Een nieuw begin...in een nieuw jasje....


Leef! En geniet van het nu....en realiseer je wat een rijkdom dit is...zomaar mogen leven....




vrijdag 29 februari 2008

Reintegratie gaat langzaam aan beginnen.....

En jawel bijna is het zover...vanmorgen de arboarts gesproken. En maandag 10 maart ga ik beginnen met mijn reintegratie. Die week twee keer naar Arinso en op donderdag 13 maart een vervolgafspraak met de arboarts. En dan als het goed gaat, en ondertussen is dan de uitslag van de MRI bekend, geleidelijk aan meer dagen naar Arinso en de reintegratie uitbreiden...volgende week, zo geeft zij aan, heb ik al genoeg aan alle bezoeken aan het LUMC en moet ik vooral in beweging blijven. Dus veel lopen, fietsen en de stramme botten aktiveren. Komt helemaal goed...
Annemarie gaat volgende week, vanmiddag al, naar haar atelier om te schilderen en ik kan haar dan hier nog wat ondersteunen...goed he...en langzaam aan (ik wilde alweer sneller en werd teruggefloten door Ariane, de arboarts)zelf weer gaan werken.

Tot zover, een fijne dag...
Anita

donderdag 28 februari 2008

Nieuw atelier!! En MRI-datum.....


Hierboven een foto van het atelier...lekker veel ruimte voor alle doeken en spullen!


Annemarie maakt meer dan schilderijen, ook kussens, footstools, sieraden, dus wil je iets laten maken in jouw stof bel haar maar...


Het kamerscherm wordt nog even verfraaid door Reynaud en Emmy...en op de achtergrond de jeep van de eigenaar...

Jawel, het is zover...Annemarie heeft een atelier, aan de Veurse Straatweg...en vandaag hebben wij alle spullen verhuisd hier naar toe. En samen met Emmy en Reynaud, die heel blij zijn met deze ontwikkelingen voor Annemarie, hebben wij de ruimte (een schuur, die verbonden is met 2 ha kassen) ingeruimd. Een bus gehuurd, doeken verhuisd, schildersezel, verf, kwasten. Tafelbladen gekocht via Marktplaats en een klein kacheltje...want het is er koud...als er geen zon is...dus vol verwachting kijken wij nu naar het weerbericht...

En An kan nu naar haar werk, het is makkelijk aan te fietsen en net tussen Voorschoten en Leidschendam in...leuk, een eigen werkplek en dan nog vlakbij huis ook...iets waar we allemaal van dromen toch?

Gisterenavond hebben we nog een overheerlijk diner genoten bij onze vrienden Arie en Fransje in Rotterdam...geweldig, beginnen met een glas rose champagne (van hen heb ik geleerd champagne te drinken), het was een heerlijke avond, zoals alle avonden met hen heerlijk zijn!
Morgen de bedrijfsarts, volgende week wat mij betreft alles afronden in het LUMC en starten bij Arinso, dinsdag de MRI, en een week later de uitslag. Lieve mensen, het wordt voorjaar en daarna weer zomer, de zon gaat schijnen...Annemarie gaat schilderen, exposeren en ik ga weer andere dingen doen, werken, en weer allemaal leuke mensen ontmoeten, ik heb er zoveel zin in...
Nu op tijd naar bed, we zijn moe van deze dag. Emmy en Reynaud, het was fijn, bedankt voor vandaag!

Anita

woensdag 27 februari 2008

Leegstaande panden....

Ongelooflijk, gisteren had Annemarie sleutels gehaald bij Ad Hoc en zijn wij een verlaten kantoorgebouw ingegaan met deze sleutels. En hier wonen gewoon mensen, hier staan bedden, een wasmachine, een fiets, oude banken, veel vieze troep...en ergens waar ooit het bedrijfsrestaurant was, was nu een grote vieze lege ruimte, met uitzicht op het spoor en voor 165 euro all-in kun je deze ruimte huren. Toen we het licht aandeden, sprongen er een paar stoppen door en er was waterschade...en ondertussen liepen wij door allerlei gangen, openden deuren en realiseerden ons dat hier gewoon mensen wonen. En slapen en eten. Op zo'n moment realiseer je je opeens hoe sommigen mensen in ons land leven en hoe geweldig goed jij het dan zelf weer hebt...dus dat atelier wordt het niet. Ondertussen is Cas druk bezig voor Annemarie en haar mooie schuur aan de Veurse Straatweg...dat zou toch wel fantastisch zijn als dat gaat lukken. Een lekkere lichte ruimte, met gewoon huizen en mensen in de buurt, maar wel ruimte om je eigen ding te doen, te schilderen, misschien ook wel footstools te maken of andere dingen. Een ruimte om bezig te zijn, met een keukentje en een toilet erbij. Een nespresso apparaat erin, wat grote tafels en een paar schildersezels....oh ik hoop toch zo dat het door zal gaan, zodat Annemarie in de gelegenheid zal zijn om haar eigen werk te gaan doen.
Rosanne reageerde niet zo heel enthousiast, want mama moet gewoon altijd bereikbaar zijn en thuis, of zij nu wel of niet komt, zo ongeveer...grappig, zo normaal als zij het vindt, dat papa er de hele dag niet is, zo abnormaal vindt zij het als mama haar een keertje laat overblijven...kinderlogica en gewend zijn aan een bepaalde situatie. Maar enthousiaster is zij als haar mama gaat exposeren, want zij wil wel meedoen en is druk bezig met grote doeken hier...en Annemarie moet eigenlijk meedoen, want de hele tijd roept ze 'mama kom eens kijken...' of 'mama hoe moet dit nou...'
Vandaag worden er nog wat opties voor een atelier uitgezocht en ik hoop dat de beslissing deze week nog zal vallen. Annemarie slaapt er onrustig van, en droomt over ateliers en alles wat daarbij komt...en ik, ik zou het alleen maar heel erg fijn vinden als dit werkelijkheid zou kunnen worden...
Gisterenavond kwamen Anke en Patrick. Heerlijk is dat altijd, aan de keukentafel praten. Een brochure van hun nieuwe huis, ergens tussen Wateringen en Rijswijk in, en ik weet nu al dat dit geweldig mooi gaat worden. We hebben getoast op hun nieuwe huis met champagne en we hebben vooral gepraat, en dat was goed. En nu vanmorgen met hun prachtige bloemen in de kamer, en mijn grote witte paashaas (mmmmm witte chocolade)op het aanrecht, realiseer ik me weer hoe leuk vriendschappen toch zijn.
Gisteren heb ik ook een leuk gesprek gehad met Anita, mijn naamgenoot en mijn nieuwe directeur. Voelt goed en volgens mij is dat belangrijk...en daarbij merk ik aan mijzelf, dat ik ook zoiets heb van 'ik zie wel' en dat bedoel ik niet onverschillig, maar meer dat ik niet te ver vooruit wil denken. En terwijl ik dit opschreef, ben ik heel direct gaan bellen met de afdeling Hematologie van het LUMC en jawel...ik ben zelf gaan bellen met de afdeling waar de MRI wordt ingepland en let op....dinsdag 4 maart om 08.15 heb ik een MRI. En aansluitend een gesprek bij de radioloog. Ook heb ik nog een gesprek met dokter Willemze volgende week, dus het wordt een weekje waarin het LUMC nog vaak door mij bezocht gaat worden, maar...eindelijk zal nu blijken (dus in de tweede week van maart als de uitslag komt) wordt duidelijk waar we staan met elkaar. Geweldig...ik ben er gewoon blij mee!
Dus volgende week staat nog even in het teken van de reintegratie en van het afsluiten wat mij betreft van veel dingen in het LUMC....
En afhankelijk van de uitslag kunnen we weer proberen het leven en zijn/haar normale ritme te hervatten en door te gaan. En het enige wat ik nu weet, is dat we het anders gaan doen dan voor 27 april 2007...en hoe of wat, dat laat ik jullie wel weten.
Het is 27 februari 2008 en we zijn exact tien maanden verder. Tien maanden thuis zijn, tien maanden niet werken, tien maanden bezig zijn met een gevecht tegen kanker....en uiteindelijk doen we het tot nu toe niet slecht met elkaar! Dag, een mooie dag...
Anita

dinsdag 26 februari 2008

Ateliers....

