Een nieuw begin...in een nieuw jasje....


Leef! En geniet van het nu....en realiseer je wat een rijkdom dit is...zomaar mogen leven....




dinsdag 22 juli 2008

Heel vroeg wakker....

Vanmorgen was het gewoon zomaar weer een keer zover....ik werd al om vijf uur wakker. Ben uit bed gegaan en zit nu lekker te schrijven in de keuken. De laatste dagen heeft mijn hoofd niet stilgestaan. Ik bleef maar denken en denken....over van alles...
- hoe groot de bladeren van een Catalpa kunnen zijn;
- over loslaten en weer verder gaan in ons leven;
- over marketing en kunst en het gastcollege voor de Hogeschool Utrecht;
- over Shell's Women's Network;
- over mijn website;
- over de vakantie en of we wel/niet een champagnekelder met de meisjes gaan bezoeken;
- over mijn huis in Schoonhoven;
- over auto's....en over loslaten natuurlijk in dit kader;
- over hollandse zomers;
- over varkens die zomaar door de modder rollen als ze er zin in hebben;
- over vriendschappen en surprise-party's;
- over wijnreizen met een intervisie-groep;
- over mijn boek en KWF;
- over een nieuwe fiets en mijn verjaardag;
- over de boerderij en mijn vader en Els;
- over tante Anita en haar apparaatje om haar bloeddruk enzo te meten;
- over oud worden en dus gezond blijven;
- over zekerheid in je leven;
- over vliegen met Marco en de Jeugdzorg;
- over netwerken.....

En ik begrijp dat jullie er soms geen touw aan vast kunnen knopen. Maar er is zoveel wat er speelt en dat is allemaal begonnen vorig jaar. Op dat moment was alles wat zo vanzelfsprekend voor me was, in een klap weg....en daarvoor in de plaats is zoveel teruggekomen, mijn gezondheid en hoe ik me nu voel.....onvoorstelbaar. En voor veel mensen lijkt dat op onzekerheid, en lijkt dat spannend en gek en vreemd misschien ook wel. Maar na vorig jaar heb ik mij een ding voorgenomen en dat is - om geen tijd meer te verdoen, met dingen die ver van mij af staan. Om geen dingen meer te doen, waar ik stress van krijg. Om geen dingen meer te doen, die ingaan tegen mijn eigen normen en waarden. En om los te laten wat niet meer bij me past...en geloof me, dat is ook weer ingewikkeld. Maar het voelt wel goed....en ik moet opeens weer denken aan die droom. Die droom dat ik de weg was kwijtgeraakt en dat mijn moeder eventjes langs kwam en me de weg wees...en het lijkt alsof ik langzaam aan weer op het juiste pad terecht ben gekomen. Deuren achter me kan sluiten samen met anderen, en weer nieuwe deuren mag openen. Samen met Annemarie, met de kinderen hoop ik, met mijn vrienden. En als nu straks de zon weer gaat schijnen, vandaag of morgen dan wordt alles nog mooier dan het nu al is...
wordt vervolgd....
Anita