Heb jij dat ook?

Heb jij dat ook, dat je soms een fractie van een seconde denkt 'oh alles is weer gewoon'. Dat je eventjes vergeet, hoe onze nieuwe werkelijkheid, zoals meneer Rutte zegt, er uitziet. En dat je denkt 'straks ga ik even spontaan een kop koffie drinken bij...'. Of dat je in een impuls je vriendinnetje uitnodigt om een glas wijn op het terras te drinken ergens. Of dat je zegt 'ik moet naar de tandarts in Wassenaar, zullen we daarna samen een hapje eten...' of....vul maar in. En nu, op 26 april 2020 is dit een droom. Is dit iets, waar je intens naar kunt verlangen, het gewone, het kunnen delen van die hele mooie fles wijn, met je schoonouders. Of met je vrienden, die zomaar de tuin in komen lopen. Heb jij dat ook? dat je gewoon iemand een knuffel wil geven, omdat hij of zij verdrietig is. Dat je iemand even vast kunt houden, simpelweg omdat het fijn is. Dat je als je zin hebt, gewoon weer op het terras van het Wagenhuis kunt gaan zitten en je schnitzel a la Anita, daar kunt bestellen. En dat de eigenaar, je dan met zijn grote glimlach verwelkomt. Dat alles weer gewoon is. Dat die kennis die kanker heeft of die vriend met ALS, zonder risico's gewoon behandeld kan worden in het ziekenhuis. En dat die oude oma, of tante, die je af en toe bezocht in de zorginstelling, gewoon bezoek kan krijgen. Ja, ik realiseer me dat iedereen dit ook zo voelt. En toch verwonder ik me maar weer, dat er zoveel mensen zijn, die zich nu eventjes niet gedeisd kunnen houden, totdat we geleidelijk aan weer toe kunnen, naar elkaar ontmoeten, elkaar zien, elkaar begroeten. Nee het is geen pleidooi, of geen tuttig gedoe, het is gewoon mijn gevoel. Ik mis jou en jullie. Ik mis het spontane, het gekke soms, waardoor het leven, dat al zo mooi is, net nog een mooier gekleurd randje krijgt. Nee ik hoef niet te winkelen, want daar hield ik toch al niet van. Ik vind online shoppen prima. Maar ik kan me zo voorstellen, dat het heel gezellig is, om binnenkort weer naar De Zeeland te gaan in Bergen op Zoom, en te genieten van al het lekkers in de slagerij, de bakker en kaasshop daar, om een wijn-spijswandeling te maken, met wat vrienden. Of om zomaar neer te ploffen bij Mila in Wassenaar op het terras, en wat vriendinnen te zien. En dan te genieten van een glas Aalderingh uit Zuid-Afrika en een caesar salade met gamba's. Bijvoorbeeld...en ja natuurlijk kun je zelf van alles in elkaar flansen (niet zo lekker als bij Mila hoor), en dan heb je het thuis ook heel goed. Maar wij als mensen, wij zijn niet gemaakt, om hele dagen als je vrij bent, in de tuin te vertoeven. Fijn dat het kan, maar niet als het moet. En dat moeten, daar zit natuurlijk altijd al een dingetje bij mij, ik wil mijn eigen regisseur zijn van dit leven, die eeuwige onafhankelijkheid komt hier weer even langs. Liever achteraf om vergiffenis vragen, dan vooraf om toestemming. Ja mijn moeder zit nu op een wolkje en kijkt mij streng aan, van bovenaf. En spreekt mij toe, dat ik niet te bijdehand moet zijn nu. Want zo had zij deze uitspraak ooit niet bedoeld. Het is geen vrijbrief, om maar te doen wat je wilt Anita van Loon.

Ik glimlach, want altijd kom ik bij die mooie ouders van mij uit. Bij mijn familie. Gek, hoe een leven zonder ouders is. Hoe leeg dat soms kan voelen. Hoe eenzaam soms ook. Zo vaak, zo graag praat ik nog met hen. Denk ik aan hen. En zo vaak denk ik nu, hoe leuk zou het zijn geweest, als ik als jongere vrouw, bij het leven van mijn ouders nog, hier in Nieuw-Vossemeer zou zijn gaan wonen. Dan zou ik nu mijn ouders ophalen en lekker voor hen koken, hen aan tafel in de zon zetten, en laten genieten samen. Dan zou mijn vader, op de dag dat ik alleen thuis zou zijn, of ook als Annemarie er zou zijn, gewoon de tuin in lopen en zeggen 'he lieve meid, ik dacht...Aniet zal wel thuis zijn' en dan zou ik hem voorstellen aan mijn grote vriend van het Wagenhuis. Dan zou hij plezier hebben en zeggen 'wat een leuke vent is dat'. En we zouden een schnitzel bestellen en genieten. Ja, dat alles dat heb ik zo af en toe. En ik kan me zo voorstellen, dat jij dat ook hebt...dat verlangen naar. Naar vroeger, soms naar heel vroeger, naar een tijd, dat al die mooie mensen er nog gewoon waren. En terwijl ik dit schrijf denk ik aan dat liedje 'een mens weet pas wat hij mist, als het er niet meer is...'. En dus is dit ook tegelijkertijd een pleidooi voor jou, om in het hier en nu te blijven en te genieten van wat er is. Hoe klein een vooruitgang ook is, of kan zijn, geniet ervan. Hoe intens een contact ook is, geniet ervan. Maar ook van het kleine, het onbeduidende bijna, geniet ervan. Kijk eens om je heen, en luister en zie...het leven is zo ongekend mooi. Dus nog even leren verlangen naar, ook zo'n uitspraak van mijn moeder, als ik iets heel graag wilde hebben, zei ze 'kind leren verlangen naar..'. Dank je wel Ma, wij verlangen naar een wereld, die weer wat meer contact mogelijk maakt, en we zullen er nog even naar verlangen, en ons best doen om dit met elkaar te bereiken. Dag, een fijne zondag, ik werd wakker en had zin om deze blog te schrijven. Voor ons allemaal. voor die  '17 miljoen mensen, op dat hele kleine stukje aarde, die schrijf je niet de wetten voor, die laat je in hun waarde...'

