Van de vogels en de bloemen.....

Van de vogels en de bloemen…

Ken je dat liedje met die tekst van ‘ik zing van  de vogels en de bloemen, teveel om op te noemen…’ ik dacht van Armand, maar het kan ook van Boudewijn de Groot zijn. Heerlijk, soms word ik wakker en dan heb ik opeens zo’n regel tekst in mijn hoofd. De hele week was de tekst ‘schuilen bij jou’ van de Kik natuurlijk mijn lijflied. Leuk eigenlijk dat Dave de zanger van de Kik in Ooltgensplaat woont, op Goeree en Overflakkee, en dat zijn lied nu de songtekst is van ‘Dealing with death’ en dat komt door mijn vader, die geboren en overleden is op Goereen en Overflakkee en daar zijn hele leven heeft gewoond.. Op zijn uitvaart is dit lied gespeeld, en dat zie je ook in de film. Dat ik hem dit liedje liet horen op mijn mobiele telefoon. Wat een gewaarwording, EYE, de premiere, ik mocht naar voren komen en iets zeggen. En daarna LinkedIn, en al die honderden of meer reacties. Privé, via social media, mooi. Een uitkomst, waar ik niet van had durven dromen. Veel aandacht voor mijn persoon, maar bovenal, veel aandacht voor het prachtige Afscheidshuis van Yarden. Fijn, voor al mijn oud collega’s, dat dit de uitkomst is van deze prachtige documentaire van Paul Rigter. Mooi hoe deze film van Paul, tot de winnende documentaires van IDFA 2020 is uitgeroepen, beste Nederlandse documentaire. En dus stond deze week, en dit zal ook volgende week zondag, 6 december nog wel zo zijn, volledig in het teken van deze film, publiciteit en aandacht stond. Zelfs op de cover van het vakblad Uitvaart, en een interview in het vakblad. Een uitnodiging om te komen praten in Antwerpen, en een voorwoord voor een boek schrijven over rouw. Nu ook al een nawoord, voor weer een ander boek. Kortom, dat het zoveel met zich mee zou brengen, wist ik niet. Ik deed gewoon, samen met collega John, en later Majid, wat ik besproken had met mijn directie bij Yarden, informatie op halen. En fijn, dat alle mensen na mij, nu met dit mooie Afscheidshuis verder mogen. Bijzonder om te voelen, dat dit achter mij ligt. En dat ik alweer heel lang bezig ben met nieuwe dingen. Uitvaartstichting Hilversum. En hoe fijn is dat…

Mooi ook, en daar ben ik Paul meer dan dankbaar voor, dat ik mijn vader, zijn stem, zijn hand, zijn liefde steeds weer mag voelen nu. Dit is het grootste geschenk. En nu, vandaag op zondag 29 november 2020, heb ik telefoondienst. Het is nu nog even stil, maar gisteren was het aardig druk. Vanmorgen begonnen met een zonnebank (hier op zolder) en nu, uitkijkend op die mooie herfstachtige tuin, met koperen kleuren, en het laatste vallende blad, zie ik vogeltjes komen en gaan. En vandaar dat liedje…dat zomaar in me op kwam. Het is rustig in mij. En dat is fijn. Ik ben aangekomen in mijn leven waar ik wil. En dat voel ik aan alles. Hier maken we de afweging, om een Australische labradoodle pup te nemen. We staan op de wachtlijst en in juni zou het zomaar zover kunnen zijn. Een klein hondje erbij. Geweldig lijkt me dit. Ga ik vroeg in de ochtend, nog even wandelen met dit beestje. En in de avonden, de weekends. In dit huis en deze omgeving, hoort een hond. Het gekke is, als ik nu vroeg in de ochtend mijn auto parkeer in Hilversum, dan zie ik opeens allemaal labradoodles rondlopen. En die komen je dan kwispelend begroeten, fraai he…het gebeurt gewoon. Annemarie leest erover en bereidt zich serieus voor, gaat op puppy cursus, kortom, er gaat weer iets gebeuren in 2021 hier. Zin in.

