Op reis....

Vandaag maakte ik een mooie ochtendwandeling, langs het kanaal, in het ontwakende gebied achter ons dorpje Nieuw-Vossemeer. Met een Teun die snuffelt, zoekt naar vriendjes, die allemaal nog binnen zijn, gelukkig kon hij de schapen wat opjagen en verder was het stil, heel stil. En na zo'n wandeling, zo'n dikke anderhalf uur verlang ik naar koffie. Koffie en de stilte. En in die stilte ga ik altijd op reis. Mijn leven is een grote mooie reis...

In dit leven ben ik steeds weer op reis, op reis door mijn herinneringen, of ik reis over nieuwe, voor mij nog nooit begane wegen. Ik daal af, en stijg op. Ik ontmoet, maak contact en laat soms ook weer los. Zo is het ook met alle mensen om mij heen. Sommigen blijven en zijn er al heel lang, oude vriendschappen, mensen van de kleuterschool, of uit mijn jeugd. En soms, zo zeg ik wel eens 'reis je een poosje samen met iemand op'. Zo gaat dat met vrienden, collega's, vrijwilligers, bezoekers. Je omhelst, je begroet, je laat weer los en laat weer gaan. 

En soms krijg je een berichtje, van iemand met wie je ooit een stukje samen gereisd hebt. Hij of zij is overleden. Of hij of zij gaat verhuizen, naar een ander land, of hij of zij stopt ergens mee. En soms ben je zomaar heel intens geraakt, door het verlies, de pijn, het moeten loslaten. En soms klopt het. Dan is het goed zo. Dan mijmer je nog wat na. Dan glimlach je met alles wat in je is en sluit je een hoofdstuk af in je leven. 

En je reis gaat verder. Je trekt weer door. Op naar nieuwe streken, op naar nieuwe ontmoetingen. En bij mij werkt het altijd zo, dat ik hier heel goed in ben. Omdat mijn basis goed is. Omdat ik ben waar ik wil zijn. Omdat....ik hier thuis de rust kan vinden, om alles te laten landen. Samenkomen. Omdat ik simpelweg gelukkig ben. Soms lees je mails, berichten, die scherp zijn, die raken, die aantikken. En ook dat hoort bij die reis die je maakt. Hoe ga je daarmee om. Blijf je dichtbij je hart. Jezelf. Reizen, ons kind is op reis nu. Leuk vanmorgen had ik een facetime gesprekje met haar. Een blij, vrolijk mens. Heerlijk. Foto's van prachtige stranden, zeeën, luchten, kleuren, vrolijke mensen. Heerlijk. Soms is op reis zijn zo overweldigend mooi. En gek, naarmate ik ouder ben, en wat lijk ik op mijn vader, is mijn kleine reis zo hier en daar al groot genoeg. Ik hoef niet ver weg. Ik geniet van de eenvoud, de bloemen in de tuin, mijn reis en daarmee misschien ook mijn leven is kleiner aan het worden. 

Vanmorgen wandelde ik de tuin in en zag ik allerlei kleuren in de tuin. Paars, blauw, roze, de winde bloeit volop. Mooi, de herfstkleuren, oranje, geel, bruin, rood. Prachtig...als je het hebt over een kleine reis....

Gisteren was ik op reis in de wereld van het funeraire cultureel erfgoed, in Amersfoort. Een lezing over de Bosdrift en hoe we het doen daar, hoe zorgen we nu voor nieuw leven op deze unieke plek. Een wereld waar ik graag over vertel, omdat de geschiedenis het verhaal van deze plek, ook een soort van reis is. Een wandeling door de tijd. En de mensen die bij ons komen, maken de reis compleet. Voegen er hun verhaal aan toe. Maken het groter. En iedere keer als ik daar wandel, dan bedenk ik me wat er nog meer zou kunnen gaan gebeuren daar! 

En vanmorgen heel vroeg, liep ik hier. Met in het hoofd een enorme to do lijst. En ondertussen heel ontspannen. Nadenkend over wat komen gaat. Hoe mijn reis, onze reis door dit leven er de komende tijd uit zal gaan zien. Wat komt er allemaal nog.  Ik probeer bij veel dingen, niet al te ver vooruit te zien. Ik probeer rustig te zijn en te blijven. In situaties waar andere in paniek raken, ga ik handelen. Ik probeer zorgen niet groter te laten worden. Ik ben een optimist in veel dingen. Ik voel de rust, die maakt dat ik ga handelen als het heel ingewikkeld dreigt te gaan worden. En ik leef met de wetenschap dat er altijd een oplossing is. Dichtbij of ver weg. Ik geloof hier heel erg in.  

