Een nieuw begin...in een nieuw jasje....


Leef! En geniet van het nu....en realiseer je wat een rijkdom dit is...zomaar mogen leven....




woensdag 28 november 2012

Even bijpraten...

Omdat ik zelf een beetje moe word, van al het gedoe rond dat lijf van mij, nu maar even zo. In het ziekenhuis denkt men dat het mijn gal is die mij parten speelt. En a.s. maandag gaat men dit weer onderzoeken, want zolang het gedacht wordt, nog niet zeker is, blijft die gal lekker zitten waar ze zit...toch? En ondertussen heb ik vage klachtjes, jeukende armen, soort van allergische reactie, wat pijn hier, soms wat daar, wat zweten, beetje moe, soms wel en soms weer niet, kramp, nachten wel en nachten niet. Kortom gezeur en gezanik. Ik beloof iedereen, dat ik zodra ik meer weet, erop terug kom. En nu, gewoon weer eventjes een normale tekst.
Ik ben vrij vandaag. Ik had nog wat vrije dagen en die neem ik geleidelijk aan op. Het komt namelijk nooit uit, en ik sta het mezelf maar toe. Juist omdat ik moe ben, en op de been wil blijven. Juist omdat ik het heerlijk vind, om wat businesscases na te kijken, wat te werken vanuit huis en een uurtje later op te staan. Straks een paar uurtjes na Pa van Loon toe, kortom...eventjes tijd en rust nemen. Hopenlijk deze week de winterbanden onder de auto...en volgens mij barst het dan los. Het is gek, dit weer...de rust die er soms nog is. En dan opeens dan wordt het druk, geloof me...en natuurlijk heb ik het nu over Yarden. In mijn eigen bedrijfje, wat ik heel klein hou, is het op een bepaalde manier wel druk. Met trainingen met businesscases en met wat coaching, maar ik probeer dit combineerbaar te houden met Pa van Loon en Yarden. En natuurlijk niet te vergeten met Annemarie en het thuisfront. Want volgens mij is de basis van mijn leven het thuisfront, en de balans tussen werken en andere mooie dingen. En mijn energie is ook wat gericht op de 50e verjaardag van Annemarie. Heerlijk gewoon...leuk om haar te verrassen. Want als er iemand het verdient om zomaar eens in het zonnetje te worden gezet dan is zij dat wel. Altijd klaar staan voor de mensen om haar heen...en steeds weer eigen tijd inleveren voor huis en voor gezin. Dus 22 december wordt zomaar heel mooi geloof me...voor nu, geen nieuws verder, een fijne dag gewenst. Ik neem nog wat te eten en een kop koffie...
Liefs, Anita

zondag 25 november 2012

Met woeste haren in het zonnetje...

En zomaar op deze mooie zondag zit ik met nog woeste haren in het zonnetje in mijn werkkamertje. Allerlei administratieve dingen gedaan, lekker gewerkt even, wat mails verstuurd en nu zomaar eventjes tijd om te schrijven. En teksten te delen met jullie...heerlijk.  Een weekend kan soms zomaar ontzettend genieten zijn, door eventjes niet te hoeven. Ik merk als wij zo'n zondag hebben, dat me dit zoveel rust brengt. Rust over alles wat komen gaat...wat voor me ligt. En vandaag is zo'n dag, zonder telefoon, zonder gedoe...de zon op de ramen, de nespresso in mijn kopje...heerlijk, echt heerlijk. Toon Hermans zegt - omdat er liefde is, bestaat er geen voorbij. In alle eeuwigheid ben jij .....hoe mooi als je zo kunt schrijven zeg. Deze man, heeft zulke eenvoudige simpele woorden, maar ze zijn zo raak. Dat is wat ik graag zou willen...een boek schrijven, vanuit de eenvoud, en dan gevisualiseerd door Annemarie en haar kunst. Lijkt me prachtig...komt er echt ooit van. Ik ben ervan overtuigd...een boek met prachtige teksten, verhalen en schilderijen, een coproductie van Annemarie en mij. Mooie ambitie toch en geloof me, we gaan het waarmaken. Als jullie de kunst van Annemarie willen zien, we gaan een expositie openen in januari a.s. in het Crematorium van Yarden aan de Vergierdeweg te Haarlem. Prachtig, basis, abstract en vooral bijzonder....Lieve mensen, geniet van deze mooie dag. Te mooi om zomaar voorbij te laten gaan. Liefs, Anita

zaterdag 24 november 2012

Wandelen door Amsterdam en wijn drinken...

