Zo'n lome warme zomerdag....

En terwijl de dag hier vroeg begonnen is, zit ik nog in mijn polo aan de Nespresso. De ramen open, de deuren open en het leven glijdt naar binnen. Heerlijke momenten, die niemand me nog af kan nemen. Een week met bijzonder veel indrukken weer, maar welke week niet zou ik bijna zeggen. Ik heb soms het gevoel alsof mijn leven zich altijd in een zesde versnelling afspeelt. Er gebeurt zoveel. Het gaat over mensen, over macht soms tussen mensen, over nieuwe ontmoetingen, of juist oude, het gaat steeds voor mij over het hebben van contacten, dichtbij en veraf. Mensen...wat is je passie werd mij deze week gevraagd. En ook toen zei ik 'het verbinden van mensen en in verbinding zijn met mensen'. En als symbool voor deze passie neem ik altijd de wijnstop van Mercedes Benz mee. Ik zal het uitleggen. Ik hou van Mercedes Benz, dat weet iedereen, en of het nu een oude sloeriebak is van 4000 euro of het nieuwste model, dat maakt me niet zoveel oud. Deze passie deelde ik met mijn vader, een deel van onze verbinding. Daarnaast staat dit symbool voor mijn tweede passie, wijn, en vooral mooie wijnen uit Nieuw Zeeland, maar ook een ander mooi glas kan mij wel raken. En Mercedes staat ook nog voor kracht, voor betrouwbaarheid en degelijkheid. En ik denk, dat dit ook symbolen nee waarden zijn, die mij passen. Maar deze wijnstop staat vooral voor de liefde voor mijn vader. Liefde voor mijn medemens, zoals hij dit ook had. Hij kon iemand omarmen, beschermen er voor zorgen, liefhebben, een ware vriend voor iemand zijn, en dit alles is mijn passie. Dus ik hoop dat ik mensen mijn kracht, mijn steun en mijn liefde geef. Dat ik daarnaast nog heel veel dingen heb meegekregen van Ma van Loon, dat moge duidelijk zijn. Mijn rol met de nieuwkomers, de vluchtelingen in Nederland, ook dat is iets waarvan ik altijd denk, Ma van Loon jij zorgt ervoor, dat al jouw goede inzet voor je medemens, door mij wordt voortgezet. Zo ben je altijd het kind van je ouders. Een terugkerend thema bij mij. Vorig week fietste ik met nicht Annemarie, over mijn Goeree en Overflakkee. Ik ontmoette vriendelijke mensen, we herkenden veel van vroeger en ik keek door de bril van een 57-jarige naar een prachtig eiland. Met mooie natuurgebieden, leuke plaatsen, veel mooie authentieke panden en pandjes. Vriendelijke mensen en prachtige fietspaden. Ruim 120 km achter elkaar, genoten wij van de plekken waar ik als kind plezier had. We stopten bij een huis, waar mijn beste vriendinnetje van vroeger woonde, en toen kwam zij naar buiten. Echt zo leuk. We hadden de auto's geparkeerd bij Hans en Mirna, en daar ook nog wat gedronken. Het eiland voelde als thuiskomen, ook al heb ik daar geen thuis meer, voelt het eiland voor mij als bekend en vertrouwd. Maar wel als genieten, samen met mijn nicht. En nu, vandaag, zomaar niks...lekker in mijn korte broek, lekker zomaar zijn. Het geroezemoes van buren, doet me beseffen dat ik midden in het centrum van Wassenaar woon. En ik voel de bekoring ook hier weer van. Hoe mooi is het, dat je als mens kunt zoeken naar de rust, de vrijheid, maar ook temidden van de mensen kunt leven. Zelf kunnen kiezen, die vrijheid en ruimte hebben. Weten wat je wel en niet wilt en daar naar kunnen handelen. Dankzij Razan en haar andere collega's, de nieuwkomers, besef ik mijn geluk. Dank je wel Razan dat ik jou mocht ontmoeten en dat jij een poosje met me op wilt trekken. Je maakt me blij... En voordat ik nu weer van alles ga opsommen, even dit - Het mooiste dat het leven biedt zijn af en toe de dromen, dat alles nog beginnen moet en het beste nog moet komen door Toon Hermans Deze tekst vonden wij in een straatje in Goedereede mijn nicht attendeerde me erop en zei 'nichtje echt een tekst voor jou'. Dus leef alsof het je laatste dag is, leef, zou Andre Hazes jr zeggen. En lieve mensen, dat doe ik maar, leven omdat niemand weet wat morgen is en wat er morgen zal komen. Leef, dikke zoen, fijne dag vandaag. Anita