Hé mam ik doe het ook....

 

 

Gisteren realiseerde ik me, toen ik over de begraafplaats liep, dat ik weer in iets op mijn moeder lijk. 'Hé mam ik doe het ook, kastanjes oprapen en in mijn jaszak stoppen'. Zo fijn, zo'n mooie glimmende lekker aanvoelende kastanje in de palm van je hand, en als je dan door het bos loopt of hier door de polder met Teun, dan voel ik die kastanje. Een fijn gevoel, rustgevend bijna... Toen mijn moeder overleed vond ik in heel veel jaszakken van haar kastanjes, ook had ze veel mooie stenen, mooi gepolijst, mooi glad en toen ik een sollicitatiegesprek had in Hilversum, op de begraafplaats Zuiderhof, toen stapte ik uit de auto en lag daar een prachtige glanzende ronde steen, kristal. En nog steeds ligt die steen in mijn auto, alsof het een beschermsteen is. Alsof deze steen me iets biedt, een vorm van rust en veiligheid. En soms als ik in de file sta, dan raak ik deze steen even aan. En dit zijn de momenten in mijn leven, waarop ik denk 'hé mam ik doe het ook zoals jij het altijd deed'. Een moment van trots. Want natuurlijk vraag je jezelf af, als kind, 'hoe zou mijn moeder nu naar mij kijken, naar wat ik doe in mijn leven en hoe ik de dingen doe'. Gek, hoe je zoekt naar goedkeuring of waardering soms. En geloof me ik krijg waardering genoeg, ik krijg voldoende lieve en goede aandacht van mooie mensen in mijn leven. Verder weg en dichterbij. Maar eigenlijk ben ik soms in de essentie heel klein, en zou ik zo graag nog even, die aai over mijn bol krijgen van mijn moeder. Of die lieve omhelzing van mijn vader. En tja...als je dan gewoon 63 bent geworden, dan is dit iets, wat niet meer kan en zal gebeuren. Simpelweg, omdat zij er niet meer zijn. En dit soort momenten duren maar heel even. Dan herpak ik mezelf weer, voel ik aan mijn kastanje en kan ik met een glimlach weer doorgaan. Want al die herinneringen, die mooie kleine gedachten doen me beseffen, hoe mooi mijn waarden zijn, hoe stevig mijn basis is.

Zo dadelijk lekker lunchen met mijn schoonouders, een verlaat cadeau voor de verjaardag van mijn schoonmoeder, wauw we gaan naar Wouw. Zin in, een kastanje in mijn zak, zo ben ik nooit alleen...fijne dag...

Alsof alles zomaar ineens ophoudt....

Toen ik deze foto zag, wilde ik deze bewaren. Een foto die past bij het werken in de wereld van rouw en verlies en afscheid. De foto komt ook van een stukje over verlies en rouw denk ik, op LinkedIn. Ik bewaar zo'n foto dan. En nu staat deze foto hier in mijn blog...Het afgesneden zijn, het zomaar ineens het besef hebben alsof alles ineens ophoudt...er is geen weg meer terug en geen weg meer voor je...althans zo lijkt he...

Het leven brengt je soms in zo'n situatie. Dan wordt alles anders. Dan sta je daar en moet je keuzes maken. Wat ga je doen....ga je weg, sla je af, stop je echt even, of wat dan ook. Keuzes maken is goed. Een paar weken geleden zat ik op donderdag hier in de tuin, na een enorm hectische week, het afscheid van een jongeman van 18, de brand op Zuiderhof, boosheid, een Teun die het leek te voelen, en hier thuis in de tuin realiseerde ik me dat je keuzes moet maken. Steeds maar weer. Een mooi gesprek met een vriendin van me, helpt dan. We verstaan elkaar. En hoe fijn is het iemand te ontmoeten, met wie je echt een gesprek kunt voeren. Niet over koetjes en kalfjes, maar over die dingen die je bezighouden. Een zo'n vraag kan zijn 'doe ik wat goed bij me past, volg ik nog mijn gevoel, of laat ik verstand en materie overheersen...'. Deze vraag stel ik mezelf met grote regelmaat. En hoe fijn is het om hier met iemand anders over te praten. 