Dag allemaal, het heeft even geduurd, maar dit was een volle en vooral drukke week. Een week die eindigde met een management dag eerst in het Tropenmuseum in Amsterdam en aansluitend met een soort wandeltocht met GPS en opdrachten door Amsterdam. Leuk, interessant en vooral goed voor de verbinding onder elkaar. Want deze dag staat in het thema van verbinding. Want een MT moet juist in deze tijd vanuit verbinding met elkaar werken. Dus het begon met de opdracht dat jij iets zou vertellen aan de hand van een voorwerp wat voor jou belangrijk is, waardoor je iets meer van jezelf zou laten zien. Zonder me hiervan bewust te zijn, was het thema van de dag ruimte, loslaten en elkaar de ruimte geven. En dit gebeurde, doordat een en ander door Carla, Corine en mijzelf niet zo strak geregisseerd werd en ook niet zo strak georganiseerd werd. Heerlijk...en dan zien wat dit doet met de ander. Dus improviseren hoorde daar ook bij. Effect van deze prachtige lange, vermoeiende dag was voor mij wel, dat ik toen ik eenmaal thuiskwam, letterlijk in elkaar klapte, van vermoeidheid..dus de Voice maakte ik op afstand mee. Ik viel in slaap, hoorde Barbara en nog een paar van die geweldige dames, en realiseerde me dat hier wel een van de toekomstige Voice winnaressen op het podium stond. Geweldig wat een stemmen, maar ik, ik knikkebolde in mijn stoel en viel regelmatig in slaap. Moe, moe en nog eens moe...en toen ik mijn bed zag was ik verdwenen tot een uur of zeven. Als een blokje...en daarna nog doorslapen totdat Annemarie om half tien een kopje koffie bracht..en nu, na een businesscase te hebben beoordeeld, ga ik zo onder de douche, boodschapjes doen en op weg naar mijn papa...het weekend is begonnen. En hoe...met een boekje van Toon Hermans bij de krant. En Toon Hermans is de man waar mijn moeder zo van hield. Zelfs op haar begrafenis hebben we gewerkt met zijn teksten, ook op haar rouwkaart, de o zo bekende tekst - sterven doe je niet ineens, maar iedere keer een beetje... en nu wil ik twee van zijn geweldige gedichten met jullie delen. Zomaar uit liefde, uit liefde voor dit woord :

Glimlach
Ik kwam een glimlach tegen,
die had iets van een lied,
en even dacht ik, mensen zijn
alleen....en toch ook niet.

Zonder woorden
Kruip wat dichter bij elkaar,
geef elkaar een pakkerd
als opeens van binnen uit
de liefde volop flakkert
en vin je niet de woorden om
haar alles uit te leggen
geen nood, het lijf kan af en toe
de mooiste zinnen zeggen.

Toon Hermans (ja..hij schreef en vin je niet...mooi he)

Overgave
Als je 't een of 't ander kwelt, ga niet zitten zeuren, speel ook niet de grote helde, maar laat 't gewoon gebeuren.

Fijn weekend, liefs, ik ga vooral uitrusten.
Oh ja...nog even in de week van 3 december, gaat die galblaas eruit, ik heb een oproep gehad. Galblaas eruit en HB-waarden wat minder. Wordt vervolgd. Geen zeuren, we laten 't gewoon gebeuren schrijf ik nu met een glimlach. Echt geen zorgen. Liefs, Anita

dinsdag 20 november 2012

Eventjes heel snel....

Goedemorgen allemaal. Vandaag ben ik zomaar nog eventjes thuis, businesscases nakijken en zo dadelijk ga ik naar het LUMC, naar de afdeling Urologie. Eens kijken wat mij daar te wachten staat, onderzoeken (geen idee welke) en mijn klachten bespreken. Gek is dat ik niet heel ziek ben, soms opeens wel, en dat ik heel veel dingen kan doen en soms alleen maar wil slapen. Dus er sluimert iets in dat gekke lijf van mij...en ik hoop dat we er nu achter komen waar dat zit. Urinewegen, blaas, nieren of gal...wordt vervolgd.
Verder niet zoveel spannends, een leuke dag gehad bij Yarden gisteren en een prachtige avond in Amsterdam. Kortom veel indrukken, het leven is vol van mooie indrukken...tot later, liefs, Anita

zondag 18 november 2012

Zomaar eventjes tussen de businesscases door....


