Goedemorgen, op deze prachtige dag, zit ik met een nog wat lullig hoestje aan tafel. Annemarie is al vertrokken naar Amsterdam, voor een kunstbeurs, veel te mooi weer riepen wij gisteren al, maar toch, ik ga haar straks achterna. Geen stoelen, slechte stoelen, niet zo best voor mijn brakke rug. Want dat deze brak is, is wel duidelijk aan het worden nu. Geeft niks, zaterdag 29 oktober de scan en dat beeld zal veel laten zien, wordt het fysiotherapie, gaan ze er iets aan doen, vastzetten, ofzo...we zien wel. Chemo's, bestralingen, aangetaste wervels, gecombineerd met ouderdorm, ach het maakt niet uit. Ik zit, ik loop, ik fiets! Terwijl ik dit schrijf, denk ik aan Freek. De uitslag is moordend, opgegeven, geen perspectief meer. Ik heb gehuild als een klein meisje weer...zo verdrietig. Ik heb Lya gesproken, zijn vrouw en ga volgende week naar hem toe. Dat wil hij, dat wil ik, waarom...omdat zij zich wel vasthielden aan mijn ziektebeeld en mijn kans op overwinnen en nu, nu ziet het er voor hem zo totaal anders uit. Praten met elkaar, brengt ons dichterbij maar hoe oneerlijk, is dit alles niet. In mijn hoofd wordt het rijtje mensen, die het niet redden steeds langer en dit maakt, dat ik er alleen maar op kan blijven hameren, dat we proberen het leven dat ons is gegeven, echt intens te leven....
Ik pruttel nog wat na, neem een kopje koffie en denk aan het volgende citaat 'De dood is als het doven van een kaars. Als de ochtend is aangebroken schuilt achter de tranen van verdriet de glimlach van de herinnering.' Wat een bizarre zin eigenlijk juist op dit moment. Maar wel waar....ik heb het boek Tonio gelezen, gebaseerd op het overlijden van de zoon van de schrijver zelf, en ook hier lees je dit. En als ik aan Andrea denk en hoe zij met haar kinderen, haar vrienden verderleeft met Ron in haar ziel, haar hart, dan is dit ook zo bijzonder. En eigenlijk, hoe anders weer, doe ik dit ook met mijn moeder. Zij leeft voort in mij, door alle mooie herinneringen. Ik praat altijd over haar, over wat zij deed en hoe zij deed, over haar zijn in mijn zijn. De glimlach van de herinnering....wat mooi, Anita
