Een nieuw begin...in een nieuw jasje....


Leef! En geniet van het nu....en realiseer je wat een rijkdom dit is...zomaar mogen leven....




zaterdag 24 juni 2017

Regenachtige zaterdag....

Oh wat een heerlijk begin! Een hele nacht doorgeslapen, dat is lang geleden, want die botten houden me bezig. En ondanks tramadol, slaap ik ongekend slecht, maar soms zijn dagen net cadeautjes. Dan is het net alsof je jarig bent, en deze week was wel een soort van heel mooi cadeau. Mooie ontmoetingen, mooie gesprekken en ook tijd voor jezelf. Volgens mij heet dat in balans zijn...en als je dan een hele nacht, met behulp van tramadol, mag slapen, en je staat op, trekt na de douche je polo aan, je spaanse schoenen en je roze broek, dan is het zaterdag, nespresso op tafel, muziek op de achtergrond, en jawel drie hele dikke kranten, drie zaterdag kranten, welnu dat is je onderdompelen in het grote genieten. Gisterenochtend stapte ik in de auto, op weg naar Hoorn, een mooi gesprek met de stichting Tweestrijd, prachtig, jonge mensen die zich opwerpen om andere jongeren te helpen, jongeren die gepest worden, die depressief zijn of erger nog, die wellicht spelen met het idee om een einde aan hun jonge leven te maken. Mooi om te kijken, hoe je samen met jonge mensen, nieuwe initiatieven kunt ontwikkelen. Daarna lekker naar NAP in IJburg, daar kennen ze mij al. Die meneer zei terwijl hij mij aanwees, tegen Margo (een bijzonder mens, zij zit in het hoofdbestuur van onze Vereniging Yarden en wij ontmoeten elkaar altijd bij NAP)'zij komt nooit alleen...'want ja ik kom graag bij NAP aan het IJ, maar altijd heb ik hier een ontmoeting met of Margo of Derck. Fijn en bijzonder...en dus hadden wij gisteren weer een werkafspraak hier. Een goeie, inhoudelijk sterk, met een boerenomelet zonder brood. En iedere keer zeggen wij, de volgende keer spreken we om vier uur af, want dan drinken we samen een glas wijn. Dus ook deze werkafspraak was goed, en open en eerlijk. En ook heerlijk!! Toen in de auto, naar Zeeland, en ik had tussentijds gesproken met Jolanda, mijn vriendin in Kortgene, de vrouw van Cees. Mijn jeugdvriend die ALS heeft. Ik had gehoopt met Jolanda naar Vlissingen naar de theatervoorstelling van 'De kunst van het rouwen'- 'dan neem je toch gewoon een hond' te kunnen gaan. Maar het lukte Jolanda niet goede zorg voor Cees te hebben, dus hebben wij samen op het terras, lekker water met citroen en ijs gedronken (ja echt waar...geen wijn...ik moest tenslotte nog minimaal 200 kilometer rijden die dag)en een uurtje fijn zitten praten. En daardoor kwam ik om 18.40 uur aan bij het uitvaartcentrum van Simon Slager, een franchise ondernemer van Yarden, in Vlissingen. Daar zou de theatervoorstelling plaatsvinden. Een mooie kleine witte kerk, waar ca. 35 of misschien 40 mensen aanwezig waren. Ook Ledenraadsleden, Theo en Frank, en wat vrijwilligers waren hier aanwezig. En de drie dames van de Kunst van het Rouwen, verstaan het zo goed, om na hun ingrijpende en op eigen levens gebaseerde