'Denk niet dat de reis kort is,

men moet het hart van een leeuw hebben om deze ongewone weg te volgen,

want hij is erg lang.. men trekt moeizaam voort in staat van verwondering,

soms lachend, soms huilend.'

(bron: Chogyam Truungpa, De mythe van de vrijheid)

Deze foto vind ik mooi, kenmerkend voor mijn gevoel nu...vanuit die rijkdom hier dus bij geplaatst. Rijkdom omdat ik blij ben met de mensen dichtbij me...en dus ook mijn schoonfamilie, echt rijk!
 
Tja en vanmorgen ben ik na een rampzalige nacht vol krampen, last van mijn blaas, steken en watvoor gedonder al niet, begonnen met het nakijken van businesscases en in een van deze documenten trof ik deze prachtige tekst aan. Een tekst die volgens mij aansluit bij mijn leven...althans zo voel ik het soms. En ik realiseer me, als je deze tekst leest en mij gisterenavond dansend op je netvlies hebt staan, dat je je afvraagt, waar zit em dat moeizame dan in. Welnu...ik vind en ervaar het leven soms als zwaar. Als ingewikkeld ook. Juist doordat ik me realiseer dat mijn lichaam langzaam aan tekenen van ouderdom gaat vertonen. En tja is dat gek, als je 53 jaar bent...en als je eigenlijk je leven lang keihard hebt gewerkt. Ook al waren er die 1,5 jaar tussen waarin ik niet gewerkt heb, of eigenlijk misschien juist wel heel hard gewerkt heb...ik merk, dat ik verlang naar rust...naar niet meer zo hard hoeven ofzo. Ik merk, dat ik het liefst afstand zou nemen van alle grootsheid en luxe die daar soms bijhoort, om terug te keren naar mijn kern. En dat ik met Annemarie droom over later...en later kan zomaar vier jaar verder zijn...en volgens mij ben je dan een beetje aangekomen op een kruispunt in je leven. De zoveelste denk ik dan maar. En dit ervaar ik als positief, want ik wil het liefst op mijn Koga fietsje zitten, of in die mooie oude auto van me...en rondrijden en genieten, stil staan bij die dingen waar het echt om gaat. Gisteren werd een heel mooi vriendinnetje van mij 50 jaar, Jolanda en zij had een feestje, waar diegenen die dicht om haar heen staan (en wat voelde ik mij geraakt daar bij te mogen horen) aanwezig waren. Dus een soort van intiem feestje. En Jolanda sprak de mensen toe, die daar aanwezig waren en stond stil bij verlies en verdriet, van haar vader, de vader van Daan, haar lieve vriendin die aan kanker is overleden en wie zij heeft bijgestaan. En zij gaf aan dat we iedere dag het leven moeten leven, simpelweg zoals het er is, en zich aandient. En ik stond vlakbij haar toen zij deze woorden sprak en ik zag haar emotie en raakte haar schouder aan. Hoe mooi kan vriendschap zijn...er was een lekkere band aan het spelen, er werd niet heel veel gedanst, maar ik danste maar en danste maar, alleen, samen, met Annemarie, met Jolanda, gewoon omdat ik daar mijn leven aan het leven was. Zoals ik dat iedere dag doe, in voor- en in tegenspoed. In liefde en in verdriet soms. En vanuit dit alles, voel ik soms hoe zwaar ik het leven ook kan ervaren. Afgelopen week was ik in Zeeuws Vlaanderen bij mijn lieve tante Tanneke. En zag ik haar strijd op 87-jarige leeftijd tegen kanker. En voelde ik weer die onmacht, die oneerlijkheid die ik zelf zo heb gevoeld toen ik ziek was, maar ik was jong en had de kracht en waarom, waarom vraag ik mij af, krijgt zo iemand dit nog voor haar kiezen. Met welk doel. Soms begrijp ik er niks van, dan denk ik als er iemand is, die dit allemaal stuurt ergens vandaan, wat is dan de essentie hiervan? Waar gaat dit over...waarom is de weg die we te gaan hebben zo lang, zo zwaar soms. En als ik dan terug rijd in de auto, nog even langs mijn vader ga, die lachend en mopperend op zijn verlamde arm, in zijn rolstoel zit en toch nog geniet van een glas wijn, van een vriendschap, dan realiseer ik me, dat ook binnen het gegeven dat hij gehandicapt is, hij nog een vorm van vreugde in zijn leven kent en heeft. En als ik voor een groep mensen sta te trainen en probeer dichtbij mijzelf te blijven, dan gebeuren er de mooiste dingen. Dan ontwikkelt zich iets, waar ik trots op ben, dan voel ik mijn passie, mij bevlogenheid en hou ik zo van het leven. Maar als ik na een hele lange intensieve week, vol rapportages, meetings, ontmoetingen in mijn bed stap, wil ik slapen, alleen maar slapen. En de afgelopen nacht stond ik ieder uur, soms twee keer per uur naast mijn bed, vanwege de kramp, en kon ik wel huilen van vermoeidheid. En na uiteindelijk van 6 tot 9 te hebben geslapen werd ik klam van het zweet wakker, mijn lijf heeft hard gewerkt en alle weerstand verbannen. En nu, ben ik bezig met hele mooie businesscases. Met mensen feedback te geven op wat ik hen zie doen...en voel ik me rijk. Rijk door alles, rijk door alle indrukken, die als een sneltrein voorbij komen. Rijk door een glaasje wijn bij tante Anita en oom De, en zomaar even zijn. Rijk als ik in de vensterbank een mooi beeld zie staan van Wim Jonk, een dansende naakte vrouw...rijk als ik terugdenk aan gisterenavond, rijk als ik denk aan Annemarie, en aan de dag die voor me ligt. In kleine kring, met jawel mijn broer en nichtje erbij, Floor's verjaardag vieren. 18 jaar...mooi he. Rijk omdat ik het leven leef, steeds maar weer. Moe en voldaan, futloos en energiek, vrolijk en geraakt, door een gesprek, door te zien hoe iemand aan het worstelen is, met zijn of haar eigen reis. En rijk, omdat ik er naast mag staan, en de dingen mag doen die ik doe. Rijk omdat ik ben, omdat wij zijn...een fijne zondag, liefs, Anita

