Een vrolijke zomer....2023

Terwijl de eikenbladhortensia open knalt, en de tuin dat bijzondere aangezicht geeft, luister ik naar hele leuke muziek. Muziek hoort bij de zomer, bij de zon, bij mij. Muziek is altijd al een ding geweest in mijn leven, dromend van geweldig piano kunnen spelen, nu al aan mijn 3e piano toe en nog steeds alleen maar 'mijn eerste walsje' kunnen spelen. Wie weet als ik ooit 80 ben en meer tijd heb. Maar muziek is zo heerlijk, en brengt je zo in andere sferen. Ik leer veel van jonge mensen om me heen, en krijg af en toe een filmpje doorgestuurd. En als ik dan die muziek ga beluisteren, dan word ik heel blij. Gek hoe je ook hier merkt dat je ouder wordt, ik blijf wel een beetje hangen in die top 2000 muziek, af en toe komt er iets bij. Iets van vandaag, iets van nu en zo luister ik naar de muziekjes achter filmpjes en leerde ik van Linda en Marieke Zouzout kennen. Heerlijke muziek, met af en toe franstalige teksten, luister maar eens naar Zouzouk. Zalig. Lekker ritme, lekker voor in de auto (ga je harder van rijden...helaas). Deze dagen Concert at Sea. Een van mijn wensen altijd nog, om daar eens naar toe te gaan. Maar liever nog heb ik een klein optredens in een klein theater, de intimiteit vind ik fijn.

Muziek, mijn vader en moeder dansten in de woonkamer op 'Ramona' van de Blue Diamonds en ik weet nog dat een keer een oppas dat singeltje wilde kopen van ons. En ik wilde dat niet. Ooit had ik dat singeltje, nu helaas niet meer. Al die oude herinneringen zijn wel ergens gebleven in de familie, alleen niet bij mij. En nu zeg ik helaas. Maar ach, alle muziek is terug te vinden. En dat is zo fijn. Een playlist maken met mooie nummers, voor een speciale gelegenheid, voor een samenzijn met elkaar. Of muziek voor een diner, op de achtergrond. Als ik zelf denk aan een van mijn favoriete nummers (en dat zijn er veel) is dat Moralito van Julio Iglesias, of een nummer van Tina Turner, mijn helaas overleden idool. Ik hield van haar stem en van haar benen. Ja echt. Geweldig. Ik ben naar een aantal concerten van haar geweest en ik wilde alleen maar vooraan staan, om haar te zien dansen met die prachtige benen. Die stem. Sexy.

En nu zit ik in de tuin, en ben ik blij en gelukkig met mijn lichtgevende speaker, met heerlijke muziek, mijn Nespresso, mijn watertje. Vanmorgen vroeg al gewandeld met Teun, tegengehouden door de zwanenfamilie, omgedraaid en een rondje Kreek, veld, en uiteindelijk een kop koffie op het terras bij Jack en Anja. Fijn. Het is zo thuis zijn. In de meest pure vorm. Teun die los naast je loopt, af en toe wat ondeugend doet, maar ondertussen ook op de begraafplaats al een zeer geliefd hondje is geworden. Mijn troosthondje, mijn lieve trouwe vriend. 

Julien Clerc zingt nu 'Si on chantait' een liedje van vroeger, mijn kamertje op de boerderij. Mijn kleine veilige plekje, waar ik mijmerde, zong, lachte en huilde. Waar ik mocht zijn wie ik wilde zijn. Waar ik voor het eerst een meisje kuste, waar ik zo gelukkig was. Als kind, de veiligheid van de stemmen van mijn ouders beneden. Mijn moeder die nog even kwam kijken of ik al sliep, en ook al sliep ik niet, ik vond het idee alleen al zo fijn. Dat ze nog even naar me keek. En ergens in die tijd, begon mijn liefde voor muziek. Mijn eigen pick-up, een Dual, een witte, ik weet het nog goed. Naast mijn bed. En ondertussen spring ik door de tijd, draai ik nu een oud jazznummer van Rita Reys. En denk ik aan mijn schoonmoeder en het lied 'zon in Scheveningen'. 

