi...en altijd zo dichtbij, die vader van mij. Gisteren 100 jaar RGO Middelharnis. Mijn HAVO-tijd en ontmoetingen in de breedste zin van het woord. Bijzonder hoe de oud wiskunde docent mij zich nog kon herinneren maar niet met genoegen, als ik zijn non verbale uitdrukking zag. Maar ook mooi, hoe oude vrienden, nog dichtbij zijn, en hoe je opmerkingen als 'wat lijk je op je moeder' of 'wat zou je moeder trots op je zijn' met een grote glimlach ontvangt. Maar ook iemand ontmoeten, die nog bij tante Anita en oom Dé komt. En tja, hoe pijnlijk het kan zijn, om je steeds weer te realiseren, hoe klein je 'inner circle' is geworden. Maar ook dit hoort bij het leven. Keuzes zijn gemaakt. Leuk oom Piet, de neef van Pa, was er ook, en ook achternicht Jeanette. Maar ook tante Liezeke, vriendin van mijn moeder en nog mensen uit de tijd van mijn ouders. Deze groep wordt wel steeds kleiner, en de groep mensen die je niet kent, omdat je toen al weg was op Flakkee, steeds groter. Maar wat was het leuk, om Ella en Juliëtte te zien. Met Juliëtte zat ik al op de kleuterschool, kun je nagaan 54 jaar geleden...pfffftt. Jan, Bennie, Corstiaan, Teun en Trudy, Simon en Marja (ja zij leest deze blog...)en nog zoveel meer mensen, ook mensen uit mijn eigen klas, Ans en Anja, ach ik vergeet er nog zoveel. Het was mooi om te zien, wat er van iedereen geworden is. Ook leuk, hoe je soms met iemand praat, en je dan weer realiseert, waarom die vriendschap zo leuk was...En toch, en dat had er ook mee te maken, dat ik moe was, het heel druk had gehad, wilde ik op een gegeven moment weer naar huis. Lekker even samen zijn met Annemarie, een glas wijn drinken en even niets. Heerlijk... En nu, met het NRC en het Parool en mijn eeuwige Nespresso, lekker lui de zondag in. Zin om te gaan fietsen, heerlijk op pad te gaan en dan te eindigen bij de Jazz van Mila en Simone. Gewoon weer landen en thuiskomen hier in Wassenaar. Een week van meer dan zeven dagen werken ligt voor me, mooie momenten, samenkomsten en samenzijn met heel veel vrijwilligers, en gewoon weer optimaal genieten van alles wat er voor me ligt. Ik voel me een gezegend mens, door alles wat ik doe en mag doen. En ik vond deze week, met al die hoogtepunten, ook op kantoor, denk aan Nazorg, aan het Yarden integratiediner, een super week. Oh ja, en Bennie stelde me deze vraag en die stel ik jou nu 'wat is een van de leukste dingen waar je op dit moment mee bezig bent..' stel jezelf af en toe eens deze vraag. En als je die kunt beantwoorden, ben je bezig met werken vanuit je hart, nee leven vanuit je hart. Essentieel he...het gaat niet over geld, bezit, materie, maar over geluk en toen ik deze vraag kreeg was mijn antwoord 'ik ben bezig met integratie vraagstukken. Met mensen aan elkaar te verbinden. En hierdoor hoop ik een kleine bijdrage te leveren aan deze wereld. En Razan en Adel, noemde ik hierbij. En onze avond op 16 november a.s. in Daelwijck, Utrecht, en wil je hierbij zijn, mail me dan. Dat kan...ik hoop op een bomvolle zaal. Want hoe mooi is het, om te zorgen, dat wij als mensen in deze samenleving elkaar beter verstaan. Dus als je me vraagt wat ik doe, dan ben ik een verbinder. Een bruggenbouwer. Dag, een fijne zondag nog gewenst! Geniet van de zon, die schijnt...!!En weet je wat ik nog vergeet, het concert van De Dijk, met Jannie en ja hoe leuk, daar ontmoette ik ook mijn andere vriendinnetje Jolanda en haar hele gezin, familie. Geweldig, die Huub van der Lubbe trouwens ook...!