zondag 11 november 2012

Zondag met Eva op de tv...

En vanmorgen werden we wakker, kwam er een nespresso naar boven (nee dat gaat niet vanzelf, dat doen we bij toerbeurt) en toen keken we naar Eva, het praatprogramma op zondagochtend, ik weet niet welk net, maakt ook niet uit. En haar gasten waren diverse, ook was hier Isa Hoes en Anita Witzier, en met beide vrouwen heb ik wel iets. En dit heeft te maken met hun kracht, hun verbinding...en mooi om dan te zien wat Anita allemaal meemaakt, als het gaat over Memories en hoe Isa Hoes met het nieuwe stuk Verlies (volgens mij vandaag in premiere ofzo) gaat. Een stuk over verliezen, loslaten...mooi. En dan begint zomaar een zondag heel rustig, een telefoontje van Els, uit De Lutte. Waar zij beiden genieten van alle indrukken, maar ook een soort van overdosis krijgen aan bidden, danken en bijbellezingen. Want geloof me, je kunt ook een goed christen zijn en ietsie minder krijgen aangereikt volgens mij. Geloof is ook zo'n ingewikkeld stuk vind ik, want bij het geloof hoort oordeelsvorming en hier hou ik niet zo van...want volgens mij mag je vanuit je eigen ruimte, je eigen vrijheid kiezen wat je wilt en wanneer. En nu, op deze wat mooie herfstachtige zondag, met een heldere lucht, een lekkere frisheid, stap ik zo op de fiets, voor een rondje Voorschoten, even bewegen, even niets...heerlijk. En verder is de dag rustig en ligt deze nog voor me, zomaar een dag genieten, met zijn tweetjes...een fijne mooie zondag gewenst. Liefs, Anita