voorstelling, in gesprek te gaan met het publiek. Over verlies en rouw, over afscheid en vooral over jouw ervaringen met de dood. En hoe je hiermee omgaat, jij, maar ook je medemens. Prachtig...een leuke ontmoeting met deze drie vrouwen. Indrukwekkend en een woord van aandacht voor Ina, onze vrijwilliger, die ongeveer haar hele leven zich ingezet heeft voor Vereniging Yarden en haar juridische voorgangers. En toen, zo rond half negen, kwart voor negen in de auto, nog even het dak open en terug naar huis. Ca. 180 kilometer rijden, op rustige wegen...weg van mijn geboortegrond, weg van mijn roots, terug naar waar ik nu mijn thuis heb...Wassenaar. En genietend van mooie muziek, nog een telefoongesprek, nadenkend over alles wat mij die dag is aangereikt, al die mooie ontmoetingen, realiseerde ik me, dat het weekend is. Dat ik vrij ben, niets hoef...en dat ik eenmaal thuis, een heerlijk glas koele witte Sauvignon Blanc zou gaan drinken, dat Floor er zou zijn en Annemarie. Roos was uit met haar vrienden en dat er ruimte en tijd voor mij zou liggen...heerlijk! En nu, deze zaterdag komt alles goed samen. Lekker langzaam ontbijten, verse jus, Nespresso en zomaar tijd voor een lange blog. Heerlijk, ik heb er geen ander woord voor. Vrijheid misschien, want zo voelt het... Op dit moment luister ik naar het laatste album van Leonard Cohen 'You want it darker' een typisch bijna poëtisch album van Cohen, met ergens zo'n deuntje waardoor je met je hoofd wilt meebewegen..niet heel vrolijk, maar wel mooi en vooral intens. Muziek die ik bijna altijd draai als ik alleen ben. Roos is ergens in huis, had een lange lange feestnacht, half zes thuis ofzo...en An en Floor zijn weg. Ik zit te genieten hier...en geniet dus van typische Anita muziek. Heerlijk.... Ik lees net in de krant 'er bestaat geen medicijn tegen verdriet, maar wel iets dat het duister kan verlichten - het leven zelf -'. Mooi he...past wel bij alle verhalen over gisteren. Leven heelt denk ik, en leven laat je ook weer leven. Jawel met je pijn, je verlies, maar als je openstaat, ook weer met het leven...en dit was voelbaar gisteren bij de Kunst van het Rouwen. Samen met het leven mag jij ook weer doorgaan met leven. Doet me denken aan mijn vader en Els, en nu weer aan Els en haar nieuwe man, het leven gaat door en jij mag ook weer doorgaan. En jawel, de setting wordt anders, de mensen in je omgeving veranderen, je krijgt een andere rol, zoals ik ook door ben gegaan na het overlijden van mijn vader, zoals iedereen doorgaat na een verlies. En dat zegt niks over hoeveel je van degene die dood is hebt gehouden of nog steeds houdt. Dat stopt niet...alleen zijn of haar leven is gestopt, en jouw leven gaat door...dus leef maar gewoon, en sta stil bij alles wat er is, en herinner wat er was...en je zult zien, dat je hart steeds weer een plekje heeft voor liefde, voor vriendschap, voor wat dan ook, volgens mij is ons hart grenzeloos...wow, zie je ook deze zaterdag is nu alweer prachtig...geniet ervan! Liefs...Anita

