Een nieuw begin...in een nieuw jasje....


Leef! En geniet van het nu....en realiseer je wat een rijkdom dit is...zomaar mogen leven....




woensdag 24 juni 2020

Licht en liefde...

Een bijna spirituele titel. Op deze mooie woensdagochtend, waar de zon al heerlijk schijnt, zomaar een blog. Na een meer dan intensief weekend en al weer halverwege de week, de tijd gaat zo snel, juli glimlacht al op afstand. Een Raad van Toezicht op vrijdagochtend, en al met al veel indrukwekkende momenten. De fles wijn, uit Piëmonte, de vast aanstelling als directeur van Uitvaartstichting Hilversum en dan een tocht door het Westland, met een schitterende sloep, vertrekkend vanuit Maasland. Prachtig, met Hans en Jacqueline, een dag vol gouden momenten en zoveel indrukken. Die titel komt uit een kerkje in Schipluiden volgens mij, Op Hodenpijl. Toen ik dat kerkje binnenkwam stond er een bordje - 'dit kerkje heeft godsdienst ingeruild voor licht en liefde'. Prachtig toch...licht en liefde. Een kerkje waar je kunt exposeren, vergaderen, samenkomen, vol met mooie engeltjes. Echt heel bijzonder. Ook een kerkje om afscheid te nemen, mooi hoe ik steeds bij bijzondere plekken denk, hoe mooi een afscheid daar zou kunnen zijn. En nu op mijn vrije woensdag, onder de parasol in de tuin, mijn Nespresso dichtbij, luisteren naar al die vogeltjes, die in onze tuin aanwezig zijn.
Zodra het gras wat droger is, ga ik gelijk maaien. En dan, even heerlijk lezen in de zon. De tuinsproeier op afstand, want die zal ik nodig hebben. Ik ben niet meer zo iemand, die vooral bruin wil worden. Ik wil vooral buiten zijn, in deze tuin is altijd iets te doen. De dahlia's komen uit. Prachtig, bijna fier, witachtig en ondertussen is er een mooie witte vlinder, die me omringt. Zal mijn vader wel zijn, ha ha..hij is er volgens mij altijd. Heel dichtbij...ik lees net in een blad, dat zestigers gelukkiger zijn dan vijftigers. Ik voelde me altijd wel heel gelukkig merk ik. Maar ik realiseer me wel, dat er nu iets van me af gevallen is. Nu ik bijna 61 ben, gek he...ik voel dat ik me niet meer zo wil laten zien of hoef te laten zien. Ik wil er gewoon toe doen. Meer niet. En als mensen me niet aardig vinden, of me niet willen, dan is het ook goed. Het voelt als een vorm van loslaten, een vorm van rust. En die rust, gecombineerd met dit leven hier en mijn leven in Hilversum, is de perfecte match. Het klopt. Alles klopt. En dat ervaren, dat voelen, dat is de grootste rijkdom die een mens hebben kan. En ja als alles klopt, dan hoort daar absoluut gezondheid bij, en liefde, en geluk, en vriendschap. En ja, als ik dan met mijn vriendinnetje in Wassenaar een ochtend app-contact heb, en weet dat zij binnenkort weer komt logeren, dan klopt dat ook. Dichtbij zijn heeft soms niets met afstand te maken. Hier in Nieuw-Vossemeer wonen, voelt alsof ook vriendschappen anders zijn, intenser bijna. Je ziet elkaar niet zo vaak, maar het is goed zoals het is. En als je elkaar ziet, is er tijd, en rust, om samen te zijn. In datzelfde kerkje hing een tekst 'leef het leven waarvoor je geboren bent'. En die tekst doet me wel nadenken over mijn eigen leven. Ik heb