zaterdag 10 november 2012

Zaterdag zonder Pa van Loon

Lieve mensen, en dit is een zaterdag zonder mijn vader. Want hij is nog steeds in De Lutte, met een aantal medebewoners, een geweldige week denk ik, met veel plezier, met goed gezelschap, lekker vers gekookt eten, kortom...een weekje er zomaar even uit. Op vakantie...en dat betekent, wat langer uitslapen, nu nog in mijn nachtpolo rondlopen, een nespresso drinken, wat mails schrijven en zomaar simpelweg zijn...niets hoeft, en alles mag. Heerlijk vind ik dat. Ja ik heb wel dingen te doen, maar ik bepaald nog steeds wanneer en hoe..en dat is toch lekker. Niet weer in die auto springen en van hot naar her rijden. Niet weer onderweg, niet weer meezingen met Blof of andere mooie muziek. En dat is wel echt genieten...buiten is het van dat weer, dat de stoepen geleidelijk aan groenig worden door de aanslag, de bomen kaal, de wind wel guur en veel heel veel regen. Soms worden mensen er een beetje depressief van, gelukkig ken ik dat niet. Ik doe gewoon een dikke trui aan en stap op de fiets. Zomaar even naar de boekwinkel, een kopje koffie drinken ergens, en simpelweg genieten. Want steeds weer voel ik bij mijzelf, dat ik op zoek ben naar die vrijheid en die ruimte. En dat een bedrijf, een baan die daarbij aansluit, zoals ik dat nu ervaar bij Yarden, dan wel heel geweldig is. En jawel ook daar loop ik soms op tegen een ego van iemand, of een ingewikkeld gesprek, moet ik mensen feedback geven over hoe je elkaar aanspreekt, en probeer ik vanuit gelijkwaardigheid te handelen. Want dat verwondert mij zo...dat zoveel mensen het gevoel hebben, dat zij meer zijn dan de ander, of beter, dat we in ons iets hebben, waardoor wij altijd een soort meetlat willen leggen ten opzichte van elkaar. Een soort competitie zoeken. En geloof me, dat is zo niet meer anno 2012. Ik ben aan het lezen over ubuntu...een gedachtengoed dat uitgaat van 'ik ben omdat wij zijn' prachtig geloof me. Ik zal hier een keer een stuk over schrijven, het komt uit Afrika, Nelson Mandela is een aanhanger van deze manier van leven en zijn. Het is geen idealisme, het is een manier van kijken en wat zal ik gelukkig zijn, als ik iets hiervan mag delen met de mensen om me heen. En terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me zo, dat soms mijn manier van denken voor de mensen direct om me heen, ook bij Yarden, echt de ver van hun bed show is. Het lijkt wel alsof ik dromen heb, die in mijn directe omgeving nog niet altijd goed tot haar recht komen, en toch blijf ik dromen, omdat ik het gevoel heb, dat door dit alles te delen, wij met elkaar een klein stukje bijdragen aan een beter bestaan. Een bestaan waarbij meer respect is voor de ander, een bestaan vanuit verbinding, een bestaan waarbij ik mij soms eenzaam voel, juist door mijn manier van denken. En die eenzaamheid voel ik, als mensen niet eerlijk zijn. Zo hoorde ik, dat er twee collega's een weddenschap afsluiten of een andere collega homosexueel is. En ik, ik weet als geen ander, wat het betekent als je voelt, dat jouw gevoelens 'afwijken' van het gemiddelde gevoel. Wat het is, om andersdenkend, andersvoelend te zijn en wta een eenzaamheid dit met zich meebrengt. Ongekend vind ik dit, als ik zoiets meekrijg, verdrietig en ongekend...en op zo'n moment, wil ik ingrijpen en doe ik dat niet. Juist omdat ik mij realiseer, dat er altijd mensen zijn, die nog zoveel lessen te leren hebben. Dat er altijd mensen zijn, die nog dagen voor de spiegel moeten staan, en niet om te zien hoe geweldig zij er uit zien, maar om te kijken naar wat zij iedere dag weer aan het doen zijn. En als er ergens een God is, dan ziet hij dit ook. En ik geloof er heilig in, dat oordelen over de andere, iets is wat als vanzelf wordt opgelost. Want ik geloof niet in straffen en belonen, maar ik geloof wel in oprechtheid. In vanuit de verbinding met de ander samen willen zijn. En ik weet dat mijn weg lang en eenzaam is, maar ik weet ook dat er geleidelijk aan steeds meer mensen zich zullen beseffen, dat dit wel een mooie weg is, de weg van de verbinding...een weg vol verwondering, een weg vol ontmoetingen, en wil je met me meelopen, wees mijn gast, ik zal dit alles zo vanuit liefde met je willen delen...
Een heel mooi weekend gewenst, ik denk aan mijn vader en Els, en al die andere mooie mensen daar in De Lutte, een prachtig initatief van Robert Jan, een van de teamleiders uit Nieuw Rijsenburgh...ik denk aan jullie. Liefs, voor een ieder, en een mooie wandeling, een mooie reis gewenst...want iedere dag weer geniet ik van deze reis, van mijn ontmoetingen, geef ik me er aan over en laat ik alles los...om dichtbij mijzelf te blijven. En probeer ik boosheid te laten gaan, en mij maar steeds te verwonderen....Anita

