Weer aan de slag!

Terwijl ik net het gras nog heb gemaaid en nu voorzichtig wat regendruppels vallen, de parasols weer ingevouwen zijn, de tas voor kantoor weer ingepakt, nog even zomaar wat woorden op papier zetten. Deze vakantie, die voor mijn gevoel veel te kort was, zit er weer op. Annemarie is al begonnen, en ik ga morgen weer van start. En hoe heb ik nou deze vakantie, de eerste weer na lange tijd, ervaren....welnu, als heerlijk, als ontspannend, alsof ik alle tijd van de wereld heb of had. Geweldig dus. En ik stel mezelf de vraag 'heb ik zin om weer te gaan beginnen' en jawel dat heb ik wel. Mijn werk is fijn. Maar een ding heb ik me voorgenomen, het mag niet meer zo de overhand krijgen als het had. Dus ik maak af en toe pas op de plaats. Eventjes rust. Een dagje vrij, een dagje voor mezelf. Jawel, natuurlijk met Teun, want Teun hoort erbij nu. Maar wel af en toe een dagje niks. Kwaliteitstijd voor mijzelf. Want mijn oude lijf, heeft het gewoon nodig. Naast de vele kilometers heen en weer naar Hilversum, dure kilometers nu ja, dat realiseer ik me volkomen, is het zo belangrijk om af en toe even niks te hebben, niks te doen. Zomaar rust te nemen is goddelijk lekker. En vanuit die rust kan ik creëren, denken, plannen bedenken, nieuwe leuke gave dingen organiseren. Voor op onze begraafplaatsen, om mensen die dit fraai vinden, naar ons toe te halen. Zodat iedereen kan zien, hoe waanzinnig mooi onze plekken zijn. En hoe leuk onze mensen zijn, hoe fijn het is, om bij de Uitvaartstichting Hilversum te zijn. Hoe gek dit ook klinkt, want niemand wil bij ons komen, maar ooit komt voor iedereen de dood een beetje dichterbij. En als je daar dan toch mee te maken krijgt, hoe fijn is het dan, om je verdriet, je pijn, je rouw wat te mogen laten verzachten door mijn team. Door al die mooie mensen in loondienst, maar ook al die mooie vrijwilligers, die je als het ware omarmen en met jou je verdriet een beetje dragen. Ja dat doen wij. Niks meer en niks minder. En daarom is het zo fijn, om dit werk te mogen doen. 

En terwijl ik dit schrijf overvalt de stilte me weer. Ik ga nog even wandelen met mijn grote vriend Teun. Een rondje rond de Kreek, een fijne wandeling is dat altijd vind ik. Met al die geluiden, de vogels, de eenden, de waterhoentjes, het ruisende riet, en het mooie pad erom heen. De bruggetjes, kortom een plek die fijn is.

Ik wens iedereen, een mooie rustige zomer toe. Ik maak me soms wat zorgen over alles wat er voor ons ligt, wat er komen gaat, wordt het weer een gekke zomer, of toch niet....gaan we weer 'op slot' of mogen we gewoon lekker onze dingen blijven doen. Pas goed op. Pas goed op jezelf en op de ander. Hou elkaar gewoon maar even vast. 

En geniet maar, van alles wat er is. Het zijn de kleine dingen die het doen, die het doen...

Ik ga. En ik kom weer terug, want de zomer duurt nog lang. Ik heb er zin in. Fijne zomer.....

Liefs van mij. 
 

De kerk in ons mooie dorpje....

Terwijl mijn vriendje Teun en ik weer verenigd zijn, na een goddelijke vakantie in Santorini, zitten we nu in de tuin en luisteren naar een buitendienst van onze naburige Katholieke kerk. De dienst is voor de kerk op het grasveld, en de muziek klinkt, het kerkgezang kun je letterlijk meezingen en ook het gebed kan ik horen. Welnu, als dit geen 'welkom terug' mag heten in ons prachtige dorpje Nieuw-Vossemeer. 