En opeens ben ik terug in mijn ontdekkingstocht naar de liefde, in den Haag. En daar was Pia Beck, een stoere dame met een wat zware stem, een vrouw die van vrouwen hield, rijdend in een grote cabriolet. Optreden in Scheveningen, genieten. Een nieuwe wereld opende zich. Pia galmt nu door mijn speaker hier in Nieuw-Vossemeer. Haha, wat geweldig. En toen North Sea Jazz, het artiestenvervoer, het nachtvervoer in Den Haag. Feest. Ongekend wat een feest, en hoe muziek zich hier verenigde met mijn werk. Een afterparty in het Bel Air Hotel, een heel weekend Jazz in het Congresgebouw. Paul Ackett ophalen in een Historische tram bij zijn huis. Ongekend, wat een tijden. 

En nu ben ik terug in de tuin. Met Teun aan mijn voeten. Met vogels die zich laten horen, die lekker door elkaar heen zingen. Die vrolijk zijn, die leven, die genieten. En ik ook. Ik moet zeggen, dat ik deze tijd, deze fase in mijn leven, erg mooi vind. Ik leef bewuster, intenser dan ik ooit heb gedaan. Ik sta stil bij alles wat er is. Ik zoek niet meer, maar heb gevonden. Ik heb rust. Stabiliteit. Mijn leven is kleiner, minder spectaculair, maar heel erg fijn geworden. Ik luister nu naar Lobo 'I'd love you to want me' en zing dit liedje lekker mee. Mooi, intens, en zo klein. En hier horen allerlei liedjes bij, vrolijke liedjes. Maar ook dat ene liedje speciaal voor die man, die ik op dit soort momenten ook zo intens kan missen 'als sterren aan de hemel staan' van Frans Bauer. Het lied dat we speelden op de uitvaart van mijn vader, omdat hij zo hield van deze muziek. En eigenlijk vonden veel mensen dat maar niks. Maar hij wel en ik ook. Geweldig. Dus ook dat lied laten we horen, vandaag en altijd. Het hoort bij mij. En als ik nu terugkom van mijn werk en ongeveer ter hoogte van Fijnaart ben, dan bel ik naar Annemarie en zeg ik 'ik ben bij Fransje Bauer, en bijna thuis schat'. Mooi hoe alles weer samenkomt, in een zo'n zin. En hoe ik dan glimlach, omdat mijn vader ooit met zijn kleindochter naar het huis van Frans Bauer is gereden en hoe hij een jong kind leerde van deze muziek te gaan houden. Prachtig toch. Heeft niks te maken met niveau, of wat dan ook. Gewoon met leven, met genieten, met puurheid, echtheid. En weet je, ik hou er ook van. Jawel, naast Tim Hardin, draai ik net zo lief Fransje Bauer, of Son Mieux. Ook zulke fijne muziek van vandaag. En ondertussen brengt mijn oude buurman, de oranje container weer terug. Zwaait hij naar me, 88 jaar, hoe lief. We zorgen in dit mooie leven hier, een beetje voor elkaar. Jij en ik, hij en ik. Ik knip zijn heg, we ruimen samen op. We drinken af en toe een kop thee. We eten een koekje samen. Kortom, wij. 'Dan telt alleen een gevoel dat ik veel van je hou'. Laatste zin uit het liedje van Frans Bauer. Op het Dorpsfest in het Wagenhuis zong ik de hele dag mee met 'Engelbewaarder' geweldig. En nu laat ik dit lied als slotakkoord voor deze blog nog even klinken hier door mijn tuin. Gelukkig is meneer pastoor doof. Haha...een mooie dag. Dit was zomaar zo'n lekkere zomerse blog, zonder veel diepgang. Maar gewoon oprecht een stukje van Anita van Loon. Dit ben ik ook. 'ik weet nu dat er een engelbewaarder bestaat, je kunt haar niet zien....'.