Stille stilte om me heen.....

Ja dit is de spiegel waarin mijn vader in zijn laatste jaren steeds keek, als hij probeerde zich te scheren. En deze spiegel, die twee kanten heeft, die laat mij soms zien hoe de ouderdom ook mij raakt. Maar gelukkig kun je dan de spiegel omdraaien en zie je jezelf niet meer vergroot. En vanmiddag zat ik dus in deze spiegel naar mijn huid te kijken, en toen zag ik de mooie kerktoren erin. Zomaar een 'stil' plaatje in deze stille stilte. Een dag hier alleen thuis, is werkelijk stil. De vogeltjes zingen een prachtig lied. Je hoort soms een auto in de verte, die door de straat rijdt, maar verder zie je niets dan bloemen en planten, en mooi nieuw leven dat voorzichtig zijn kopje boven de aarde steekt. De stille stilte overvalt je dan. Het maakt mij rustig, maar doet mij ook beseffen, hoe stil ons leven is, als we elkaar niet meer kunnen ontmoeten, als we niet een hapje kunnen gaan eten, of kunnen luisteren naar een mooi concert in de schouwburg. Of als we niet met een groep vrienden samen een feestje kunnen bouwen. De stille stilte is er. En zal er nog wel even blijven, tot 20 mei in ieder geval. En persoonlijk vind ik het goed. Terwijl ik me ook realiseer, dat het iets met je doet. Een afscheid vieren, of naar de uitvaart gaan van de moeder van je vriend, die hand op je arm. Die lieve omhelzing, die je soms krijgt of geeft. De stille stilte wordt hier onderbroken ieder half uur, door de kerkklok. Helder, vertrouwd en fijn. Alsof er iemand uit de hemel zo eens even naar ons kijkt. Laatst zat ik op mijn bankje in de tuin, en keek ik omhoog naar een strak blauwe hemel en was ik in gedachten even in gesprek. In gesprek met mijn ouders. Meestal doe ik dit soort dingen als ik aan het autorijden ben, maar soms heel soms doe ik dat nu in deze mooie stille omgeving. En die gesprekken gaan dan over keuzes die ik wil maken, dingen die ik doe, en dan vraag ik alsof ik nog een kind ben, soms om raad, om advies. Terwijl ik het wel weet, maar soms zomaar eventjes wil leunen. Soms voelt het alsof ik even mijn verantwoordelijkheid voor mijn werk, wil delen.

Of er gewoon even over wil vertellen, aan mensen die ik vertrouw. Bij wie ik me goed voel. Afgelopen week, had ik mijn vriendin Carla aan de telefoon en toen zei ze 'en bellen he...Anietje, als het even nodig is'. Mooi he...dat is vriendschap voor mij nu. Even bellen, of een appje met wat foto's sturen en even zeggen 'ik mis je'. En dit is dus voor mij de opbrengst van deze stille stilte...dat we nu echt zeggen, wat we voelen en denken. En hoezeer we iemand missen. En als ik voor mezelf spreek, ik ben me zoveel bewuster van mijn leven, mijn omgeving, de natuur om me heen, de schoonheid van alles wat bloeit en groeit. De stille stilte heeft me dit alles gebracht. Het heeft me doen beseffen, wat waardevol is in mijn leven. Van welke mensen ik onvoorwaardelijk hou. En wat mijn waarden zijn, waar ik als mens voor sta. En ik zei het nog tegen een vriendinnetje van me. Wij mensen, wij willen teveel, we zijn op zoek naar meer en er is al zoveel. Kijk eens om je heen, respecteer wat er is en zorg ervoor dat dit kan blijven. Hele filosofieën zijn er over het waarom van dit virus. Ik denk er het mijne van, en het heeft ook met die drang naar meer te maken. Terwijl uitspraken als 'wie het kleine niet eert...is het grote niet....' liggen hieraan ten grondslag. Ik wil het niet zeggen, ik wil het niet denken, maar onze welvaart heeft ook een keerzijde. En die keerzijde, is net als die spiegel van papa, die doet je beseffen, waar jouw leven echt om gaat. En gelukkig ben ik me daar al een tijdje van bewust. Leef ik al het leven, dat bij mij past. Respecteer ik al die stilte. Toen ik gisterenavond thuis kwam, parkeerde ik mijn auto in de garage en dacht ik 'die haal ik er dinsdagochtend pas weer uit. Hooguit eerder, om haar te wassen'. Fijn!
Gisteren liep ik in Hilversum over de begraafplaats, om te zien wat de natuur, de bomen, de planten hier laten zien. En toen zag ik mensen zomaar op een bankje zitten, in alle rust, in de stilte. We glimlachten naar elkaar en wensten elkaar een mooie dag toe. Fijn. En toch gebeuren er ook andere dingen.

Als je bij de begraafplaats Zuiderhof moet zijn, dat is er een parkeerterrein en een weg die vanaf dit parkeerterrein naar de koffiekamer De Einder en het crematorium loopt. En er ligt een prachtig grasveld tussen, en aan de andere kant zie je de heide. En over deze weg rijden alle rouwauto's met vaak familieleden die erachter lopen, op weg naar de aula, of op weg naar het crematorium. En terwijl er net een rouwauto aan kwam rijden, was er een moeder met haar kinderen aan het stoepranden hier. Weet je wel met een voetbal de randen van de stoep zien te raken, een heel leuk spelletje. Maar niet een spelletje dat je gaat spelen, ook niet in Coronatijd, op deze weg, waar eigenlijk alleen maar rouwauto's rijden, waar mensen zijn die afscheid komen nemen van hun dierbare. Maar deze mevrouw wel. Ze stopte even om de rouwauto door te laten en ging vrolijk door daarna. Totdat ik haar hierop aansprak. En een beetje verontwaardigd pakte zij de bal onder haar arm, stuiterde deze nog een keer en liep weg met haar kinderen. En ik, ik verwonder me...ik oordeel niet. Ik bedacht me, 'ach voor deze mevrouw is het misschien ook zoeken, nu in deze tijd, hoe haar kinderen bezig te houden'. En zo verwonder ik me met regelmaat. Vandaag was ik thuis, mijn vrije dag. En deze dag heb ik eigenlijk niet gepraat. Gelezen, mijn Nespresso in de zon, wat gekookt alvast, en nu begint mijn telefoondienst tot dinsdagochtend. En dus zal mijn achtertuin, mijn natuur, mijn omgeving zijn. Leuk hoe het leven op een dag als vandaag in deze tuin zich afspeelt. Ik begin achterin, bij het bankje met uitzicht op het atelier, de carport en garage achter me.

