Ons leven samen, begon ergens in 2001, bij De Baak. En vanaf dat moment, deelden we veel, lief en leed, verlies, verdriet, nieuwe liefdes kwamen in ons leven, en het geluk lachte ons beiden toe. Het leven maakte dat we soms elkaar veel zagen, en soms weer even niet, dat hoort zo bij het leven. En nu, nu is zij er niet meer. Eef met wie ik roze champagne dronk en zalm at. Eef die zo gelukkig was met haar Leo, en wij met zijn vieren op hun trouwdag, prachtig op het water...geweldig. Romantisch, chique, gelukkig...en nu, nu is Eef rustig ingeslapen...wij wilden samen nog champagne drinken en toasten op onze vriendschap en het leven. Het mocht niet meer zo zijn...
Vandaag is dus een rare dag. Een dag waar Yarden al haar vrijwilligers bedankt met een prachtige zonnige dag in Utrecht, mooi georganiseerd. En een dag, waarop je dus enorm met je neus op de feiten wordt gedrukt, want leven maakt kwetsbaar, raakt je diep van binnen, steeds maar weer. En in de auto naar huis terug, voelde ik mijn tranen opkomen en heb ik ze maar gewoon laten lopen. Want als iemand midden in zijn leven, met naast zich haar grote liefde en haar prachtige twee dochters, komt te overlijden, mag je als mens, best even heel erg huilen...
En dat is, wat ik nu voel, niet zoveel meer of minder, ik heb verdriet en mis haar nu al...dag lieve Eef.
Woensdag zal ik bij je afscheid zijn, ik hou van je, Aniet