Een vrijdagochtend in Wassenaar

En vandaag, na een hele drukke en vooral volle week, werk ik een paar uur vanuit huis. Voordat ik naar de installatie ga van de nieuwe burgemeester van Arnhem, de heer Ahmed Marcouch. Een soort eer vind ik wel, ik voel mezelf altijd heel gewoon en nietig, als ik bij dit soort plechtigheden aanwezig mag zijn. Ik mag hier zijn, als mede bestuurslid van Een Land Een Samenleving. Ik weet nog dat ik naar een gemeentehuis gaan, altijd iets bijzonders vond als kind. Mijn moeder zat in de gemeenteraad, en ook was zij ambtenaar van de burgerlijke stand in datzelfde gemeentehuis, ja dat prachtige gemeentehuis in de Voorstraat van Middelharnis. En als kind, mocht ik wel eens mee, als zij daar naar toe moest. Ik was dan trots, omdat ik voelde dat mijn moeder niet zomaar een moeder was. En dat zij belangrijke dingen deed. Leuk hoe je als kind zo naar je moeder kunt kijken. En nu, nu ik 58 jaar ben, kan ik nog steeds zomaar onder de indruk zijn van iemand, op deze bijna kinderlijke manier. En wat ik bijzonder vind, want daar zit de verandering, ik kan nu onder de indruk zijn van een mens. Om wie hij of zij is en niet meer om wat hij of zij is. Soms zit je in een vergadering, of zomaar ergens, en dan komt er iemand binnen. Afgelopen week had ik een bijeenkomst over de jurering van de Afscheidsprijs, en een van de juryleden is zo'n mens. Op een prachtige manier kan deze mens, in woorden uitdrukken wat gevoelens zijn of deze uitspreken. En als iemand dan ook nog eens heel authentiek is, dan ben ik om. Mooi van binnen en van buiten. Ongeacht of het mannen of vrouwen zijn, daar gaat het niet om. Grappig is, dat soms vrouwen denken, dat ik niet kan zien of een man leuk, sexy of spannend is. Waarom niet? Omdat ik van vrouwen hou, wat een onzin! Ik zie soms hele leuke mannen, jongens, en kan me dan voorstellen dat je daar als mens voor kunt vallen. Ik plaag mijn collega wel eens als hij omringt wordt, door leuke jonge mannen. En terwijl ik dit doe, voel ik me zo'n wat oudere vrouw, die nog geniet van al die schoonheid om haar heen. En dit is niet seksueel getint, maar gewoon heel leuk. Leuk is om te zien, hoeveel mooie leuke mensen er dagelijks om je heen zijn. En hiervan genieten, is fijn toch...ik zei gisterenavond toen ik met Annemarie voetbal zat te kijken tegen haar 'dat ik het zo naar mijn zin heb, in mijn werk en in mijn leven' en ik realiseerde me toen maar weer, wat een geweldig gevoel dit is. Opstaan, en soms je nog eens omdraaien, omdat het zo lekker is en dan onder de douche, de auto in en dan begint het genieten al. Mooie muziek op de radio, soms geniet ik, want dan zie ik een prachtige auto rijden, of ik vind dat de luchten zo heel erg mooi zijn, zo vroeg in de ochtend en ook in de avond soms, en op dat soort momenten, voel ik dat ik gelukkig ben. Mooi wel, dat ik het gevoel heb, al 58 jaar gewoon iedere dag te genieten van wat er is. En ja je hebt wel een beetje geluk nodig, om gelukkig te zijn, dat realiseer ik me. Dus vandaag is mijn geluk, dat kopje Nespresso, die zonnebloemen die er prachtig bij staan, wat minder gelukkig ben ik met die voetbal wedstrijd van Oranje, maar ach, en vanmiddag zal ik heel gelukkig in Arnhem kijken naar de installatie van een nieuwe burgemeester. Iemand die ik van naam ken, maar vanmiddag persoonlijk mag gaan ontmoeten. Tja, ik heb wel een beetje geluk...