Vanmorgen ging ik met Teun de polder in, lekker wandelen over zo'n stoffig dijkje met uitzicht op het land. En als ik daar zo loop, met Teun achter de konijnen of hazen aan gaat, gewoon lekker rennen dus door het stof, dan voel ik me die boerendochter. Mijn korte broek, linnen blouse, vaker nog een oude verwassen polo, nu even niet. Mijn heerlijke stappers aan, en ik ben echt bijna 60 jaar terug in de tijd. Die vrijheid, die ruimte, die luchten, de geur van vers gemaaid gras. Tractoren en combines, en in gedachten zie ik mijn vader weer aan het werk. Het gemak, waarmee mensen zo'n tractor rijden, met grote wagens erachter. De soepelheid waarmee zij op en af zo'n groot ding klimmen, heerlijk. En soms vragen mensen me wel eens of ik spijt heb van de dingen in mijn leven. En nee, spijt heb ik nergens van. Maar misschien vind ik het wel jammer, dat ik nooit boerin heb kunnen worden. Mijn vader heb kunnen opvolgen. Het gedoe rondom mijn geaardheid, het gezeur met een tante, die me hiervoor strafte, die mij een schande noemde, maakt dat ik al heel vroeg, 4dagen na mijn 17e verjaardag, in Den Haag ging wonen. Weg van dat alles. Maar dus ook weg van die plek, waar ik kon genieten. Van mijn vader, zijn aardappelen, de ruimte, de vrijheid. En hoe fraai is het dan, dat ik hier, zo dichtbij mijn geboortegrond, weer terug op aarde ben gekomen. En dat ik bijna dagelijks met Teun, of op de fiets, kan genieten van die weidsheid, die ruimte, die plek, waar ik zo hoor. En als ik dan die tractoren zie, die herinneringen voorbij zie komen, dan glimlach ik en wandel ik door. Dan heb ik geen spijt, dan kijk ik alleen af en toe nog eens om, en ga ik door in het heden. Nu, 24 mei 2023. Straks breng ik mijn buurvrouw, mijn tuinvriendin even naar Schiphol. En daarna ga ik het gras maaien, of zomaar een kopje koffie drinken op het nieuwe bankje bij de voordeur. Zo mooi. Zo'n eenvoudig puur houten bankje, bij mijn stalen bloembakken met hortensia's. Zo mooi, zo simpel. Zo fijn ook.
Mooi he, onder de leilinde. Ik zie mezelf daar best wel zitten, straks met de braderie, met live muziek hier in de straat, zit ik eerste rang. Samen met Annemarie. Heerlijk. Een hele aardige meneer bracht het bankje vanmorgen vroeg en hij nodigde me uit om er even samen op te zitten. Zo grappig. Daar zaten we dan, hij en ik.
Deze tijd van het jaar, is prachtig he. De tuin, de bomen, de boeiende struiken, de blauwe regen die gaat groeien, de passiebloemen die straks weer gaan komen. De rozen die uitkomen, wit en roze. Maar ook al die andere prachtige bloemen, de bloeiende planten, de pioenrozen, die vol in de knop staan. Oh, ik hou er zo van.
Als ik door de polders aan het rijden ben, geniet ik zo van die prachtige bermplanten en bloemen. En weer ga je dan terug in de tijd, hoe ik als kind bloemen ging plukken, onderweg naar huis, en hoe teleurgesteld ik was, als die bloemen slap in een vaasje stonden/hingen. Want ze waren nog zo fier even daarvoor, zo langs de kant van de weg.
Ik wens iedereen, een fijne dag, geniet van al het moois om je heen. Je kunt het aanraken, ervan genieten. Het is er gewoon. Gisteren einde van de dag, hadden we een workshop voor de vrijwilligers, over rouw en verlies. Een collega van ons, een dame die hele mooie trainingen verzorgd, Glansrijk trainingen, Wineke van Rijn, verzorgde deze training of workshop. En ook gisteren weer, bleek dat rouw en verlies, als het ware verweven is, in ons zijn, in ons leven. Je draagt het met je mee, je geeft er een plek aan, het is bijna tijdloos, soms heel erg voelbaar en soms vergeet je het bijna even. En toen ik gisterenavond het programma van Paul de Leeuw keek, 'ik geef niet op' of iets dergelijks, waar hij jonge kinderen met kanker begeleidt. En dan hoor je zijn verhalen, zijn gesprekken met de ouders en broers en zussen, na het overlijden van een jong kind. En ook al is dit ons werk, ook al maak ik heel vaak helaas dit soort intens verdrietige dingen mee, het raakt, het raakt, het raakt. En als ik dan wandel met een ouder, of een partner, en ik voel en zie het verlies, dan voel ik simpelweg eventjes met hen mee. Dan huil ik soms in de auto op weg naar huis. En zo huilde ik gisterenavond, toen ik kinderen zag vechten tegen kanker. En die vader hoorde zeggen 'je bent altijd bang dat het terugkomt'. En daarna liep ik met Teun door de tuin en zag ik zomaar de schoonheid van het kleine. En realiseerde ik me voor de zoveelste keer, hoe gezegend ik ben. Met het leven, met ons zijn, met jou en mij, met al die mooie mensen om me heen, hier en in Hilversum. Ik voel rijker dan een koning. Tja...rouw en verlies. Wie kent het niet....
