Een krantje, een kopje koffie, en de telefoon…
En vandaag is zo’n dag, buiten wordt het lekker koud, dat
voelde ik al tijdens mijn rondje door de tuin, zonder jas. Ja nog kouder
natuurlijk. Al heel vroeg uit bed gebeld, over een muziekinstallatie tijdens een
plechtigheid. En alsof het zo moest zijn, tijdens mijn ‘weekenddienst’ blijft
de telefoon gaan. Een boeking, een vraag, een bezoeker die onderweg is en de
weg niet weet en ga zo maar door. Het is zaterdag, de laatste alweer van de
maand januari 2021. Onze eerste maand zit erop dit jaar. En wat voor een maand.
Druk, ingewikkeld en vol gedoe. Herrie, de kranten staan er vol van, forse
kritiek op onze demissionaire ministers, een vaccinatie beleid, wat verwarrend
is en traag gaat en een dichtgespijkerd Nederland. Ongekend, waar we in terecht
zijn gekomen. En dan lees je zomaar een leuk berichtje, dat George Brassens,
een chansonneur, zegt ‘de beste wijn is de wijn die je met een ander drinkt’.
En zomaar kleurt dan mijn dag, alsof er een mooi zonnetje door de wolken
breekt. Alsof er even niets anders is, dan gezelligheid en samenzijn, met
mensen van wie je houdt. Want dat mooie glas wijn, dat verbindt. Leuk hoe
afgelopen week een van onze uitvaartondernemers, mijn personeel op kantoor
spontaan trakteerde op verse erwtensoep. Hele chique erwtensoep. En dit zijn
ook van die ‘kleuringen’ aan je dag. Zomaar verrast worden, door iets
spontaans. Of die mevrouw die aan mijn collega een mailtje stuurde ‘dat ze zich
zo gehoord voelde’. En dit soort kleine dingen, maken het leven, te midden van
al die zorgen rondom Covid-19, weer eventjes mooi. En hier thuis, staan de
hyacinten en de tulpen vrolijk in vaasjes, in de tuin komen overal prachtige
groene stengeltjes, blaadjes omhoog, en weet ik dat over twee maanden mijn tuin
zo vriendelijk glimlacht naar me. En ook dat vooruitzicht maakt me gelukkig.
Heel simpel gelukkig. En terwijl ik dit schrijf realiseer ik me, dat Corona
gemaakt heeft, dat het weer die kleine dingen zijn, die het doen. Die kleine
dingen, die een glimlach brengen op mijn gezicht of op jouw gezicht. Een mooie
zin, een vriendelijk gebaar, een lach. Of zomaar dat gesprekje met die ander, of
samen met mijn collega dat kopje koffie heel vroeg in de morgen in onze porto
op de Zuiderhof.
Op zaterdag is de het lezen van de krant een ritueel, steeds
weer geniet ik hiervan. Welnu, genieten is het eigenlijk niet, want de
nieuwsberichten zijn niet erg optimistisch vind ik. Een vast onderdeel is
altijd dat ik rouwadvertenties bekijk. Ik kijk naar leeftijden, maar ook naar
woorden en teksten en dan zie ik deze…..‘Mijn streven was te leven vanuit
nieuwsgierige verwondering’. Wat een mooie tekst….en mooi dat woord streven,
want soms streef je ergens naar, en lukt het niet altijd…je doet stinkend je
best en het gaat niet. Of je kunt het echt niet, ingewikkeld hoor, en dan is je
streven mislukt…rouwadvertenties en uitvaarten geven me altijd zo’n mooi beeld
van de mens van wie we afscheid nemen. Hoe hij of zij echt was. Prachtig….en
dat is ook een levenskunst, om een afscheid zo vorm te geven, alsof je de mens
om wie het gaat, weer even mag ervaren in alle fasen van zijn of haar leven.
Dat je mag glimlachen, huilen, genieten en herdenken…mooi!
Voor vandaag wens ik jou een beetje levenskunst toe. Een
beetje genieten van alles wat er is. Van een mooi gebaar, een groet, een
glimlach, een stukje in de krant, of zomaar van dat eerste sneeuwklokje dat
voorzichtig zijn kopje boven de aarde uitsteekt. Dat je aan iemand mag denken
van wie je houdt, die er nog wel of niet meer is. Dat je een oude foto bekijkt
en lacht, of huilt. Dat je wandelt door je leven, en stil staat bij waar het
echt over gaat in dit leven. Dat je elkaar vasthoudt en dat je respecteert dat
het is zoals het is. Dat je stopt met je verzet, met je gedonder, met het
relschoppen en dat ook jij ervoor zorgt, dat het morgen misschien een klein
beetje beter gaat. Doe je best, ik doe met je mee. Een fijn weekend gewenst,
dag!