het gevoel, en dat heeft ook te maken met het gevoel dat alles klopt, alsof alles op zijn plaats is gevallen. En bij dit gevoel hoort ook het missen. Want ja, ik mis soms wel heel erg mensen, die niet meer bij me zijn in dit leven. Laatst zei ik nog tegen Annemarie, toen ik een beeldje zag staan dat ik ooit in Schoonhoven van Evelien heb gekregen 'en Evelien is er ook bij'. En degene die ik het meest mis in mijn leven, dat weet iedereen, dat is mijn vader. Mijn grote vriend. Gisteren liep ik met Gert-Jan over de begraafplaats Bosdrift en toen kwam hij zijn opa tegen, meneer zat te lezen op een bankje. En later in de auto, leuk Gert-Jan rijdt mij altijd rond in mijn cabrio, hij met zo'n hippe zonnebril op, en ik als oude dame zit er naast, ik grinnik terwijl ik dit schrijf...zei ik 'fijn he...als je familie zo dichtbij is'. En op dit soort momenten realiseer ik me, dat mijn familie niet meer hier dichtbij me is. En later in de auto voer ik een gesprek in stilte met mijn vader. Over hoe het gaat. En ik weet zeker, dat hij glimlacht, steeds maar weer naar me glimlacht. En ik, ik ben dan eventjes dat kleine meisje, achterop die fiets bij haar vader. Haar houvast. En altijd zal hij mijn houvast zijn. En ook dit gevoel klopt.
Op deze foto ben ik een jaar of 20 denk ik. En zit ik achterop de fiets bij mijn vader op de boerderij. Ik woonde toen in Bezuidenhout, had net op mijn 19e mijn eerste eigen huis gekocht. In de van Lansbergestraat 44. Bijzonder, als ik bij Hans en Ria ben, die wonen daar vlakbij, dan kijk ik wel eens naar deze straat, dit huis en realiseer ik me, dat hier veel gebeurd is. Dat hier mijn volwassen leven begon. Hier werd ik verliefd, hier heb ik in totaal 9 jaar gewoond. Hier heb ik geleerd, zoveel geleerd. Tijdens onze prachtige vaartocht afgelopen zaterdag, zag ik ook een schitterende tekst op een gebouw 'gaat niet bestaat niet'. En Hans zei, 'dat is echt een typische tekst voor het Westland'. En volgens mij is dat een typische tekst, voor optimisten zoals ik en hij. Voor mensen, die best wat hebben meegemaakt in het leven, en steeds weer opstaan en verdergaan. Voor mensen die denken in mogelijkheden en kansen. Voor de bouwers onder ons, voor de knokkers, en ik reken mezelf tot die categorie mensen. En terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me dat er wel een beetje geluk bij moet komen, om uiteindelijk weer door te kunnen gaan. Want soms heb je pech. En ik heb helaas genoeg mensen om me heen, die pech hebben, pure pech, door ziekte, ellende, gedoe, banen wellicht. Dus 'gaat niet bestaat niet' tja, daar kunnen we wel een avond over vullen. Hoe dit dan zit. En dan zorg ik voor de wijn, ha ha en mijn vader glimlacht en is er bij, dat weet ik nu al! De merel hupt een beetje door het gras, eet lekker wormen, en de poes ligt onder de eikenbladhortensia en vindt het wel goed zo. En ik, ik neem nog een Nespresso en ga dan het gras maaien, voor de temperatuur nog hoger wordt. Het is nu al 27 graden, wat een rijkdom. Heerlijk....ik glimlach, want na het maaien, piep ik wel anders... heb een mooie dag! Vol licht en liefde...


zaterdag 13 juni 2020

Vrijheid....

