Soms verwacht je iets...en dan valt het zomaar mee, of tegen. Vandaag was een dag waarop uiteindelijk alles weer meeviel, en meeviel omdat mijn vader zo blij was dat hij me zag. Zo blij dat hij vond dat ik altijd maar midden in de week ook een hele middag met hem samen moest zijn. En het viel mee, omdat zomaar opeens in het ziekenhuis ik omhelst werd door mijn jeugdvriendinnetje Matthie...geweldig, een gekke samenloop van omstandigheden. Want op Flakkee kom ik steeds weer mensen tegen, Ko, een jeugdvriendje, en eigenlijk merk ik hoe fijn dat toch steeds weer is. En soms vallen dingen ook tegen, dan verwacht je iets van iemand, en wordt dit niet waargemaakt. Zo is er op kantoor, iemand die wisselend gedrag vertoont, die dingen beloofd en niet opvolgt...en dan valt dat weer een beetje tegen. En op zo'n moment heb je als leider nog wat te doen...:)
Mijn vader, met de rolstoelbus naar het ziekenhuis, een ervaring op zich...en zomaar opeens vroeg hij, hoeveel km deze mercedes bus op de teller had staan. Zo'n typische vraag voor mijn vader...en in het ziekenhuis zag ik zomaar zijn ogen oplichten, toen hij Matthie zag en zag hoe Matthie en ik moesten lachen samen. En het leuke is ook hoe hij de hand van Els pakt...eigenlijk heel intens...hoe mooi kan samenzijn soms zijn...
De uitslag komt vrijdag. Ik laat het jullie weten...en ik ben zo blij, dat ik mijn vader heb gezien. Hij viel me eigenlijk mee, na alle berichten, hij was opgewekt en ondeugend...er was een mevrouw en zij liet aan haar zus haar benen met lange laarzen tot boven de knie zien...en toen pa dit zag, vroeg hij 'laat het nog eens zien...' en lachte zo'n beetje schuin erbij...en weet je dit zijn van die mooie meevallers in het leven, waarbij ik zo intens kan genieten van mijn vader...dus, deze dag viel misschien wel mee.....nu een glas wijn met Annemarie, morgen begroten in Almere...
Liefs, Aniet
