En zoals Andrea me gisterenavond laat liet weten, is zorgen voor heel belangrijk...maar en daar gaat het om, het moet beginnen bij jezelf. Dus zorg ik vandaag goed voor mezelf...sta ik langzaam op. Heb ik straks een mooi en goed gesprek met iemand in Breda, eet ik onderweg wat en heb ik een mooie avond voor de boeg in Amsterdam, met mijn dames daar...en morgen zomaar vrij. Uitslapen, stukje fietsen wellicht, kopje koffie in de tuin, rust vooral dat, rust...
Vanmorgen wilde ik mijn ex-collega een kaartje schrijven en ik vond het zo moeilijk de goede woorden te vinden...want wat schrijf je nu aan iemand die doodziek is. Iemand die zomaar overvallen is door kanker. En sluipmoordenaar, die je zomaar vanachteren aanvalt...een ziekte die je zomaar in een keer omver dondert. Zomaar...ik heb geschreven dat hij moet knokken, voor zichzelf en voor zijn gezin. Voor het leven. En dat ik ooit weer een glas wijn met hem zal drinken, op zijn leven, zijn gezondheid...potverdomme, ik ben soms zomaar een beetje bang....
Anita