Gisteren was een dag vol leuke onverwachte ontmoetingen. Maar gisteren ging het ook om ateliers vinden...zo was Annemarie met Cas in de kas, en zag daar een geweldige schuur waar ze wel een atelier in zou willen hebben. In afwachting van deze ontwikkeling (waar Cas nu mee bezig is..) werd ze gebeld door Ad Hoc, er is ergens in de buurt van het Zuiderpark per direct een klaslokaal voor haar beschikbaar. En gisterenmiddag ging de telefoon weer en zo dadelijk bekijken we een bedrijfsruimte hier aan de Papelaan West...geweldig, daar rolt wel een atelier per direct uit...spannend...
Zelf was is gisteren een paar uur bij Joost. De man van Jannie, zie www.conceptsense.nl en hebben we zijn concept doorgesproken. Vandaag heeft hij een eerste opdracht, geweldig. In een prachtig statig pand aan het Plein 1813 in Den Haag...indrukwekkend, mooi en sfeervol.
Lekker gewandeld door Den Haag en geluncht in de Denneweg.
Daarna naar huis en met Berty en Milou, Annemarie, Rosanne en ik naar de film in Scheveningen. Alvin en de chuncks of zoiets...heerlijk, geweldig, en leuk. Daarna lekker eten en wijn drinken bij La Galleria op het Kurhausplein. Het was zo geweldig gezellig...de meiden waren buiten lekker aan het rennen en spelen en Berty, An en ik zaten onder het genot van een goed glas wijn, heerlijk in gesprek. Heerlijk dit soort momenten...voelt zo goed...en weer zo rijk. Dat je dagen zoals deze mag en kunt hebben...

Straks een zakelijk gesprek met Anita Lettink, mijn nieuwe directeur van Arinso. Ben benieuwd...lijkt me leuk.
Nu snel naar de Papelaan West, An's pand bekijken. Tussendoor opdrachten nakijken en mijn boek doorgelezen. De drukproef teruggestuurd, zodat het boek gedrukt kan worden en na ontvangst van mijn eerste exemplaar, is het echt zover. Het boek is te bestellen...ik ben apetrots...
echt waar.
Dag, fijne dag...
Anita

zondag 24 februari 2008

Oude vrienden en weer verder gaan....

Lieve allemaal,

Een mooie zaterdag...langzaam opstaan, relaxed koffie en thee drinken, onder de douche, ons aangekleed en uiteindelijk reden we hier zo rond een uur of half een/kwart voor een weg richting Arnhem. De auto geparkeerd in de Broerestraat, de parkeergarage, op de hoek bij Dudok. En daar begonnen we met een lunch, met een spa rood en een kop thee...lekker en gezellig! De straat waar de galerie van Walter en Yvon zit, ligt hier vlakbij, een leuke straat in het hartje van Arnhem. Met een prachtige bloemist (voor de kenners, net zoals die in Schoonhoven, of Groot-Ammers...met schitterende bloemen) en nog wat galeries in dezelfde straat. Galerie Gelderland is een mooie ruime galerie, met prachtige kunst. Verschillende kunstenaars, grote name en wat minder grote namen. Marcel Witte (werkelijk geweldig..) is een naam die ik onthouden heb, maar ook wat beelden van Yvon zelf, Yvon van Wordragen. Yvon zelf is ook een kunstenares en zij is al bekend volgens mij. Zij heeft ook een bord gemaakt voor Proeven van Kunst, en heeft een eigen website www.yvonvanwordragen.nl . En Walter was daar, met zijn dochter Robin. Met heerlijke koffie en gebak...(jaja...ik weet het, we hadden net geluncht....). De ontvangst was hartelijk en warm. En Walter en Annemarie raakten in gesprek over kunst, Annemarie had haar boekje van de expositie bij Mila bij zich en dit hebben we laten zien aan Walter. En jawel de uitkomst van deze hernieuwde ontmoeting is dat Annemarie met een paar schilderijen in deze Galerie mag hangen. Lief en voor Annemarie wel heel erg gaaf.....het lijkt alsof het langzaam aan mag gaan beginnen voor haar. Dus concreet :
vanaf 18 april bij Schutter Wijnservice de Wine en Art expositie
binnenkort bij haar nagelstudio hier in Voorschoten
met een paar doeken in Galerie Gelderland
en van de zomer een 'thuisexpositie' hier in Voorschoten
Ik kan jullie niet vertellen hoe blij ik ben met deze ontwikkelingen. Het is zo leuk voor haar.
Bij Walter was het fijn om hem weer te zien, na zo'n lange tijd. Met Walter heb ik in Groningen ooit een studie gedaan, was erg leuk en we hebben veel meegemaakt met elkaar. Vanaf die tijd is ons leven totaal veranderd, en nog steeds hebben we contact. Ook Nathalie (waar we gisterenavond hebben gegeten) ken ik uit die tijd, we hebben al heel wat lief en leed met elkaar gedeeld....geweldig! Afgesproken dat Walter en Yvon binnenkort ook onze kant opkomen en naar de expositie in Den Haag komen! Veel tips gekregen van Walter voor Annemarie en het zou superleuk zijn als Annemarie en Yvon ook contact met elkaar krijgen. Yvon was er niet, zij had die dag een opening van haar expositie.

Nadat we weg zijn gegaan bij Walter, zijn we richting Renkum gereden, waar we stipt om zes uur verschenen. Nathalie was bezig met het eten met haar twee zoons (Mats van 2,5 en Lucas van 9 maanden). Twee leuke kereltjes die lekker aan het spelen, kruipen en rennen waren later. Een glas prosecco en daarna lekker eten met elkaar. Marcel de man van Nathalie reist de hele wereld over. Hij is directeur van een zwitsers snowboardteam ofzo iets...en woont in Zwitserland. Nathalie werkt bij NOC/NSF. Ook hier was het weer ouderwets gezellig...contacten die al jaren bestaan en mij heel waardevol zijn, zijn gisteren weer aangehaald. Het voelt zo goed om mijn vrienden weer zelf te kunnen bezoeken. Om weer een keer ergens naar toe te kunnen gaan.

Vandaag, zo dadelijk gaan we met Gemma, naar Artje en Jan in Zaltbommel voor een zondagse lunch. Heerlijk en weer zo vol liefde.
Vanmorgen stond er een lange mail van Jacqueline uit Ermelo, iemand die ik nog ken uit mijn tijd bij Connexxion. Een contact wat verwaterd is doordat er geen klik was met mijn vorige partner. Ingewikkeld, maar het contact is nooit echt opgehouden, en in gedachten bleven we elkaar 'zoeken'. Jacqueline belde mij op 31 december en hoorde toen dat ik ziek was...en nu, ik weet het zeker, gaan we elkaar weer zien! Heerlijk...
Zo ook met Monique, een oud collega van de HTM. Zij vond mij via Hyves. Zoals Ria mij vond via Google...geweldig...het leven is een reis vol kadootjes...