Terwijl dit de plek is, waar het iedere keer weer gebeurt, ons huis en onze tuin, waar ik de rust vind, om samen met meneer pastoor op een bankje bij de kerk te zitten, en te praten over onze mooie bomen, zit ik nu even aan mijn ontbijtje in de keuken. Een soort van idyllische stilte, de vogeltjes die zingen het hoogste lied, de zon schijnt, en langzaam aan droogt het gras en de heg, van de bijna 16 mm regen die gisterenavond en vannacht gevallen is hier. Super goed voor de tuin, waar de natuur me iedere dag weer nieuwe cadeautjes geeft. Plantjes, groene stipjes waarvan ik nog niet zo goed weet, wat er verder gaat komen. Inmiddels slaat de klok elf keer en is het weekend begonnen. Voor mij al veel eerder, ik heb namelijk drie vrije dagen opgenomen, donderdag, vrijdag en maandag ook nog. Vrije dagen om mensen te zien hier thuis, te coachen, maar ook om deze mooie omgeving per fiets te verkennen. Fietsen door de week is zoveel fijner dan fietsen in het weekend. De stille weggetjes, de lege plekjes voor een kop koffie op het terras, of zomaar het alleen in en polder staan. Mijn nicht was hier, en samen verkenden wij de omgeving van Nieuw-Vossemeer. We begonnen wat later, dus het werd een paar uur, en waren net voor de buien binnen, 35 kilometer. Heerlijk.
En toen wij eenmaal onder de parasol zaten buiten, toen begon het onweer en de regen. En kregen we net op tijd alle kussens binnen en de spullen die op tafel stonden, lagen. Ongekend wat een bui...en toch, eindigden wij de avond weer buiten, in de tuin. Heerlijk. De omgeving hier is mooi, nog wat verstild bijna, en doet me denken soms aan mijn geboortegrond Flakkee, maar ook aan Zeeland, leuk, hoe je al fietsend dingen ziet. Een tempo van leven ontdekt, wat aansprekend is. Maar ook, hoe je zelf tot rust komt. De telefoon die soms wel gaat, maar ondergeschikt is aan je hele bestaan. Die oude korte broek, die zwarte polo, het gaat daar niet om, het gaat erom, hoe je gewoonweg maar wat in beweging bent, zonder hulpmotor jawel, op je fietsje door de polders hier in de omgeving. Heerlijk, die sfeer, die rust, die vrijheid. Mensen die je vriendelijk groeten, vogels, eenden, ganzen, zwanen je komt hen tegen onderweg. Sluisjes, gemaaltjes, een genot, waterwegen die elkaar ontmoeten, en het genot van een bootje, dat vaart over die prachtige riviertjes, of over de Steenbergse vliet.
De foto hierbij, is van Beneden Sas, een plekje achter De Heen, een sluisje, een uitkijkpost, een heel fijn terras en vooral veel mooie vergezichten. Als je ooit hier bent, bij ons bent, en gaat fietsen, moet je hier zeker langs gaan. En terwijl ik dit alles schrijf en me echt vrij voel, denk ik altijd ook aan mijn werk, aan mijn team, de uitvaarten die er zijn, en toch is het goed, voor mij, voor iedereen, om af en toe die accu even op te laden. Even eruit te stappen, en eventjes alleen te zijn. Of samen te zijn, met je partner, je vrienden, je nicht, in ieder geval die mensen van wie  je houdt. De afgelopen tijd heeft me wel veel gebracht. Heeft me ook doen inzien, dat de rust, de stilte, het wat lagere tempo van leven, zeker ook haar charmes heeft. En ik merk ook, dat ik niet steeds weer naar een terras, bioscoop of theater hoef. Ik geniet vooral van het rustige leven, de natuur, de vogels om me heen. Saai? Ik denk dat dit leven voor mensen die van concerten, drukte, hectiek houden saai is. Geeft niet toch. Doe wat bij jou past. Ik merk, dat ik in mijn coaching, mijn gesprekken met mensen het hier altijd over heb. Doe je iedere dag wat je prettig vindt? Waar je blij van wordt, kom je met plezier naar je werk toe, of niet. Als je bij jezelf merkt, dat je soms wat moppert, wat ongeduldig bent, niet geniet, of niet vrolijk bent, ga dan eens voor die spiegel staan, en stel jezelf die vraag - doe ik wat ik wil dat ik doe - en als het antwoord 'nee' is of je twijfelt, ga dan eens aan de slag met jezelf. Want ben je je ervan bewust, dat als je als mopperende collega, tussen andere collega's rondloopt, dat dit veel impact heeft op de werksfeer, de ander. Ben je je ervan bewust wat je uitstraalt als ik je tegenkom. En in iedere werkomgeving, kom ik deze collega's wel tegen, ook nu. En geloof me, toen ik bij mezelf voelde dat ik niet meer gelukkig was in mijn vorige werkomgeving, dan is het heel spannend, maar uiteindelijk ook heerlijk als je daar uit gestapt bent. Dan voel je weer die vrijheid, om te doen, wat dichtbij jou ligt. Waar je hart ligt, waar je blij van wordt. En voor mij is iedere keer een dergelijke stap in mijn leven, een goede stap geweest.