Dan ga ik even liggen lezen op de ligbedden op het grote grasveld en uiteindelijk kom ik op het terras aan tafel, hier eten we, drinken we een glas wijn en lezen we de krant. Hoe fijn...de stille stilte in mijn tuin. De vele boeken die ik weer lees, de aandacht voor het kleine. Vandaag vroeg ik aan de dame in de Spar, 'hoe gaat het' (dit is die mevrouw die mij altijd vroeg toen we hier vorig jaar kwamen wonen 'hoe is het met de klus'). Een heel vriendelijke jonge vrouw, ik schat in een jaar of 40. En ze was wat zorgelijk, ze maakte zich zorgen over deze tijd, de tijd van het Coronavirus.  Er rijden hier nu af en toe rouwauto's door het dorp, of ambulances. En in een dorp van 2400 inwoners, kennen we elkaar. En maakt dit ons stil. Ze zei 'succes jij, want bij jullie zal het ook wel druk zijn, in de uitvaart'. Tja...dat klopt. Die stille stilte...is verraderlijk om zich heen aan het slaan. Zoveel verlies, zoveel zorgen, zoveel ellende, en dit gaat nog verder dan wat we nu zien, de economie, de werkeloosheid, de 1,5 meter samenleving, kunnen we het volhouden, met elkaar...die stille stilte. Ik hoop het zo...het is nog zo nodig. Zo nodig, om nog even stil te blijven. Laten we nog maar even leunen in gedachten bij elkaar, laten we nog maar even bellen en dichtbij blijven op afstand, laten we elkaar maar nog even vasthouden. Die stille stilte is niet voor niets...we zijn nog niet klaar. We hebben elkaar. We houden elkaar vast. We houden van elkaar. Dag, tot mijn volgende blog. Dank je wel, want schrijven is voor mij ook even leunen. Tegen jou aan...

Deze tijd raakt me...

Goedemorgen, op deze zaterdag, waar de zon voorzichtig zich laat zien, open ik met jullie deze hele oude deur. Een deur in mijn toekomstige kantoor, op de Bosdrift. En wat ik zo mooi vind, is de geschiedenis van dit pand, gebouwd in 1892 door architect Andriessen in Hilversum. Met wachtkamers eerste en tweede klas, voor mensen, die vanuit deze wachtkamer, aan konden sluiten bij een rouwstoet op weg naar een van die prachtige graven op deze romantische begraafplaats. En soms als ik rondloop over mijn begraafplaatsen in Hilversum, waar de natuur zich zo mooi laat zien, de eekhoorntjes, de hazen en de vogels, dan lijkt het net alsof er niks aan de hand is in onze wereld. En als ik dan weer onderdeel uitmaak van de wereld daarbuiten, als ik dan weer een met desinfecteer middel schoongemaakt karretje in mijn handen krijg, en moet wachten voor een streep in de supermarkt, dan realiseer ik me, wat er aan de hand is. Het corona tijdperk is er. Een virus, waar de samenleving nog geen antwoord op heeft. Een virus, dat veel mensen raakt, heel hard, soms persoonlijk, soms zakelijk, soms een combinatie van beide zaken. Een virus, waar nog geen vaccin voor is. Cijfers van mensen die overlijden aan dit virus en cijfers van mensen, die doordat ze kwetsbaar zijn, nu sneller overlijden dan normaal gesproken, kortom een heel serieus iets. En deze tijd raakt me...in iedere vezel. Je voelt eenzaamheid, je voelt soms ook weerstand, en ergens diep in mij, doet het pijn. Als ik al die uitvaarten zie, en soms kijk ik met een live stream mee. En dan is het alsof ik in de aula zit, en de woorden hoor, die uitgesproken worden. En gisteren sprak iemand 'je moet gehecht zijn om te kunnen loslaten'. En die zin, die wil ik delen met jullie. Gewoon, omdat een zin als deze zo intens is. Het zegt zoveel. En loslaten is ook zo'n mooi woord, soms laat je uit liefde iemand los, als hij of zij uit zijn lijden verlost zou zijn. En dan is je liefde sterker dan de pijn. En potverdomme, wat zie ik deze dagen een pijn. Wat zie ik een verdriet, een verlaten zijn, een verloren zijn. Eergisteren stonden overal mensen ver van elkaar met een roos in hun handen en liepen zij, ver van elkaar achter de rouwauto aan. Namen zij afscheid van iemand, van wie zij hielden en houden. En het feit, dat zij niet kunnen en mogen knuffelen, elkaar niet mogen omhelzen, of aanraken, dat raakt. Gek, ik vind het best okay, dat niet iedereen me nu zomaar drie zoenen geeft. Dat hoeft voor mij niet zo, al dat gezoen. Soms zoenen mensen je gewoon bijna op je mond, nu, dat hoeft al helemaal niet voor mij. Dus wat dat betreft geeft het me wat ruimte nu. Maar het feit, dat ik je hand niet even vast kan houden, om je even kan omhelzen, dat vind ik ingewikkelder. En dat zie je ook, als mensen afscheid nemen van elkaar. Als mensen elkaar loslaten, omdat voor de een het leven niet meer door kan gaan en de ander juist wel door moet, na dit verlies.

