Terwijl blauwe violen, uitgebloeide blauwe druifjes en nog meer blauwe bloemen, waar ik simpelweg de naam niet meer van weet, mij omringen, zit ik aan mijn mooie verweerde tuintafel en schrijf ik een blog op eerste Paasdag. Roos is met Niek naar het strand, lekker chillen, Floor lag hier te lezen in de zon, samen met Annemarie en ik, ik sliep, een beetje half in de zon, en in de schaduw, steeds maar weer viel ik in slaap. Ondertussen drink ik veel water, Spa Henriette, of eigenlijk Marie-Henriette..en ik lees een boek, wat diepe indruk op mij maakt. 'Het evenwicht' van Martin Bril...een boek wat ik herken, alleen dan tien of misschien wel honderd gradaties erger dan mijn eigen boek. Een boek vol korte stukjes over zijn strijd tegen kanker. Hij heeft verloren want op 22 april 2009 is hij overleden. Het mooie van dit boek is de intensiteit van zijn leven, zijn laatste levensweken, dagen. Ik vraag me steeds weer af, waarom ik dit soort boeken wil lezen. Volgens mij maakt het me meer dan bewust, watvoor een mazzelaar ik ben. Een geluksvogel in optima forma...ik merk dat ik deze woorden optima forma steeds gebruik. Het klinkt zo mooi. En voor mij betekenen deze woorden, dat ik er alles uit gehaald heb, wat er in zit. En volgens mij is dat zo kenmerkend voor mij. Dat doe ik in de liefde, in de vriendschap, in mijn werk, in mijn relaties, eigenlijk in alles, doe ik het letterlijk met volle overgave, tot ik bijna omval. En dan zijn er paasdagen zoals deze, waar ik, niet in optima forma ben. Omdat ik moe mag zijn van mijzelf, en als advies krijg van de wereld om mij heen, om zomaar te zijn. Te slapen, te rusten, te lezen...en ach wat is dat heerlijk. Om zomaar te zijn met mijn boek...in dit geval met het gevecht van Martin Bril, en zijn eenzaamheid. En als het even niet meer gaat, dan zeg ik wat, of stuur ik een smsje. Dan deel ik mijn gevoel en daarna ga ik weer verder. En ondertussen vraag ik me af, of Arie met mijn vader wandelt buiten, of zij lekker in de zon zitten...want het is tenslotte Pasen, ook voor Arie, ook voor Noor en voor mijn vader. Voor mijn vader maakt het niet zoveel uit...of het nu Pasen is of zomaar een willekeurige dag. Hij kijkt wel op de scheurkalender, maar als de dag er niet afgescheurd wordt, blijft het altijd 22 april voor hem. Eigenlijk ook wel lekker soms...dan blijf je gewoon zitten, en er gebeurt eens even niets...maar zoals ik al zeg, voor even is het wel lekker. Alleen voor mij moet het niet te lang duren, dat is ook zo met vrij zijn. Ik vind het wel lekker, maar wil al snel weer wat doen. Een paar businesscases (vanmorgen vier gedaan), maar voorlopig is het nog gewoon eerste Paasdag, de familie van Annemarie komt zo...en in gedachten is mijn familie er ook bij....
dag, morgen zomaar nog een dag, om te slapen in de zon, om rustig te zijn en te genieten. Om wat beter te worden, want ik voel me nog een beetje ziek. Dag, fijne Pasen. Anita