Dag een hele fijne dag, het gaat goed. Ik moet me zelfs een beetje haasten...dikke kus,
Anita, een trotse Anita, trots omdat ze geweldige vrienden heeft, van vroeger, van nu, maar het zijn wel mijn vrienden! En omdat ze een vrouw heeft, die geweldige dingen gaat doen....oh ja, gisteren belde Joyce (een vriendin van An) haar op, toen we bij Nathalie waren. Of een kas, een tuinderskas, ook goed is voor Annemarie om te schilderen....yes! Caspar, de man van Joyce, is onze verhuurmakelaar hier in het dorp en hij heeft waarschijnlijk wel iets voor Annemarie....zou het dan toch allemaal gaan lukken???
Dus alle reden om trots te zijn toch...op al die vrienden, die ons helpen! Die ons bijstaan. Dank je wel Joyce, dank je wel Walter, dank je wel allemaal dat jullie er zijn en een hele mooie zondag!!

Oh ja pap en Els, als jullie dit lezen, dikke zoen!
Aniet

zaterdag 23 februari 2008

Bezoek aan Arinso......

Vrijdag was ik weer op kantoor, met een schilderij van Rosanne onder mijn arm. Prachtig, vol kleur, vrolijk en met de tekst LOVE erop...dit schilderij krijgt, in overleg met de huismeester, een mooi plaatsje in mijn kamer. Tiebo, mijn kamergenoot, vond het wel een mooi stukje werk en werd er stiekem misschien wel een beetje vrolijk van!
Een dag met veel gesprekken, veel ontmoetingen en ik had veel energie. Door mijn gesprekken met Hans, Chea en Kirsten krijg ik wel weer inspiratie...er is veel aan de hand, het lijkt alsof ik bij een nieuwe organisatie ga werken. Mijn opdracht zal dus ook totaal anders zijn, maar dat geeft niet...het leven verandert en ik ben zelf ook anders in dit leven komen te staan. Met mijn collega's afgesproken, nog wat gebeld vanuit de auto, dat ik met deze nieuwe opdracht in mijn oude positie(na overleg met de arboarts) ga beginnen in de eerste week van maart, en dan proberen (rekening houdend mijn energie) zo snel mogelijk het stokje van Hans over te nemen. Hans zal uiterlijk 1 mei vertrekken en tegen die tijd hoop ik alweer volledig mijn rol te hebben overgenomen. Dit zou zomaar kunnen betekenen, dat ik dan nog niet 100% mijn uren maak, of soms nog wat van huis uit werk, maar dat geeft niet. De verantwoordelijkheid hebben betekent niet dat je altijd op kantoor moet zijn, van huis uit kun je ook dingen organiseren, doen en veel telefoneren. Maar voor mij is wel de optie om veel vanuit kantoor te doen. En tussendoor nog wat dingen bij het LUMC af te ronden.

Gisteren waren we lekker thuis, lekker samen, lekker ontspannen, moe en zijn we lekker lui geweest. Vandaag staat in het teken van de kunst, van vrienden bezoeken in het land! En ook morgen gaan we bij vrienden lunchen...heerlijk zo'n weekend waarop er eigenlijk heel erg goed voor je gezorgd wordt!
Vandaag gaan we naar Arnhem, gewoon lekker naar de stad samen en daar bezoeken we de galerie van Walter en Yvon. En daarna gaan we door naar Renkum, naar Nathalie (mijn vriendin die deels in Nederland woont en deels in Zwitserland, waar haar man werkt). Gezellig bijpraten...veelal gaat dit over werken, over de toekomst en de dromen die je hebt als het over de toekomst gaat. Heerlijk is dit, temeer daar onze dromen geleidelijk aan werkelijkheid gaan worden en dat voelt echt super! Stap voor stap je dromen realiseren, hoe klein of groot ze ook zijn. Voor ons is dat nu exposeren, een schuur/loods/pand vinden waar Annemarie kan schilderen/werken en langzaam aan een naam krijgen in deze wereld! Voor mijzelf is dit langzaam aan mijn weg vinden in de wereld van de wijn en jawel, mijn boek dat uitkomt (morgen moet de tekst voor de laatste keer terugsturen en dan wordt het eerste exemplaar gedrukt!!! Dus hou mijn site in de gaten aub, het ziet er prachtig uit. Een mooie kaft, een indrukwekkend verhaal, waarin je mijn afgelopen jaar herkent en waarin ik meeneem naar een stukje emotie....ik ben er zo blij mee dat ik dit heb mogen doen en het boek ook gewoon lekker zelf kan lezen!!). Misschien is mijn droom ooit ook om meer les te mogen geven, om hier een naam in op te bouwen, om een positieve interactie met mensen te bewerkstelligen. Mijn grootste droom is om onafhankelijk te zijn in dit leven. Dus wie weet....maar om onafhankelijk te zijn, moet ik eerst gezond worden...op dit moment wil geen bank, geen verzekeringsmaatschappij, geen pensioenfonds je hebben als klant, omdat je kanker hebt....Een bizarre constatering. Die knalt erin soms. Maar dat geeft niet. Ik word wel weer gezond.
Morgen halen we Gemma op en dan rijden we naar Zaltbommel waar Artje en Jan ons verwachten voor de lunch....heerlijk!
En vooral gezellig, Gemma en Artje ken ik van de opleiding tot coach, die ik ooit gevolgd heb bij de School voor Coaching. Een moment in mijn leven, waardoor alles veranderde. Deze opleiding maakte dat ik inzag, dat ik uit mijn toenmalige relatie moest stappen. Ik kreeg een relatie met Jannie uit Zwolle, en mijn onafhankelijkheid (mijn eigen ruimte) kwam een stukje dichterbij...daarna kwam Schoonhoven. Hier kreeg ik werkelijk voor het eerst sinds jaren weer en heel eigen ruimte. Mijn appartement. Geweldig. En ruimte is niet een ruimte in financieel opzicht, want de alimentatie die ik moet betalen omdat ik besloot mijn relatie na 14 jaar te stoppen, is niet mis. Maar dat geeft niet, het beperkt je wellicht, maar maakt niet uit. Uiteindelijk komt het wel goed. In financieel opzicht is ziek worden ook niet fijn, je salaris wordt bevroren, je bonus vervalt, je andere inkomsten uit freelance werk vallen stil, maar het allerbelangrijkste is dat je weer gezond wordt. Je bent een enorme kostenpost voor de zorgverzekeraar, ongelooflijk wat een facturen komen er langs....En zover gaan we komen wat mij betreft. Zonder te willen klagen, want hier kom je niet verder mee. En volgens mij zijn we goed in staat met elkaar om met opgeheven hoofd verder te gaan. Qua werk, qua levensinstelling, qua inzet en vooral qua motivatie...en ik geloof er heilig in dat alles goed komt. 2008 zal ook in financieel opzicht een leuker jaar gaan worden, en alles komt goed. Dat is altijd mijn credo geweest....we zijn gelukkig, we worden gezond, we hebben veel liefde en warmte om ons heen. Het gaat goed met Annemarie, met de meisjes (die hebben nu lekker vakantie) en met mijzelf. En jullie allemaal hebben mij hier ongelooflijk veel bij geholpen, dank jullie wel!
Heel veel liefs
een heel fijn weekend allemaal!
Anita

donderdag 21 februari 2008

Annemarie's tweede expositie komt eraan! 18 en 19 april vrijhouden in je agenda!!!!