Ja lieve mensen, in welk een tijd zijn wij nu terecht gekomen, wat gaat er allemaal nog gebeuren. Hoe gaan we het fixen met elkaar. Hierna, bedoel ik dan, een anderhalve meter samenleving. Wat is dat dan? Wat betekent dit dan. Op kantoor ben ik hier al een beetje klaar voor. Deze uitdaging is niet zo groot, maar wel voor de uitvaarten, de locaties, koffiekamer De Einder, wat ga ik hiermee doen? Dus genoeg om over te piekeren, en oplossingen voor te bedenken. Maar vooralsnog is onze grote uitdaging nu, hoe zorgen we ervoor, dat mensen, ook nu, of juist nu, waardig afscheid kunnen nemen, en daarbij eervol zijn naar de overledene. En ondertussen geef ik jullie een inkijkje in een van de zolders, van het Bosdrift gebouw. Prachtig, vanuit dit raampje kijk je naar de begraafplaats. En ook daar dwaal ik nu heel graag rond. Een zo unieke en bijzondere plek. Vandaag is het zaterdag, was ik al eventjes bij de SPAR en dagen zoals deze ben ik gewoon alleen maar thuis. In de tuin, sproeien, maaien, onkruid wieden, lekker schoffelen, kortom buiten bezig. Mijn krantje, mijn blog, mijn Nespresso, kortom vandaag is tijd, kwaliteit en bijkomen, en uitrusten. Want deze tijd maakt ook moe. Afgelopen week keihard gewerkt met mijn team. En je voelt, dat iedereen op zijn of haar manier, een vorm van moeheid kent, die er anders niet is. Er ligt een laagje over alles heen lijkt het wel. Een laagje van verdriet, van pijn, van angst wellicht. En angstig ben ik niet, maar wel bezorgd. En ik hoop van harte dat we met elkaar als mensen in staat zijn, een vorm te vinden, om dit virus te beteugelen. Om ons hiertegen te wapenen, zodanig dat een grote uitbraak niet meer kan voorkomen. Ik hoop ook echt, dat al die mensen, zich normaal gedragen, en luisteren naar de instructies. Respect hebben voor elkaar, voor je medemens. Hoop. Geleidelijk aan is dit een tijd, waarin je woorden als hoop, verlangen naar, uitzien naar, meer gebruikt dan voorheen. De online kerken en kerkdiensten worden volgens mij geod gevolgd, want mensen zoeken houvast. De gesprekken die je voert met een ander, zijn ook anders, intenser. Zo kwam mijn vriendin Monique gisteren even binnenstappen en samen raakten wij juist die snaren, die we soms ongemoeid laten. Zeggen tegen elkaar dat je elkaar waardeert, van elkaar houdt, even stil zijn en elkaar voelen, op afstand. Hoe mooi is dat. Hoe intens is dat. En nu, met mijn Nespresso op de tafel, lees ik een prachtig bericht van Monique. Het raakt dit bericht, we raken elkaar en hebben elkaar geraakt. En dit is wat er nu speelt in ons leven. Je vindt, je raakt, je deelt. En hoe mooi is deze vorm van houvast. Een vriendinnetje bellen, en afspreken elkaar weer te gaan zien. Een boeket bloemen laten bezorgen, bij mensen die het moeilijk hebben, door ziekte nu, of zomaar om te zeggen, dat je hen waardeert, of van hen houdt.

Dat kaartje in de bus. Dat telefoontje met je nicht. Deze tijd raakt me...intenser dan wat ook. Een mooi lied, laat me soms zomaar huilen. Een traan glijdt soms zomaar over mijn wang. In de auto zing ik soms heel hard mee, om even te ontladen, de grasmaaier helpt me, door fysiek even iets heel anders te doen. Een vriendelijke glimlach naar een mevrouw die in Hilversum, haar hond uitlaat, een zwaai in de auto, naar een andere automobilist. Een lieve mail, naar een vriendin of bekende. Aandachtig zijn en stil, het past bij deze tijd, deze tijd die raakt me zo...
Dag, heb het goed vandaag. Zorg voor jezelf, zorg voor die ander. Breng een plakje cake naar meneer pastoor en glimlach, als die ander naar je glimlacht. Deze tijd raakt je....deze tijd raakt me...