Inmiddels zit ik hier met een nieuwe bril (twee eigenlijk) en zie ik alles een stuk beter dan gisterenochtend. Fijn is dat. Ook wel ingewikkeld, want dit alles, en al deze keuzes horen wel bij het leven van een zestiger. Maar ach, een zestiger met deze energie is niet zo erg toch. Tja, en gelukkig kan ik dit zeggen. Een aantal mensen om me heen, die me dierbaar zijn, zijn ziek. En soms heel ernstig weer, gek, om te voelen, dat steeds meer vrienden, of zelfs hele goede vrienden van me, erg ziek zijn. Dit baart me zorgen, doet me verdriet. Mijn beste vriendinnetje is ziek. En weet je, dan huilt mijn hart. Ik kan niet eens reproduceren wat het is, doet er ook niet toe. Het enige dat telt, is dat iemand, die al ruim 43 jaar in je hart zit, zomaar gewoon ziek is. En dat we niet weten, wat dit gaat betekenen. Voor mij betekent dit, dat ik er onvoorwaardelijk ga zijn, voor haar. Tussen alle drukte door, want zo voelde het voor mij ook,  toen ik ooit zo ziek was, toen was zij er onvoorwaardelijk voor mij, voor ons en als je ziek bent, dan heb je vrienden nodig. Dan heb je die arm om je heen nodig. Dan heb je het nodig, dat er iemand gewoon naast je op bed komt liggen, nu in Corona tijd met mondkapje op dan, maar dat er iemand gewoon bij je is. Je hand vast houdt en je laat voelen ‘je bent niet alleen’. En nu, zing ik dan wellicht wel van de vogels en de bloemen, maar in mijn hart huilt het een beetje. Maar ik weet dat op dit soort momenten, we elkaar zullen vasthouden en omringen met liefde. Samen sta je sterker, en dat is wat ik geloof. Je kunt soms gedragen worden door de liefde van de mensen om je heen.

Dus lieve mensen, koester wat er is. Maak je niet boos, als iemand anders meer aandacht krijgt dan jij, en de aandacht rondom zo’n film, is dan helemaal niet belangrijk, want het leven zelf, vraagt veel meer van je. Kijk naar je dierbaren, je vrienden, die lieve mevrouw verder op, en bekommer je om hem of haar. Niet over in welke auto je rijdt, of niet meer rijdt, niet meer wie het hoogste woord heeft of niet, maar hou elkaar vast. Juist nu. En ik geloof altijd, dat mensen die te maken krijgen met ziekte, of de angst voelen iemand te verliezen, dat juist zij, dit begrijpen. Dus kijk even om je heen, glimlach, en hou elkaar vast. Ik hou van je, meer dan ik je zeggen kan.

Een kamertje voor jou....

 

