Het is lang geleden dat ik hier vertelde over mijn ambities en mijn dromen. Zo wil ik graag een boek schrijven, over inspiratie, over al die mooie mensen die ik zie als mijn rolmodel, mijn voorbeeld. Mensen die me na doen denken, over de weg die ik bewandel. Maar ook over die verhalen die er zo toe doen..een verhaal over een afscheid, over verlies en weer verder gaan. Verhalen die je raken...zo was er die mevrouw die vond dat je niet verdrietig hoeft te zijn, als je het aardse leven moet loslaten, omdat je dan een nieuwe rol krijgt elders. En eigenlijk is dat wel mooi, zo sprak ik deze week met een collega en zij is er heilig van overtuigd, dat ons leven hier stopt, als het onze tijd is. En eigenlijk geloof ik dit ook. En ben ik ervan overtuigd, dat je leven dan ergens anders verder gaat en dat wij elkaar steeds weer tegenkomen...spiritueel, ja zo mag je het noemen. Spiritueel en met twee voetjes op de vloer. Gewoon basic, door dichtbij jezelf te blijven. Zo vertelde ik vandaag aan Mo, dat ik heel gelukkig ben, omdat ik dagelijks vanuit mijn passie aan het werk ben. Of het nu bij Yarden is, of bij de Politie, bij een andere opdrachtgever. Zo bedankte mij vrijdag een coachee, omdat ik hem (een man van 60) geholpen heb in zijn bestaan...heerlijk toch. En dit, dit inspireert mij...iets wat mij minder inspireert, is die dode muis in de keuken, zo vroeg in de ochtend, gevangen en half opgegeten door Semmy de poes. En ik, grote held, haal dan Annemarie uit bed, omdat ik er werkelijk onpasselijk van kan worden. En zij, mijn heldin, moet dit stukje muis opruimen....ja ik weet het, stoer ben ik wel, maar op dit soort momenten helemaal niet. Fijne avond...slaap zacht straks, Anita