Geweldig, soms komen dromen gewoon uit. Zo was Annemarie gisteren samen met Rosanne op bezoek bij Emmy en Reynaud. En Emmy had een artikel uit de krant geknipt over een expositie bij Schutter Wijnservice in de Balistraat te Den Haag. En toen An daar geweest was kwam ze thuis met 'Aniet dit is het helemaal, een prachtige ambiance, met geweldige muren om te exposeren en dit alles is te combineren met wijnproeverijen'....tja en dan gaat mijn hart sneller kloppen. Dus vandaag kwamen we natuurlijk weer terecht in de Balistraat bij Schutter. En terwijl ik daar likkebaardend rondliep, omdat ik zoveel lekkers zag, raakten we aan de praat met de eigenaresse...en het klikte, dat moge duidelijk zijn. Gisteren had zij al aangegeven dat An wel een keer mocht exposeren. Nu gaf zij aan dat zij twee keer per jaar een grote Art & Wine proeverij organiseert, waarbij zij uitnodigingen versturen aan al hun relaties en waarbij sowieso al 300 mensen komen. En jawel...Annemarie mag op deze grote Art & Wine proeverij op 18 en 19 april a.s. (de expositie loopt daarna nog twee maanden door...) exposeren. Er worden uitnodigingen gedrukt, waarop werk van An en twee andere kunstenaars met naam en toenaam worden getoond en ik krijg zelf een aantal van deze uitnodigingen om jullie allemaal persoonlijk uit te nodigen! En die twee dagen lopen wij daar natuurlijk rond, dus al die mensen die houden van kunst, van wijn, van ganzelever, van kaas, van allerlei heerlijkheden en die vooral willen zien wat Annemarie allemaal kan, noteer nu vast in je agenda 18 en 19 april a.s. en kom naar Den Haag!!! Geweldig wat een kans...en heb je lekkere wijntjes nodig, die kun je daar gelijk proeven, bestellen en meenemen. Tja....en dit soort kadootjes krijg je zomaar in je leven.


En nu we het toch over kunst hebben, zaterdag gaan Annemarie en ik naar Arnhem, naar Galerie Gelderland van Walter en Yvon. En daarna lekker eten bij Nathalie in Renkum...gezellig. Dit jaar wordt het jaar van de kunst, het jaar van Annemarie. Ik ga haar daarbij helpen, want het gaat echt geweldig worden!


Ook Raadhuis De Pauw in Wassenaar staat op ons lijstje, wie weet wat Walter en Yvon voor ons kunnen betekenen en natuurlijk de nagelstudio van Lydia hier in Voorschoten.


En ergens in de zomer een expositie hier thuis, een weekend, ook gecombineer met wijn, spijs en mooi werk van Annemarie...en natuurlijk veel zon! Dat bestellen we ook...


Dus kom je ergens, zie je een mooie ruimte waar geexposeerd kan worden, geef me aub een seintje...en nu maar hopen dat Annemarie ergens een werkruimte kan vinden, om lekker aan de slag te gaan, met hele grote doeken, panelen, kortom met van alles....deze week heeft zij een geweldig schilderij, gebaseerd op het lied 'Als de rook om je hoofd is verdwenen' van Boudewijn de Groot gemaakt. Totaal anders dan we van haar gewend zijn. Dit is voor een wedstrijd en ook dit schilderij is straks op een tentoonstelling in Leiden te zien...wordt vervolgd dus!


Dus langzaam aan vallen alle puzzelstukjes op zijn plaats, langzaam aan komt Annemarie in de schijnwerpers te staan en neem van mij aan, dit is niet meer dan terecht. Zij verdient het zo dat het nu een keer gewoon alleen om haar gaat! Dus in ieder geval tot de 18e of 19e april in Den Haag!!!!




Dag,


Aniet


dinsdag 19 februari 2008

zomaar wat gedachten en heel veel begrippen, autoriteit, ruimte.....

Vandaag was een dag waarop ik zomaar na ging denken over van alles en nog wat. Het kwam doordat ik met iemand in gesprek raakte, die ik niet kende...een mevrouw die bij IBM gewerkt had, en nu voor zichzelf was begonnen. Die koos voor de ruimte en vrijheid van het zelfstandig zijn...mooi, hoe dat woord ruimte steeds weer terugkomt in mijn leven. Ook ik ben altijd op zoek naar ruimte, mijn eigen ruimte...En hiermee bedoel ik niet dat ik niet onder iemand kan werken. Of niet met iemand kan samenwerken, juist wel, ik ben wel een teamplayer. Ik ben alleen erg zelfstandig, ik vraag niet zo snel om hulp, dat is iets heel anders...en soms is het verwarrend voor mijn leidinggevende hoe ik ben, want ooit zei een directeur tegen mij dat ik een probleem heb met autoriteit. Welnu dan heb je me nooit begrepen, dan ken je me echt niet. En dat klopt ook wel in dit geval. Want ik heb geen autoriteit nodig in dit leven, ik denk niet in rangen en standen. Ik respecteer iemand in welke functie dan ook. En als je mijn directeur bent, dan respecteer ik dit, dan mag je een autoriteit zijn als je dat ook bent.....maar er zit wel iets in mij dat zegt dat je het moet verdienen en ik denk dat in dit voorbeeld, het daar is misgegaan.....
Ik ga er altijd van uit dat je uit mensen het beste naar boven kunt halen als je hen ruimte geeft. Ruimte geeft om zich te mogen ontwikkelen, om te mogen groeien, om zelf een beslissing te mogen nemen. En soms kan dat betekenen dat je het fout doet, maar dat doe je dan ook maar een keer...want het leereffect is zoveel groter. En de persoon die dit ooit tegen me zei wil volgens mij zelf graag een autoriteit zijn, alleen mist hij hiervoor de kwaliteiten. Want een autoriteit kun je zijn vanuit je eigen waarden, vanuit je eigen kern. En als ik denk aan een autoriteit, dan komen grote namen bij mij naar voren, van mensen die ik bewonder. Die ik bewonder om datgene wat ze zijn, of uitdragen. Ik moet natuurlijk denken aan mijn grote voorbeeld Neelie Kroes, maar ook iemand als Anita Arts, van Prorail is zo'n vrouw. Gerlach Cerfontaine weer zo'n naam. Maar ooit heb ik mogen werken voor een directeur in de wereld van het Openbaar Vervoer, Jan Kouwenhoven. Een geweldig mens, voor wie ik een heilig respect had, om wie hij was. En het mooie van dit soort mensen is, dat zij zich nergens op laten voorstaan, dat hebben zij niet nodig. Zij hoeven zich niet te laten voorstaan op hun functie of status, want de indruk die zij maken komt door hun persoonlijkheid en door niets anders. En soms kom je minder bekende mensen tegen, die dit ook hebben, soms zit er een pareltje in je team en dan weet je dat je later nog veel van deze man of vrouw gaan horen....en in negen van de tien gevallen komt dit ook echt zo uit. En nu merk ik, nu ik dit schrijf, dat ik ouder begin te worden, want dan kun je zeggen 'ooit heb ik mogen werken met...' jawel ik werk al ruim 30 jaar!! Ik was 17 toen ik begon, als medewerker op de kosten/crediteurenadministratie van Peek en Cloppenburg Lampe. Mac en Maggie kwam toen op....geweldig...solliciteren in een jurk. De eerste en enige keer en daarna nooit meer. Toen ik mijn contract had getekend vroeg ik of ik in een broek naar kantoor mocht komen....en die mevrouw moest zo lachen om me....
Leuk he...en we begonnen over het begrip autoriteit...en ik, die daar niet mee om zou kunnen gaan...ja, niet iedereen met wie ik samenwerk of samengewerkt heb, kent me echt! Dat is wel duidelijk...
Anita

maandag 18 februari 2008

Blauwe druifjes op het graf van ma van Loon.....