En vandaag brengt mijn reis me bij een van mijn meest favoriete zangers, Stef Bos. Een concert al vier keer verplaatst. Heerlijk, die man van het lijflied voor die vele vaders, ook de mijne 'Papa ik lijk steeds meer op jou' en ik hoop dat hij dit, maar ook al die andere prachtige liedjes vanavond zal zingen in Rotterdam. Ken je zijn lied 'geen ander'. Prachtig...'ik klom tot aan de poorten van de hemel, ik was verder weg dan ik ooit ben geweest' prachtig! Of hoe hoor jij zijn lied 'mooier met de tijd' zo knap, hoe deze man woorden kiest, teksten schrijft. En vanavond maak ik een reis door zijn muzikale leven, rij 3, samen met Annemarie, een rendez-vous in Rotterdam. En deze tekst 'mooier met de tijd' gaat over ouder worden, over het leven leven, prachtig. Je wordt mooier met de tijd, daarom hou ik zo van de rijpheid van dit leven.

Want ook het leven, wordt mooier met de tijd. Gek om dit te zeggen, terwijl de wereld erg onrustig is. Terwijl er veel dingen gebeuren, die niet fijn of uiterst onaangenaam zijn. Toch voelt mijn leven zo....mijn reis. 

Belangrijke gebouwen, huizen in mijn leven, vanaf mijn basis tot nu.

Ik vraag mij vaak af waarom ik zo van mooie gebouwen, van oude gebouwen hou, van een bepaalde sfeer. En zomaar ging ik in gedachten terug in de tijd, naar al die gaven plekken, gebouwen en huizen waar ik ooit een tijdje mocht zijn. 

Zomaar in willekeurige volgorde hier wat plekken in mijn leven, die erg belangrijk voor mij zijn of zijn geweest. Hiernaast de plek waar ik geboren ben, op Goeree en Overflakkee, het raampje linksboven eerste etage was mijn kamertje van 3 bij 3. En daar ontmoette ik mijzelf. En daar ontdekte ik dat ik liever met een meisje danste dan met een jongen. Laat staan mijn leven delen. Daar  begon mijn weg naar onafhankelijkheid, daar in die Oostmoerpolder. Vanuit die veilige, warme en geweldige basis met mijn ouders, stapte ik als net 17-jarige het leven in. Op naar Den Haag. Daar waar alles begon. 

En in mijn periode in en rond Den Haag, heb ik op vele plekken gewoond. Een studentenhuis, de van Lansbergestraat, Zoetermeer, Boskoop en Groot-Ammers. Een stukje uit mijn leven, waar ik niet zoveel meer over spreek. Omdat het goed was. En goed is. Omdat het me gebracht heeft waar ik nu ben, onafhankelijk en vrij, levend vanuit mijn hart en gevoel. Maar ook omdat het voorbij is gegaan. En omdat ik niemand wil kwetsen, want iedereen in mijn leven heeft mij gevormd of mede gevormd tot wie ik nu ben. En dus ook deze bijzondere en intense periode in mijn leven. En dit deel was een mooi onderdeel van mijn levensreis.