Teun ligt stil onder de tuintafel en luistert, want hij wordt niet zo gelovig opgevoed, wel netjes hoop ik, maar hij kent deze liederen niet. Hij kent wel Buddha bar muziek, lounge muziek en Leonard Cohen, of dansen op muziek uit de 70'er jaren, maar deze muziek kent hij niet. Hij is er stil van...en ik eigenlijk ook. Ik hou van dit soort bijeenkomsten op de een of andere manier maakt het me nederig en klein. Respect voor de woorden van God, respect voor alles wat met de kerk te maken heeft. Ingegeven door Ma van Loon en ik, ik ben haar hier dankbaar voor. 

En ondertussen ruisen de bladeren aan de zilverberk, staat de tuin er prachtig bij, overal blauw, paars en roze, af en toe een verdwaald geel of oranje bloemetje en de charme van de tuin is voelbaar. Overal. Hans en Ria waren in ons huis, en zij hebben meer dan goed voor Teun, en de poezen gezorgd. Zij hebben genoten en wij hebben genoten. Hoe fijn is het, om zomaar eventjes helemaal weg te zijn. En toch ben ik net als mijn vader, dolblij om weer te thuis te zijn. En zojuist toen het lied 'laten wij nu samen loven de heer' ingezet werd, sloeg Teun even aan en begon hij vrolijk te blaffen. Oh jee...als dat maar goed gaat. Toen wij vrijdag thuiskwamen, kwam pater Bertus ons even begroeten, hij kwam een icetea drinken met een blokje kaas erbij. Heerlijk is dat, om zo'n bijzondere man, te hebben mogen leren kennen. Hier zit hij, vrolijk bij ons aan tafel in de tuin. 

In Santorini zijn, is een soort weldaad. Heel veel hebben wij te voet gedaan, over bergpaden heen, naar andere dorpen gewandeld, wijnproeven bij een wijnboer. Onze stappentellers maakten overuren, daarna lekker zwemmen en eventjes in de zon. Ook iets dat anders is geworden, vroeger wilde ik zo bruin mogelijk worden, nu wil ik vooral buiten zijn en genieten. En is die kleur op mijn lijf wat minder belangrijk, het gaat vanzelf. Mijn rug, mijn benen, ongelooflijk hoe ver en veel ik weer kan wandelen. Ik ben blij en trots. En sluit hiermee een hoofdstuk af, mijn ziekzijn nu alweer 15 jaar geleden, ligt ver achter me, en van Loon, die van Loon die nooit opgeeft, is weer helemaal gezond en sterk. Fantastisch gevoel. En dat meen ik. Trots op mijn sterke gestel, trots toen ik in Fira aankwam, na een wandeling van 3 uur minstens, in de bloedhete zon. Moe maar voldaan heet zoiets. Ik heb het gefixt. En ja, ik heb het gefixt. Ik ben weer 100% gezond. Ik hou me ver van alle verhalen, dat je nooit meer genezen zult van kanker. Welnu, ik wel. Na een stadium 3 tot 4, na een genezingskans van 30%, is het klaar. En sluit ik hiermee dit boek. Amen. Zou het komen door die kerkdienst, die ik nu zomaar meemaak. Ongevraagd, vanuit mijn eigen tuin. Hoor ik nu 'halleluja, halleluja'. En ik meen het, ik voel me volledig vrij. En hiermee ook dankbaar. Altijd vroeg ik me af, waar mijn eeuwige dankbaarheid voor het leven toch vandaan komt. Maar die dankbaarheid is echt ontstaan, toen ik mijn remissie bereikte in december 2008. Op dat moment, realiseerde ik me, dat ik nog een kans heb gekregen, dat ik nog een keer door mocht gaan met leven. Dat ik verder mocht. En lieve mensen, dat is het mooiste dat mij ooit is overkomen. Door mogen gaan met mijn leven. En hiermee realiseer ik me, hoeveel pijn het doet als levens moeten stoppen, en voor al die mensen die te maken krijgen met verlies. Die jongeman, van 23 jaar, die op het meest gelukkige moment van zijn leven, op de laatste dag van zijn vakantie, van een klif viel in Amerika en die nu begraven is bij mij op de Bosdrift. Gisteren was zijn afscheid. En op dit soort momenten, realiseer ik me, wat verlies met je kan doen. Hoe verlies een onderdeel van je zijn wordt, hoe verlies zich in kan vreten in je hele leven. Hoe je de pijn van de rauwe rouw kunt voelen, bij iedere stap die je zet. En daarom is onze Huiskamer van Springer zo'n prachtige aanvulling in het leven van velen. Een plek om te ontmoeten, te zijn, elkaar te spreken, met elkaar te delen. Kom gewoon eens langs in die prachtige huiskamer, kom eens op bezoek bij ons. Je bent welkom.