dinsdag 6 november 2012

De magische grens

Lieve mensen en al een paar dagen is mijn gewicht weer aan het schommelen. Want nog steeds doe ik mijn best om af te vallen en jawel, ik ben onder de magische grens van 78 kg gekomen. En dit betekent dat ik 10 kg kwijt ben. Geweldig vind ik dit, 10,3 kg. Goed he..ik ben er trots op. Meer dan trots. Vannacht was een onrustige nacht, ik heb werkelijk liggen draaien en woelen...misschien wel doordat er toch weer van alles speelt rondom mijn bedrijfje. Vandaag een afspraak met een klant, via een bureau, voor een grote opdracht voor 2013 en een deel 2014. Mooi, ontwikkelingen die toch bij me passen. Gisteren weer gesprekken gevoerd over coaching. Al met al beweegt de wereld weer en ik beweeg weer mee. Ik merk dat dit goed voor me is. Maar ik merk ook, dat ik ook behoefte heb aan zomaar eens op tijd thuis zijn. Balans in mijn leven. Heerlijk...gisteren was een vriendin van ons hier, Nathalie, zij was getuige van Annemarie tijdens ons huwelijk. Leuk om te zien, hoe we dan als vrouwengezelschap met elkaar aan tafel zitten en hoe 'groot' die twee meiden zijn. Hoe Floor lekker gaat koken en bakken, en hoe Rosanne lekker zit te praten. Op zo'n moment ben ik een beetje trots...zomaar trots...liefs, een fijne dag, Anita

zondag 4 november 2012

6 jaar getrouwd...en bijna niet thuis zijn...