De foto hier is een plek waar ik erg gelukkig ben geweest. Ik heb er niet zo lang gewoond, maar ik heb het huis (een appartement in een oude mannetjeshuis uit 1646 in het oude centrum van Schoonhoven. Een bijzondere tijd, mijn moeder net overleden, mijn relatie na 14 jaar voorbij. En ik begon totaal ergens anders mijn leven op te bouwen, helemaal alleen. Een bewuste keuze te gaan wonen in een Rijksmonument. Een prachtige unieke plek. Op deze plek mocht ik Annemarie ontmoeten en voor het eerst met haar zijn. Op deze plek, in deze stad heb ik de liefde leren kennen. Dus steeds weer als ik denk aan belangrijke plekken die mij gevormd hebben,  dat is dit huis er één van! En vanuit dit huis ben ik naar Voorschoten gegaan, samen met Annemarie en haar kinderen. De Papelaan, ook een bijzonder mooie plek. Nog wel overschaduwd door emoties vind ik, want daar werd ik ziek, in 2007 en 2008. Net getrouwd en toen kreeg ik kanker. Net een nieuwe baan, en toen werd ik ziek. Heel ziek. Maar in Voorschoten mocht ik ook weer beter worden, dankzij goede zorg van heel veel artsen in het LUMC. Geweldig. En toen begon er zo'n mooie periode in mijn leven. Ik nam ontslag bij het Amerikaanse bedrijf. Omdat ik na mijn ziekzijn zo anders ging leven en voelen en zijn. Ik begon als coach, als trainer, als interim manager en kwam terecht in die prachtige wereld van de uitvaart. In Haarlem, in Alkmaar, in Amsterdam, in Bergen. En ik werd geraakt, door alles rondom rouw, verlies en afscheid. En in die periode verhuisden we naar Wassenaar, een schitterend appartement in het centrum. Helpen in een wijnrestaurant en leuke mensen ontmoeten, vlakbij den Haag, waar alles was begonnen. Mijn reis naar onafhankelijkheid. Yarden. 

En hier was dus die mooie markante eethoek, onder de wijnflessen, met het ronde raam. Het draaiorgel op zaterdagmiddag. Ook hier weer die sfeer, die zo bij ons past. En toch was het op deze plek, dat ik me realiseerde dat ik hier niet oud kon worden. Dat ik op een andere plek mijn pensioen wilde gaan genieten, was het Drenthe, Zeeland, waar dan ook, die mooie luchten, dat water, die helderheid van vroeger sprak me aan. Ik reed een keer op weg naar het graf van mijn ouders en belde Annemarie of ze niet met mij, ergens in de buurt van mijn geboortegrond wilde gaan wonen. Niet op Flakkee. Nee, daar ligt ook een stukje pijn voor mij. Maar Zeeland, jawel, heel graag. En zo gingen we op huizenjacht, en zagen we allerlei moois op Tholen, Schouwen Duiveland, en jawel net op de grens van Brabant en Zeeland. Daar waar Zeeland Brabant kust. Vlakbij het kanaal, daar vonden wij onze oude voormalige RK-pastorie, met de kerk zo mooi in onze achtertuin. Het huis van een prachtige familie, die hier zoveel liefde hebben achtergelaten. Wonen naast Pater Bertus. Het werd een kwestie van omarmen, de mooie grote voordeur openen en het geheel naar onze eigen smaak maken. Een zolder met eigen badkamer maken voor onze kinderen en vrienden, een atelier in de tuin en heel veel werken in de tuin, om de kleuren van het leven daar te laten zien. Om mensen, onze vrienden, onze nieuwe vrienden en bewoners van dit dorp te ontvangen. Onze Achterstraat nummer 9 in Nieuw-Vossemeer. Om levenskunst te ervaren.

En hier ben ik nu, in een andere levensfase zo voelt het echt. Wat ouder, wat rustiger, wat meer tevreden met wat er is en zich aandient. Wat minder groots en meeslepend, de intensiteit van deze plek is zo fijn. Ik voel me hier zo gelukkig. En ik realiseer me, dat ik hiervoor eerst weg moest gaan al heel jong van die mooie boerderij vandaan. Dat ik moest onderzoeken wat ik voelde en wie ik wilde zijn in dit leven. Dat ik eerst op ontdekkingsreis mocht en moest, door het leven vol liefde. Dat ik mezelf moest tegenkomen in al mijn banen. In al mijn liefdes. Dat ik misschien zelfs ziek moest worden, om nog dichterbij mijn eigen kern te komen. Ik had het nodig om prachtige mensen te ontmoeten, overal weer. En soms ook om prachtige mensen te verliezen. De pijn van verlies ook zelf te ervaren. Mijn moeder al twintig jaar geleden, mijn vader, ook alweer bijna 8 jaar geleden, ongekend. Maar ook vrienden, oude liefdes, vriendinnen, mensen die je ergens hebt ontmoet en met wie je zomaar een klik had, velen zijn er niet meer. Dat ik les mocht geven, mag coachen, mag trainen, mensen en organisaties mag helpen bij grote veranderingen. En dat ik nu, vanuit Anita van Loon Levenskunst en vanuit die prachtige Uitvaartstichting in Hilversum, ben aangekomen waar ik wil zijn. 