Mijn reis

De afgelopen dagen stonden in het teken van reizen. Reizen naar Bali, naar Italië, Frankrijk, en soms zelfs bestemming onbekend. Leuk vind ik dat, om te horen, welke keuzes iemand maakt en waarom. En terwijl ik hier vroeg op de zaterdagochtend, met mijn Nespresso in de tuin zit, aan de tuintafel, kijk naar mijn gras dat ik nodig moet maaien, en mijn pioenrozen in drie kleuren, dan denk ik na over mijn eigen reis. Gisteren zei iemand bij het afscheid van die bijzondere collega 'soms reis je een poosje samen, dan trek je samen op, en soms zie je elkaar weer en soms niet, dan gaat jouw weg, jouw reis een andere kant op, en dan draag je die mooie herinnering met een glimlach met je mee'. Een deel van deze tekst is van die dame die gisteren sprak, een deel van mij. Maar zo kijk ik wel naar alles wat ik doe. In mijn leven ontmoet ik mensen, soms lijken ze dichtbij, of zijn ze dat ook, en soms vervaagt het weer, en dat geeft niet, dat is goed. En zo reis ik verder, met een rugzak die vol zit met prachtige momenten. Verdrietige ook, het leven heeft altijd meerdere kanten in zich. Een verdrietig stukje in je leven, helpt je ook. Het relativeert, het doet je beseffen, wat er allemaal is. Het maakt je gras wat groener, het verdiept je en laat je zien, dat er altijd meer kanten zijn aan een verhaal. Het loutert je, heb ik ooit gezegd, na mijn periode van ziek zijn. Het haalt soms ook de scherpe kantjes wat van je af. 

En ondertussen heb ik zelf ook weer reisplannen, hele kleine, maar hele fijne. Ik heb er zin in, een meerdaagse training in Brugge staat voor de deur. Een dag of vijf dompel ik me onder in kennis, verhalen, verdieping van mijn eigen waarden, mijn manier van zijn - waarden gedreven leiderschap -. En voordat ik me onderdompel, een kop koffie bij de vuurtoren in Breskens bij mijn lieve nichtje. Heerlijk. Ik vind dit soort programma's altijd een beetje dubbel. Ik ga weg, kies voor mezelf en alles wat daarbij hoort. Verdieping, twijfel, opladen, stilte, afzondering, ontmoeten. Maar ondertussen laat ik mijn geliefde achter, en nu laat ik nog meer achter, naast mijn Annemarie, laat ik nu ook mijn Teun achter. Gek, net alsof ik een zoon heb. Gisteren op dat afscheid kwam die collega met zijn dochter. Mooi, die blik tussen vader en kind. Die blikken zie ik zo vaak hier thuis, Annemarie en haar dochters. Als ik al jaloers zou kunnen zijn, dan is het wel op dit soort blikken. En ik, simpele ziel, denk dit nu te hebben gevonden in Teun. Hij kijkt me soms zo aan van 'kom zullen we er eens even vandoor gaan samen'. Of hij kruipt bij mij, als Annemarie boos is. Deed ik vroeger ook, als ik iets gedaan had, en mijn moeder boos werd, dan kroop ik bij mijn vader, dan hadden we weer zo'n momentje samen. Heb ik nu soms met Teun, in de auto, of zomaar hier thuis. Maar toch, die blik tussen een ouder en een kind, die ken ik zelf niet. Het is een herinnering geworden voor mij. 

Terug naar mijn reis. De afgelopen week heb ik heel veel jonge mensen mogen ontmoeten, ik heb wel vier gastcolleges gegeven, voor jonge MBO studenten in de zorg. Over dood, rouw en verlies. Over leven ook. Bij mijn op de zolder van de Bosdrift, volle bak, een klas met heel veel kinderen met een enorm diverse achtergrond, veel kinderen voor wie Nederlands de tweede taal is. Prachtige ontmoetingen waar ik mocht vertellen over mijn werk, ons werk en waar zij mij mochten bevragen. En waar ik mocht genieten van de puurheid, de nieuwsgierigheid van deze jonge mensen.

Terwijl ik dit schrijf zie ik wel vijf vogels, die of aan het baden zijn, of wormpjes uit mijn gras halen, of zomaar iets meepikken en wegvliegen, het leven wordt ten volste geleefd hier in deze tuin. In deze tuin had ik ook een prachtig gesprek donderdagmiddag met de jongste dochter van Annemarie. Zij en ik samen. Komt niet zo vaak voor, maar was waardevol en intens. Over familie relaties, en over haar reizen. Zij heeft de schoonheid van reizen en ontmoeten ontdekt en vertrekt ergens dit jaar weer, voor langere tijd deze keer, naar Australië, Tasmanië en hopelijk ook naar Nieuw-Zeeland. Een paar maanden, een half jaar, of nog langer. Hoe fraai. En als ik dit soort verhalen hoor, dan vraag ik me af of ik dit zou willen. Nee ooit was ik in Tasmanië met mijn vorige partner, om haar familie te bezoeken. Fantastisch vond ik dat. Nee, nu niet meer. Ja heel misschien zou ik nog naar Nieuw-Zeeland willen, maar dan voor de wijnstreken, en geloof me in 'de Hemel' zo heet de wijnhandel in Hilversum waar ik fan van ben, kan ik dit ook. Zij laten mij af en toe een wijnreis maken, gewoon zomaar heel dichtbij. 

