Ja het is 5 oktober 2016 en de zon schijnt, het is een beetje fris, maar de zon schijnt gewoon weer lekker verder. En niet alleen buiten, maar ook in mij. Soms staat je leven bol van die momenten, zo'n moment waarop mensen aan je vragen hoe het met je gaat, zo'n moment waarop je team wordt uitgebreid en Edward er bij is. Het moment waarop ik een enorme knuffel krijg van Adelheid zelf, omdat ons gesprek zo mooi en intens is. En dan kom je vandaag bij een school terecht en daar zie je leerlingen Havo 3 die kennis mogen maken met theatergroep TRAXX...waanzinnig. En het theaterstuk Weerzin, gaat over jongeren die te maken krijgen met een vorm van depressiviteit. Een wervelend stuk, intens, prachtig, het komt binnen bij mij, maar ook bij die klas. Jongens en meisjes, die emotioneel worden en hier ook over praten. Geweldig...ik heb met kippenvel op mijn armen, gekeken naar vier schitterende jonge acteurs, die met elkaar zoveel geven aan jou, aan mij, aan elkaar. Hartverwarmend...en nu werk ik een paar uur thuis, en wil ik vooral delen, wat ik heb gezien. Onderweg gestopt om mooie bloemen voor mijn lief te kopen. Romantisch als ik ben, en van Odile krijg ik witte chocolade spekjes, kortom...de zon schijnt, in mij en om mij heen. En weer voel ik, hoe mooi deze week is, mooie woorden van Sabrina als een dank je wel voor mij. En terwijl zij deze woorden uitsprak, voelde ik zo, dat het goed is, dat mijn keuze voor mijn werk bij Yarden Verenigingszaken goed is. Dat alles op zijn plaats is gevallen. Edward, die vol verve allerlei initiatieven oppakt. Het leuke is ook dat ik mijzelf dienstbaar voel zijn en zie zijn. De ander mag het podium, en ik faciliteer. Volgens mij is dat een houding die past bij de Vereniging van Yarden, faciliteren, ondersteunen en er simpelweg zijn. Je plaats kennen en ervoor zorgen, dat de ander zijn ding mag doen. Mooi ook om te zien, hoe ik nu kan luisteren en stil kan zijn, in een overleg. Ik hoef niet meer het hoogste woord. Mijn plaats innemen en me hier zo goed bij voelen. Genieten van alle mooie dingen, die ik vandaag mag ervaren. Maar ook de emotie die zo bij mij hoort, mogen voelen, steeds maar weer. Vandaag lees ik in de krant de brief van Marieke de Ridder, gericht aan haar overleden zoon Mees, die vorige week omkwam door een verkeersongeval. Haar zin 'we huilen, hebben verdriet en gaan weer door' voel ik en deze dan 'En dan jouw nalatenschap. In je sterven is er iets gegroeid dat groter is. Namelijk vriendschap, betrokkenheid en loyaliteit'. Prachtig wat een moeder, wat een vrouw, wat een mens, hoe zij deelt en hierdoor haar hand reikt naar ieder ander. Wat een voorbeeld...en weer schijnt de zon, door deze woorden. Weer ben ik geraakt, door hoe het leven geleefd kan worden, en hoe je vanuit het leven kunt delen, alles dat er is, je emotie, je vriendschap, je tranen, je armen. Ik denk aan de woorden van TRAXX 'je hoeft het niet alleen te doen'.
En juist deze woorden, doen je beseffen, hoe je leven is, het is van ons, van jou en mij, en met elkaar, alleen maar met elkaar, kunnen we onze doelen bereiken. Met die arm om je schouder, die knipoog, die hand die je opsteekt, die glimlach die je mag ontvangen, die kus op je wang, je hoeft het niet alleen te doen. Voor mij, nog een paar volle en intensieve dagen, Mila helpen morgenavond, zaterdag een Ledenraad in Almere, maar ook een borrel bij Oscar en Elselien, zomaar na een paar jaar weer. Gezellig. En zondag, naar Leo van Eveline. Want ook hij heeft die arm nodig, die knipoog, dat woordje, want Eveline is niet meer hier...en die leegte zal voelbaar zijn. Dat gemis, maar ook haar nalatenschap zal voortleven in alles waar zij voor stond. En ook hij, ook jij, hoeft het niet alleen te doen....bedankt TRAXX. Bedankt Adelheid, bedankt jij daar...en zoals Marieke de Ridder schrijft 'gelukkig is daar dat doorkijkje naar later. Hij belooft dat jij het goed hebt. Daar houd ik mij aan vast.' dus waar je ook bent lief mens, van wie gehouden wordt, ik ga er maar gewoon van uit, dat jij het goed hebt. En de zon verwarmt mij wel...dank je wel.