En goed betekent dan niet automatisch meer geld ofzo, maar goed betekent, dat het goed is voor mijzelf en mijn omgeving. En we zijn vandaag de dag bang voor het verliezen van onze zekerheid, we moeten tenslotte toch de hypotheek of onze andere lasten betalen. Welnu, durf die deur maar te sluiten, en je zult zien, dan kom je heel veel deuren tegen, die jijzelf kunt openen. Zet die stap maar en voel de vrijheid. Zelf heb ik vaak dit soort stappen gezet, op allerlei gebied, en ik heb nooit spijt gehad. Nooit. Mooi was het om gisteren met mijn nichtje, terwijl ik aan het koken was, te praten over onze ouders ,onze moeders. En leuk om te zien, hoe wij samen net zo verschrikkelijk kunnen lachen als onze moeders. De energie die dat geeft is geweldig. Dus deze vrije dagen, zijn zomaar heerlijk. Mensen die langskomen, voor een lunch, een kop koffie, de tuin, de heg die ik nu zo dadelijk ga knippen, heerlijk. Ik heb er zin in, heb er energie voor. Het leven lacht me toe...en ik hoop jij ook. Blijf dicht bij jezelf, kies en kijk af en toe eens in de spiegel, niet om te kijken hoe je haar zit, maar om te kijken hoe jij erin zit, in dit leven. Doe je wat je blij maakt. Want alleen dan, maak je anderen blij...dag, een fijn weekend nog! Geniet! Dit laatste zegt een dame, die ik in Hilversum heb leren kennen altijd, als zij een mail afsluit, geniet! En dat is wat ik jou nu ook wens, ondanks alle pijntjes, verdriet, probeer te genieten van die hand in de jouwe. Die aai over je wang, dat duwtje in de rug, dat ene prachtige glas wijn, alleen, of samen. Geniet!


vrijdag 5 juni 2020

Het regent en regent....

