En bij deze titel haakt natuurlijk de helft van de lezers al af, tja het is niet anders.want het is echt waar. Al zo lang hoop ik dat ik ooit mijn moeder nog een keer zou zien, echt haar gezicht, van heel dichtbij...en niet het gezicht van die zieke moeder, maar van hoe zij ooit was...
Ik werd vanmorgen werkelijk huilend wakker. Want ik heb mijn moeder gezien, haar gesproken vannacht...zij zat aan het voeteneinde van het bed van mijn vader en vroeg mij 'dag kind, wat doe jij hier, moet je niet werken..' en toen ik thee voor haar haalde, gebruikte zij suiker erin. En toen ik zei 'maar vroeger nam je toch nooit suiker...' gaf zij als antwoord 'nee maar nu wel'. En toen zei zij 'je vader heeft sorry gezegd...' en zij huilde dikke tranen. Mijn moeder die ik zag, was de moeder van voor de periode dat ik ziek werd. Mijn sterke, soms wat stoere, wat afstandelijke moeder...en hoe graag had ik niet gezien dat zij iets tegen mij zou zeggen, maar zij kwam niet voor mij, zij kwam voor mijn vader. Zo voelde ik het...en nog een hele tijd heb ik gehuild. Nu is er geen angst meer....zo voelt het ook. En toen ik buiten zat te werken, in de zon, had Annemarie een bakje blauwe druifjes neergezet voor me...weer die blauwe druifjes, getekend op een kaartje, een bakje als kadootje voor de zieke Anne...kortom blauwe druifjes, de bloemetjes van mijn moeder, blauwe druifjes die ik op het graf van mijn moeder plaats zo af en toe. Mooi om dit zaterdag weer te gaan doen. Even bij haar te zijn...zo gek, hoe ik haar kan missen. Steeds maar weer. Ik stoere Anita van Loon...en net las ik in een scriptie een prachtige tekst 'het feit dat ik aan het verliezen ben, wil niet zeggen dat ik verloren heb en het betekent niet dat ik stop' mooi he...een vertaling van de tekst van Coldplay. De band van Jannie denk ik dan altijd. Mijn vriendinnetje uit Den Haag...
De zon, de gedachten, alles helpt mij om uiteindelijk mij goed te voelen, ook vandaag, de dag die zo verdrietig begon. Annemarie heeft prachtige blauwe en paarse bloemen in bakken, manden en potten gezet. En ik heb gewerkt in de zon...mijn broek opgerold..mijn benen in de zon...heerlijk, het is zomer. En ik heb mijn moeder gezien...ik ben benieuwd of mijn vader net zo geniet, daar met Els in zijn Zorghotel in Veghel...
Liefs, Anita
