Deze zuil staat voor het leven dat afgebroken is. Het is dus niet, zoals ik dacht, een afgebroken stuk van een grafmonument, het staat voor het leven, dat afgebroken is, niet meer verder gaat. Een prachtige symboliek, op de begraafplaats Bosdrift in Hilversum. Ik wist al dat ik van graven hou, en dat wandelen over een begraafplaats je de verbinding met het leven laat voelen. Echter ik ervaar en voel nu ook de rust, van het wandelen over een begraafplaats. Het leven van de grote bomen, het je beschermd voelen, de stilte ervaren, en het herinneren van al die mensen, die niet meer hier bij je zijn. De rust overvalt je. En die rust, die overvalt mij ook. Wegen worden afgesloten, hoofdstukken naderen haar einde, en de rust neemt het van me over. Opdrachten worden of zijn uitgevoerd, en ook dan overvalt mij die rust. Als ik om half acht in de auto stap, nadat ik een prachtige dag heb mogen werken met een MT en directie in Kaap Doorn, dan voel ik ook die rust. De muziek van Fernando Lameirinhas galmt nog na, na ons bezoek aan het Concertgebouw afgelopen week. Heerlijk, die fado en soms daarbij die melancholie, past bij hoe ik me voel. Rustig, gelukkig en tevreden. Vooral dat. Vanmorgen in bed, hadden we het nog over die tevredenheid. Ja want wat een rollercoster is mijn leven geweest de afgelopen jaren. Druk, vol en veel. En uiteindelijk je realiseren, dat er weer een hoofdstuk bijna voorbij is. Yarden, dat prachtige bedrijf, waar ik op 1 maand na, 10 jaar heb mogen zijn. Wat heb ik veel geleerd, wat heb ik een mooie mensen ontmoet. En wat is mijn passie voor rouw, verlies en afscheid nemen in mij gegroeid. 1 september is het echt zover, en daarvoor vanaf 1 juli mijn vakantie, in verband met mijn verhuizing. Het einde nadert. Ik kom Yarden overal tegen, in vragen van mensen, in mijn eigen verhalen. Ik vertelde trots over het 'in gesprek met de directie' of over de Yarden collega tour. En hoe mooi was het 1 Yarden programma, maar mooier nog dan alles bij elkaar. Wat een mooie mensen werken en werkten daar. Gek om straks Yarden af te zijn. En ook weer gek, hoe afscheid nemen, het los laten, maakt, dat je weer ruimte krijgt om verder te gaan. En zo is daar Uitvaartstichting Hilversum. Ja, weer verder in de branche, heel anders nu, met Yarden als klant. Bijzonder toch. Maar vooral die verstilde plekken, het wandelen over een begraafplaats, het zien van eekhoorntjes, een specht die in de boom zijn nestje heeft, en de hazen die vroeg over de velden hun weg vinden. Ik loop er al rond, en het voelt als een mooie volgende stap in mijn leven. Straks als ik 60 ben, ja 60 jaar worden, het is me gelukt, ik ben er zo blij mee, en dan deze nieuwe stap maken. Nee en niet meer vanuit Wassenaar, maar vanuit Nieuw-Vossemeer. Rijdend in mijn Mercedes cabrio, genieten van de zon op mijn gezicht, de wind in mijn korte haren, vertrekkend vanaf mijn eigen begraafplaats in Nieuw-Vossemeer, en rijdend naar die andere begraafplaatsen, waar ik directeur van mag zijn. Jawel zie, ik maak alle dingen nieuw.