Goedemorgen. Vandaag zaterdag 21 november 2020 heb ik ongelooflijk veel zin in schrijven. Ik heb telefoondienst dit weekend, tot morgen een uur of 2. Want dan ga ik me klaarmaken voor de premiere van de documentaire in EYE. Grappig als een vrouw zegt ‘zich klaarmaken’ denkt iedereen aan make up, en ander soort verfraaiingen van hoofd, nagels etc. In mijn geval, is dat iets aantrekken, dat een beetje netter is, dan gewoon. Geen idee wat er gaat gebeuren. Maakt ook niet uit, op een enorm groot scherm, mijn vader mogen zien en horen, dat is waar ik het meest benieuwd naar ben. Waar ik emotioneel over ga worden, dat weet ik nu al. Zijn stem, zijn oude krakende stem, zijn liefdevolle woorden, wat kun je iemand missen he…Gek hoe gemis, een plekje krijgt in je hart. En hoe daar volgens mij, althans zo kijk ik naar mijn eigen hart, allemaal hele kleine gereserveerde kamertjes lijken te zijn. En ieder kamertje heeft een herinnering, of meerdere, het zijn net kleine ‘schatten’ die ik daar bewaar. Een geliefde, een herinnering, een woord of een zin, iedere kamer heeft zijn eigen inhoud, zo voelt het een beetje…En mijn vader, die heeft een heel speciaal kamertje in mijn hart. Ik voel, dat met zijn overlijden echt mijn grootste vriend hier op aarde, bij me weg is gegaan. Klinkt dramatisch is niet zo hoor. Ik ben ook een nuchtere van Loon, die goed met verlies kan omgaan. Of het nu een baan betreft of iets anders. Zo ook rond die documentaire nu. Gek om daar te zitten, met allemaal oud-collega’s of zelfs mensen die na mij bezig zijn gegaan met het Afscheidshuis in Amsterdam Zuidoost. En mensen vragen mij hoe dit voelt voor mij…leuke vraag trouwens. En weet je, dat voelt prima. Ik ben ongelooflijk trots op dit resultaat, op Yarden, op dit Afscheidshuis, op iedereen die daar met zoveel zin nu werkt, maar zeker ook op mezelf. Op mijn zoektocht, gestart met John en hoe deze zoektocht, geresulteerd heeft in dit eindresultaat, de documentaire gemaakt door Paul Rigter, die internationaal zal gaan ‘Dealing with death’. Ik ga naar de officiële premiere, ik heb kaartjes voor de twee online voorstellingen, ik word erover geïnterviewd, en benaderd. En in al die verhalen, respecteer ik een ieder, en vooral Yarden. Want eigenlijk is er nog meer, dan alleen die film. Door mijn werken in de uitvaartwereld, ben ik zo volkomen op mijn plek beland en ben ik dolgelukkig nu, met mijn baan als directeur van de Uitvaartstichting in Hilversum. Een mooie baan, met mooie grootse uitdagingen, een prachtig uitgewerkt plan voor de locatie Bosdrift. Samenwerken met een architect als BuroStiel, mensen ontmoeten als Flos, en anderen, die mij laten zien, hoe prachtig mijn huidige werkomgeving is. Maar ook die bewustwording voor de natuur, die liefde voor de heide, die prachtige oude gebouwen, die charme, dit alles is nu mijn leven. En als je dan terugkijkt, en geloof me, dat doe je op je 61^e, terugkijken, dan ben ik alleen maar dankbaar. Ongekend dankbaar, voor alles wat er is. En dan ben ik blij met mijn grote hart, met al die kamertjes, waarin al mijn ‘schatten’ goed opgeborgen zijn. Waar soms niemand bij mag komen, want het is mijn hart. Een hart waarover zo vaak gezongen wordt, door allerlei prachtige artiesten, een hart is zo bijzonder. Het kan overslaan, stoppen, falen, kapot gaan bijna, maar het is de kern van mijn bestaan. Als ik niet af en toe dit hart