En heel vaak, zit ik hier op het bankje achter in de tuin, bij het atelier, en lees ik een boek, of drink ik een Nespresso en dan voel ik me intens gelukkig. Niks meer en niks minder. Ik werk wat in de tuin. Ik maak wat foto's en ik laaf mij in stilte vaak. Heerlijk. En nu, terwijl ik zo door mijn geschiedenis wandel, aan de hand van al die plekken, dan voel ik dat ik thuisgekomen ben. Hier.

En als ik morgen weer naar Hilversum rijd, dan realiseer ik me, dat ik in mijn werkende leven, eenzelfde prachtige reis heb mogen maken. Mooie dingen heb mogen doen, geweldig fijne en leuke collega's heb mogen hebben en heb. Dat ik geniet van de wereld waarin ik werkzaam mag zijn. Hoe trots en vol liefde ik ook werk in dat prachtige pand aan de Bosdrift. Dat ik erover vertellen wil, en dat ik dagelijks voel, hoeveel liefde er in mij zit. In mijn werk, mijn leven, mijn zijn. Maar ook hoeveel plezier en levenskunst er in mij zit. Het leven omarmen. Het leven beschouwen. Zonder oordeel aanschouwen. 

En als ik vanavond mijn glaasje wijn drink, dan geniet ik. Van deze stille dag samen met Teun, hier thuis. Dan ben ik dankbaar. En realiseer ik me, dat ik alle redenen heb, om het leven te omarmen. Ik gun dit iedereen. Dit is echt zo fijn....

Conferentie over overgaan in levensbeschouwelijk perspectief.....'ik ga dood en wat dan?'

A.s. dinsdag mag ik dagvoorzitter zijn op een congres over doodgaan vanuit levensbeschouwelijk perspectief bezien. Een uitnodiging die al heel lang stond, nadat de film 'Dood in de Bijlmer' van Paul Rigter de IDFA prijs voor beste Nederlandse documentaire had gewonnen in 2020. Toen al kwam de vraag, of ik dit congres als dagvoorzitter wilde begeleiden. En na wat schuiven in de agenda, is het dan eindelijk zover. En juist nu, heb ik een zwoele stem, door een griepje. Geen corona, niks daarvan, maar gewoon een wat vastzittende hoest, dus met een flesje water in de buurt, ga ik het redden dinsdag. Zin in. Juist omdat er veel gasten zullen zijn, nu al  140 aanmeldingen, en juist omdat er prachtige inleiders zijn. En we gaan oefenen in culturele sensitiviteit. We sterven tenslotte allemaal, maar hoe we het sterven beleven, is eigen aan de persoonlijk achtergrond van iemand en zijn of haar levensbeschouwing. Een dag, waar ik ook weer gelouterd uit terug zal komen. Verrijkt door alle inzichten, en vooral weer door alle ontmoetingen. Mijn moeder zal er zijn, en vast ook mijn vader. Ik neem hen tenslotte overal mee naar toe. Mijn eigen inzichten, zo gevormd door wie zij zijn en waren. Door mijn opvoeding, door de Remonstrantse kerk in Sommelsdijk, door de openbare school, en toch dat ochtendgebed van meester Tanis. Maar ook door mijn werk in de uitvaartbranche, door mijn liefde voor deze wereld, door Yarden en nu vooral door Uitvaartstichting Hilversum. Mijn manier van kijken, vanuit vertrouwen en openheid, vanuit interesse en het zonder oordeel willen aanschouwen. En natuurlijk word ik hier regelmatig in teleurgesteld, maar hoe ga je hiermee om. Hoe ga je om met tegenslag, en hoe blijf je dicht bij je eigen hart. Je eigen intuïtie. Wat doe je met al die dingen die je tegenkomt in dit leven en waardoor je af en toe wankelt. Kies. Maak een keuze. En zo kies ik ervoor, om deze rol dinsdag te gaan vervullen. Niet ingekleurd, niet met een vaste speech, maar vooral vanuit mijn hart. Vanuit Anita van Loon zelf. Door dit congres leerde ik de term interfaith kennen. Een coöperatieve, positieve interactie tussen mensen met verschillende religieuze, traditionele en of spirituele en humanistische overtuigingen. Wat geweldig. En deze conferentie doet me ook denken aan die ontzettend lieve man, van wie we gisteren afscheid hebben genomen bij onze Uitvaartstichting in Hilversum. Een man vol emoties, een man die ik mocht knuffelen en een man die zo dichtbij die vraag kwam 'ik ga dood en wat dan...'. Ik ga hem morgen even begroeten, want zijn graf is heel dichtbij mijn kantoor. Het mooie vind ik dat ik soms in mijn eentje over deze mooie begraafplaatsen loop, en stil sta bij mensen die ik ken, of hun dierbaren. Alsof ik in gesprek ga met deze mooie bijzondere unieke mensen. In gesprek over het leven, over soms iets heel kleins, 'of ze last hebben van dat eekhoorntje' vroeg ik laatst toen ik bij een graf stond. Gek, hoe ik het leven steeds verbind aan de dood en andersom. Het klopt ook zo allemaal.