En als ik denk over al die reizen en reizigers, dan hoort daar ook weer afscheid nemen bij. Op Schiphol straks, of gisteren op de Bosdrift, of morgen, of....altijd weer laat je iets achter, en ga je door. In Wassenaar lieten we een super mooi appartement achter, luxe chique vond ik het daar. En hier is alles anders, oud, puur, met slijtage plekjes en vol verhalen. Het leuke is wel, dat je vrienden gewoon meeneemt, waar je ook gaat. Echte vrienden. En al die verhalen en indrukken die neem ik met mee. Naar een volgende plek, een volgend station. En ik merk, dat ik niet meer zo snel terugga, naar iets wat ooit was. Want het is anders geworden, ook op al die plekken waar ik ooit gewoond, geleefd heb, is het leven lekker doorgegaan. En als ik bij een vorig huis sta, dan herken ik alleen de plek nog, maar verder niets meer. Want ook ik ben veranderd inmiddels, al weer vier jaar verder in de tijd. Alweer vier jaar hier, vier jaar Hilversum, vier jaar weg bij Yarden, vier jaar ouder, haha. Ook dat gaat door. Nu kom je in zo'n fase dat het indruk maakt als iemand zegt 'huh ben jij al bijna 64, je lijkt veel jonger'. En natuurlijk is dat niet zo, maar het leuke is wel, dat je een soort van blijdschap voelt. En waarom dat nou is, dat begrijp ik niet zo goed. Ik kan genieten van zo'n gesprek met een jonge man of jonge vrouw, die de 30 nog aan gaan tikken, die net klaar is met school, en die een eerste baan krijgt, die zich nog niet wil of kan binden, omdat ze op reis gaan. Die...vul maar in. Ik voel me dan oud en wijs, maar bovenal is het goed zoals het is. Ben ik dankbaar voor die 64 jaar. Ben ik trots op die 64 jaar. En ben ik trots en blij waar ik nu sta. En juist in deze fase, ga ik nog een keer op reis, en probeer ik vanuit diverse invalshoeken de komende week nog wat wijzer te worden. Me te verdiepen in de waarden van mijn leven. En hoe ik deze waarden vertaal en uitdraag, in alles wat ik doe. En dan laat ik weer iets achter en neem ik weer iets mee. Vul ik mijn rugzak met indrukken, geniet ik, proef ik, voel ik en leef ik weer een heel klein beetje anders verder. 

Gisteren zong Marcel, onze gitarist, het liedje 'ik heb een steen verlegd in de rivier op aarde' van Bram Vermeulen, voor mijn lieve, nu ex-collega. En ja, hij heeft een steen verlegd binnen onze Uitvaartstichting Hilversum, dus dankjewel daarvoor. Dank voor je zijn, voor wie je bent en zult worden. 

Deze week, heeft mijn leven weer wat rijker gemaakt. En een andere zanger zong ooit op een afscheid van een prachtig mens 'ik heb genoten...'. En dat heb ik!

Twee leuke mannen in Nieuw-Vossemeer....

Donderdag. De dag waar ik zo veel van hou. Een dag om iets later op te staan, met Teun te gaan lopen, in de tuin te werken, de krant te lezen, gewoon simpelweg een dagje thuis. En alleen. Fijn.

En vandaag is het ook donderdag, om kwart over 7 liep ik al met Teun door de polder, hij schoot achter een haas aan, rolde door de mest, kortom mijn handen vol om hem weer enigszins te fatsoeneren. En toen om half 9 was ik zelf aan de beurt, die woeste bos met haar werd even netjes door Marieke onderhanden genomen. Fijn. Toen met de auto naar Steenbergen, voor de APK. En teruglopend naar de Oude Heijdijk. En daar ga ik dan liften, en al snel stopte er een auto met mensen die ik niet kon verstaan, Roemenen of Polen. Heel aardig, eruit bij de Kreek en thuis was ik weer.