Paasweekend 2020

Het Paasweekend 2020 zullen we niet licht vergeten. We zijn terecht gekomen in een tijd, waarop grip op het leven, voor een groot deel lijkt te zijn verdwenen. Mensen die oersterk lijken, vallen om. Energie die vandaag nog goed is, kan morgen niets meer waard zijn. Vandaag staat in de krant, als je vandaag negatief getest bent op Corona, kun je zomaar morgen positief zijn. En dit alles doet me denken aan een tijd, heel lang geleden, 2007 voor mij. Een tijd, waarin iets anders dan jijzelf, de regie lijkt over te nemen, een tijd, waarin je even terug moet vallen, op je oerkracht lijkt het wel. Ik werd toen ziek, kreeg kanker stadium 3 tot 4. Niet zoveel kans het te overleven, dat was de boodschap 30%. En misschien ben ik wel het voorbeeld, en hou ik mezelf dit voor ogen, ook nu, dat het kan, dat ook jij beter kunt worden. Dat die oerkracht in jou aangesproken kan worden. En voor het eerst in jaren, keek ik dit jaar naar the Passion, luisterde ik naar het verhaal van Jezus, en begreep ik, waarom mijn moeder een vorm van houvast vond, in haar Remonstrantse kerk. Want dit is wat wij nodig hebben, houvast, aan elkaar op afstand, aan een vorm van geloof, en vooral houvast aan en naar jezelf toe. En Anita van Loon, staat altijd voor optimisme, voor positiviteit, voor kracht. En geloof me, dit is ontstaan in 2007. Was ik daarvoor ook Anita van Loon, maar ik was wel verworden tot een materialistisch wezen, altijd op zoek naar meer en groter en beter. En toen, in 2007, werd ik de Anita die ik nu ben. Ik kreeg een genadeloos pak op mijn donder, mijn lijf werd gigantisch onderhanden genomen en ik knokte zoals mijn moeder me geleerd heeft te knokken. En nu, in 2020 is dat weer zo. Nu knokken we met elkaar, die geweldige meneer Gommers van de IC's, onze premier Rutte, al die artsen, verpleegkundigen, al die mensen, die steeds genoemd worden en ook al die mensen, die niet genoemd worden, we knokken. Al die mensen in de Uitvaartzorg, mijn team in Hilversum, maar ook mijn collega's bij Yarden, Dela, Monuta en al die prachtige ondernemers, zijn keihard bezig om ervoor te zorgen, als je dan toch deze strijd verloren hebt, of als je gewoon oud en versleten bent en komt te overlijden, jou een respectvolle laatste reis te bieden. En we knokken ook als mensen die gewoon doorgaan met leven. We sturen lieve kaartjes, soms met bloemzaadjes erin, soms met opbeurende woorden, we sturen elkaar boeken, bloemen en we denken aan elkaar. We leunen op elkaar, we steunen elkaar. We zijn er weer voor elkaar. We bellen elkaar op, en houden elkaar in onze verbeelding vast. We hebben elkaar lief, ook al zien we elkaar niet. We bidden soms zomaar weer. Ik bid wel eens in de auto, als ik alleen ben, hardop. Voor al die mensen, die in mijn hart zitten. Voor die ene man in het dorp, die mij vanaf dag één dan ik dit dorp binnenreed, mijn 'vriend' is. En die nu op de IC ligt en wij denken aan hem, iedere dag. En gisteren in de auto, heb ik voor hem gebeden. Ik die bijna nooit meer bid, maar eigenlijk toch zo vaak weer in stilte ben, en denk aan al die mensen, die in mij zijn. Tja een paasweekend zonder schoonouders, zonder kinderen van Annemarie. Een paasweekend is al een aantal jaren, een paasweekend met An's familie, omdat mijn ouders niet meer leven. En het paasweekend 2020 is een paasweekend samen. Gelukkig hebben wij nu hier in dit mooie Nieuw-Vossemeer een prachtige tuin, een ruimte vol bloemen en planten. En soms komen daar schitterende planten bij, zo kreeg ik gisteren van mijn team, een prachtige bloeiende Camellia Japonica in een mooie rieten mand.
Geweldig en met die prachtige plant naast mij in de Benz, reed ik heel rustig naar huis terug. Deze tijd ben ik vier dagen per week in Hilversum. Wie weet straks vijf dagen, het hangt ervan af. En dit voelt meer dan goed. Er zijn, met mijn team samen zijn en samen werken. Wat een rijkdom is dit. En ja, ik weet het, altijd zeg ik dit, want tot nu toe heb ik mijn hele leven vanaf mijn 17e jaar, gewerkt. En genoten, plezier gehad en veel meegemaakt. Genoten met mijn collega's. En soms nog als ik op de radio een liedje hoor, bijvoorbeeld Love Generation, dan denk ik aan mijn team bij Arinso, Kirsten en Gabija en hoe we langzaam aan dansten en overal op het Service Centrum, de radio's even harder gingen. En nog, als ik dit nummer hoor, swing ik voorzichtig mee. Met een glimlach. Dus muziek verbindt juist nu. In de auto luister ik naar de radio en dan kun je vaak muzieknummers aanvragen voor mensen van wie je houdt. Of voor mensen aan wie je denkt. En nu, denk ik zomaar aan mooie nummers uit de Top 2000, die ik voor mijn 'vriend' zou willen draaien, of voor zijn familie hier in Nieuw-Vossemeer. Voor mij is Avond van Boudewijn de Groot ook zo'n mooi nummer. En natuurlijk Hotel California. Het nummer wat voor mij kenmerkend is, voor mijn vertrek van Flakkee als jong meisje. Ik woonde op kamers in Den Haag en had deze elpee. Geweldig. Ik ga het gelijk beluisteren nu. Maar ook tegenwoordig hoor ik nieuwe liedjes, die me recht in mijn hart raken, zo hoorde ik gisteren een liedje van de nieuwe cd van Daniël Lohues genaamd 'Ie maggen hier altied henkommen' ik zou het eens beluisteren. Want juist nu, is dit wat je zo graag tegen mensen zou willen zeggen, 'kom maar hier, je bent hier altijd welkom'. En juist dit, dit kan niet nu. En juist dit, is wat we zo missen. Mijn schoonouders, die hier zo welkom zijn. Gewoon elkaar een knuffel geven, elkaar het gevoel geven, dat je er bent, ook echt bent en niet op afstand. Maar ook is dit lied kenmerkend voor mijn jeugd, het huis dat altijd open stond voor anderen. Ging het even niet goed met je, dan kon je daar op die boerderij gewoon even landen, even samenkomen of zomaar even alleen zijn. Tot rust komen. En ik hoop zo, dat dit prachtige plekje hier, ook een soortgelijk gevoel kan geven aan mijn vrienden, aan de mensen van wie ik hou. Een plekje waar je rustig in de tuin kunt zitten, je boekje kunt lezen. Waar je een wandeling kunt maken in de mooie omgeving, waar je op het terras van het Wagenhuis, je schnitzel kunt eten. Waar je een glas wijn kunt drinken, zomaar een mooie fles uit de kast kunt halen en mag zijn. Niks meer dan dat, gewoon zomaar zijn. Ik hoop, dat als we ooit in die nieuwe 1,5 meter afstand samenleving terecht komen, en het leven op een andere manier kunnen hervatten, dat dit gewoon zomaar kan.