Vandaag was een dag met een gouden randje...na een kop koffie en eventjes samenzijn met An en de meiden, vertrok ik rond half tien richting Goeree Overflakkee...de lucht was strak, nog wat ijs op de auto en net na de files reed ik over de Haringvlietbrug. Zodra het mogelijk was, van de snelweg af en via Den Bommel, Stad aan 't Haringvliet op weg naar de begraafplaats in Middelharnis. En onderweg, op de Stadsedijk, kwam ik mijn vader tegen...leuk was dat...even afgesproken dat ik later op de dag naar hem toe zou komen. En bijzonder was, dat ik alleen op de begraafplaats was, althans ik als enige levende, temidden van al die overledenen. En toen ik in de kou, in de zon voor het graf van mijn moeder stond, begon ik hardop te praten...terwijl ik de blauwe druifjes neerzette op haar steen. En ik stond daar wel een minuut of twintig te praten tegen mijn moeder, over mijn ziek zijn, over mijn relatie met Annemarie, over mijn onmacht, mijn zoektocht op dit moment. Ja zelfs over Arinso en wat daar is gebeurd de afgelopen weken....en in de auto draaide ik muziek van Fernando de Lameirinha 'omhels me dan, embrace me...' en ergens in mijn ooghoek prikte een traantje....
Daarna een kopje koffie (twee eigenlijk) gedronken bij Jantje. Een vriendin die ook mijn moeder nog gekend heeft en die nog steeds mijn vader helpt op de boerderij. Jantje is geopereerd aan haar knie en moet verplicht met het been omhoog. En dat is ingewikkeld voor iemand die altijd bezig is en zorgt voor anderen. Fijn om haar weer te zien, om even samen bij te praten...mooi zijn dit soort momenten in mijn leven.
En daarna terug over de dijk naar de boerderij...waar pa en Els waren. Gezellig praten, serieus praten over alles. Over hun vakantie, waarin Els ziek is geworden, over alle dingen die voorbij komen...en onder het genot van een broodje was het weer zo goed om daar te zijn. Oom Koos belde en kwam heel eventjes langs om mij te zien. Mooi was dat...iemand die al zo lang in mijn leven is, die ik heel veel jaren niet heb gezien en met wie ik nu mag mailen. Oom Koos is de vader van mijn jeugdvriend Jan en eigenlijk ook Ko, een jongere broer van Jan. Leuk hij had trouwfoto's bij zich van het huwelijk van Ko...en hierop zag ik de hele familie weer. En toen we elkaar zagen, was het net alsof er heel veel jaren wegvielen. Mooi is dat toch. Als je het hebt over rijke momenten, dan was dit een dag vol rijke momenten. En nog is het niet klaar, er komt nog veel meer....Op maandag is het de gewoonte dat bij mijn vader altijd zijn twee vrienden Dirk (voor mij meneer Vroegindeweij, of oom Dirk) en Koos, (de oom over wie ik net schreef)langskomen. Die mannen delen lief en leed en maken het met elkaar altijd erg gezellig op maandagmiddag in de serre bij Pa. Dus zo rond een uur of kwart voor drie kwam oom Dirk, die ik voor het laatst heb gezien toen ik nog niet ziek was, en dit was werkelijk een emotioneel weerzien. Met tranen in onze ogen keken we naar elkaar en hielden we elkaar vast. Geweldig...woorden schoten te kort en als ik van Oom Dirk naar Pa keek en weer terug, dan zag ik in alle ooghoeken tranen en ook ik zelf voelde de tranen prikken. Wat is kanker krijgen toch ingewikkeld...ongelooflijk...het doet zoveel met je, met je omgeving. Met ouderen en jongeren in je buurt...het doet zoveel pijn. Die onzekerheid, het niet weten waar je staat, of het weg is, of het terug komt, of of of....nog zoveel vragen...maar al die liefde van dichtbij en soms wat verder weg, het voelt werkelijk super. En weer voelde ik dat dit ziek zijn, mij ook zoveel heeft gebracht.
Tussendoor kwam Leen nog, de tuinman van Pa en ook hij vroeg mij heel geinteresseerd hoe het met me was...en daarna vertrok ik voor een laatste bezoekje aan tante Aniet en oom De...
En ook dit bezoek was een klein feestje, doordat het zo lang geleden was geweest dat ik bij hen op bezoek was geweest. Iedereen kwam naar mij toe...omdat ik ziek was/ben. En nu ga ik zelf weer op bezoek bij mensen...heerlijk is dit...en na een kort maar mooi samenzijn, vertrok ik weer, gewapend met verse nootjes en champagnebonbons...tante houdt er zo van om mij/ons te verwennen.
En om kwart voor zes was ik weer thuis en na een heerlijke maaltijd met zijn viertjes, kwam vanavond Jannie bij me langs. En eigenlijk hebben we veel gepraat, over haar mogelijk nieuwe baan, over uitdagingen en keuzes maken en over mijn/onze onzekerheid rondom mijn ziek zijn...en toen moesten we met zijn drietjes huilen...Annemarie, Jannie en ik...ik moest huilen omdat ik zoveel liefde voelde, Jannie en Annemarie, twee vrouwen van wie ik zoveel hou...en zij van mij, ongelooflijk wat een intensiteit...
en weet je, voor het eerst gaf ik zomaar toe, dat ik soms zo ongelooflijk bang ben, voor alles wat er komen gaat, of nog kan komen...maar dat ik ook zo graag, gewoon weer mee ga doen in het leven, gewoon weer wil werken, ongeacht reintegratie-plannen, gewoon normaal doen en niet meer zeiken, begrijp je dat...en dan moet je zomaar huilen...en dat doe ik dan ook maar...
Welterusten allemaal, morgen ga ik netwerken...praten met leuke mensen, over de toekomst...over de mogelijkheden die dit leven ons aanreikt...en volgens mij, moet je gewoon de kansen pakken, niks meer en niks minder. Ik zeg altijd 'je gevoel wijst je de weg' en mijn gevoel zegt, dat mijn weg nog heel lang is...dag, tot snel weer!
En jullie allemaal bedankt voor deze fantastische dag...vol liefde, ik moet even denken aan de film 'alles is liefde.....'
Aniet

zaterdag 16 februari 2008

Zomaar wat leuke plaatjes....

Pannekoeken bakken met Rosanne...


En deze is voor jullie....


En dit is Schoonhoven in de nieuwe stijl...mooi he....

En nu echt een heel mooi en lekker weekend!

Anita

Dokter Halkes....en nu even afwachten....

Gisteren had ik even een gesprek met dokter Halkes. Aanleiding was mijn rugpijn. De dokter heeft al mijn reflexen gecheckt en deze zijn goed. Nu moet ik even twee weken afwachten tot er een MRI komt. In die tussentijd zou, als alles goed is, de pijn in mijn rug moeten afnemen. Hoogstwaarschijnlijk komt de rugpijn van de bestralingen. Door de bestralingen is er oedeemvorming ontstaan en dit zou de pijn kunnen veroorzaken. Een andere optie blijft altijd dat de tumor actief is. En de MRI kan hier uitsluitsel over geven.
De dokter heeft er een handje van om mij erop te attenderen wat die laatste optie in zou houden...stamceltransplantaties en zware chemo-kuren. En daar ben ik me van bewust, maar ik ga voor optie een en dat is dus oedeemvorming door de bestralingen! En zodra ik wat weet, weten jullie het ook, ok?