En nu, na nog een tweede rondje met Teun, kwam ik zomaar twee hele leuke mannen tegen, hier in Nieuw-Vossemeer. En ja, ik hoor je al zeggen, leuke mannen? Heb jij daar verstand van dan? Jawel, ik zie heus wel het verschil tussen een leuke en een niet leuke man. Of vrouw, maar dat vindt iedereen logisch, als ik dat zeg over een vrouw. Deze twee mannen zijn leuk. Gewoon simpelweg leuk. Door wie ze zijn en wat ze doen. Door hun betrokkenheid, door hun oprechte aandacht. Zij zijn bezig met het leukste terras van Nederland, om dat nog leuker te maken. Stoer, met cortenstaal met hout, robuust. Het past bij dit leven hier. Niet te tuttig, gewoon lekker stoer. Daarom past het mij wel. Die mannen en dit dorp. Ik hou ervan.

En nu is het tijd voor mijzelf. De tuin. Mijn leiderschapsprogramma over waarden gedreven leiderschap, ik ga binnenkort vijf dagen naar Brugge, gewoon een programma voor mijzelf. Om na te denken over mijn eigen leiderschap, over wie ik ben en waar ik voor sta. Om wat dieper te gaan en ook om na te gaan denken over mijn toekomst. Welke ambities heb ik nog, ook als ik ooit niet meer in loondienst zal zijn. Ook als mijn leven zich ooit wat zal verkleinen tot Nieuw-Vossemeer en omgeving. Maar vooral om te leren, te luisteren en te reflecteren op hoe ik de dingen doe. Voor deze leergang moet ik nadenken, moet ik mijn verhaal vertellen, het verhaal dat de sleutel was, tot wie ik nu ben. Stevige kost, diep gaan. Voelen ook. Ik ben heel blij met dit soort programma's, omdat ik zo vaak al, ervaren heb, wat dit met mij doet. Ik klim als het ware door mijn leven heen, daal af, stijg op, zie licht en donker. Maar vooral voel ik mijn kracht en waar ik nu sta. Stevig verankerd. Onlosmakelijk verbonden met mijn hart. Intens levend, vanuit mijn waarden. 

En hierover nadenken, dat lukt ook als ik de heg knip. Want dat staat ook nog op mijn programma voor vandaag. Althans het begin ervan. En ondertussen geniet ik van de eerste witte pioenroos, van alles wat opkomt en bloeit in de tuin, de kleuren paars, blauw, roze, wit tuimelen over elkaar heen. De natuur geeft zoveel. 

Dit blogje kwam eigenlijk door die twee leuke mannen. Zij lezen mijn blog ook. En dit is dus een ode aan al die mooie mensen, die mijn blog lezen. Die mij de hand reiken en waar ik zo van mag genieten. Dank je wel, dat je er bent. Je maakt mijn leven zoveel rijker dan het al is.

Een mooie dag gewenst. Als het zover is, zal ik je meenemen op mijn reis in Brugge. Het doet me denken aan het mooie gesprek afgelopen week in het Metaheerhuis op de Joodse Begraafplaats in Hilversum met twee heren van het bestuur. deze ontmoetingen verrijken mijn leven, juist door de verhalen, de verhalen over de oorlog, over het Jodendom, de geschiedenis, de manier waarop mensen met elkaar omgaan. En als ik als Anita van Loon, door een leergang in Brugge, mijn manier van leiderschap, nog wat kan aanscherpen, verrijken, en hierdoor een heel klein steentje in de rivier op aarde mag verleggen, dan ben ik van waarde geweest. Dat is mijn wens, dat ik ergens van waarde ben. Voor iemand in dit leven. Voor het leven na mij. Ik heb geen kinderen, ervaar dit als een gemis, omdat ik aan mijn kinderen niets kan achterlaten, en daarom hoop ik, dat ik aan anderen iets kan nalaten. Iets om over na te denken, om mee te nemen, in een ander of volgend leven. Ja ik wil er wel toe doen. Niet groots en meeslepend, maar ik vind wel dat ik iets mag bijdragen, uit dankbaarheid voor mijn bestaan. Want ongekend wat voel ik me een gezegend mens......