kan voelen, door gemis, of verlies, of door vreugde, of door slecht leven, als dit er allemaal niet zou zijn, wat zou ik dan een saai persoon zijn zeg. En zo zit ik hier ook op deze mooie wat koudere zaterdagochtend. Al heel vroeg een telefoontje, over een graf op een van de begraafplaatsen. Ik spring dan uit bed, ben volkomen doelloos aan het rondlopen en ondertussen zegt een mevrouw ‘dank u wel voor uw goede service’. Gek, als die mevrouw mij zou zien op dat moment, haha, ik lach erom. Want ook die charme hoort bij mijn huidige leven. Mijn huidige baan. Het kleinschalige, het intieme, het dichtbij mogen zijn. Het mogen ervaren en zien, wat verdriet met mensen doet. Die vaste bezoekers op de begraafplaats, mensen die je leert kennen, die je wekelijks ontmoet. Wiens naam je kent, omdat ze je meenemen, naar hun man, hun vader, hun kind met hun verhalen…en terwijl ik hier over nadenk, denk ik ‘ik zou niet op een call center kunnen werken en energie contracten ofzo kunnen verkopen’ of producten. Ik zou wel in een delicatessezaak willen werken, of in een klein restaurantje ofzo. Heel dichtbij weer. En terwijl ik dit schrijf denk ik aan het begin van Mila’s restaurantje in Wassenaar. Wijn schenken bij de opening, en daarna af en toe op donderdagavond meehelpen. Het was mooi en fijn. Omdat je dan bezig bent met ‘een goed gevoel’. Mensen een mooie avond wil bezorgen. En eigenlijk is dat wat ik nu op een heel andere manier doe. Mensen een mooi gesprek bieden, of een plek om te zijn. Gisteren vroeg iemand me ‘ga je dan ook een kamerconcertje verzorgen straks op zolder in het gebouw’ en toen hoorde ik mezelf zeggen ‘ja zeker ga ik dat doen…’. Want dat prachtige pand daar aan de Bosdrift, dat wordt ons nieuwe ‘huis’ van Uitvaartstichting Hilversum. Daar kun je aankomen, landen, een glas wijn drinken, een kop koffie komen halen. Dat is een plek voor jou…waar je mag en kunt zijn. Waar je kunt wandelen over die schitterende plek, waar je zomaar even op adem kunt komen. Ik zal je er ontvangen, ik zal er voor je zijn. Je mag daar rouwen, als een van de kamertjes in jouw hart, eventjes wil zuchten, of eventjes wil uitrusten, dan ben je welkom….bij mij. Bij ons. Als ik zie, hoe mijn team, mijn mensen zich nu inzetten voor de Uitvaartstichting, voor hun werk, voor hun families, voor de uitvaartleider, dan zitten we daar zo dichtbij. Het werken vanuit je hart, en hiermee raak je dat andere hart. Steeds maar weer. Die dame die belt, en vraagt ‘kunt u voor zo meteen nog een livestream aanmaken’ en blij en verwonderd is, als ik ‘ja’ zeg. Dat is nu precies wat ik bedoel. Dat kost niets, dat is moeite doen voor, dat is er zijn voor de ander. Kaarsjes op het pad, tussen De Einder en het crematorium. Fakkels op weg naar het mooie graf op Bosdrift. En zo is de cirkel weer rond. Want de mensen die mij geleerd hebben, op deze manier te leven en het leven te omarmen, die hebben ieder voor zich, een heel eigen kamertje in mijn hart. Ze zijn dichtbij. Altijd. Ze helpen me, als een ander kamertje me even raakt of aanraakt. Ze zijn er, als ik moe ben. Of als ik teleurgesteld ben. Ze dragen me, zonder dat ze het weten, al 61 jaar lang, in dit leven. En dit gevoel heet liefde. En liefde zal er altijd zijn. Vandaag en morgen, nu en straks, ooit en toen, en mijn hart heeft vele deurtjes, en er is altijd een deurtje naar een kamertje, alleen voor jou…

