een hele luie lome zondag, zomaar eventjes een moment van rust, van bezinning van niets hoven...en dat betekent, dat we nu nog lui aan tafel zitten, een kopje koffie om de dag van gisteren nog even te laten bezinken! Gisteren was een dag die volledig in het teken stond van mijn vader. Zo iets voor een uur gisterenmiddag stapte ik de eetkamer binnen, waar mijn vader en zijn medebewoners zaten. Els was denk ik al weg...en hij was op zijn gelaten manier, blij me te zien. Annemarie was nog wat boodschappen aan het doen in Middelharnis, op de dijk. Toen hij klaar was met eten, heb ik zijn jas gehaald en zijn we naar buiten gegaan, maar dat beviel hem niet, direct al niet eigenlijk. Als we een stukje tegen de wind in gingen, wilde hij terug, en eigenlijk wilde hij naar bed. En het was net kwart over een...toch een rondje gelopen met hem, bij de geitjes gekeken...en toen weer naar binnen. Een op verschillende plaatsen in het tehuis even gezeten, een glas appelsap gedronken in de recreatiezaal. Een stukje rijden door de gang. Even hier zitten, een praatje maken met een andere bewoner, de dag kruipt...en om twee uur, wilde hij weer naar bed. Heel gek eigenlijk de mensen worden uit bed gehaald, in een stoel gezet,getakeld in het geval van mijn vader en zij wachten tot de dag weer voorbij is. En al tijdens de broodmaaltijd om vijf uur, wil de een na de ander weer naar bed...pfffft weer een dag voorbij. Ingewikkeld om te zien, dat dit het leven van mijn vader is geworden nu. Uit bed gehaald worden en verlost zijn als je weer in bed ligt. Geen zin om te praten, of het niet kunnen. Het was zo zielig, hij at soep en dat ging niet altijd even goed en toen zei hij tegen Annemarie dat hij 'vies was van zichzelf, omdat hij morst tijdens het eten, omdat er vlekken op zijn kleding zitten'. En ik weet hoe hij is en altijd is geweest. Hij wil geen kip kluiven, omdat hij geen vieze vingers wil en nu kan hij niet eens netjes eten...en terwijl ik dit schrijf, voel ik weer zijn intense verdriet. Hij is geen partner meer zoals hij dat wil zijn, hij is geen vader meer zoals hij wil zijn, hij is een afhankelijk iemand, die linkszijdig verlamd is en wacht tot er iemand komt. En gelukkig zijn wij de hele dag gebleven tot hij om half acht in bed lag. En toen begon zijn hartverscheurende huilen...als ik weg ga, is hij zo intens verdrietig...en bedankt hij me voor de mooie lange dag...en ik moet toegeven, dat ik altijd van slag ben, als ik wegga bij mijn vader. Mijn vader van wie ik zoveel hou, nu nog, altijd, dat kan nooit meer veranderen. Als ik tante Anita zie huilen die gisteren nog even een heerlijke aspergesalade bij hem kwam brengen, dan huil ik in stilte met haar mee. Annemarie en ik zijn al uitgegroeid tot gewaardeerde bezoekers, we smeren boterhammen, we dekken de tafel, we ruimen weer af. We vegen monden af, meer monden dan alleen die van mijn vader, wij zijn de 'af en toe vrijwilligers van de Samaritaan' we maken praatjes met iedereen. We lachen wat, we vrolijken de boel wat op. Maar ach, wat is het een trieste situatie om je vader zo te zien.
Vandaag is het 16 mei. Morgen 17 mei, de dag dat Pa en Els 7 jaar samen zijn...wat een ingewikkelde situatie. Want het leven van Els als gezonde vrouw gaat door. Het leven van mijn vader als zieke man ook, maar hoe zeer kan een relatie veranderen...en overmorgen 18 mei is de trouwdag van mijn ouders, 1956 zijn ze getrouwd...deze dagen hoop ik maar, dat mijn moeder in de gaten heeft, dat zijn tijd hier bij ons wel klaar is...dat het erop zit ofzo, en wie weet heeft zij ook daar in de hemel wat in de melk te brokkelen en kan zij regelen, dat het genoeg is zo. Voor mijn vader, voor haar Piet...ik heb er persoonlijk moeite mee om hem te forceren zijn been te bewegen, zijn arm op te tillen, en te doen alsof hij ooit weer zelfstandig kan wonen. Want in hoeverre zelfstandig...wonen in een appartement, waar je moet wachten tot de zusters komen die je uit bed takelen, of halen. Wachten tot er iemand bij je langs komt, om een uurtje bij je te zijn, wachten tot je een dagje uit mag, of een weekje met de Zonnebloem...en gisterenavond zijn wij na het bezoek aan Pa, naar de boerderij gegaan. Om daar aan de slag te gaan en hebben we wel tien dozen of meer ingepakt. Gek, alles gaat door je handen, en je neemt beslissingen over spullen die wel opgeslagen moeten worden en spullen die niet opgeslagen moeten worden. Je houdt een champagneglas in je handen, wat hij ooit tijdens zijn tijd met Els heeft gekregen, vroeger stonden er twee, nu nog maar een...en dat pak je dan in. Voor??? Voor Vroonlande??? Zou hij ooit nog champagne drinken. Ik heb laatst weer 5 dozen besteld, maar waarvoor dan....ik hoop ooit nog met hem in Vroonlande te zitten, en als Els dan komt, dan heffen we het glas, op 17 mei, op wat ooit was...of op wat weer is??? Ik heb de foto van mijn moeder, die in de kast stond, er weer uitgehaald en het leek alsof zij in mijn binnenzak zat, toen ik door die boerderij liep...het leven van de familie van Loon aan de Oostmoerse scheidweg nummer 1 zit erop, althans op die plaats...afscheid nemen betekent loslaten en daar zijn we al een tijdje geleden mee begonnen. Ik mag niet zo verdrietig zijn, maar ik ben het wel...niet om die boerderij, dat is een huis, maar om mijn vader...en ik zie zijn intense verdriet. En als ik hem vraag, 'pap wat kan ik meer voor je doen dan ik nu doe' dan zegt hij 'blijven komen' en dat is de essentie van vandaag, we moeten blijven komen. Dat heeft hij zo nodig...hij geniet als hij zit te slapen en zijn ogen opent en hij kan je hand pakken...hoe simpel kan het zijn. Dag, morgen een vrolijker verhaal...maar ook dit hoort erbij. Oh ja, en met mij gaat het goed. An en ik zijn vrij, we hebben een dagje voor onszelf, ik heb geslapen tot 10 over 11...ongekend, wat een luxe...
Liefs, Anita