Terwijl de regen met bakken uit de hemel valt, het kopje Nespresso naast me staat, de keuken geurt naar cake, zit ik als in een soort van trance hier aan de keukentafel. Wel in korte broek, maar met een trui erop, de tuin wordt groener en groener, je ziet de tuin genieten van deze regen, heerlijk gewoon. Als je nu naar buiten gaat, dan ruikt het zo lekker groen. Ik kan het niet anders zeggen, maar regen na zoveel zonneschijn, geeft zo'n lekkere groene geur...alsof alles verser is geworden. Als kind herinner ik me nog, dat ik midden in de zomer, als het zo hard ging regenen, in mijn badkleding in de regen mocht spelen. Een ware weldaad...weer een herinnering. En zomaar temidden van al dat mooie lekker ruikende groen, staat deze prachtige Allium, ongekend mooi om te zien, wat er met zo'n bloem op zo'n lange fiere stengel aan de hand is. Het vlies breekt langzaam open en eerst kwamen er witte dingetjes uit en nu kleurt deze langzaam paars...ik kan bijna niet wachten, totdat deze openbarst. Prachtig...die tuin hier, het wordt prachtig mooi...de pioenrozen topzwaar buigen langzaam voorover en leggen hun kop neer op het gras. De eikenbladhortensia zit vol met bloemen en ook de nieuw geplante nog kleine eikenbladhortensia's doen het goed. De blauwe border bij het atelier, laat een scala aan blauw-paars gekleurde bloemen zien en tussendoor staat zomaar verdwaald een boterbloem. Als kind plukte ik boterbloemen en paarde bloemen, allerlei wilde bloemen die in de berm van de weg naar de boerderij groeiden,  voor mijn moeder. En als ik dan thuiskwam na een half uur plukken, en de helft van deze bloemen al verlept was en zijn kopje liet hangen, dan zette mijn moeder deze bloemen in een vaasje op tafel. En kreeg ik alle eer van mijn lieve gebaar. En ik hoor u denken, he hoe zit dat met die van Loon het is pas vrijdag en nu al thuis, jawel, ik heb mijn vrije dag, want ik heb me een weekje achter de rug. Veel, vol, en vooral lange hele lange dagen. Mooie momenten met het team, de Raad van Toezicht, de architecten, bezoekers, uitvaartondernemers en het vrouwennetwerk Entre Femmes Gooi. Daar ben ik lid van geworden, vanuit mijn rol als directeur van Uitvaartstichting Hilversum. Gisterenavond mocht ik hen meenemen in mijn verhaal over de 9 P's van de USH. Vroeger toen ik NIMA A en later B studeerde, begonnen we met 4 P's, later werden dit er 5 en ik heb er nu al 9. Wil je er meer over weten, dan geef ik je een keer een gastcollege in Hilversum hierover. En gisteren gaf ik een tipje van de sluier aan deze groep dames. Allemaal creatieve, leuke ondernemende ondernemers uit Hilversum. Eindigend in De Einder, met een diner, een glas cava, geheel verzorgd door mijn cateraar Fajé. Een top cateraar kan ik je wel zeggen. Prachtig eten, mooie wijnen, en de vandaag jarige Machien in de bediening. Leuk, fijn en vooral vertrouwd. In de nachten word ik soms gekweld door enorme krampen, ondanks mijn magnesium, ondanks het feit dat ik veel wandel, beweeg. En hierdoor slaap ik vaak heel slecht. Ach niet zeuren kind, zou mijn moeder zeggen. Een ander is in de overgang, of heeft nog veel ergere dingen. En ik zeur dus ook niet, en geef mezelf vandaag lekker rust. Die cake in de oven, vanavond lekker koken voor An en haar meisjes, die dit weekend hier zijn en verder niet zoveel. Inmiddels is de regen eventjes opgehouden en komt dat mooie licht er weer doorheen. De lucht wordt wat blauwer, en wie weet kan ik straks nog wel eventjes de tuin in. Fijn, dat helpt altijd, werken in de tuin. Je hoofd leegmaken, jezelf opruimen, afronden wat nog moet gebeuren en dan weer vrij verder gaan. En als ik helemaal alleen ben, wil een beetje rommelen op de piano ook nog wel helpen. Hele kleine eenvoudige deuntjes spelen. Zonder dat er iemand meeluistert, want ik kan er niks van. Maar leuk is het wel, 11 jaar geleden alweer, toen werd ik 50 en heb ik deze piano gekocht. Een echte Kawai. Prachtig...net gestemd, en de pianostemmer en de meneer die de vloerbedekking kwam leggen, hebben er heerlijk een huisconcertje op gegeven. Ook Gert-Jan mijn collega heeft ons allen vorig jaar getrakteerd op een mini concert. Geweldig, meer dan geweldig. En weet je, dit is nu echt genieten. Afgelopen dinsdag speelde Marcel, ja de gitarist van mijn vader zeg ik altijd, voor mijn team in De Einder.