Woorden, indrukken, ontmoetingen en meer....

Woorden, indrukken, ontmoetingen en meer….

Woorden…

En soms dan komen er zomaar van die hele mooi woorden naar je toe. Zo kreeg ik van Annemieke de tekst ‘de kunst van het leven is thuis te zijn alsof men op reis is’ geschreven door Godfried Bomans. En hiermee ben je zomaar weer terug in de tijd. Want deze schrijver, was een van de favoriete schrijvers van mijn moeder. En zomaar over de post een kaartje met daarop ‘lievelingsmens’ van een van mijn vriendinnen. En woorden, ik hou er zo van. Ik hou zoveel van woorden. Ik schrijf zo vaak een zin, een tekst op, om deze met jou te kunnen delen. En dan opeens is er zomaar een moment, dat er geen woorden meer zijn. Het is op lijkt het wel. Ben je dan uitgepraat? Of kies je voor zomaar een moment van stil zijn, ook onderling. Vanmiddag is mijn moment van stil zijn. Alleen thuis, omringd door mijn boeken en tijdschriften. Met Stef Bos op de achtergrond, en soms ook helemaal niks. Stil, stilte, rust en dan overvalt het je. Die oneindige rust. Heerlijk..na dagen keihard werken in de tuin, in de kou soms ook, in de miezerige regen, is er nu eventjes niets. Alleen mijn gedachten, mijn eigen stilte…en al die woorden, die langskomen. Het bijzondere van hier wonen, is die eindeloze stilte die zo gevuld is met prachtige teksten, woorden en opeens denk ik aan de zin ‘ik ben even in het ondertussen…’ deze zin staat ook op mijn website. Prachtig….ik ben even in het ondertussen, eventjes verstopt bijna, met niets anders dan mezelf. Heerlijk.

 Indrukken….