En ondertussen is er zoveel gebeurd. Na mijn kleine blogje over kastanjes, heb ik er alweer zoveel geraapt en iedereen raapt mee. Onze Huiskamer van Springer heeft schalen vol kastanjes (nee niet meer meebrengen hoor). Mijn meerjarenbegroting tot en met 2026 is af. Deze wordt in november besproken met het College van B&W ik hoop bij ons op de zolder. Hoe gaaf is dat. Nieuwe tarieven opgesteld, want ja ook bij ons zijn de kosten enorm gestegen. Maar ondertussen ook weer talloze mooie mensen mogen ontmoeten. Hoe vindt je dat drie jonge meisjes van 13 jaar komen hun BINK stage bij ons lopen. Ze gaan pannenkoekjes bakken voor de bezoekers van onze Huiskamer, hou de website in de gaten. Lekker in de wintermaanden, bij de houtkachel, een kopje Nespresso en een heerlijk pannenkoekje. Een geweldig medicijn tegen de eenzaamheid. En wat nog fijner is, gewoon gezellig met andere mensen samenzijn. 

We hebben een hele avond gedanst hier in ons prachtige Wagenhuis, op de bruiloft van twee jonge vrouwen hier in het dorp. Wat een waanzinnige dag. Foto's die krijg je wel via de dames zelf. Maar wat een mooi stel mensen. En wat een eer daar als twee 'oude dames' toch maar bij te mogen zijn. Ook in het Protestantse kerkje was de huwelijksplechtigheid werkelijk prachtig. Uniek...

We hebben lekkere gezellige momenten met familie gehad, met vrienden, met mooie wijn en spijs combinaties. 

Ik heb meer dan 300 bollen gezet, de klimopstam en halve boom weggezaagd, nieuwe planten en struiken geplaatst, gekregen van vrienden. Nieuwe border aangelegd, kortom druk genoeg. En weet je bij alles wat ik doe, voel ik zo intens, dat ik leef. Dat mijn lijf reageert op veel te veel inspanningen, dat paracetamol dan even je beste vriend is. Dat dat glaasje wijn met die dikke trui aan maar nog wel buiten in de zon, zo bijzonder is. Dat de winde met ongelooflijk veel bloemen, de passiebloem, de monnikskap, zorgt voor een prachtig gekleurde tuin nu. En als ik dan in het atelier een boekje lig te lezen op de bank, het houtvuur hoor knisperen, de warmte voel, dan voel ik mij rijker dan een koning. 

En ook de komende periode, zal ik genieten. Van alles dat er is. Van de appjes met ons kind, helemaal ver weg in Hawaï, van de vrienden die gaan komen, van het samen eten hier of daar. Van het houtvuur, van de dikke trui. Van de stoelverwarming in de auto. Van het rijden in het donker. Van de winterbanden die er straks weer onder gaan. Van jou. Van mij. En vooral van al die mooie mensen om me heen. Ik zei het al 'rijker dan een koning' dat voel ik me. Mijn leven is gebaseerd op vriendschappen, ontmoeten, mensen zien en spreken. Leven vanuit mijn hart, mijn passie. Fijn. En die kleine rimpelingen, die er ook zijn, die kun je glad strijken, daar kun je iets mee doen. Je kunt het oppakken, bespreekbaar maken en daarna weer doorgaan. Ik ga door, en hoop dat je met me meegaat. De weg is nog lang, het pad nog niet helemaal effen, maar geloof me het is een mooie weg die we aan het begaan zijn...geniet maar met me mee.....dag!