En hoe mooi om te zien, hoe mensen dansten, meezongen, genoten van die heerlijke  muziek. Muziek verbindt, verbroedert en is zo mooi om te delen. Dus hoe heerlijk zou het zijn, om een feest voor het leven, hier in de tuin te geven, deze zomer, een feest voor alles, een feest voor mijn vrienden, een feest voor wat buren, een feest omdat het leven eigenlijk een prachtig feest is toch...vanmorgen las ik in de krant, het verhaal van een meneer, die overleden is aan het coronavirus, en vanmiddag weet ik, dat er iemand, ongeveer net zo jong als ik, gecremeerd wordt bij ons in Hilversum. En hoe vaak schrijf ik hier niet over, dat op dit soort momenten in dit leven, ik me realiseer hoeveel geluk je hebben kunt. En hoe gelukkig ik me voel, jawel met een zere rug, en af en toe een rot nachtje, maar overall gezien, tel ik mijn zegeningen. Steeds maar weer, en realiseer ik me, dat ik geniet van de dingen die het leven mij aanreikt. Afgelopen week mocht ik iemand ontvangen bij mij in Hilversum, een jonge vrouw, en zij staat op een kruispunt in haar leven. En soms zomaar zie je dan iemand die heel erg aan het zoeken is, naar wie zij is en waar zij voor staat. Iemand die heel veel weet en snapt, en beheerst, maar het begint altijd bij jezelf, bij hoe jij naar jezelf kijkt. En hoe vaak sta ik niet voor die spiegel, niet om te zien, hoe mijn haar zit, maar meer om te zien, of ik mezelf recht in die spiegel kan aankijken. En om mezelf steeds weer die vraag te stellen, doe ik het goede, doe ik wat ik wil doen, waar ik blij van mag worden, waar mijn kracht ligt. En op dit soort momenten realiseer ik me, dat er twee momenten in mijn leven zijn geweest, waar ik dit niet zo heb ervaren. Die 1,5 jaar ziek zijn, niets meer kunnen, een lijf dat het op leek te geven, was het eerste moment. En het tweede moment, was nog niet zo lang geleden, in mijn werkzame leven, vlak voordat ik de keuze maakte om weg te gaan bij mijn vorige werkgever. En juist daarom is het fantastisch om te voelen, dat in mijn leven nu alles op de goede plaats ligt. En dat ik iets mag doen, waar ik gelukkig in ben, en dat ik een leven mag leven, waar ik nog gelukkiger van mag worden. Dat ik mag zijn wie ik ben. Dat ik niet veroordeeld word of gediscrimineerd. Pffffttt dat laatste he...wat speelt er zich nu allemaal weer af in onze samenleving, discriminatie, racisme, veroordelen, oordelen, macht, ongelijkheid. En als ik ergens allergisch voor ben en voor ben geworden, is het dat, macht en het spel er om heen. Ongelijkheid, het gevoel hebben dat iemand de ander klein maakt, of soms erger nog beschadigen wil. Een gevoel, waar ik nooit meer mee te maken wil hebben of krijgen. Dus hoorde ik mezelf deze week tegen iemand zeggen 'soms moet je gewoon maar de handdoek in de ring gooien, want tegen oneerlijkheid kun je niet vechten'. En heb dan niet het gevoel dat je verloren hebt, want het enige dat je doet, is goed voor jezelf zorgen. En je niet laten verleiden tot gedrag waarvan mijn moeder zou zeggen 'wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook aan een ander niet'. Als dat niet uit de bijbel komt, weet ik het ook niet meer. Maar het is zo waar. Zo ongekend waar. Behandel een ander , zoals jij zelf  behandeld wilt worden. Blijf dicht bij jezelf. En maak een keuze, en je zult zien, je sluit een deur, en vele deuren voor jou, gaan open. Want je laat jezelf zien, en zo zei ik tegen die jonge vrouw 'stap op deze mens af en vraag hem - zie je mij -'. Een mooi emotievol gesprek. Een cadeau en het komt zomaar in mijn leven binnen. Dank je wel...voor jou!