Inmiddels is het een paar weken later alweer. Terwijl de vogels zich nog wel laten horen, maar de zon zich minder laat zien, de regenmeter zich vult, steeds maar weer, zit ik voor het eerst sinds lange tijd weer binnen. Luister ik naar muziek van Leonard Cohen. Zware maar oh zo fijne muziek vind ik dat, melancholiek. En gek, ik hou al heel lang van deze man en zijn muziek, toen ik een jaar of veertien was. Ooit en ik zat nog op de middelbare school zijn we met een groepje mensen naar Rotterdam naar zijn concert gegaan. Ik heb er nog zwart wit foto's van ergens in een fotoboek op zolder. Cohen in een grijs kostuum, hij zong zijn oude nummers. En toen al hield ik van dat melancholieke, dat sombere soms. Gek, want ik zie mezelf niet als somber, als verdrietig of als zwaar. Ik geniet. Ook van dit soort stille dagen. Nadenkend achter mijn grasmaaier over al die enorme kostenstijgingen voor mijn Uitvaartstichting. En hoe moet dat nu verder, waar ga ik nu mijn focus naar toe verplaatsen. Wat gaan we anders doen, zodat we steeds weer dat mooie resultaat kunnen blijven schrijven. Energie, loonkosten, pensioen, verzekeringen, huur, kortom alles gaat gigantisch omhoog. En als ik dan de heg knip hier, dan kan ik even vanuit ontspanning nadenken over dit alles. 

Mijn kleine vriend geniet ook. Gisteren was hij in Hilversum, op kantoor, bij Monique, op de begraafplaats en vandaag hier bij mij. Samen een rondje kreek, samen de polder in, samen stil zijn. Leuk hoe hij je soms aankijkt, ondeugend, uitdagend, beetje stout. Maar ook hoe hij je voeten likt, of zomaar zijn snuit tegen je arm legt. Teun, alweer een jaar bij ons. Hoe fijn.

Achter me liggen gekke weken, de Open Monumenten Dagen in Hilversum, intensieve gesprekken, zorgen, kortom er is veel gebeurd. Er zijn twee Uitvaartstichting Hilversumse kindjes geboren. Twee mannen bij mij zijn allebei vader geworden. Leuk he... Veel uren zit ik gebogen over cijfers en meerjarenplannen. Lastig om goede prognoses te maken en af te geven.

Lieve mensen. En nu, deze dag is het zomaar eventjes op. Ik heb geen tekst meer. Ik luister naar 'You have loved enough' en dein een beetje mee. Zo mooi, ik denk altijd bij al die mooie liedjes, die moeten ze maar draaien als ik ooit dood ga. Niet te veel zeggen, lekker muziek luisteren en daarna lekker doorleven. Lijkt me fijn. Dit nummer komt op het lijstje. Prachtig....het schuurt zo mooi. Je voelt het overal. Heerlijk. Een mooie avond gewenst. Ik luister nog even verder....opeens moet ik denken aan een zin 'in de angst is de mist van de tijd verdwenen' ik weet niet hoe ik er aan kom. Soms lees ik een tekst, een zin en zet deze dan in mijn telefoon. Om later iets mee te doen. En met deze zin, deze foto aan het begin, is dit best een zware blog geworden. Een blog van bewustwording, een blog die ook bij me past. Ik heb mijzelf een kadootje gegeven. Een prachtig boek 'tussen twee werelden' met als ondertitel 'wat bijna doodgaan mij leerde over het leven'. Een boek vol herkenning voor mensen die heel ziek zijn geweest en toch weer een tweede kans hebben gekregen. Zo iemand ben ik ook. En daarom wilde ik dit boek zo graag lezen. Het is meer dan intens. Het gaat over rouw, over dankbaarheid, over keuzes maken, over het leven omarmen, over voelen, heel diep voelen. Suleika Jaouad heeft het geschreven. Prachtig.....
 

Thuis zijn.....

 

Thuis zijn. Toen ik klein was, was de boerderij mijn thuis. En daarna volgden vele plekken, waar ik woonde of mocht wonen, en lange tijd voelde niets als mijn thuis. Tot ik in Schoonhoven kwam, daar was de Koestraat mijn thuis. Mijn eigen plekje. Een pand uit 1749, een voormalig 'oudemannetjeshuis'. Prachtig, een appartement, en overal die oude balken. Kleine raampjes, en authentieke details. En toen volgden weer wat mooie plekken, Voorschoten, Wassenaar en overal genoot ik, maar ik kwam niet echt thuis. En nu, nu ben ik thuis. Ik ben teruggekomen, althans in de richting van mijn roots. Ik ben aangekomen in een voormalige pastorie uit 1795 in Nieuw-Vossemeer. Ons rijksmonument, met al die details, die oude dikke muren, die leuke brievenbus, die balken en oude vloeren. Thuis. 