En met deze mooie foto van een adembenemend Santorini, sluit ik deze blog af, luister ik nog even naar de kerkdienst, het gezang hier naast onze tuin, buiten voor de kerk. Kijk ik naar al die mensen, die iedere zondag samenkomen, om elkaar te ontmoeten, om te delen, om elkaar te spreken en realiseer ik me, dat alles op zijn plek is gekomen. Hier in Nieuw-Vossemeer.

Vandaag komen mijn schoonouders en Roos, want jawel ook onze jongste dochter is afgestudeerd, toen wij in het vliegtuig zaten op weg naar huis, heeft zij met een 8 haar studie aan de School voor Journalistiek afgerond. Top, en vandaag lijkt ook het moment, waarop ook alles anders gaat worden. Zij vliegt letterlijk uit, gaat een paar maanden weg, en wie weet hoe je leven anders kan worden, door zomaar iets heel anders te gaan doen. Het leven gaat door, de cirkel van het leven draait door, en ik gun iedereen, dat alles voor jou en voor jou, op zijn plek valt. Dat werk en privé, dat geluk en gezondheid, dat liefde en vriendschap, elkaar aan mag vullen, en dat je als je net als ik, met Teun naast je, zomaar in de tuin luistert naar de vogeltjes en nu dan een kerkdienst eventjes erbij, dat je voelt - het is goed zo -. Volgens mij is dit de ultieme vorm van geluk. De ene keer met wat meer geld, de andere keer met wat minder geld, dat maakt niet uit, als je alles maar kunt betalen. Maar geluk zit echt in andere dingen, luister maar, kijk maar en voel maar. En leef, alsof het je laatste dag is. Leef, vooral vandaag, want wat morgen komt, dat weten we niet. En voor vandaag wens ik je, alle goeds. Halleluja.....

Donderdag is mijn vertraag dag......

 

Terwijl de tuin letterlijk zich opent, en prachtige kleuren bij elkaar en door elkaar laat zien, is mijn vertraag dag, mijn donderdag weer aangebroken. Een dag, waarop ik in mijn oude korte broek, met Teun ga wandelen door het dorp, en de polder. Een dag waarop de grasmaaier al klaar staat, de heg geknipt gaat worden, althans weer een stukje en ik wat laatste planten in de tuin heb gezet. Mijn vertraag dag. Een dag waarop ik zelf het tempo mag bepalen. En dat begint al met iets later opstaan. Hoe heerlijk. En dan geen net bloesje aan maar mijn vale zwarte of vale blauwe polo met hier en daar vast een gaatje. Mijn oude korte broek, en soms mijn knalblauwe schoenen, als ik ga wandelen. Maar in de tuin, mijn tuinschoenen. Charmant? Nee verre van dat. Fijn? Jazeker meer dan dat. Een touwtje in mijn haar, zodat ik geen 'dode hoeken' heb. Teun die alle potjes, touwtjes, schepjes probeert te 'pikken' en ik die soms als een dolle erachter aan sjouw. Heerlijk een vertraag dag, die begint met het NRC in de tuin, met soms wel drie kopjes Nespresso achter elkaar. Lekker lang onder de douche, in plaats van een paar minuten, om vijf uur in de ochtend. De auto in de garage en er echt niet meer uit. Een vertraag dag is een dag voor mezelf. Jawel, een coachgesprek vanmiddag in de tuin. Ook fijn. Altijd fijn. 

