Over krassen en kreukels en nog meer oneffenheden....

 

Terwijl verschillende bloemen in de tuin zich prachtig laten zien, zit ik hier met een wat geknakt ego. Haha...een paar weken geleden bedacht ik me, terwijl ik auto reed, dat ik ca. 30 jaar lang, al kilometers vretend mij een weg baande over Nederlandse wegen, nooit schade heb gereden. En jawel, gisteren, na een drukke, gekke, volle dag, met telefoondienst in de auto (nooit meer doen Anita) knalde ik zomaar, door even niet alert te zijn, bovenop een prachtige Alfa Romeo. Een mooi stel mensen, een erg rustige meneer en een wild op en neer springende mevrouw, sprongen uit hun auto en even kreeg ik de volle laag. Maar als je schrikt dan kan dit zomaar gebeuren. We hebben nu goed contact, over een best wel fikse schade. Zowel bij mijn mooie Mercedes als bij hun mooie Alfa. Mijn voorkant is beschadigd, ik raapte de geknakte ster op van de weg, en moest aan de Formule 1 rijden, zo voelt Hamilton zich vast ook. Onttroond, je imago van goed kunnen rijden, helemaal naar de knoppen. Nee onzin. Het is maar blik, het is maar een hoop gedoe. En de auto staat nu bij het schadebedrijf. Maandag weer verder, en zorgen dat alles snel geregeld gaat worden. En mijn ego heeft een seintje gekregen, iets rustiger aan van Loon. Kop bij de weg houden. Hoofd koel houden en je niet van de wijs laten brengen, door de dagelijkse dingen. Het komt allemaal weer goed. Alleen van Loon zonder auto, is als ....ja als wat, een glas zonder wijn. Of filterkoffie of...het klopt niet, het hoort niet zo te zijn. Maar ach. Er zijn zoveel ernstiger dingen in ons leven.

En terwijl ik hier toch weer met een trui aan zit, omdat het best fris is buiten, ben ik met veel dingen bezig. Op mijn werk, gaan we groot onderhoud inplannen op de Zuiderhof. Hebben we brand gehad in De Einder. Kortom ook daar zijn er veel kreukels, groot onderhoud van de oven, reparaties van de muren en de vloer buiten bij de aula. Net een meneer die een livestream wilde kijken, maar de uitvaart is morgen pas. Ach...het leven toont me nu ook, dat er meer oneffenheden zijn. En die moeten simpelweg weer wat worden opgelapt. Het is net als ouder worden. Opeens krijg je zo'n oude vrouwen vlekje. Die vroeger oude tantes hadden, en nu heb jij het zelf. 

En tussen al die oneffenheden door, ook mooie ontwikkelingen. Ik mag voorzitter worden van Stichting Terebinth, een Stichting die zich bezighoudt met Funerair Cultureel Erfgoed. Geweldig. Een mooie samenwerking vanuit mijn Levenskunst bezigheden, met een ondernemer in de branche. Een soort verbinding voor langere tijd. Een coachopdracht eigenlijk, maar dan anders. En ook een leuk nieuw traject met een jongeman rondom zijn loopbaan. Fraai, ik heb er zin in. 

En als ik dan naar mijn tuin kijk. Alle kleuren roze, paars en blauw door elkaar heen zie bloeien, dan ben ik simpelweg gelukkig. En afgelopen week was heel leuk, was er nog iemand heel gelukkig - onze buurman Pater Bertus. Hij had een lintje gekregen en stond in de krant. En heel trots op Koningsdag kwam hij dit lintje laten zien bij ons. Hebben we met elkaar een tompouce gegeten. Zijn lintje deed me denken aan het lintje van mijn moeder. Toen zij overleden was, hebben we haar kleding aan een inzamelingsactie voor Polen gegeven. En op een van die jasjes zat de pin, die bij deze erkenning hoorde. Dus in Polen loopt iemand heel trots met een Koninklijke onderscheiding rond, die van mijn moeder. Hoe leuk toch weer...