En vandaag, op zaterdag 14 november 2020 na een hele lange lome zaterdagochtend en in het vooruitzicht een ‘uitje’ van zondag op maandag, nog eventjes wat woorden en indrukken toevoegen. Woorden die uitdrukking geven, aan alles wat er nu is. Of niet meer is. Net hoe je naar de dingen wit kijken, voor mij is het glas altijd half vol. En alles in mijn glas is heerlijk, geloof me…ik hou ervan. Ik hou van kijken naar websites waar liefhebbers van mooie wijnen, hun hobby tot hun business hebben gemaakt. Ik hou van wijnpakketten ontvangen, zonder dat ik weet wat er in zit. Juist voor het avontuur. Zo krijg ik ieder kwartaal een doos met 8 flessen, 4 x 2 en daar zitten wijnen bij, die ik zelf nooit zou kiezen, maar nu ga ik proberen hier iets leuks bij te bedenken, zodat het klopt…wijn en spijs combinaties bedenken, vind ik leuk. Zo ga ik vanmiddag mijn wijnkast weer eens in, kijken hoe alles er daar uitziet. En wat voor moois ik heb liggen, om straks in december een heerlijk kerstdiner te maken. Met de mooiste combinaties van wijn en spijs. Ik hoop natuurlijk dat deze kerst weer samen gevierd mag worden, met An’s familie, haar kinderen, haar moeder en Reynaud. Gek hoe mijn blog ook vaak over wijn gaat. Er zijn zoveel thema’s die terugkeren, omdat ze bij me horen, bij mijn leven horen. En daar hoort eten en drinken natuurlijk ook bij. En genieten, intens genieten…ik grinnik, omdat we toen we hier net woonden, af en toe een pakje bij de buren moesten ophalen en toen zei zo’n buurman, toen ik weer aanbelde ‘weer wijn he..?’ en je zag hem denken ‘wat een wijn voor die twee oude dames’ ik lach dan om de uitdrukking van zo’n leuke jongeman, die ons helemaal niet kent.

 Ontmoetingen…

Vanmiddag bij de SPAR hier ontmoette ik een dame uit het dorp. Zij kent verlies, eerst haar man, nu haar broer, kanker…en op dat soort momenten, vind ik het spannend, in mijn leven is veel kanker, nu ook weer bij mijn collega’s, in mijn team zelfs, en kanker is een ziekte die je echt niet kunt vertrouwen. Steeds maar weer, komt die rotziekte terug, of is deze ziekte er zomaar opeens. En dan voel ik weer het verlies, en als je dan moet huilen, in je eentje in Corona tijd, dan doet ziek zijn nog zoveel meer. Als je niet iemand kunt omarmen, dichtbij je kunt houden, dan schuurt het nog pijnlijker dan het normaal al schuurt. Maar geloof me, ook kanker kun je soms overwinnen, met een beetje mazzel, althans zo blijf ik er maar naar kijken…En verder ontmoet ik niet zoveel mensen, buiten mijn werk om. Daar ontmoet ik gelukkig genoeg mensen, ook 1 op 1. Niet meer dan dat. Om van gedachten te wisselen, om bij te praten, om te delen, om samen voor te gaan. Blij dat ik mag werken, ook in deze dagen. Blij dat ik gewoon volgende week weer lekker in de auto mag stappen, op weg naar Hilversum, om mijn bijdrage te leveren aan het succes van de Uitvaartstichting. Aan die mooie club mensen, die alles op alles zet, om ook dat laatste afscheid zo bijzonder te maken. En als klap op de vuurpijl, de premiére volgende week zondag in Amsterdam in Eye van de documentaire ‘Dealing with death’. Vandaag aandacht in de Volkskrant, volgende week aandacht in het blad Uitvaart, en Paul die geïnterviewd wordt voor de radio. Gaaf, de documentaire was een reis, een grote lange bijzondere ontmoeting van allerlei mooie mensen. En volgens mij staat dit nu weer te gebeuren…ik sta er open voor. Ben er trots op, en het meeste zin heb ik in een ‘ontmoeting’ met mijn vader, op het doek, daar in EYE. Daar zal hij zijn. Trots en liefdevol, als altijd…de kaartjes zijn te bestellen, via de website van IDFA. Ik hoor al mensen die het gedaan hebben, ik ben zo benieuwd…naar wat voor avontuur dit weer zal zijn, en tot welke ontmoetingen die weer zal leiden…ik hou je op de hoogte.

 Woorden, slotakkoorden, soms heb ik het gevoel dat ik iets moet afsluiten, en dan valt er opeens een kaartje in de bus met de tekst ‘You are golden’ erop…en die tekst, die sluit zo mooi aan, bij wat Monique en ik, ‘levenskunst’ noemen, het steeds weer zien, van kleine mooie dingen, die je dag net even die mooie glans geven. Een glimlach, een zwaai, een groet, een tekst…’het voelt goed om in de juiste richting verdwaald te zijn…’. En verdwaald zijn, brengt je soms op heel mooie plekjes, zo zijn wij ooit verdwaald en terecht gekomen in Nieuw-Vossemeer en geloof me, ik wil niets anders meer…een mooi weekend gewenst, blijf dichtbij wie je bent, je bent mooi zo!