Vanmorgen ben ik op de fiets naar het hockeyveld gegaan. Lekker koud buiten, en Rosanne en haar team stonden na de eerste helft met 2-1 voor. Leuk om te zien en lekker in de zon staan, terwijl het koud is. Als je je ogen dicht doet, is het net de wintersport, qua gevoel dan...heerlijk!
Op de terugweg wat boodschapjes gedaan en nu even mijn weblog bijwerken. Langzaam aan bekruipt mij het gevoel dat deze periode op zijn einde loopt. Een periode van ziek zijn, langzaam aan kom ik weer terug in mijn energie en wat mij betreft, als de uitslag goed is, gaan we weer aan de slag. Geleidelijk aan opbouwen, tot ik weer volledig inzetbaar ben. Dan kan Hans, de meneer die interim mijn baan invult (en laat duidelijk zijn dat hij het hartstikke goed doet) datgene gaan doen waarvoor hij bij Arinso is gekomen. En ergens in mijn hoofd komen dan weer allerlei data op, maar de arboarts is leading in deze. Zij mag wat mij betreft, mijn reintegratieplan vormgeven en ik zal volgen. Klinkt netjes he...zo volgzaam. Ondertussen geniet ik nog even van het niet hoeven, zomaar in slaap vallen, midden op de dag in het zonnetje...en soms om half negen naar bed gaan. Het voelt als een oude tut, maar het is soms gewoon nog heel erg nodig merk ik...

Maar het betekent ook, dat ik maandagmiddag even naar mijn vader ga. Even langs het graf van ma ga. Even vrolijke bolletjes neerzetten bij haar, blauwe druifjes, omdat ze daar zo van houdt...
En dan even binnenwip bij tante Anita, zomaar even hallo zeggen, en eigenlijk wil ik ook even langs Jantje, die met haar been omhoog zit. Ook maak ik afspraken met mensen die ik ken vanuit mijn netwerk, om te praten over van alles en nog wat. Gewoon zoals Anita dat altijd al deed...en ook ga ik weer een keertje koffiedrinken bij Arinso, vrijdag heb ik weer afgesproken. Maar dat laatste is ingewikkeld, koffiedrinken en luisteren. Niets mogen doen. Terwijl ik merk als ik aan het netwerken ben, ik lekker praat, en geniet van alles om me heen. Ik ga ook nog een keertje op de koffie bij ADP, mijn oude werkgever. Daar zijn zoveel mensen die met me bezig zijn geweest de afgelopen maanden. Lijkt me wel een goed plan.

En dit weekend wil ik wel een keertje lekker naar buiten met de meiden en Annemarie, lekker erop uit, ergens wat drinken, zomaar even genieten, een strandwandeling maken. Heerlijk.
Voetballen met Rosanne op het strand.
Voor jullie, veel buiten zijn, genieten, lekker koud...heerlijk!
En een heel mooi weekend.
Dag, Anita

donderdag 14 februari 2008

Happy Valentine for everybody.....


Lieve mensen....valentijnsdag, de laatste dag van mijn bestraling, vanmorgen allemaal lieve kleine kadootjes voor elkaar, vanavond neemt Annemarie me mee uiteten....om alles te vieren, maar vooral dat de bestraling erop zit. Dat in principe nu even alle behandelingen klaar zijn. Vrijdag om 11.30 uur een gesprek bij de afdeling Hematologie...en dan hoor ik wanneer er een MRI komt. Spannend...en dan hoop ik gewoon, heel optimistisch, voorlopig die hele ellende een keer af te kunnen sluiten.

Weer aan het werk te gaan bij Arinso, weer gewoon te kunnen leven.

Ondertussen zijn wij druk bezig met voor Annemarie een werkruimte te vinden, via anti-kraak, via boeren en tuinders....wie weet een pand, een ruimte in Leiden, Voorschoten, of omgeving waar zij lekker kan schilderen, giga grote doeken en waar zij gewoon een paar dagen per week zich heerlijk terug kan gaan trekken.

Ondertussen kan zij een vijf- of zestal werken exposeren bij haar nagelstudio. Het zijn allemaal kleine stapjes op weg naar meer. En zondag kwamen we toevallig Mila en Jacqueline tegen in Scheveningen en zodra er meer werk klaar is, kan Annemarie ook daar weer exposeren.

Voor jullie een mooie, romantische, of gewoon zomaar een lekkere dag...

ik/wij hebben wat te vieren, na 10 maanden behandeld te zijn in het LUMC, is het vandaag een beetje feest of niet dan....en als jullie vanavond een glas wijn drinken laten we dan met elkaar toasten op een goede afloop, en met al die wensen zal die uitslag van de MRI toch zeker positief zijn of niet dan!!!

Dag,

Aniet

dinsdag 12 februari 2008

Bestralingsperikelen en in de zon zitten.....

Deze foto is gemaakt tijdens de kerst en dit mooie beeld van moeder en dochter wil ik jullie niet onthouden. Hoort helemaal niet bij mijn stukje, maar ik vond het tijd voor weer een keer een plaatje en dit is toch wel een super mooi plaatje of niet dan? Mama Emmy en dochter Annemarie....(kun je nagaan dat Annemarie nog mooier wordt, nu haar oogleden gecorrigeerd zijn!!!)

12 februari 2008!
En zomaar ben ik aangekomen in mijn laatste bestralingsweek. Annemarie is een keertje met me meegeweest, en toen had ik ook een gesprekje met de arts. A.s. vrijdag ga ik weer naar de afdeling hematologie, voor een gesprek met dokter Halkes, bloedprikken en even wat druk zetten op de aanvraag voor de MRI! Want die gekke rugpijn, die houdt me wel wat bezig....lopen gaat niet goed, fietsen gaat fantastisch! Dus even snel een MRI en zien of die pijn komt van het bestralen, of van....tja waarvan zou het nog meer kunnen komen?
Ondertussen ben ik vandaag voor het eerst op de fiets naar het LUMC gegaan, voor mijn 16e bestraling (16 x 2 zegt de arts, dat gaat dus over de twee bundels per bestraling). Heerlijk een half uurtje fietsen en toen ik daar om kwart voor drie aankwam, mocht ik voor een keertje op bestralingsapparaat 7. En daar lag ik en jawel hoor, storing. Apparaat stuk. Ik mocht me weer aankleden, kreeg in de wachtkamer, samen met andere wachtenden een kop koffie en na een half uurtje kwam ik terecht op apparaat 4. Een hele moderne deze keer, mooi hoor, en als je naar het plafond keek, zag je allemaal mooie groene foto's...voor de afleiding. En lekker dwars door Leiden op de fiets terug naar huis...wat een geweldig weer! Mag ik toch allemaal weer meemaken, zomaar voor niks!
Morgen ga ik naar Arinso en bestralen om kwart over drie. Donderdag op Valentijnsdag voor de laatste keer!! Bonbons mee voor het personeel, die zijn zo vreselijk sympathiek! En dan vrijdag weer naar hematologie...en dan even rust hoop ik!
Ik heb pillen gekregen tegen de misselijkheid, maar die neem ik niet in. Hoeft niet. En ik mag pijnstillers tegen de rugpijn, die neem ik ook nog niet in. Ik ben bijna anti-pil geworden!
Vandaag 12 februari 2008 wordt mijn tante Anita 84 jaar! Afgelopen vrijdag 8 februari is mijn oom Wim 85 jaar geworden. Geweldig he...dat ik nog van die fantastische oude familie-leden heb...afgelopen zondag zou mijn moeder 76 jaar zijn geworden, zij is alweer 5 jaar niet meer bij ons....ongelooflijk hoe snel de tijd gaat! Ik heb maar een lekker wijntje gedronken en in stilte op haar getoast!
Annemarie zit achter de schildersezel...vanmiddag hebben we lekker een kop koffie gedronken op het bankje buiten...goddelijk lekker. An is vanmorgen even terug geweest naar haar arts voor haar rechteroog, en hij heeft nog een kleine nabehandeling verzorgd, een sneetje erin, hechting erin en klaar is ze weer...er zat een soort bobbeltje...nu een pleistertje...tja een mens moet er wat voor over hebben om mooi te zijn/nog mooier te worden!
De zon doet wonderen, de natuur ontluikt, krokusjes, hyacinten, in huis veel tulpen, vrolijk gezicht, heerlijk! Vanmorgen moest ik weer even naar Schoonhoven, de vaatwasser was kapot, ja de erfenis van mijn vorige huurder laat zich nog even voelen, maar het lijkt er nu allemaal op te zitten en alles werkt weer! Ik heb daar nog even door de binnenstad gewandeld, heerlijk...en het leuke is nu, dat het huis er weer zo fantastisch mooi en netjes uitziet. Schoon, fris en gezellig, net als het weer. Maar als ik zo eens even stil sta, dan lijkt het alsof we in een nieuwe fase aangekomen zijn : nieuwe huurder, behandelingen bijna afgerond, rust op werkgebied, straks weer reintegreren, voorjaar wat ontluikt...veel nieuw leven lijkt het wel...dus volgens mij komt het helemaal goed! En bij dit alles gaat mijn boek binnenkort uitkomen, dat is toch ook wel een hoogtepunt, tijd voor champagne of niet dan???