Gisterenavond hadden we een kleine burenborrel, met René en Andrea, met Thon en Olga. Leuk en gezellig, en hiermee een soort van afsluiting van het leven hier op deze prachtige plek. Met ook deze fijne mensen. Ja ook hier sluit ik dus iets af, wordt iets afgebroken. Lachen om de buren, die ongekende hoeveelheden wijn voor mij hebben aangenomen. Dozen en kisten vol. En als ik dan thuiskwam uit mijn werk, dan was ik als een kind zo blij, dat alles weer voor mijn voordeur stond. Elkaars planten verzorgen en water geven tijdens een vakantie, of de post weghalen. Zo simpel en zo fijn. Straks wonen we naast andere buren en tegenover andere mensen. En ook daar zal het zorgen voor elkaar goed zijn. Ik geloof erin. Ik geloof in het met elkaar zijn en delen, en daar uiteindelijk samen van genieten. Dus ik hoop dat oude buren langs komen op onze nieuwe plek, dat ik op een dag het geronk van een motor hoor en weet dat daar onze oude buurtjes zijn. Gezellig. En nu, nu zit ik op zondag mijn administratie bij te werken, en schrijf ik voor het eerst weer mijn blog. Tijd is kostbaar, tijd en rust. Afgesproken samen dat we ook momenten van rust inbouwen, nu en straks. Dat we ook avonden niets hebben, en zomaar samen in de tuin wat rommelen. Jawel, want tuinieren wordt wat. Ik heb in Hilversum gelukkig veel mannen met verstand van groen, van bomen en bloemen. En ik heb een schoonvader, die hier veel van weet. En natuurlijk onze Pauline, de vriendin in Steenbergen, die zelf een park ongeveer achter haar huis heeft aangelegd, zo waanzinnig mooi. Dus al met al, heb ik nog zoveel te leren, maar ben ik ervan overtuigd, dat het me zal lukken. Nu, straks en ooit. Fijn gevoel, ongeacht wat er komen gaat, het komt goed. Ik zie de schoonheid van het leven. En geloof me, dat is ook weer levenskunst. Ik heb geprobeerd uit te leggen aan een mevrouw, waarom ik voor die naam gekozen heb. En toen moest ik denken aan een bekende psycholoog die zegt (dit is mijn interpretatie van zijn woorden) 'levenskunst is de kunst het leven te leven, met alle dingen die daarbij horen, verdriet, pijn, geluk, gemis, het leven is niet een vlakke weg, het is leven is een weg met butsen en keien, en diepe kuilen en gaten, en als je de kunst verstaat om in dit leven je weg te vinden, het leven te leven, dat is levenskunst. En ik probeer mezelf en anderen deze levenskunst aan te reiken, ik kan het niet voor je doen, ik kan je alleen af en toe mijn hand reiken. Je helpen, je op weg helpen, en dan kun je zelf weer verder gaan. Dag! Ik keek zaterdag omhoog op Bosdrift en ik zag me toch een levenskunst! Al die kleuren groen.
Gisterenavond hadden we een kleine burenborrel, met René en Andrea, met Thon en Olga. Leuk en gezellig, en hiermee een soort van afsluiting van het leven hier op deze prachtige plek. Met ook deze fijne mensen. Ja ook hier sluit ik dus iets af, wordt iets afgebroken. Lachen om de buren, die ongekende hoeveelheden wijn voor mij hebben aangenomen. Dozen en kisten vol. En als ik dan thuiskwam uit mijn werk, dan was ik als een kind zo blij, dat alles weer voor mijn voordeur stond. Elkaars planten verzorgen en water geven tijdens een vakantie, of de post weghalen. Zo simpel en zo fijn. Straks wonen we naast andere buren en tegenover andere mensen. En ook daar zal het zorgen voor elkaar goed zijn. Ik geloof erin. Ik geloof in het met elkaar zijn en delen, en daar uiteindelijk samen van genieten. Dus ik hoop dat oude buren langs komen op onze nieuwe plek, dat ik op een dag het geronk van een motor hoor en weet dat daar onze oude buurtjes zijn. Gezellig. En nu, nu zit ik op zondag mijn administratie bij te werken, en schrijf ik voor het eerst weer mijn blog. Tijd is kostbaar, tijd en rust. Afgesproken samen dat we ook momenten van rust inbouwen, nu en straks. Dat we ook avonden niets hebben, en zomaar samen in de tuin wat rommelen. Jawel, want tuinieren wordt wat. Ik heb in Hilversum gelukkig veel mannen met verstand van groen, van bomen en bloemen. En ik heb een schoonvader, die hier veel van weet. En natuurlijk onze Pauline, de vriendin in Steenbergen, die zelf een park ongeveer achter haar huis heeft aangelegd, zo waanzinnig mooi. Dus al met al, heb ik nog zoveel te leren, maar ben ik ervan overtuigd, dat het me zal lukken. Nu, straks en ooit. Fijn gevoel, ongeacht wat er komen gaat, het komt goed. Ik zie de schoonheid van het leven. En geloof me, dat is ook weer levenskunst. Ik heb geprobeerd uit te leggen aan een mevrouw, waarom ik voor die naam gekozen heb. En toen moest ik denken aan een bekende psycholoog die zegt (dit is mijn interpretatie van zijn woorden) 'levenskunst is de kunst het leven te leven, met alle dingen die daarbij horen, verdriet, pijn, geluk, gemis, het leven is niet een vlakke weg, het is leven is een weg met butsen en keien, en diepe kuilen en gaten, en als je de kunst verstaat om in dit leven je weg te vinden, het leven te leven, dat is levenskunst. En ik probeer mezelf en anderen deze levenskunst aan te reiken, ik kan het niet voor je doen, ik kan je alleen af en toe mijn hand reiken. Je helpen, je op weg helpen, en dan kun je zelf weer verder gaan. Dag! Ik keek zaterdag omhoog op Bosdrift en ik zag me toch een levenskunst! Al die kleuren groen.