Ja lieve mensen, zes jaar geleden zijn Annemarie en ik getrouwd. In volledige stilte, met Roel en Karin, Berty en Nathalie...in het gemeentehuis van Voorschoten, en aansluitend aan de champagne op de Papelaan 94, ons piepkleine huisje. En daarna eten en slapen in Vreugd en Rust in Voorburg. Een mooie avond, een mooie dag, een eerlijk besluit om te bevestigen dat je lief en leed met elkaar wilt delen. Dat je wilt knokken, wilt genieten, wilt zijn met elkaar. Een mooi besluit alweer zes jaar geleden. En vanmorgen zei ik tegen Annemarie 'als je begint met elkaar is je wens dat je al een stukje herinnering hebt, een verleden en nu nu kennen wij elkaar alweer ruim zeven jaar'. En watvoor zeven jaar...wat is er al niet gebeurd in die periode. Ongelooflijk veel. En gisteren was mijn trouwdag, maar al voor half acht, stapte in de auto, op weg naar het congres van de Humanistische Uitvaartbegeleiders in Arnhem. Een congres waar ik samen met Pien van den Hurk mocht spreken. Een mooi congres, een leuk programma. Leuk om mensen te mogen ontmoeten...en na een goed verhaal, waarop veel vragen werden gesteld, want het ging over thanatopraxie, resomeren, cryomeren en alle ontwikkelingen in de uitvaart. De wensen van de nabestaanden, maar ook over verzekeren, de crisis etc. En hierna in de auto naar Pa van Loon toe. En toen ik vele honderden kilomters inmiddels op de teller hebbend, daar aan kwam, zat de kamer vol. Leo, Mimi en nog een mevrouw waren op bezoek bij hem. Zonder drankjes en met de tv op volle kracht aan, zaten zij bij elkaar. En nadat ik iedereen van een drankje had voorzien, de tv uitgezet, zat ik en het was bijna half drie. En ik was moe, moe van de kilometers, de spanning toch ook van het congres. (leuk trouwens om dat samen met Pien te doen. Pien is een van mijn thanatopracteurs, slechts 26 jaar jong, geweldig!). En nadat iedereen weg was, Pa genoot van zijn ham-kaas croissants (altijd een succes glimlach) en zijn gevulde koeken, viel hij een beetje in slaap. En ik ook bijna..dus toen ik om een uur of zes wegging bij hem, omdat hij vroeg naar bed wilde en ik eigenlijk ook, en ik even wat champagne heb betaald bij Chrisje, was ik op mijn eigen trouwdag zo tegen half acht weer thuis. En we zouden nog een feestje hebben, maar Annemarie voelt zich niet lekker. Ergens iets in de buurt van dat buikvirus wat nu speelt, en ik was kapot, dus het feestje afgezegd, en nu eventjes een paar uurtjes rust. Want vandaag is de herdenkingbijeenkomst in Haarlem, in mijn uitvaartcentrum. Een herdenking waar ik hoop dat er ca. 30 tot 35 mensen zullen komen. Met wat personeel erbij, een mooi koor, een mooie bijeenkomst, en dat betekent dus, dat ik zo rond een uur of vier weer vertrek vandaag.
Vanmorgen aan het ontbijt gaf ik aan, dat ik zomaar eens een maand vrij zou willen zijn. Zonder verplichtingen, zonder afspraken, levend vanuit de vrijheid van tijd en ruimte. Alles laten gebeuren...niets dat hoeft...het enige wat ik zou willen is loslaten, genieten en zomaar zijn. Het terras schoonmaken, uitslapen, een stuk fietsen zomaar ergens heen. Zonder doel of richting, alleen maar zijn. Heerlijk lijkt me dat...zorgeloosheid in optima forma. Geen bezoekjes, geen auto die ik op een dag 450 km door Nederland stuur...gewoon zomaar net als nu. In mijn polo en huisbroek lekker zitten aan de computer. Wat schrijven, wat delen. Wat een genot...ik heb hier een citaat van Paulo Coelho :

Het is belangrijk om te weten
wanneer een fase haar einde nadert.
Een cyclus beëindigen,
een deur dichtdoen, een hoofdstuk afsluiten -
welke naam we eraan geven is niet van belang.
Van belang is dat we de momenten uit ons leven
die al voorbij zijn, achterlaten in het verleden.

Ik weet eigenlijk niet waarom ik juist nu dit citaat hier neerschrijf. Het spreekt me aan. Het heeft te maken met loslaten. En ik merk, dat ik soms mijmer over vroeger, over mijn moeder, over wat ooit was. Terwijl ik wil proberen eraan te denken vanuit een soort kracht, omdat het er was, omdat het goed was...volgens mij zit daar het verschil. Het is geweest. Maar juist bij het herdenken zijn wij bezig met diegenen die niet meer hier zijn, vanavond zet ik een foto van mijn moeder neer, met een kaarsje erbij...en eigenlijk wil ik haar alleen maar bedanken dat zij er was, er is, dat zij mijn moeder is en die pijn, die ik soms nog voel, hoe lang geleden het ook is al bijna tien jaar, die mag verdwijnen. Dank je wel mam, dat je mijn moeder bent. Dank je wel allemaal, dat jullie er zijn. Mooi zeg, zes jaar getrouwd met Annemarie. Dank je wel lieve vrienden, lieve mensen veraf en dichtbij, die in mijn leven zijn of zijn geweest, dank je wel. Het is, wij zijn. Liefs, een prachtige zondag, soms geeft alleen het schrijven over mijn wensen, mij al de ruimte om door te gaan. Ik heb zin in vandaag. Liefs, Anita

