'Denk niet dat de reis
kort is,
men moet het hart van
een leeuw hebben om deze ongewone weg te volgen,
want hij is erg lang..
men trekt moeizaam voort in staat van verwondering,
soms lachend, soms
huilend.'
(bron: Chogyam Truungpa, De mythe van de vrijheid)
Deze foto vind ik mooi, kenmerkend voor mijn gevoel nu...vanuit die rijkdom hier dus bij geplaatst. Rijkdom omdat ik blij ben met de mensen dichtbij me...en dus ook mijn schoonfamilie, echt rijk!
Tja en vanmorgen ben ik na een rampzalige nacht vol krampen, last van mijn blaas, steken en watvoor gedonder al niet, begonnen met het nakijken van businesscases en in een van deze documenten trof ik deze prachtige tekst aan. Een tekst die volgens mij aansluit bij mijn leven...althans zo voel ik het soms. En ik realiseer me, als je deze tekst leest en mij gisterenavond dansend op je netvlies hebt staan, dat je je afvraagt, waar zit em dat moeizame dan in. Welnu...ik vind en ervaar het leven soms als zwaar. Als ingewikkeld ook. Juist doordat ik me realiseer dat mijn lichaam langzaam aan tekenen van ouderdom gaat vertonen. En tja is dat gek, als je 53 jaar bent...en als je eigenlijk je leven lang keihard hebt gewerkt. Ook al waren er die 1,5 jaar tussen waarin ik niet gewerkt heb, of eigenlijk misschien juist wel heel hard gewerkt heb...ik merk, dat ik verlang naar rust...naar niet meer zo hard hoeven ofzo. Ik merk, dat ik het liefst afstand zou nemen van alle grootsheid en luxe die daar soms bijhoort, om terug te keren naar mijn kern. En dat ik met Annemarie droom over later...en later kan zomaar vier jaar verder zijn...en volgens mij ben je dan een beetje aangekomen op een kruispunt in je leven. De zoveelste denk ik dan maar. En dit ervaar ik als positief, want ik wil het liefst op mijn Koga fietsje zitten, of in die mooie oude auto van me...en rondrijden en genieten, stil staan bij die dingen waar het echt om gaat. Gisteren werd een heel mooi vriendinnetje van mij 50 jaar, Jolanda en zij had een feestje, waar diegenen die dicht om haar heen staan (en wat voelde ik mij geraakt daar bij te mogen horen) aanwezig waren. Dus een soort van intiem feestje. En Jolanda sprak de mensen toe, die daar aanwezig waren en stond stil bij verlies en verdriet, van haar vader, de vader van Daan, haar lieve vriendin die aan kanker is overleden en wie zij heeft bijgestaan. En zij gaf aan dat we iedere dag het leven moeten leven, simpelweg zoals het er is, en zich aandient. En ik stond vlakbij haar toen zij deze woorden sprak en ik zag haar emotie en raakte haar schouder aan. Hoe mooi kan vriendschap zijn...er was een lekkere band aan het spelen, er werd niet heel veel gedanst, maar ik danste maar en danste maar, alleen, samen, met Annemarie, met Jolanda, gewoon omdat ik daar mijn leven aan het leven was. Zoals ik dat iedere dag doe, in voor- en in tegenspoed. In liefde en in verdriet soms. En vanuit dit alles, voel ik soms hoe zwaar ik het leven ook kan ervaren. Afgelopen week was ik in Zeeuws Vlaanderen bij mijn lieve tante Tanneke. En zag ik haar strijd op 87-jarige leeftijd tegen kanker. En voelde ik weer die onmacht, die oneerlijkheid die ik zelf zo heb gevoeld toen ik ziek was, maar ik was jong en had de kracht en waarom, waarom vraag ik mij af, krijgt zo iemand dit nog voor haar kiezen. Met welk doel. Soms begrijp ik er niks van, dan denk ik als er iemand is, die dit allemaal stuurt ergens vandaan, wat is dan de essentie hiervan? Waar gaat dit over...waarom is de weg die we te gaan hebben zo lang, zo zwaar soms. En als ik dan terug rijd in de auto, nog even langs mijn vader ga, die lachend en mopperend op zijn verlamde arm, in zijn rolstoel zit en toch nog geniet van een glas wijn, van een vriendschap, dan realiseer ik me, dat ook binnen het gegeven dat hij gehandicapt is, hij nog een vorm van vreugde in zijn leven kent en heeft. En als ik voor een groep mensen sta te trainen en probeer dichtbij mijzelf te blijven, dan gebeuren er de mooiste dingen. Dan ontwikkelt zich iets, waar ik trots op ben, dan voel ik mijn passie, mij bevlogenheid en hou ik zo van het leven. Maar als ik na een hele lange intensieve week, vol rapportages, meetings, ontmoetingen in mijn bed stap, wil ik slapen, alleen maar slapen. En de afgelopen nacht stond ik ieder uur, soms twee keer per uur naast mijn bed, vanwege de kramp, en kon ik wel huilen van vermoeidheid. En na uiteindelijk van 6 tot 9 te hebben geslapen werd ik klam van het zweet wakker, mijn lijf heeft hard gewerkt en alle weerstand verbannen. En nu, ben ik bezig met hele mooie businesscases. Met mensen feedback te geven op wat ik hen zie doen...en voel ik me rijk. Rijk door alles, rijk door alle indrukken, die als een sneltrein voorbij komen. Rijk door een glaasje wijn bij tante Anita en oom De, en zomaar even zijn. Rijk als ik in de vensterbank een mooi beeld zie staan van Wim Jonk, een dansende naakte vrouw...rijk als ik terugdenk aan gisterenavond, rijk als ik denk aan Annemarie, en aan de dag die voor me ligt. In kleine kring, met jawel mijn broer en nichtje erbij, Floor's verjaardag vieren. 18 jaar...mooi he. Rijk omdat ik het leven leef, steeds maar weer. Moe en voldaan, futloos en energiek, vrolijk en geraakt, door een gesprek, door te zien hoe iemand aan het worstelen is, met zijn of haar eigen reis. En rijk, omdat ik er naast mag staan, en de dingen mag doen die ik doe. Rijk omdat ik ben, omdat wij zijn...een fijne zondag, liefs, Anita
