en soms mag je zomaar op de eerste rij zitten en Hugo Borst ontmoeten. De Hugo Borst die liefdevol spreekt over zijn 'moedertje'. Over hoe hij zich inzet om de zorg voor dementerende ouderen in Nederland te verbeteren. Indrukwekkend, een avond georganiseerd door twee prachtige vrijwilligers, twee van de zeven zussen. Deze twee vrouwen, doen zoveel voor Vereniging Yarden. En schijnbaar met zoveel gemak, zo recht vanuit hun hart, Irene en Margreet. Kijk hoe ze hier staan, naast Hugo Borst, eigenlijk heel bescheiden, maar oh zo belangrijk voor mij en voor u.
En dat is wat er steeds maar weer speelt in mijn leven. Ik ontmoet en ik mag prachtige mensen spreken. En gisterenavond was weer zo'n avond, waar ik samen met wat vriendinnen aanwezig ben, vrijwilligers en collega's ontmoet. Mensen tegenkom, en me realiseer, dat dit mijn leven is. Ontmoeten...en straks ook ont-moeten, niet meer moeten, hoeven, maar mogen, keuzes maken, vanuit vrijheid verbonden zijn. Heerlijk. Mooi als je naar woorden kijkt, hoe dat dan werkt en uitpakt. Straks ga ik met Mark en Annemarie werken aan mijn website. Ja werkelijk waar, het vormgeven van die website voor mijn nieuwe bedrijfje. Met foto's en beelden, met prachtige teksten, met datgene wat zo relevant is in ons leven. Vanuit je kracht, je passie, je vrije keuze, een contact aangaan of juist niet meer aangaan. Het dan wel netjes afhechten, hoe doe je dat dan...dat is levenskunst. Voor veel mensen, een woord, een zin, die wellicht een huivering bij je oproept, want dit raakt je. Ergens diep van binnen. Want dit gaat over jou, en over waar jij voor staat in je leven. Wat jij wel en niet doet. Wat jij aangaat of juist nalaat...
Vorige week had ik een gesprek met iemand die boos, verdrietig en teleurgesteld was. En wat we toen samen hebben gedaan, is deze boosheid omzetten in kracht, in actie, in daadkracht. Met als uiteindelijk doel, dat je het gesprek aangaat, een antwoord krijgt en verder kunt. De uitkomst is dan meer en biedt perspectief. En dat doet boosheid niet. En zo werkt het ook voor mijzelf in het leven. Soms lijkt het leven je toe te lachen, krijg je een opdracht, en dan opeens wordt deze gecanceld. En eigenlijk is het dan belangrijk om voor jezelf na te gaan, hoe ga ik hiermee om. Hoe ga ik om met iets dat tegenvalt, of iets minder positief is dan het oorspronkelijk leek, of...Welnu, voor mij geldt bij alles dat ik doe, dat ik heel goed luister naar mijn innerlijk of mijn innerlijke stem. Want deze wijst mij de weg. Klinkt alsof ik een heilige ben, of een zwaar gelovig iemand. Nee echt niet. Broodje nuchter, en echt met twee voetjes op de vloer. Me bewust van alles in het leven. Me ook bewust van de harde realiteit. Soms voelt het alsof je dichtbij iemand bent, en dan opeens voel je, dat dit niet meer zo is. Dit doet zeer. Mensen doen me zeer. Maar materie en geld doet veel minder pijn. Mensen kwijt raken, mensen van wie je zielsveel houdt op afstand voelen staan, ja dat doet zeer. Echt zeer. Want dat wil ik niet. En dan doe ik alles wat in mijn vermogen ligt, om dit weer te veranderen. Maar een opdracht die niet doorgaat, ach er komt wel weer een nieuwe denk ik dan maar. En een zakelijk contact, waar wat afstand in ontstaat, ach, ook dat overleef ik wel. En volgens mij kan ik zoveel overleven, heb ik zo ongekend veel kracht in mij. Dat voel ik, dat voel ik als ik emotioneel ben, omdat ik een mooi liedje hoor. Of omdat ik verdriet zie bij mijn medemens. De traan op Annemarie's gezicht, als zij geraakt is, raakt mij. Uit pure liefde. Een vriendinnetje dat ziek is, of huilt om haar liefde, dat raakt mij. Een vriendin die zorgen heeft om haar ouders, of iemand bij wie ik binnen stap en zie, hoeveel pijn hij heeft, dat raakt mij. En ik, ja ik kan ook geraakt worden, maar ik red me wel. Die oer onafhankelijkheid in mij, maakt me sterker dan wat ook. Ik heb altijd het gevoel, dat ik de hele wereld aankan. En bij die wereld hoort de zonkant en de schaduwkant, hoort het mooie en het minder mooie. Maar bovenal hoort bij die wereld, de liefde voor mijn medemens. En deze liefde draagt mij. En zorgt ervoor, dat ik jou kan dragen, dat ik jou kan vasthouden, op het moment, dat het even niet meer gaat. Dan zorg ik voor jou, vergeet dat nooit. Mijn armen zijn sterk, mijn hart is groot, mijn gemoed is vrolijk en optimistisch en mijn liefde voor het leven is groter dan wat ook. Dus zoals Claudia zo mooi zingt 'je mag best wel even bij mij' ja hoor dat mag! Toon Hermans zei ooit 'als je vandaag een schitterende dag hebt gehad, kun je morgen niet denken 'ik doe het weer zoals ik het gisteren heb gedaan'. Die vlieger gaat niet op. Je moet namelijk niet 'iets doen', je moet 'iets zijn'. Daar zit het raadselachtige in. Je bent. Bedankt dat jij er bent. Altijd weer.