Gek, hoe verschillend mijn leven is. Ik vertelde het vanmorgen in de supermarkt aan Jack, hoe anders mijn leven hier is in Nieuw-Vossemeer. En iedere keer weer, realiseer ik me, hoe heerlijk ook dit leven is. Geen lezing, geen gastcollege, geen belastingdienst of accountant. Geen personeel, geen issues rondom graven, of onderhoud. Gewoon kijken of de passiebloem, die wat in de schaduw staat, al opengaat. Of de blauwe regen zien groeien. Mijn gras dat zich langzaam aan herstelt, zit dat vogeltje nu nog wel of al niet meer in dat huisje. Ik voel me bijna schuldig, als ik dit zo schrijf. Maar aan de andere kant ook helemaal niet. Want ik voel en merk, dat deze dagen ervoor zorgen, dat ik alle andere dagen 'aan' kan staan. Dat ik telefoondienst kan draaien, omdat ik vandaag deze mooie dag heb. Dat ik een mooi gesprek met iemand kan voeren, over zijn leven, of ontwikkeling, omdat ik dit soort momenten heb. Dat ik een leuke vriendin kan zijn, of een lieve partner, als dit er is. Ik zou niet anders willen, veel Hilversum en een mooi stukje Nieuw-Vossemeer. Veel werkdagen en af en toe een vertraag dag. 

Afgelopen week heb ik weer iets geleerd. Leuk, om dit te ervaren bij mezelf. Ik schreef al eerder, dat ik soms veel voor mezelf hou, niet zo mededeelzaam ben. Zeker niet als het over werk gaat. Lastig thema vind ik dat. Want wat deel ik met mijn team, en wat ook niet. Waar wil ik informatie over geven en waar niet over. Wat is handig nu te delen en wat later. Maar soms zijn er ook dingen die me hoog zitten, heel hoog. Waar ik in alles in mij, van voel dat ik dat niet prettig vind. En dan sluit ik me af. Voor alles en iedereen. En als ik het dan eruit laat komen, dan is dat knalhard. Dan lijk ik op een oude bokser, die alles en iedereen uit de ring mept. Tja...en dat is niet zo handig. En deze week heb ik dus geleerd, dat ik als ik dit soort signalen krijg, gewoon direct de telefoon moet pakken en beter kan zeggen 'heb je even voor mij'...is trouwens een liedje, een heel vrolijk liedje, en het dan uitpraten. Weet je, bijna 63 en nog zoveel te leren, dus soms wat beter voor mezelf zorgen en daarmee ook voor de ander, wat eerder aan de bel trekken. En dank je wel weer voor deze wijze les mevrouw van Loon. 

Kijk maar af en toe eens in de spiegel. Deze is nieuw, eigenlijk niet nieuw, maar deze spiegel krijgt een nieuw leven in ons huis. Van een vriendin overgenomen, voor een echt vriendenprijsje, leuk, past wel goed in deze oude dame hier. Ons huis heeft als bijnaam 'de oude dame'. Een oude dame uit 1795, een huis vol verhalen, een Rijksmonument. Met krakende deuren, met geluiden, de voormalige RK pastorie, staat er op het bordje bij de deur. Met de leilindes voor de deur, en de kettingen. Een pand vol leven. Ons mooie huis in de Achterstraat 9 in Nieuw-Vossemeer. 

En die oude dame die past als die oude korte broek bij mij. Ze zit zo lekker, ze is niet altijd even charmant, ze heeft wat mankementen, maar er is zo geweldig goed in te leven. Het huis is net als het leven. Soms doet het zeer, soms laat het je schateren van plezier. Soms ben je intens gelukkig, en soms ben je stil en in jezelf gekeerd. En als het over dit huis gaat, dan heb ik een wens, ik had zo graag gezien, dat mijn vader dit huis, deze plek had kunnen zien. Dat hij zou hebben geweten, dat ik weer heel dichtbij hem woon. Dat hij zomaar even langs kan komen, en dat ik zo bij hem ben, als hij het nodig heeft. En in gedachten zie ik hem glimlachen, bij deze gedachte. Krijg ik herinneringen aan Groot-Ammers, kort na het overlijden van mijn moeder. Waar hij zo vaak in de tuin op me zat te wachten, als ik thuiskwam van mijn werk. Omdat hij alleen was...en ik ook. Hij en ik. Voor altijd samen. En ook op mijn vertraag dag is hij weer even bij me, heel dichtbij...samen in onze oude dame...Pa van Loon en ik. Ik mis hem.