donderdag 22 juni 2017

Hitte, zere botten, kreeften en olifantenverdriet....

Tja en soms gebeurt er heel veel in een kort tijdsbestek.En deze periode in mijn leven, is hier een duidelijk voorbeeld van. Moe, moe van pijnlijke botten, benen, knieeën en nog veel meer. Waardoor slapen ingewikkeld is of wordt...en tramadol soms heel even kan verlichten! Maar het prachtige zomerse klimaat maakt, dat alles weer heel betrekkelijk wordt. Want de zon die schijnt, het dak van je auto open, de wind door je haren als je lekker rijdt, de zon op je neus, maakt dat het leven gezelliger wordt en er gezelliger uitziet. En zondagavond belde Mila...ja, Mila en Simone en ik, we missen elkaar wel. Was ik eerst die gezellige vriendin op donderdagavonden, mijn lijf maakt, gecombineerd met mijn werk, dat ik het niet meer kan. Werken op het terras, en mooie wijntjes inschenken voor al die leuke gasten in Mila's Gastrobar. Gelukkig is daar Corrie, en zij neemt mijn plek met verve in. Maar dit neemt niet weg, hoe je dingen en dus mensen kunt missen. En ik wil ook niet die mevrouw zijn, die vroeger het terras bediende en nu steeds op het terras zit. Dus dit betekent, dat wij elkaar minder zien dan voorheen. En op dit soort momenten, voel je ook hoe fijn het is om vrienden te zijn met elkaar. Om met elkaar samen te zijn. En dus belde Mila zondagavond laat, want zij heeft een Green Egg gekocht en gaat hierop allerlei heerlijkheden bereiden. En of wij kwamen proeven op woensdagavond. Welnu en zoals wel vaker voorkomt, moest ik woensdagavond werken, zelfs een vergadering van het hoofdbestuur van Vereniging Yarden. En hier ben ik altijd bij. Omdat dit belangrijke momenten zijn in mijn Yarden loopbaan. Maar Annemarie kon wel al eerder aanschuiven en ik, ik kwam om kwart voor negen aangescheurd. En de avond was mooi, met mooi gezelschap en jawel een prachtige kreeft op de barbeque, met heerlijke sauzen en mooie wijnen. Frisse salade, heerlijk brood, met olie en boter, kortom, dit is leven pur sang. Genieten pur sang. Dus wil je dit ervaren, vanavond zijn ze open, van donderdag tot en met zondag, kun je goddelijk lekker eten bij Mila's Gastrobar, Achterweg 7 te Wassenaar. Gewoon gaan en op het terras je plekje vinden, gezellig. Informeer even naar de jazz op zondag en kijk naar de prachtige kunst die binnen hangt. Werkelijk uniek schilderij - Vrouwen en wijn - tja, alsof het voor mij geschilderd is...wat wil een mens nog meer. Vrouwen en wijn...top! En dan genieten van een heerlijk bereide maaltijd, een mooi glas wijn, en je dag is volmaakt. En zoals het gisteren was, was weer zo'n fijn moment om met elkaar te zijn. Te eten, te genieten, dus lieve dames bedankt! En vanmorgen vroeg, was ik bij de olifanten in Blijdorp, en mocht ik iemand van de pers begeleiden. Prachtige gesprekken met kinderen over de dood...tja, hoe verschillend kan de ene dag zijn, ten opzichte van de andere. Indrukwekkend, hoe open kinderen praten over dood. En hoe kinderen hun emoties durven te laten zien. Kunnen wij als volwassenen nog wat van leren! Ik ben bezig met diversiteit, de multi culturele samenleving en nog veel meer. Het is veel en doet me veel!! Voor nu een kleine blog, het leven gaat in sneltrein vaart door...ik probeer het bij te benen...lieve groet, Aniet

vrijdag 9 juni 2017

Nacht en mijn gedachten....