En zomaar is alles anders....

Ja alles is anders. Was vorig jaar een vakantie in november, een vakantie naar de zon, naar El Gouna, in 2020 is door Corona, het hele leven anders geworden. En deze vakantie staat in het teken van de achtertuin, het wegwerken van een enorm wortelstelsel van de klimop, hele stukken zijn er mee vol gegroeid. En wij, sleuren en trekken, knippen, scheppen alles er uit. Ongekend, kruiwagens vol. Heerlijk, om zo fysiek bezig te zijn, doosjes paracetamol te eten, want die verdomde rug doet zoveel zeer, maar toch…als je ziet, hoe de tuin er nu uitziet, dan word ik blij. Morgen wat vaste planten kopen, waardoor het voorjaar 2021 echt alles anders er uit zal zien. Mooie beplanting, bloeiende planten en meer kleur. Heerlijk…maar er is meer anders. Ik ben rustiger dan ooit, ik geniet van het kleine, dat boek, dat kopje Nespresso, de krant en een uurtje langer slaap. Een beetje schuldig voel ik me wel, want mijn collega’s werken zich een slag in de rondte. Doen zo enorm hun best, om alles voor elkaar te krijgen. En heel af en toe is er even contact. Betaal ik wat, regel ik wat zaken op afstand, maar dan is het weer voorbij. En onze vrienden, en bekenden zijn allemaal op afstand. Zo gek, zo anders dan ik gewend ben. Zo stil weer dan…zo stil dat ik er zelf stil van word. Gisteren een mooie fotosessie mogen hebben voor het blad Uitvaart. Een foto voor op de cover, omdat ik geïnterviewd ben over de documentaire van Paul Rigter. Ja geweldig, ik schreef er al over. En nu komt er een onwijs leuke spontane foto van mij op deze cover. Gek, hoe ik nu naar mezelf kijk, als een vrouw van 61 jaar, met een grijze kop, een mooie glimlach, en een rust die is neergedaald in mijn leven. Hier in het Nieuw-Vossemeerse is het begonnen, of is het gekomen, net hoe je het wil zien. Deze plek is onze plek, echt onze plek. Met veel samenwerken, veel samen zijn en genieten van alles wat er is. En ondertussen draai ik heerlijke muziek, een prachtige mix van nummers, die me raken steeds maar weer. Met mijn favoriete zanger Stef Bos natuurlijk, met zijn prachtige verhalende stem. Herinneringen, muziek brengt zoveel mooie momenten uit het leven terug. Het nummer ‘lass die Sonne in dein Herz’ of een nummer van Cat Stevens, mijn eerste single vroeger, Lady d’Arbanville. En zoveel meer. Dansend met dat meisje, waar je stiekem naar glimlachte op je 19^e of rijdend in mijn eerste auto, een Lelijke Eend, hoe mooi is het, wat muziek met me doet. Het laat me glimlachen, genieten en stil zijn. En het doet me beseffen, dat ik ouder ben geworden, dat een nummer als Lady in Red, me doet denken aan een mooie vrouw. Dat een nummer van Helene Fischer me doet denken aan vroeg in de auto op weg naar Hilversum, en dan hoorde je dat nummer op Radio2. Maar ook muziek van mijn ouders,  prachtig…En nu drink ik mijn kopje koffie, ligt het boek ‘het begraafplaatsgevoel’ van Anna Kroon naast me. Want ja, die begraafplaatsen, die doen zoveel met me. Grappig hoe iemand me zei, toen ze mijn nieuwe auto zag dat deze auto past bij mijn werk, en bijna een rouwauto is. Een zwarte Mercedes station maar wel een met AMG wielen eronder. Stoer, sterk, en stevig. Het past me zo. Zoals alles wat er nu is, me past. En mooi om te constateren, dat iedere fase in je leven, weer nieuwe dingen brengt. Waardoor je soms dingen loslaat, laat gaan, omdat het simpelweg niet meer past. En het mooie vind ik, dat ook al verandert je leven, laat je dingen los, in je hart draag je alles bij je, met je mee. Je vrienden die er niet meer zijn, je ouders, je jeugd, ja die jeugd…gisteren moest ik er nog even aan denken, toen het ging over die discussie van minister Slob. Over wat ‘anders zijn’ met je doet, in een omgeving die er nog niet klaar voor was. Of waar het geloof zwaar veroordelend kon zijn. En wat dit betekende in mijn leven en hoe ik me ook daar langzaam aan van los heb gemaakt. Hoe ik steeds weer koos voor mijn onafhankelijkheid, en ook nu nog, deze keuze maak. Ja zomaar is alles anders…ook in mijn leven, is heel veel anders geworden. Ben ik nog dichter bij mezelf gekomen, nog meer dan ik al was. En Corona helpt me daar soms een beetje bij. Afstand nemen, afstand houden, loslaten, glimlachen en weer doorgaan. Wat een gekke tekst eigenlijk, alsof ik blij ben met wat er nu is. Nee zeker niet, maar ik ben me wel veel bewuster geworden, van wat er echt toe doet en wat helemaal niet. En als het ooit weer mag, en we elkaar weer mogen omhelzen, ontmoeten, dan zal ik met jou het leven vieren, en met jou ook. Dan zullen we dansen op al die nummers van vroeger, hier in de tuin, of waar dan ook. En dan laat ik je zien, wat Corona voor moois gedaan heeft met mijn tuin. Met mij, mijn leven. En dan ben je welkom, zoals je altijd welkom zult zijn, ook nu, en straks. En als dat vaccin er is, en we weer lekker bij het Wagenhuis mogen gaan eten, of lunchen in de tuin, of Lessen in Levenskunst kunnen verzorgen hier, of…vul maar in, dan gaan we het allemaal doen. Jij, en ik, en wij, en onze vrienden, familie en buren. In 2021 ziet ons leven er weer anders uit…nu nog even volhouden, pas goed op jezelf. Het komt goed, geloof me…alles zal goedkomen! Dag, ik ga nog even vakantie houden…met een mooi glas witte wijn! Proost op het leven! Op ons, op jou, op iedereen in je buurt, ver weg, of dichtbij, proost