En dat jij je dan net zo gelukkig zult voelen hier, als ik me nu voel. Ik, ik ben thuisgekomen hier in dit dorp. Ik ben na een tijd van jarenlang leven en zwerven door Nederland, na mijn woonplaatsen Den Haag, Zoetermeer, Boskoop, Groot-Ammers, Schoonhoven, Voorschoten en Wassenaar, ben ik nu thuisgekomen. Een bijzonder gevoel. En thuiskomen is eigenlijk een heel compleet iets geworden, want ook bij Uitvaartstichting Hilversum, heb ik het gevoel dat alles in mij is thuisgekomen. Alles lijkt te kloppen, mijn leven, mijn zijn, mijn vriendschappen, mijn leven hier met Annemarie, alles. Weet je, en het enige dat nu echt niet klopt, is de angst die ik om me heen voel door dit ongekend ingewikkelde virus. Het feit, dat mensen gewoon gaan fietsen en erop uitgaan, om elkaar te zien, terwijl we eigenlijk gevraagd zijn, dit niet te doen. Ja en ik realiseer me, dat ik makkelijk praten heb, met deze tuin, met mijn leven. Maar het gaat nu niet om die vergelijking, het gaat er nu om, dat we met elkaar in staat zijn, om dit leven, dit virus, het hoofd te bieden. Door verstandig te zijn, afstand te houden, respect te hebben voor elkaar. Voor de ander. Laten we zorgvuldig zijn, alsjeblieft, doe het voor jezelf, voor je medemens. Doe het, zodat we ooit met elkaar, zorgvuldig verder kunnen leven. Laten we leren van deze les. Ja, de Paasdagen 2020 we zullen deze niet eenvoudig vergeten. Laten we er vooral van leren. En laten we er zijn, voor elkaar. Ik denk aan jou, aan je familie, je zieke man, vrouw of vader. Ik denk aan je, en ja, ik bid voor je. Liefs!

Zondag 5 april 2020 - ik hou van jou.....

Op deze mooie vroege zondagmorgen, geniet ik van prachtige liedjes, filmpjes die me toegestuurd worden, vanuit allerlei kanten, en waaruit blijkt dat veel mensen op deze wereld beschikken over een enorme veerkracht. Dat zij zich laten zien, op een totaal andere manier, dan we voorheen te zien kregen. Ongekende kracht, doorzettingsvermogen, creativiteit en lef. Prachtig om te zien, hoe we zingen voor elkaar, hoe we soep brengen bij eenzamen ouderen. Hier in ons dorpje brengt het Wagenhuis, iedere zaterdagochtend bij 103 ouderen, die nu alleen zijn, soep langs de deur. Hoe fraai en dit mooie initiatief wordt nu overgenomen door Steenbergen. Zomaar zorgen we voor elkaar, anders dan we vroeger deden. Gisteren liepen er mensen hier naar binnen te gluren, en toen ik naar buiten ging om te vragen of ik iets voor hen konden doen, gaven zij aan, pastoor Bertus te zoeken. Ze wilden een kaartje bij hem in de bus stoppen. Lief he...zomaar doen we dit weer. Met elkaar, in gezamenlijkheid, en weet je wat we doen, we delen weer. Filmpjes, woorden, we sturen een foto van onszelf naar die ander, of we face timen, ja ik niet, maar dat ligt aan mij. En vanmorgen vroeg met een kopje Nespresso in de hand, stond ik in het vroege ochtendzonnetje achter in de tuin, bij de carport, in mijn korte broek.

Hoe fijn...gisteren tussen alle telefoontjes door, steeds buiten geweest. Telefoontjes, ik, jawel...ik heb telefoondienst dit weekend, en probeer alle vragen, reserveringen voor Uitvaartstichting Hilversum te beantwoorden. Contact te hebben met diegenen die werken. Best goed, om dit met regelmaat te gaan doen. En ook om op deze manier contact te hebben met onze relaties, onze ondernemers.
En tussen alle bedrijven door, had ik veel gedoe, met inloggen, wachtwoorden, en nog veel meer. En nu is de stilte van deze zondag nog zo mooi voelbaar. Ergens zachtjes op de achtergrond hoor ik muziek, de tafel vol met kranten, boekjes, een prachtige uitgave van een wijnhandel, waar ik al jaren wijn bestel. Ik kocht hier al wijn, toen ik nog in Groot-Ammers woonde, en nog steeds kan ik genieten van een wijnhandel, die echt de verhalen van de wijnboer laat zien. Ik denk dat ik in een volgend leven wijnboer wil worden. En dan in Frankrijk of in Nieuw-Zeeland. Heerlijk lijkt me dat, ooit bezocht ik in de Bordeaux een wijnboer, vlak bij Saint-Emilion, en daar mocht ik het hele proces van pluk tot botteling meemaken. Geweldig. En dan het proeven, in de wijngaard. Ik zou heel graag nog een keer gaan helpen bij de pluk. Ik denk dat mijn rug het dan begeeft, maar die sfeer is onweerstaanbaar. Met mijn nichtje ontmoette ik een keer, in ons restaurant in Groede een meneer die een olijfgaard had in Italië, en wij vatten het plan op, om daar olijven te gaan plukken. Het is er nog niet van gekomen, maar ooit, als wij weer enigszins in staat zijn om met elkaar, met respect voor alles om ons heen te leven, gaan we daar olijven plukken. Als ruil krijg je zoveel liter olijfolie en een paar flessen huiswijn. Goede deal toch...en kost en inwoning gedurende een week. Lijkt mij wel wat, dus als ik ooit met pensioen ben, dan ga ik het zo maar doen denk ik...beetje plukken, beetje proeven, en ondertussen een soort van vakantie. Tenzij zo'n wijnboer zegt 'al die 60 plussers, die wil ik niet...' tja dan wordt het weer een ander plan. Terwijl ik dit schrijf, grinnik ik, omdat mijn nichtje en ik die avond ongekend gelachen hebben, met dit echtpaar. Echt tranen over je wangen. Heerlijk. Soms is het zo leuk, om zo vrijuit te kunnen lachen. Ik heb dat wel eens, in de auto, of zomaar thuis, als er iets gebeurd, waardoor je gewoon in een schaterlach kunt uitbarsten. En terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me, dat er absoluut geen reden is om zo te lachen nu. In deze tijd. Dus over tot de orde van de dag. Bijna Pasen, een feest, dat normaal gesproken met de familie van Annemarie wordt gevierd, bij ons aan tafel. En nu, nu niet helaas. Een Pasen zonder mijn schoonouders, zonder kinderen, een Pasen, met ieder ons eigen ei. En ik hou helemaal niet van eieren, maar dit terzijde. En hoe vaak wij nu niet zeggen 'wat een zegen deze grote tuin' soms zeggen we wel 'ons landgoed' en dan grinnik ik weer, want natuurlijk is dit geen landgoed. Het is een mooie tuin, niet meer dan dat. Maar het voelt als groot, en zo vaak voel ik me rijk. Rijker dan een koning. En dat ben ik niet. De verbouwing, de aanleg en investering in de tuin, het atelier, heeft gemaakt, dat we veel geïnvesteerd hebben, en nu mogen we ervan genieten. Op een andere manier dan voorzien, want voor mij is genieten altijd geweest, het kunnen delen met onze vrienden, en nu delen we het met elkaar. Zijn we al weken lang samen thuis. Af en toe komt er een van de dochters, een tegelijk in verband met de afstand van 1,5 meter, en verder vinden wij ieder onze eigen weg, hier in dit mooie huis, en in onze mooie tuin. Genieten we van de stilte, het gezang van de vogels, de rust, de zon, de stilte. Je schuift als het ware van achteren in de tuin, geleidelijk aan naar het terras achter de keuken en zo rond een uur of zeven ben je dan weer binnen. Tja...wat zal ik nog meer zeggen. Niks toch. Als je dan toch in een vorm van isolement moet zijn, om dit corona virus te stoppen, dan is dit zo slecht nog niet.