En nu is het nacht, de nacht van 8 op 9 juni 2017. Een nacht waarin ik niet kan slapen. Niet vanwege de zorgen, maar meer omdat er zoveel is gebeurd deze week. In mijn leven. Mooie en vooral heel veel intense dingen. Ontmoetingen, contacten, gesprekken en soms van die dingen, die je zo intens raken. En echt, het zijn geen wereldschokkende dingen, het zijn gewoon dingen die mij bezig houden als mens. Als Anita. En steeds weer brengt het mij terug, bij mijn ouders, mijn vader, mijn moeder, of iets in mijn jeugd, iets in mijn kind zijn, waardoor ik nu de dingen doe zoals ik ze doe. Ik sta op tegen onrecht, tegen ongelijkheid, tegen mensen die in mijn beleving, niet zorgvuldig omgaan met andere mensen. Ik doe dit vanuit mijzelf. Omdat ik wil, dat ik steeds weer in de spiegel kan kijken en tegen mijzelf wil zeggen, dat ik probeer dit leven hier op aarde, iets te brengen. Iets te geven en vanuit dit gevoel, er te zijn voor mijn medemens. Of je nu mijn collega bent, of mijn vriend. Of zomaar die buurvrouw die hier beneden me woont, ik probeer samen met jou, het leven een heel klein stukje leuker te maken. Door een woord, een gebaar, een aai over je bol, of zomaar een glimlach. Maar ook door de confrontatie aan te gaan, als dat nodig is. Ik, ik vind het helemaal niet leuk om mensen teleur te stellen, of verdrietig te maken. Of verwachtingen, of hoop de kop in te drukken. Maar ik wil wel oprecht zijn. In de dingen die ik doe, of zeg. Deze week, de sollicitanten, voor de vrijgekomen functie in mijn team Verenigingszaken. Prachtige ontmoetingen, en soms zou je willen dat je meer vacatures hebt, dan er nu zijn. En dan samen met mijn team, komen tot een mooie keuze. En keuzes maken, betekent ook dat er voor een aantal mensen, een droom in duigen valt. Tja bij een keuze hoort ook, dat je iemand anders teleur stelt. En in deze gesprekken vraag ik vaak 'wat kom je brengen' en 'wat kom je halen in ons team'. En deze vraag zou je als mens jezelf soms eens moeten stellen. Wat neem ik mee als mens, in een vriendschap, in een ontmoeting. En wat heb ik van jou nodig, wat wil ik van jou leren. Vandaag werd ik gebeld door 'meet your mentor' een programma van de VU in Amsterdam, waar studenten met een niet Nederlandse achtergrond, begeleidt worden door mensen uit het Nederlandse bedrijfsleven. En ik ben een van die mensen, die deze begeleiding mag bieden aan een studente van Turkse afkomst. Geweldig, ik denk weer een klik, een ontmoeting. En door onze kennismaking, door datgene wat wij met elkaar deelden, is nu gevraagd of ik mee wil werken aan een interview, voor dit programma. Leuk, bijzonder...ik als puur Hollandse vrouw, afkomstig van Goeree en Overflakkee, en mijn mentee, afkomstig uit een Turkse familie, en opgegroeid in Nederland, hoe wij samen vanuit verbinding een tijdje met elkaar optrekken. En of wij hier samen over willen vertellen, waarom wij, ieder vanuit onze eigen achtergrond, aan dit programma meewerken. En ik, ik ben blij met deze kans. Want vanuit verwondering voor mijn medemens, vanuit respect voor haar geloof, voor haar religie, voor haar waarden in haar leven, probeer ik haar mijn hand te reiken en haar hand te pakken, om samen wat stappen te zetten, zodanig dat integratie van culturen een andere dimensie krijgt. En terwijl ik dit schrijf, en vanavond vertelde ik het aan Annemarie, denk ik, dat mijn moeder glimlachend op haar wolkje zit en denkt 'die Anita van mij, dat kind van mij en Piet van Loon, die doet het best aardig'. En gisteren vertelde ik in mijn training aan die prachtige groep collega's, hoe belangrijk het is om dichtbij jezelf te blijven, en je eigen authenticiteit nooit los te laten, want een rol kun je maar tijdelijk spelen en jezelf zijn, lukt altijd. En ik vertelde dat mijn vader ooit tegen me zei, toen ik op mijn 37e jaar, best een mooie stap maakte in mijn maatschappelijke loopbaan en voor het eerst voor een internationaal bedrijf ging werken. En toen ik mijn eerste keer business class mocht vliegen voor mijn werk, en mijn mooie Mercedes als lease auto kreeg, zei hij 'kind niet naast je schoenen gaan lopen he...anders zet ik je er zo terug in...'