November 2020

Wat een rare tijd waarin we nu leven zeg. Een stille tijd ook vind ik. Een tijd, waarin je ontmoetingen anders ziet en waardeert. Een tijd, waarin het gesprek met je collega op het werk, een andere waarde krijgt. Een tijd waarin je de kleine dingen belangrijk vindt, zoals dat kaartje in de bus, of dat lieve berichtje. Als je naar de supermarkt gaat, dat praatje bij de kassa. Of, zoals hier thuis, dat heerlijke stille werken in de tuin. Een miezerig regenbuitje op je kop krijgen, modderige laarzen, en genieten van de papaverzaadjes die boven de grond uitkomen. Of de vlinderboom, die blad verliest. De felle geelachtige kleuren groen, en de mooie oranje bruine bladeren die je ziet. Soms rijd je over een dijkje en zie je een prachtige mix van herfstkleuren. Ik kan er intens van genieten. Inmiddels is de zomer overgegaan in de herfst en in december gaat de winter van 2020 beginnen. 2020 wat een bijzonder jaar. Mondkapjes, handschoenen, gel, wassen, schrobben, alles extra goed schoonmaken, elkaar niet aanraken. Soms angstig zijn als je een keer moet niezen en jezelf steeds weer de vraag stellen ‘moet ik me wel of niet laten testen nu’. Angst voor een uitslag en als deze goed is, blij zijn. En schrikken als er iemand in je omgeving, of wat verder weg, positief getest is. Angst voor besmetting, angst en een behoefte om je schoonmoeder even flink te omhelzen en het dus gewoon niet doen. Je gedrag, je omgangsvormen, alles wordt anders en staat verder van je af. Alles wat je geleerd hebt van je ouders, lijkt te zijn vergeten. En mensen maken gekke bewegingen met hun benen of armen als een vervanger voor de handdruk. Ikzelf leg mijn hand maar op mijn hart. Ik weet het anders ook niet meer…en ik ben dus blij, dat ik in deze tijd kan werken in de tuin. Vandaag de nieuwe planten van buurvrouw Annie erin gezet, nog wat mooie bollen geplant, en wat blad weggehaald. Een enorme tak van de boom van meneer pastoor was in mijn tuin beland, met geweld, want ik moest deze eerst in stukken zagen, voordat ik hem weg kon halen. Wat een klusje zeg. En er moet nog meer af vrees ik, nog een weekje werken en dan anderhalve week vrij. Echt van die klusjes om dan te gaan doen. Mijn border verbreden, en deze netjes uitmeten en dan wegscheppen. Mooi, en dan een border vol bloeiende bloemen. Lijkt me zo leuk…en fijn ook! En de vakantie staat deze keer ook in het teken van de auto. Want jawel, Anita van Loon heeft haar geweldig mooie cabrio verkocht. Jaja…een cabrio op benzine is eigenlijk te duur, voor woon-werk verkeer naar Hilversum. En dus, is er een prachtige jonge Mercedes C Klasse 220 CDI Estate station voor terug gekomen. Een zware, sportieve uitvoering, met schuifdak en bomvol met leuke spannende opties. Natuurlijk weer een Mercedes, nummer 14 in mijn leven. Grappig hoe ik een auto enorm geweldig mooi en prachtig kan vinden, maar hoe ik ook met groot gemak afstand kan doen van deze auto. Hoe mooi ik deze ook vind. Hoe verliefd ik er ook op was. En nu, nu ga ik rijden in een stoere zwarte pittige bak. Veel zuiniger, veel economischer, jawel nog wel een diesel, maar voor dit moment is dat de beste optie, als je ca. 1000 kilometer per week woon-werk verkeer rijdt. Mercedes jawel, dat merk, ik was 6 jaar, toen mijn vader op zijn 36e zijn eerste Mercedes Benz kocht. En ik was direct smoorverliefd op die auto, die mooie grill met ster erop. Jarenlang heb ik die grill nog gehad, ik poseerde bij de auto. En ik zelf was ook 36 jaar, toen ik mijn eerste eigen Mercedes kocht. Ik had er al eentje gehad, toen ik 25 was, maar die had ik van mijn vader gekregen, een hele oude grijze 250E met schuifdak en blauw leren bekleding. En toen ik 36 was gaf ik mezelf een 190E AMG styling Mercedes cadeau. En toen mijn ouders op visite kwamen, zat mijn vader de hele dag in de auto, en liet hij alle snufjes zien aan iedereen die het maar wilde. De cd-wisselaar, die in de zonneklep zat, het schuifkanteldak, en de mooie styling. En daarna volgden er nog vele, zakelijk en privé. En ik hoop dat ik als ik ooit oud en rimpelig ben, ik nog steeds zal rondrijden in een Mercedes. Werkelijk mijn grote liefde dit merk.

Een gekke blog deze keer, over Corona tijd, de tuin, en de auto en mijn liefde hiervoor. Eigenlijk heel belangrijk in deze tijd, dat er dingen zijn, waar je van houdt, waar je mee bezig kunt zijn, waar je van kunt genieten, simpelweg, omdat deze tijd je doet beseffen, dat je leven klein is geworden. En hoe fijn is het dan, om in deze stille tijd, tevreden te zijn, met alles wat er is. Ik lees mooie berichten op social media. Ik zie mensen zich ontwikkelen, je ziet prachtige initiatieven, mensen die een koffieshop hebben en nu gaan helpen in de zorg. Mensen die gaan wandelen met ouderen. Mensen die een gespreksmomentje nodig hebben soms, even blij maken met een bezoekje, of een bloemetje. Ik zelf doe niet zoveel, ik bezoek af en toe meneer Pastoor, of Pater Bertus, breng een plakje zelfgebakken cake ofzo.. Ik zou wel mantelzorger willen zijn, voor iemand die eenzaam is, hier in het dorp ofzo. Een kopje koffie, een wandeling zo nu en dan, een bezoekje. Dus wellicht leest iemand dit, en zet hij mij op het spoor van een medemens, hier in Nieuw-Vossemeer, waar ik iets mee kan ondernemen. Voor nu, wens ik je een mooie zondag toe. Jawel het regent, en misschien gaat je haar hiervan in de war, maar dat is niet zo erg…dat komt weer goed. Mondkapje op en gaan…sterkte!