Een nieuw begin...in een nieuw jasje....


Leef! En geniet van het nu....en realiseer je wat een rijkdom dit is...zomaar mogen leven....




maandag 18 februari 2008

Blauwe druifjes op het graf van ma van Loon.....

Vandaag was een dag met een gouden randje...na een kop koffie en eventjes samenzijn met An en de meiden, vertrok ik rond half tien richting Goeree Overflakkee...de lucht was strak, nog wat ijs op de auto en net na de files reed ik over de Haringvlietbrug. Zodra het mogelijk was, van de snelweg af en via Den Bommel, Stad aan 't Haringvliet op weg naar de begraafplaats in Middelharnis. En onderweg, op de Stadsedijk, kwam ik mijn vader tegen...leuk was dat...even afgesproken dat ik later op de dag naar hem toe zou komen. En bijzonder was, dat ik alleen op de begraafplaats was, althans ik als enige levende, temidden van al die overledenen. En toen ik in de kou, in de zon voor het graf van mijn moeder stond, begon ik hardop te praten...terwijl ik de blauwe druifjes neerzette op haar steen. En ik stond daar wel een minuut of twintig te praten tegen mijn moeder, over mijn ziek zijn, over mijn relatie met Annemarie, over mijn onmacht, mijn zoektocht op dit moment. Ja zelfs over Arinso en wat daar is gebeurd de afgelopen weken....en in de auto draaide ik muziek van Fernando de Lameirinha 'omhels me dan, embrace me...' en ergens in mijn ooghoek prikte een traantje....
Daarna een kopje koffie (twee eigenlijk) gedronken bij Jantje. Een vriendin die ook mijn moeder nog gekend heeft en die nog steeds mijn vader helpt op de boerderij. Jantje is geopereerd aan haar knie en moet verplicht met het been omhoog. En dat is ingewikkeld voor iemand die altijd bezig is en zorgt voor anderen. Fijn om haar weer te zien, om even samen bij te praten...mooi zijn dit soort momenten in mijn leven.
En daarna terug over de dijk naar de boerderij...waar pa en Els waren. Gezellig praten, serieus praten over alles. Over hun vakantie, waarin Els ziek is geworden, over alle dingen die voorbij komen...en onder het genot van een broodje was het weer zo goed om daar te zijn. Oom Koos belde en kwam heel eventjes langs om mij te zien. Mooi was dat...iemand die al zo lang in mijn leven is, die ik heel veel jaren niet heb gezien en met wie ik nu mag mailen. Oom Koos is de vader van mijn jeugdvriend Jan en eigenlijk ook Ko, een jongere broer van Jan. Leuk hij had trouwfoto's bij zich van het huwelijk van Ko...en hierop zag ik de hele familie weer. En toen we elkaar zagen, was het net alsof er heel veel jaren wegvielen. Mooi is dat toch. Als je het hebt over rijke momenten, dan was dit een dag vol rijke momenten. En nog is het niet klaar, er komt nog veel meer....Op maandag is het de gewoonte dat bij mijn vader altijd zijn twee vrienden Dirk (voor mij meneer Vroegindeweij, of oom Dirk) en Koos, (de oom over wie ik net schreef)langskomen. Die mannen delen lief en leed en maken het met elkaar altijd erg gezellig op maandagmiddag in de serre bij Pa. Dus zo rond een uur of kwart voor drie kwam oom Dirk, die ik voor het laatst heb gezien toen ik nog niet ziek was, en dit was werkelijk een emotioneel weerzien. Met tranen in onze ogen keken we naar elkaar en hielden we elkaar vast. Geweldig...woorden schoten te kort en als ik van Oom Dirk naar Pa keek en weer terug, dan zag ik in alle ooghoeken tranen en ook ik zelf voelde de tranen prikken. Wat is kanker krijgen toch ingewikkeld...ongelooflijk...het doet zoveel met je, met je omgeving. Met ouderen en jongeren in je buurt...het doet zoveel pijn. Die onzekerheid, het niet weten waar je staat, of het weg is, of het terug komt, of of of....nog zoveel vragen...maar al die liefde van dichtbij en soms wat verder weg, het voelt werkelijk super. En weer voelde ik dat dit ziek zijn, mij ook zoveel heeft gebracht.
Tussendoor kwam Leen nog, de tuinman van Pa en ook hij vroeg mij heel geinteresseerd hoe het met me was...en daarna vertrok ik voor een laatste bezoekje aan tante Aniet en oom De...
En ook dit bezoek was een klein feestje, doordat het zo lang geleden was geweest dat ik bij hen op bezoek was geweest. Iedereen kwam naar mij toe...omdat ik ziek was/ben. En nu ga ik zelf weer op bezoek bij mensen...heerlijk is dit...en na een kort maar mooi samenzijn, vertrok ik weer, gewapend met verse nootjes en champagnebonbons...tante houdt er zo van om mij/ons te verwennen.
En om kwart voor zes was ik weer thuis en na een heerlijke maaltijd met zijn viertjes, kwam vanavond Jannie bij me langs. En eigenlijk hebben we veel gepraat, over haar mogelijk nieuwe baan, over uitdagingen en keuzes maken en over mijn/onze onzekerheid rondom mijn ziek zijn...en toen moesten we met zijn drietjes huilen...Annemarie, Jannie en ik...ik moest huilen omdat ik zoveel liefde voelde, Jannie en Annemarie, twee vrouwen van wie ik zoveel hou...en zij van mij, ongelooflijk wat een intensiteit...
en weet je, voor het eerst gaf ik zomaar toe, dat ik soms zo ongelooflijk bang ben, voor alles wat er komen gaat, of nog kan komen...maar dat ik ook zo graag, gewoon weer mee ga doen in het leven, gewoon weer wil werken, ongeacht reintegratie-plannen, gewoon normaal doen en niet meer zeiken, begrijp je dat...en dan moet je zomaar huilen...en dat doe ik dan ook maar...
Welterusten allemaal, morgen ga ik netwerken...praten met leuke mensen, over de toekomst...over de mogelijkheden die dit leven ons aanreikt...en volgens mij, moet je gewoon de kansen pakken, niks meer en niks minder. Ik zeg altijd 'je gevoel wijst je de weg' en mijn gevoel zegt, dat mijn weg nog heel lang is...dag, tot snel weer!
En jullie allemaal bedankt voor deze fantastische dag...vol liefde, ik moet even denken aan de film 'alles is liefde.....'
Aniet