. En dankzij al deze dingen, die simpele boerenwijsheid, die me steeds weer door hem aangereikt werd. Dankzij de wijsheid van mijn moeder, mevrouw van Loon voor velen, ben ik gewoon geworden die ik ben. Een vrouw van bijna 58 jaar, die ergens voor staat. Die staat voor wie zij is en wil zijn. Wars van macht, van hufterig gedrag. En ik merk, dat het me niet uitmaakt, wat ik doe, als ik maar mag blijven wie ik ben. Ik hoop, dat als mijn benen, mijn lijf het weer wat beter doen, dat ik van de zomer op het terras bij Mila, af en toe een wijntje mag schenken, gewoon, omdat het zo fijn is, om mensen te laten genieten. Van het leven en alles wat daarbij hoort. Ik ga meelopen met een collega in Goutum, in het crematorium, als gastdame, of weet ik wat, als haar assistente, om te zien, hoe je als mens, het verschil kunt maken, als je medemens het moeilijk heeft. Weet je lieve mensen, zo vaak gebeuren er dingen, waardoor je medemens intens verdrietig is. Zich alleen voelt, eenzaam is, zich niet veilig voelt, of in de steek gelaten is, verlies ervaart, doordat je partner is overleden....ja en terwijl ik dit schrijf denk ik aan Hans Consten, Hans de chauffeur van Cluster West, na zijn pensioen bij onze collega verder gegaan. Hans die altijd op mijn verjaardag een bos bloemen voor me meebracht, Hans die samen met zijn Truus, op zondag rouwkaarten ging langsbrengen bij families. Hans, die sterke man, die altijd maar doorging, Hans is vandaag overleden. Verzorgd door Pien en Wieger op de Zijlweg, ja weer iemand die overleden is aan kanker. En ook vandaag denk ik aan Hans, aan Truus, eergisteren had ik haar nog aan de telefoon en vertelde zij me, hoe hard Hans achteruit ging...en nu, nu is Hans dood.... Het gekke is, dat steeds vaker, met een steeds grotere snelheid, het lijkt alsof dierbaren, collega's, mensen om je heen, gaan sterven. Eng vind ik dat...en terwijl ik hier, om tien voor twee in de nacht, achter mijn laptop zit te schrijven, begint het zachtjes te regenen en huilt de hemel om dit verlies. Huilt de hemel zachte tranen...en terwijl ik dit schrijf, huil ik een beetje mee. En tegelijkertijd tel ik mijn zegeningen. Realiseer ik me, dat mijn buren vandaag een heerlijk flesje Italiaanse wijn voor de deur hebben neergezet, omdat wij tijdens hun vakantie de planten water geven, hoe lief..en toen ik thuis kwam, lag er een lief kaartje van twee cursisten in de bus, met zomaar een 'dank je wel' en al die emoties maken, dat mijn leven, een leven is, met een lach, een traan. Mijn schoonmama die bijna een magische leeftijd gaat bereiken en haar vriend, vanavond opgehaald van Schiphol...een glas wijn drinken op de bank, en zien hoe blij je kunt zijn, om na de vakantie weer thuis te komen. En eenmaal thuis, terwijl het eigenlijk al laat was, samen nog even goed in gesprek, over al die dingen, die ons leven zo intens maken. Nu naar bed, morgen werken, zaterdag Ledenraad, en een bijzondere, een algemene Ledenraads Vergadering, met een openbaar karakter, dus bezoekers, collega's, leden en als spreker de heer Benali..met een denk ik zomaar inspirerend verhaal. En dan tussendoor jazz in Voorschoten en culinair Wassenaar, dus dat komt wel goed. Ja ook deze blog teruglezend, dender ik van tranen naar een glimlach en weer terug. En volgens mij is dit leven, alles komt samen en soms is het goed om te reflecteren, terug te kijken en je steeds weer die vraag te stellen 'hoe heb ik het gedaan, en wat heb ik hiervan geleerd. Zou ik het morgen weer zo doen?'. Door kritisch te blijven naar jezelf, door na te denken, af en toe je rust te nemen, of eventjes je bed uit te stappen en je hoofd leeg te maken, door een blog te schrijven, ook dit is zoeken naar jouw balans...slaap lekker lieve mensen. Dag Truus, ik denk aan je...Truus en Hans, een stel mensen, onlosmakelijk met elkaar verbonden, waar Hans was, was Truus. Als Hans een rouwauto reed, en hij kwam langs zijn huis, dan stond Truus naar hem te kijken...en ik geloof, dat Hans altijd ergens bij haar zal zijn...onlosmakelijk kun je verbonden zijn met die mens van wie je zielsveel houdt. Zoals mijn vader, die af en toe mijn hand vasthoudt. Mijn moeder die glimlacht naar me vanaf haar wolk. En ergens word ik geleid hier in dit leven, door hen die mij omarmen en voor me zorgen...en geloof me, dat zijn er veel...ik voel me rijker dan een koning...slaap lekker! Anita