Ook op mijn werk ben ik thuisgekomen. Na allerlei prachtige banen, in de profit en not for profit, nationaal en internationaal, ben ik aangekomen, thuisgekomen in Hilversum. Ben ik aangekomen op al die mooie begraafplaatsen, waar we het weekend van 10 en 11 september a.s. weer gaan genieten van live muziek, van theater, van wandelingen, van elkaar, kortom ook daar ben ik thuisgekomen, in de voormalige beheerderswoning met wachtruimtes aan de Bosdrift 12. In mijn rol als directeur van die kleine Stichting, geniet ik van de kleinschaligheid, van de mensen die bij ons komen, van alles. Ik hou er zo van.

Thuiskomen, wat zegt dat mij nu eigenlijk. Het voelt als veilig. Als vertrouwd, je kent de verhalen van vroeger en je probeert er nog meer over te weten te komen. Een plek waar je mag zijn wie je bent, waar je alles voor over hebt, om deze plek mooi te houden, en misschien nog wel mooier te laten worden. Een plek die je graag wilt laten zien, aan ieder ander, aan die mensen die interesse in en voor deze plek  hebben. Maar ook een plek waar je even mag uitrusten, mag nadenken, mag ontspannen. Op de Bosdrift is dat onze Huiskamer van Springer. Straks weer met de houtkachel aan, gezellig, warm, knus bijna...waar mensen even landen, even binnenwandelen en naar toe terug keren. Thuiskomen is ook mijmeren over vroeger, over hoe het ooit was en herdenken, herinneren. Thuiskomen is het vroeger in takt laten en het heden leven. Thuiskomen is doorleven met de herinnering aan wat ooit was. Thuiskomen is geland zijn, is rustig, is stil soms. En ik gun iedereen dat hij of zij thuiskomt, of weer thuiskomt. Dat je een plek vindt, die bij jou past. Waar je je jas ophangt en weet dat die er over een jaar of weet ik hoe lang, nog hangt. Thuis heb je ook vaste plekjes voor die dingen die belangrijk voor je zijn. Zoals mijn moeder vroeger haar lades in de kast had, of waar je op je kamertje, je eigen hoekjes had, met steentjes, boekjes, gekke dingen die je hebt gekregen en koestert. Thuiskomen is koesteren, ook zo'n mooi woord. Koesteren wat je liefhebt. Wow...dat voelt lekker zeg.

En deze weken was ik veel thuis. Veel gefietst op mijn nieuwe fiets, gewandeld met Teun, mijn stappen weer op niveau gebracht, gerommeld, maar niet echt veel gedaan. En toen ik thuis was, voelde ik me zo intens thuis, hier. In de tuin, het atelier, het huis zelf. Mijn boekjes. Simpelweg genieten van wat is. Zomaar een weekje vrij, en dit weekje heeft me doen beseffen, dat vrij zijn, en in balans zijn tussen werk en privé ook erg fijn is. Nodig is ook. Voor mij en voor de ander. Deze week koesterde ik wat ik liefheb, wie ik liefheb. En voelde ik me veilig. 

Ooit toen ik mijn ouderlijk huis verliet, zocht ik naar een nieuwe plek waar ik me thuis kon voelen. Want die veiligheid van mijn ouders wilde ik niet loslaten. En nu, jaren nadat mijn ouders zijn overleden, ben ik weer thuis. Heb ik mijn eigen plekje, waar ik me veilig en onafhankelijk voel, waar ik me vrij voel en waar ik mag zijn, wie ik ben. Ik ben thuis. Ik ben gelukkig thuis. En met dit gevoel, sluit ik mijn vrije weekje af. Ga ik maandag weer fris en uitgerust terug naar Hilversum, geniet ik nog twee dagen na. Stil en rustig, veilig en vrolijk, heerlijk in de natuur, zet ik er kilometers bij op mijn nieuwe fiets, en blijf ik heel hard meetrappen. Heerlijk. En na zo'n tocht, kom ik altijd weer thuis. En met die wetenschap kan ik de hele wereld aan, ik kom altijd weer thuis.