En deze zin, die schreef ik net aan een vriendin. Hoe mooi als iemand je zomaar deze vraag stelt, waarom? Omdat je het soms zo nodig hebt, dat iemand gewoon even iets liefs tegen je zegt. Of aan je vraagt, of ze je ergens mee kunnen helpen. Ik vind het fijn, en lastig soms, omdat ik het liefst zelf altijd de regie wil houden. En aan de andere kant, soms is het zo fijn, om even tegen iemand aan te praten, met iemand te mogen zijn. Even te mogen leunen. Het is woensdagavond, ik zit lekker aan de keukentafel. Zonder Nespresso, met een prachtig glas witte wijn en een glas bruisend water. Net lekker even in de tuin gewerkt, wat makkelijks gegeten, beetje mie, gewoon lekker. En nu, eventjes niks. Beetje sproeien in de tuin, omdat ik hier en daar wat graszaad heb gezaaid, en even wat water er aan toe wil voegen. Goed nat houden stond er op, dat doe ik dus...haha. Lekker deze avond. Morgen mijn vrije dag, tweede vaccinatie, met mijn oude dame naar de kapper, en een rondje rond de vijver in de rolstoel, boodschappen doen voor het weekend, kortom, genoeg te doen. Fijn. Nu doodse stilte hier, en in de tuin een weldaad aan kleuren. Prachtig.
En als je me nu vraagt waar ik deze mooie plant vandaan heb, geen idee. Maar ze zijn werkelijk prachtig, mooie paarse klokken, geen idee ook hoe deze plant heet. Maar deze staat in de border bij het atelier. Genieten. Vandaag was een mooie dag, een dag met een gouden randje, door een gesprek met Judith, door de verdwaalde meneer, die zijn vrouw niet meer kon terugvinden op de begraafplaats (zij was vrijdag jl begraven). Intens, en ik liep met hem mee en bracht hem weer bij zijn overleden vrouw. Het raakte me, de hele dag raakte me. En nu zit ik hier lekker stil te zijn, niks te doen, anders dan een blog schrijven. Een blog voor jou, voor iedereen. Gek hoe het begrip 'voor iedereen' door de situatie in Hongarije, opeens weer in een ander daglicht komt te staan. Hoe fijn het is, als je mag zijn wie je bent, mag houden van wie je wilt, mag liefhebben die je wilt liefhebben, en dat het gewoon simpelweg goed is. Een glimlach omdat ik dit zeg, Anita van Loon, en me vrijer voel als een vogel, op dit moment in mijn leven. Heerlijk gewoon. En daardoor nog dichter bij mijn hart dan ooit. Een levenskunstenaar, zoals mijn vriendinnetje Monique me soms noemt. En zo voelt het ook. En vaak denken mensen dat alles me dan dus makkelijk afgaat, en dit is echt niet zo. Ook ik, ook wij hebben tegenslagen soms. En vaak is dit pech, een schade, iets wat kapot gaat, of niet goed gaat, maar dat is allemaal niet zo belangrijk. Dat gaat allemaal over buitenkant zaken. Het allerbelangrijkste is hoe je je voelt. Ben je gelukkig, en gezond, ben je blij met iedere dag, sta je gewoon op, om een uur of vijf in de ochtend, en zit je mee te zingen in de auto, om half zes. Ik wel, soms zie ik mensen wel eens kijken naar me. En natuurlijk oordelen over me, of denken 'die is gek' en misschien is dat wel zo. Maar vandaag, een bouwvergadering in de Bosdrift, zien hoe de contouren ontstaan van het gebouw, waar ik zoveel om ben gaan geven. Omdat ik voel, dat dit gebouw ook ons bestaan als Uitvaartstichting een nieuw elan gaat geven. Omdat we hier hele mooie dingen gaan doen met elkaar. Omdat we hier veel warmte en aandacht kunnen geven, aan die mensen die dat nodig hebben. Aan die meneer die verdrietig verdwaalde en zijn vrouw niet meer kon vinden, of aan die mevrouw die iedere dag even langs haar man fietst. Niet eens meer afstapt, alleen hallo zegt en weer doortrapt. En misschien komt die mevrouw straks wel even binnen in onze wachtkamer tweede klasse, voor een kopje thee, een praatje, of zomaar even wat aandacht. En hoe mooi, dat wij er gewoon mogen en kunnen zijn. Wij van de Uitvaartstichting Hilversum. Mooi he...
Mooi he, onze eikenblad hortensia, vol prachtige grote bloemen, trossen bijna. Een schitterende plant, die volop groeit en bloeit hier in de tuin. Gek hoe ik ben verworden tot een ander mens, sinds ik hier woon. Ik hou van tuinieren, van bloemen en planten. Ik verdiep me in het snoeien ervan, probeer nieuwe bloemen te zaaien en uit te zetten en ik hou van de prachtige kleuren. Paars, blauw-rode borders, geweldig vind ik het. En af en toe een mooie diversiteit aan kleuren. Grappig nu ik dit woord gebruik, ik word maandag geïnterviewd voor de EO omdat op 5 juli a.s. de documentaire wordt uitgezonden op NPO2. Een interview over rouw en verlies, over de verschillende manieren van rouwen. Ter voorbereiding op de uitzending van de documenten Rouwen in de Bijlmer op 5 juli. Dit interview zal worden uitgezet via social media. Gek, hoe mijn vader ook nu weer gewoon met me mee doet en hoe heel Nederland kan zien, hoeveel wij van elkaar houden. Hij blijft altijd bij me. Echt altijd. Gek, hoe mijn leven bij Yarden me zoveel liefde heeft gebracht voor de wereld van afscheid, rouw en verlies. En hoe ik vind, dat wij nu, alles wat ik heb mogen leren in mijn leven, uit mogen en kunnen dragen bij onze prachtige Uitvaartstichting in Hilversum. Alsof alles zo bedacht is ooit. Alsof alles samenkomt en dit maakt ook, dat ik me ultiem gelukkig voel. En dat er tranen zijn, en dat er emoties zijn, en dat mijn vrienden zo dichtbij voelen. Mijn vriendinnetje die weer beter wordt, zich weer zoveel beter voelt. Mijn hart heeft gehuild toen zij ziek werd, mijn angst voor verlies was groot, en gelukkig gaat het weer goed. En ik hoop zo, dat met al die andere mensen die ook ziek zijn, heel langzaam het herstel haar intrede doet in hun leven. En dat het leven je weer tegemoet lacht. Hoe spannend het ook is. Ik bid nooit, en soms wel. Omdat ik denk dat als er ergens iemand is, die mij kan horen, dat hij of zij mij helpt mijn wensen uit te laten komen. Tot nu toe doet ie zijn best wel. Haha...en bedankt. Bedankt voor alles. En als ik iets voor je kan doen, of iets voor je kan zijn, ik zal het doen, ik zal er zijn...altijd weer. Ik wens je een mooi moment toe, nu of straks, of morgen....