Dag,
Aniet

zaterdag 9 februari 2008

Jix eruit...en de nieuwe huurder erin...wat een genot!

Na een ongelooflijk intensieve, drukke, vieze, gore vrijdag was het eindelijk zover, dat om kwart voor zes in de middag, Jix in een volgepakte auto wegreed naar weet ik waar? En Henny, mijn nieuwe huurder in een leuk, schoon, fris en gezellig ingericht appartement zit. Mijn huis in Schoonhoven. Eindelijk is het zover, en de bende die ik aantrof, is met geen pen te beschrijven. Ongelooflijk hoe iemand een huis kan vervuilen, uitwonen in bijna twee jaar tijd. En hoe iemand dit ook gewoon kan doen, zonder zich daar op enige manier druk om te maken. Brandplekken in een bank die net een jaar oud was toen hij erin kwam, krassen op de houten vloer. Vloerbedekking vies, brandplekken op wandplanken. Ellen en ik hebben ongelooflijk hard gewerkt gisteren, alles uit het huis gesjouwd en beneden gebracht (want alles was nog precies hetzelfde als toen wij zaterdag vorige week vertrokken, hij had niets gedaan!!). Maar we hadden ook lol, plezier en vooral een goed gevoel als je zag hoe fris het appartement weer werd, het ging overal lekker ruiken, het werd lekker gelucht, nieuwe matrassen, dekbed en kussens op het bed. Heerlijk...we hebben het opgemaakt voor Henny, die met een doos bonbons voor de deur stond.
Prima. Weer een stukje rust. Toen we thuis kwamen hier, zijn we om de beurt gaan douchen en Annemarie had heerlijk gekookt voor ons. En ik, ik kon niet meer lopen van de pijn in mijn rug. Helemaal kapot, helemaal op. Maar zo voldaan. Toen ik op bed lag, werd ik misselijk, maar nu ben ik uitgerust en heb ik zin in een weekend samen, lekker naar buiten. Lekker genieten. Heerlijk gewoon. Annemarie slaapt lekker uit en ik ga de krant lezen. Mijn laatste week bestralen staat voor de deur, en dan zit dit er ook weer op. Langzaam aan weer terugkomen wat mij betreft in onze maatschappij. Ik heb er zin in, en wil het graag!

Rust op huizengebied. Nu ook nog rust op werkgebied en hiermee bedoel ik, langzaam aan reintegreren en dan weer gewoon verder met ons leventje...dat zou uiteindelijk toch een mooie uitslag zijn voor 2008!

Nu een rustig weekend, met mooi weer, genieten van elkaar en veel naar buiten. Wandelen over het strand ofzo...heerlijk!
Voor jullie allemaal een heel fijn en gezellig weekend. Liefs, Aniet

donderdag 7 februari 2008

Zelf ziek worden.....?

Ja maar dan gewoon ziek, net als iedereen, een tik van de griep. Gisteren hebben Annemarie en ik elkaar afgewisseld. Zij uit bed en ik erin....en zij is naar de cursus van de Kamer van Koophandel gegaan. Volgens mij veel beter. Annemarie de kunstenaar, en er waren daar alleen maar kunstenaars. Leuk om mee te maken 'hoe wordt Annemarie een kunstzinnige ondernemer' ze kwam om kwart over tien thuis met de cursusmap. Echt leuk.
Ik heb gisteren de hele avond in bed gelegen, samen met Rosanne, wat tv gekeken. Het gekke is hier in huis gaan alle tv's kapot, eerst de tv in onze slaapkamer, pas een paar maanden oud, kapot. Garantie en vervangen door een nieuwe. Nu de tv in de woonkamer, anderhalf jaar oud, volgens mij ook nog garantie...ben benieuwd.
Lieve mensen...ik hoop dat mijn maag zich rustig houdt, dat ik niet weer misselijk ga worden en koorts krijg. Gisterenavond had ik weer even hoge koorts, maar dan raak je alles wel weer snel kwijt. Nu is volgens mij de koorts weg.
Een fijne dag.
Anita

dinsdag 5 februari 2008

Wat doe ik nu zo'n hele dag....terwijl Annemarie nog steeds ziek is....