Ik blijf echt thuis. Ik ga nergens heen, hooguit naar de SPAR. En het hoeft ook niet. Ik ga ook niet fietsen nu, dan kan iemand anders even gaan fietsen, die niet zo'n mooie tuin heeft. Ik heb al ruimte genoeg hier thuis.
En dus wens ik jou, en jou en al die mensen die alleen zijn, toch een hele mooie dag. Als je geen tuin of balkon hebt, en niet naar buiten mag, doe het raam lekker open, ruik eens goed, en misschien hoor je wel een vogeltje zingen. Gek, ik luisterde tot voor kort nooit naar vogeltjes. Het lijkt alsof ik nu, in deze fase in mijn leven, op deze plek, zoveel bewuster leef en kijk en ruik en voel. Het is alsof ik me nu pas realiseer wat er allemaal is in mijn leven. Eigenlijk best erg. Was ik dan zo oppervlakkig, nee zeker niet. Echt niet. Maar ik leefde wel meer aan de oppervlakte. Laatst zei iemand 'ik zoek wel naar inhoud in een gesprek met de ander' en ik heb dat ook wel. Ik hou niet zo van prietpraat en geleuter. Het interesseert me ook niet zo, wat die ander wel of niet doet, of bezit. Ik hoop eigenlijk alleen maar, dat je het leven leeft, dat je ambieert, dat je voor ogen hebt. Dat je als je van iemand houdt, dat ook echt voelt. En dat je een baan hebt, die echt bij je past. En ja, terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me, dat er veel onder druk staat nu in deze Corona tijd. Dat we terecht zijn gekomen in een rollercoster, die we echt nog niet kennen. Die erger is dan wat ik ooit heb meegemaakt. En dat we aan de vooravond staan van een intense crisis. Maar dat we ons er wel van bewust moeten zijn, dat wij, onze eigen bijdrage kunnen leveren nu, om hier enigszins redelijk uit te komen. Dus gebruik je verstand. Hou echt afstand. En doe geen gekke dingen. Ik lees net over een stel dwazen, die een straatrace zijn gaan houden, met publiek, nu, in deze tijd. En ik verwonder me over al die kerken, en kerkgangers, die gewoon maar samen blijven komen. En als er ergens een God is, hoop ik dat hij nu van zich laat horen. En dat iedereen zich realiseert wat hij of zij doet. Onvoorstelbaar echt onvoorstelbaar. Hetzelfde vind ik nu op de weg, 100 km, en toch rijden er dwazen ongeveer dwars door je heen, halen je rechts in en blijven duwen en met groot gemakt 130 rijden. Ik begrijp het echt niet. En dat meen ik. Ik wil dit oordeelloos kunnen blijven aanschouwen maar vind dat wel moeilijk. Mijn moeder zou zeggen 'oordeel niet verwonder je slechts' en dat doe ik dan maar. Maar ondertussen raakt het me wel. Want we spelen met het leven van iemand anders volgens mij. En ik ben echt niet zo keurig, en echt niet zo degelijk, maar ik realiseer me wel, dat het nu serieus is. En juist nu, hoop ik, dat we met elkaar beseffen, dat het ook anders kan.

En deze mooie foto, gekregen van een van mijn collega's, om gisterenavond, alle overledenen te herdenken, en in het licht te zetten, is dan maar mooi kenmerkend, voor waar we nu staan. We verliezen meer mensen, dan voorspeld was, we nemen afscheid, op een sobere maar intense manier, met een klein gezelschap om ons heen. De kranten laten pagina's vol met rouwadvertenties zien, we spelen muziek af voor onze dierbaren die we niet zien. We zwaaien voor het raam, Post.nl doet goede zaken, want we sturen elkaar weer ouderwetse post, de online winkels knallen, onze collega's in de zorg, en ook in de Uitvaartzorg werken keihard. De vakkenvullers doen hun stinkende best. We zijn lief voor elkaar. En dus is er ook een mooie zachte kant, aan waar we nu staan. Temidden van de eenzaamheid, zien we elkaar weer echt. En zeggen we misschien wel vaker dan ooit 'ik hou van jou' tegen elkaar. Hoe mooi is dat...ik hou van jou, waar je ook bent, waar je ook gaat, ik hou van jou!