donderdag 1 november 2012

Even bijpraten




Goedemorgen. En vandaag ben ik vrij, om wat dingen te regelen. Een presentatie af te maken voor a.s. zaterdag, omdat ik dan spreek op een congres van het Humanstisch Verbond. En vandaag ga ik koken voor onze vrienden Arie en Fransje, heerlijk en gezellig. Ik weet al helemaal wat het worden gaat, ga straks nog even op de fiets wat boodschappen doen. Er is weer veel gebeurd, zo heb ik zondag gekookt voor mijn vriendinnen Ada en Jannie en hun mannen. Ik zal wat foto's erbij plaatsen, dan zie je wel hoe gezellig dit was. Heerlijk vind ik dat, koken en met elkaar zijn. Een mooi glas wijn erbij, en jawel pianomuziek, gespeeld door Joost...echt goddelijk als je dit zo kunt!
En na een lekker avond 'boer zoekt vrouw' op tijd naar bed. Maandag een volle dag met werk, en ook nog naar mijn vader. Want hij heeft een aderontsteking in zijn verlamde arm. Heeft pijn en kreeg diezelfde avond nog antibiotica. Dinsdag weer een volle dag, vol vergaderingen en besprekingen en die avond was er een theatervoorstelling 'see you in heaven' geweldig in De Vorstin in Hilversum. Een opname voor het programma 'Theater van het Sentiment' en dit wordt vrijdagavond uitgezonden op radio 2. Geweldig met Edsilia Rombley, Glennis Grace, The Lau, Frederique Spigt, Ellen ten Damme (heet ze zo) en nog veel meer artiesten. En wij stonden bij het podium, ik kon de artiesten zo aanraken en toen zong Glennis Grace met The Lau 'zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder' van Ramses. Speciaal voor Ma van Loon in deze week, dat wij de doden herdenken....prachtig werkelijk prachtig. Ik werd er door geraakt, de intensiteit van dit intieme sfeertje, niet veel publiek, wel veel muziek, dichtbij elkaar...werkelijk genieten. En dit genieten gaat maar door...mooie intense momenten, gesprekken wisselen elkaar af. Een rijkdom is voelbaar deze week ....klinkt wat hoogdravend, maar ik ervaar het echt zo. Gisteren was Floor jarig, 18 jaar alweer...ongekend he. Bezig met rijlessen. Net zoals nicht Noor, groot worden die meiden. Bijzonder vind ik dat...op die leeftijd woonde ik al een jaar in Den Haag...wat ben je dan oud he...ik glimlach terwijl ik dit schrijf! Morgen druk, zaterdag congres en papa, en jawel...zaterdag zijn Annemarie en ik 6 jaar getrouwd alweer. We zullen er niet zo bij stil staan qua festiviteiten omdat we elkaar die dag niet zien. Maar in mijn hart sta ik er wel degelijk bij stil...want getrouwd zijn met haar, is het beste wat me is overkomen. En hiermee wil ik niemand schaden of raken, want wat ooit was in onze levens, dat was er ook. Maar ik spreek hier recht vanuit mijn hart. Want altijd wilde ik trouwen in mijn leven en toen ik deze keuze maakte wist ik niet wat het inhield, in voor- en tegenspoed, ik kende het niet, maar nu weet ik, dat mijn keuze de juiste is geweest. Dus spreken wij met elkaar over samen oud worden en dat is toch altijd een ultieme wens van me geweest, oud worden met je geliefde...


En nu ligt er een mooie dag voor me. Een dag vol rust, ruimte om mijn dingen te doen, dingen uit te zoeken. Dingen te organiseren. En ik heb er zin in. Ik wens jullie een prachtige dag toe...ik kom ergens in dit weekend bij jullie terug. Zondag een herdenkingsbijeenkomst in Haarlem, in het uitvaartcentrum, met mooie muziek, een koor, een stadsdichteres, met kaarsjes, gedichten en het herdenken van onze dierbaren. En lees je dit nu, en wil je komen je bent van harte welkom, want hoe meer zielen, hoe intenser deze avond zal zijn. Neem een foto mee van je geliefde die je ontvallen is, en we branden een kaars voor hem of haar. Ik zou het fijn vinden als uit mijn vriendenkring er ook mensen zouden komen. Vanaf 19.00 uur zondagavond in Haarlem, Zijlweg 183.  Een klein gezelschap, maar vanuit de intimiteit zal het prachtig zijn...ik zal foto's maken en deze met jullie delen. Liefs, Anita
ps...de foto's die ik er nog aan toegevoegd zijn, zijn de urn van Urn to be, die ik gekocht heb van Daniella van Assema. Zij exposeert in mijn uitvaartwinkel in Amstelveen, werkelijk subliem wat zij maakt. Dus hoe gek ook ik heb mijn urn al in huis... en zomaar nog een foto van mijn andere liefde....die mooie SLK!