Tja dat vraag ik me soms af...en hoe het dan kan, dat ik 's avonds ook gewoon moe ben en als een blok in slaap val. Vanmorgen vroeg op, thee gezet voor Annemarie, Florine en Rosanne. Even de rol van Annemarie overgenomen, die nog hartstikke ziek op bed lag/ligt. Eruit, onder de douche, boterhammetjes maken voor Rosanne, kindjes uitzwaaien bij de poort (ik leek wel een 'echte mama')en toen Annemarie uit bed zien te krijgen. Want we moesten om tien voor tien in het Holy ziekenhuis zijn. Met een emmertje tussen haar benen, en de stoel op de ligstand, heb ik haar slapend naar het ziekenhuis gereden. Daar de hechtingen eruit, gesprekje met de arts en in dezelfde houding, wederom slapend weer naar Voorschoten terug. En hup...het bed weer in. En Annemarie slaapt maar en slaapt maar. Een kopje slappe thee met droge biscuitjes. Daarna naar de supermarkt en op de weg terug, zwaaide de buurvrouw (hoe zij heet weet ik nog steeds niet, haar man heet Wim) en vroeg me binnen voor een kop koffie. Leuk, even bijpraten. Deze mevrouw heeft me het afgelopen jaar gevolgd, mijn hele ziek zijn. Stond zomaar voor de deur en zwaait en spreekt met Annemarie, een lief betrokken mens hier uit de straat. Zo zijn er meer, die me toeroepen dat ik zo'n lekkere kop met haar krijg. Of zoals Harry, onze oude buurman, die vrijdagmiddag een biertje kwam drinken. Gezellig, spontaan en leuk. Contacten uit de Papelaan. Vriendinnen van Annemarie, die zomaar eens langs komen, gezellig, een kop koffie, een glas wijn..contacten uit Voorschoten, waar ik ondertussen al weer twee jaar woon. Het voelt goed.
Lunch met Rosanne, broodje knakworst, en ondertussen mailen met de hele wereld. Mensen die me vragen stellen over communicatie, oud collega's met wie ik mail over mijn ambities en over mijn werk. Vrienden van Flakkee, oude vrienden van vroeger, oom Koos (een vriend van mijn vader, en nu ook een beetje de mijne, de vader van een jeugdvriend van mij), kortom ik heb het druk, en ik heb tijd voor hele andere contacten, dan wanneer je werkt.
En dat is ook wel weer het mooie van ziek zijn. Dat de dames aan de kassa van de supermarkt me kennen. Dat ik mensen uit de buurt heb leren kennen. Dat ik me realiseer dat mijn vluchtige bestaan van vroeger niet zo snel meer terug zal komen. Dat ik dat niet meer wil...
Oh ja, en zojuist weer even naar Leiden, bestralen. En weer die aardige verpleegkundige, die meneer die een jaar op Curacao gewerkt heeft en me altijd heel aardig tegen mijn rug tikt als ik binnenkom 'dag mevrouw van Loon'. Dat gesjor aan mijn lijf voordat ik goed lig (ik ben krom dat is wel duidelijk)en dan weer naar huis, nu is Floortje thuis. Natgeregend, dus help ik haar met haar Uggs die kletsnat zijn geworden, kranten erin en onder de verwarming, net als vroeger. Een kopje thee met koekjes voor An. Een broodje knakworst voor Floor. Zo komt Rosanne, die gaat trainen bij de hockey, daarna gaat Floor naar turnen. Dus ik scheur kris kras door Voorschoten heen. Tussendoor eten koken...hoezo, wat doe ik nu zo'n hele dag...ik heb het stikdruk en ik zou echt niet een 'echte moeder' willen zijn, laat staan een die wil werken, of creatief wil zijn of iets voor zichzelf wil doen...ingewikkeld.
En nu moet ik er nog uit zien te komen, wat ik dan echt wil in dit leven na het leven van ziek zijn. Nou een ding is duidelijk. Ik wil niet thuis zijn en alles moeten regelen hier, dat is niet mijn ding hoor. Ik vind dus eigenlijk, door dit nu te ervaren, dat An een superdruk bestaan heeft. En zeker doordat zij het echt optimaal wil doen, vol aandacht en warmte voor die meiden. Liefdevol, dienstbaar, zorgzaam en hierdoor zichzelf helemaal vergeet. Zou ze daarom nu zo lekker slapen, gewoon omdat ze eventjes niet hoeft....ik hoop het maar. Ze verdient het zo...ik ga nog even bij haar kijken....

Anita

maandag 4 februari 2008

Een zieke Annemarie dit keer....

Zo, en terwijl ik in Schoonhoven was, om alle perikelen rondom het huis op te lossen, werd ik gebeld door Rosanne. De designradiator hangt weer, er komt weer warm water uit de kraan bij het ligbad. En de rommel wordt gestaag minder. Rosanne vertelde mij dat mama nu ook ziek was geworden (zij was zelf het weekend ziek, overgeven, koorts, griep) en dat ook mama misselijk was en in bed lag. Hartverwarmend om te zien hoe Rosanne hier mee om gaat. Ze zorgt liefdevol voor An, had bloemetjes gekocht voor haar van haar zakgeld, en maakt een kopje thee of wat dan ook. Soms zelfs met tranen in haar ogen, omdat ze het gevoel heeft dat het door haar komt dat mama nu ziek is.

Nu ga ik snel naar bed om voor An te zorgen. De meisjes liggen in bed. Morgen moeten we naar het Holy Ziekenhuis om de hechtingen uit haar ogen te laten verwijderen. En dan weer bestralen. Ik krijg uitgebreid bloedonderzoek, omdat de arts zich zorgen maakt over mijn toenemende pijn in de rug...ach, we zien wel weer.
Nu even andere dingen die belangrijker zijn. Ik red me wel, dat weten jullie toch wel.
Vanavond alle mails gelezen en terug geschreven, heerlijk is dat. Tante Tanneke lekker gesproken, zij belde en we hebben even ouderwets bijgepraat.

Dikke zoen, goede nacht.
Anita

zondag 3 februari 2008

Een vroege zondagochtend....

Al heel vroeg werd ik wakker. Alleen. Annemarie ligt boven bij Rosanne, die gisterenavond heel erg veel moest overgeven en helemaal witjes zag, ziek. Zo zielig. En haar vriendinnetje Milou was hier om te logeren en die moest weer naar huis. Zo zielig. En ze zijn kampioen geworden met de hockey en zouden vandaag de laatste wedstrijden spelen in de zaal, daarna gehuldigd worden en vanavond voor het eerst als team uiteten gaan. En dat loopt ze nu allemaal mis. Hoe groot kan het verdriet van een kind soms zijn....

Gisteren ben ik met mijn vrienden en broer Arie naar Schoonhoven geweest. Hier zijn we aan het soppen en boenen geweest, terwijl Jix, de huidige huurder daar wat rondliep. Ook weer zo'n triest verhaal. Jix is ziek, ernstig ziek, en dat is hem aan te zien. Hij wil naar het buitenland om volgens mij daar te sterven, zijn dochter woont ook in het buitenland. Maar ondertussen maakt hij er hier een bende van. Het appartement is verschrikkelijk uitgewoond, vies en smerig. Dingen zijn kapot, brandgaten in de bank, grote krassen in de houten vloer, overal troep en papier. Designradiator in de badkamer lag languit op de vloer, warm water doet het niet meer, kortom tel uit je winst. Daarbij slecht van betalingsgedrag en verdomde makkelijk. Er is dus duidelijk van alles nodig om hier een einde aan te maken. Zo ook onze schoonmaakaktie en die is gelukt. Het ruikt er fris, het is er enigzins netjes. Nu de radiator en het water in het bad nog en alles is klaar om vrijdag een nieuwe (nette, werkende en betalende) huurder te ontvangen. Vrijdag ga ik met Ellen nog een laatste keer door het appartement en neem ik afscheid van Jix. Zijn spullen staan in mijn berging opgeslagen en ik denk dat ik die ooit een keer door het grof vuil moet laten ophalen, maar dat is van later zorg.
Ik merk nu dat ik alles stap voor stap doe. Eerst dit, hij eruit, nieuwe erin. Dan weer een volgende stap. En dat lijkt wel symbolisch voor mijn leven nu. Eerst beter worden, gezond zijn, dan weer verder.
En verder gaan we, dat wil ik. Met Annemarie, met haar meiden. Er zijn nog zoveel leuke dingen te doen of te bedenken. Kleine reisjes, maar ook gewoon die fietstocht in de buurt. Of zomaar een spelletje Katan met de meiden. Heerlijk.

Nog twee weken bestralen. Dan een MRI-scan, en dan weer afwachten, want de uitslag dat is wel spannend, is de tumor weg...dan gaat de champagne open. Dan begint mijn leven weer en kan ik langzaam aan gaan werken, reintegreren, een weg inslaan die weer langzaam zich losmaakt van de afgelopen periode. Ik zie er naar uit...

De kerkklokken luiden, ik wens jullie een mooie en rustige zondag.
Anita