Je blijft altijd onderweg

Vanmorgen las ik in een interview de zin 'je blijft altijd onderweg'. En het leuke is, dat ik ook als ik thuis ben, ik steeds weer nieuwe dingen zie, het gevoel heb, dat iedere dag anders is, alsof ik een reis aan het maken ben, onderweg ben in mijn eigen woonomgeving. Vandaag is het woensdag 1 april 2020, mijn vrije dag, en ik heb vanmorgen al koffie gedronken op het bankje in de tuin. In de vroege ochtendzon. En als de zon even weg is, voel je dat het nog koud is...en vanmorgen zagen wij twee kleine koolmeesjes die in ons vogelhuisje een nestje aan het bouwen zijn. Een mooi spektakel, om op afstand te mogen aanschouwen.
En juist door al dit soort kleine momenten, heb ik het gevoel dat ik zoveel kan zien, hier thuis, als ik het maar wil zien. En ik heb dan ook nog een soort van geluk, dat ik ook op mijn werk, omgeven ben door een prachtige natuur. Door mooie vergezichten, bloemen en bomen, die bloeien en groeien, kleuren die veranderen, kortom ik ben op reis.

Niet naar verre landen, Maar gewoon thuis en in Hilversum. En ik realiseer me, dat dit ook weer een vorm van rijkdom is. Anders dan anders. Geen opdrachten meer als trainer voorlopig, geen coach opdrachten, omdat mensen bang zijn. En ik niet van het face timen ben, dus ik sluit ook deuren voor mezelf. Maar voor eventjes is dat niet zo erg.
Het mooie vind ik, dat er kaartjes komen, gewoon weer via de brievenbus, vanmorgen ook met prachtige zaadjes voor een nieuwe plant in de tuin, van Hans en Ria. Leuk, hoe we weer als vroeger, attent zijn naar elkaar, met hele kleine dingen. Een foto, een filmpje, een briefje, of zomaar een woord. We kijken weer echt. En door al die mooie dingen die er nu wel zijn, wordt een telefoongesprek weer anders, voel je de essentie van wat er is. En voel je het gemis, van de mensen van wie je houdt en die je nu niet meer kunt zien. Anders dan voor het raam, of uit de verte, zwaaiend naar elkaar. Wat ook bijzonder is, hoe je nu bijna je neus niet meer durft te snuiten, of een keer kunt kuchen, uit angst dat mensen denken dat je ziek bent. En nog gekker is, dat niemand eigenlijk weet, tenzij hij of zij getest is, of hij wel of niet besmet is met dit virus. Dus ik vertrouw maar op mijn lichaam. Mijn geest, mijn gevoel, mijn intuïtie, en heb het volste vertrouwen in mijzelf. Maar ik neem geen risico, echt geen enkel risico. Intuïtie, ik had het hier laatst nog met iemand over. Hoe je steeds weer als je je intuïtie niet volgt, jezelf teleurstelt, en het verkeerde doet. En hoe je dan met de brokken zit soms, omdat je jezelf eigenlijk los laat op zo'n moment en afgaat op wat anderen zeggen. Tja...en dan hoop ik maar, dat je hiervan leert. Leren, gisteren heb ik via vakantieveilingen een online piano cursus gekocht, voor 1 euro. Grappig, en dus straks maar eens oefenen...want het komend weekend heb ik telefoondienst, en schijnt de zon volop, dus dan ben ik alleen nog maar buiten schat ik in. Korte broek aan? Oh zin in...ja in piano spelen en in mijn korte broek lopen. Heerlijk. Gek hoe ik ook nu weer, heel blij ben met alles wat er wel is. Ik zal goed op blijven letten, maar geen ondoordachte dingen doen. Goed blijven zorgen voor mijn medemens. Mijn energie bewaren voor mijn werk, en ondertussen, mezelf ontwikkelen en die dingen oppakken, die er al even liggen.

Ik ga ook voor het werk twee certificaten halen, HCCAP en allergenen. Alvast voor straks, voor Bosdrift. kan mooi in de tijd, dat vakanties niet doorgaan, dat we meer thuis zullen zijn, en wellicht wat minder te besteden hebben. Zinvol deze dagen doorkomen met elkaar.
Vandaag heb ik niet zo veel spannends te melden. Ik ben me enorm bewust, van de eenvoud van mijn bestaan. Grappig hoe dat doorwerkt in mijn hele zijn. Het liefst loop ik er nu heel gewoon bij, een broek, een trui, een polo en oude schoenen. En ik heb me voorgenomen om naar mijn werk, weer mijn oude of soms deels hernieuwde tenue te gaan dragen, mooie schoenen, een colbert en een overhemd. Om ook dat verschil te voelen en te blijven voelen, dus hier en daar, dus vrij zijn en werken. Altijd was dat te voelen en te zien aan mijn kleding, dit verschil. En deze tijd, maar ook de natuur om me heen, maakt, dat het eigenlijk een vloeiende lijn is, hier of daar, Nieuw-Vossemeer of Hilversum, het is allemaal prachtig en het is allemaal natuur, en als er hier regen en modder is, is het daar ook. En dan hebben die mooie schoenen niet zoveel zin, die worden alleen maar heel smerig, ook daar, en ook hier. En terwijl ik dit zo schrijf, voelt het alsof mijn hele leven in een vloeiende lijn verloopt. Dat gemaakte keuzes de goede zijn, dat leven me terugbrengt naar de essentie, naar mijn basis, naar mijn oorsprong. Dat ik anders kijk en voel en leef. En dat ik weet, dat het goed is. Ondanks de pandemie. Ondanks alles wat er nu aan het gebeuren is, het lijkt alsof de cirkel zich weer sluit. Alsof de plekjes zijn ingenomen, alsof het klopt. Dus nu is het tijd voor mijn bezoekje aan de Spar, op gepaste afstand, mijn zwaai naar meneer Pastoor, mijn rondje langs de graven, kortom, tijd voor eventjes niets, en zelfs dan nog blijf ik altijd onderweg. Zorg goed voor elkaar, zorg goed voor de ander, zorg goed voor jezelf. Bravoure is niet meer nodig, het is goed zoals het is. Geniet van de eenvoud, van alles dat er is. Heb een mooie dag. Hier een bosje vrolijkheid voor jou.