zaterdag 3 juni 2017

Passie

Goedemorgen allemaal, of nee het is alweer middag, zaterdagmiddag 3 juni 2017 3 minuten over 12. Met mooie muziek op de achtergrond, soms wat regendruppels op het raam, een tafel vol kranten, de gebruikelijke Nespresso en drie hele vrije dagen voor de boeg, zit ik hier lekker aan tafel te schrijven. Een moment van rust, tijd voor mezelf, tijd om zomaar je eigen ding te doen. Na een meer dan intensieve week, omdat we op kantoor aan het verhuizen en verbouwen zijn. Waardoor ik een paar weken geen eigen werkplek had. Het is bijna voorbij, want dinsdag heb ik met mijn team, een prachtige nieuwe werkplek op de 4e etage in Almere bij Yarden. Schitterend, met leuke collega's om me heen, en vrijdagmiddag heb ik hier al eventjes zitten werken. Fijn gevoel, ik heb er zin in. Ondertussen ben ik met duizend en een dingen bezig. Ik probeer deze steeds te rubriceren onder de drie domeinen, Voorlichting, Bewustwording en Nazorg. Tip van Ron, om op deze manier al mijn aandachtsgebieden steeds te kunnen groeperen. Juist omdat ik met ongekend veel verschillende dingen bezig ben. Mentor zijn, van collega's, trainer van collega's, manager Verenigingszaken, contacten met afzonderlijke hoofdbestuursleden, contacten in het kader van 1 Yarden programma's. Mentor van anderen, Razan mijn dame uit Syrië, en nu ook een Turkse studente, rechtsgeleerdheid. Prachtig werkelijk waar. En dan opeens is het zaterdag en tijd om te genieten. Welnu, tussen alles door, geniet ik intens, iedere dag weer. Gisteren mocht ik aanschuiven bij een lunch in Baambrugge, bij de Lindenhoff. Als je deze plek niet kent, ga er eens naar toe. Een prachtig boerenbedrijf, waar men prachtige moestuinen heeft aangelegd, waar men geen chemische middelen gebruikt en waar men groente, fruit teelt ook voor prachtige sterrenrestaurants in Nederland. Waar men mooie stallen, weilanden heeft met Kamperlammeren, Gasconne en Simmentaler koeien. Prachtig, een bedrijf waar mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt, maar ook nieuwkomers werken. Waar voedsel ambachtelijk gemaakt wordt en mensen werken vanuit een enorme passie. Als je daar rondloopt en ook in de winkel inkopen doet, prachtige olijfolie, wijn, jam, honing, boerenbrood bedenk het maar. Dan voel je dit. Als je de slager hoort vertellen over zijn vlees, zijn dieren, en hoe er met de dieren wordt omgegaan, dan ervaar je hier ook weer hoe mooi het leven kan zijn. En hier was ik uitgenodigd om te komen lunchen. Welnu, een prachtige lunch met een mooi glas champagne, met heerlijke worst van de Baambrugse big, of prachtige ham van de Gasconne koe. Met puur perensap en mooie boter, kortom, niet zo goed voor de lijn, maar wel intens genieten, de zon op je hoofd, leuke mensen om je heen, die allemaal met een ding bezig zijn, gezond en goed eten, puur natuur en terug naar de basis. En ik, ik zat naast een meneer uit de reclame wereld, die er ook nog eens geweldig leuk uitzag. Gave kleding, hippe blauwe schoenen, kortom genieten. En toen ik weg ging, nee toen we weggingen mijn collega en ik, kregen we een prachtige goody bag mee. En dus lieve mensen, is mijn advies om eens naar de website van Lindenhoff te gaan in Baambrugge en deze prachtige boerderij eens te bezoeken. Je kunt er in de Tuinkamer, genieten van een heerlijke kop koffie met iets lekkers vers gebakken, erbij. En je kunt daar iets moois kopen voor de maaltijd, of voor je vrienden. Genieten met een hoofdletter G. Daarna weer vrolijk werken, verhuizen en gisterenavond nog naar de VU in Amsterdam, voor een mentorship van een Turkse studente. Via Melke Usta, ja mijn leven staat in het teken van de integratie, de verbinding. Ik kom er vanzelf weer op terug. En vandaag staat mijn leven in het teken van de boerenmarkt hier in het dorp, een beetje a la Lindenhoff, met ambachtelijke producten, mooie gerechten, kortom genieten en gelukkig voor al deze mensen, komt de zon voorzichtig door. Weet je soms is slow down wel even heel erg nodig...even op adem komen, tot rust komen, om vervolgens weer op volle kracht door te kunnen gaan. Ik wens iedereen een moment van rust, van stilte...neem even de tijd, om zomaar te zijn...dag!