Hiernaast de foto van Pater Bertus met zijn oranje tompouce in onze keuken. Trots en blij. En hoe leuk is het, als deze man op Koningsdag zijn verhaal komt vertellen. Dit is het leven waar ik zo van hou. Het verbinden, het delen, het samenzijn, geweldig. 

Vandaag komen Hans en Ria, onze vrienden uit Den Haag. Zij passen straks weer op onze beestenboel en ons huis, als wij naar Santorini gaan. Gezellig. Een hapje eten in ons Wagenhuis met elkaar. En vooral veel 'lessen' voor hen van Annemarie. Wat doe je wel en wat doe je niet met een hondje als Teun. Echt een super aanwinst in ons leven, dit leuke hondje. Het huis ziet er minder (of juist meer) gelikt uit, maar dat geeft niet. Teun is zo'n geweldig lief beest. Hij verwarmt je leven, hij bewaakt de tent. Hij blaft, hij knaagt, hij speelt en rent. En is ook zo ongekend lief. Nooit geweten, hoe fijn het is om met een dier te leven, op deze manier. Onhandig soms, maar zo hartverwarmend vaak. En met wat meer krassen op mijn ziel, wat meer muizenissen in mijn hoofd, maar nog steeds met die glimlach op mijn gezicht, wens ik jullie een mooi weekend toe. De zon die komt weer terug. Geniet maar gewoon van vandaag, van nu. En als de Mercedes weer mooi is, zal ik een foto sturen. Nu niet, zij is zo verdrietig om te zien nu...alsof haar mondhoeken naar beneden hangen.... kijk dan maar naar deze knapperd, onze Teun....

Vertrouw in het goede.....

Een tekst, geleerd van Jan, een van mijn leveranciers. Een man, met wie ik graag samenwerk. Afgelopen maandag was hij met zijn bedrijf ook op onze inspiratiemarkt op de Bosdrift. Hij was bezig met het graveren, als het ware beitelen van een tekst, in een steen. En hij liet mij een van zijn gemaakte werken zien. En ik als levenskunstenaar werd zo gelukkig van deze steen. Maar vooral van deze tekst....

En vertrouwen op het goede, dat is ook wat ik doe. Een rollercoster daar heb ik in gezeten de afgelopen dagen. Zaten we eerste Paasdag nog heerlijk te brunchen in de tuin, met Emmy en Reynaud en de meisjes, zo was tweede Paasdag een prachtige dag vol inspiratie op de Bosdrift. Met mooie muziek, fijne gesprekken en ontmoetingen. Een lange intensieve dag. Trots op mijn collega's, trots op onze standhouders, trots op onze bezoekers, en ook onze vaste trouwe vrijwilligers. Wat een genot en wat een eer. Een etentje met vriendin Monique om alles af te ronden en een prachtig gesprek over onze vriendschap. Als dat geen levenskunst heten mag. En gisteren terwijl Evelien en ik net op het prachtige bootje Bolivar zaten, in Amsterdam. De koffie was net ingeschonken en zag al heel veel plannen voor me, werd ik gebeld met 'er is brand in De Einder'. Eef en ik in de auto, terug naar Hilversum en jawel de zijkant van onze prachtige koffiekamer De Einder had vlam gevat. Een gevalletje van pech, simpelweg pech, een droog blad of iets dergelijks vlam gevat, maar gelukkig was weer dat super team van mij bij machte, goed en adequaat te handelen. De brandweer gebeld, blussen met onze eigen blusapparatuur en de brand was snel onder controle. De schade zal best stevig zijn, en dan sta je opeens te bellen met verzekeringen, schoonmakers, agenda's omzetten, zodat families en hun afscheidsdiensten gewoon door kunnen gaan. De brommertjes met fotografen, verslaggevers komen snel ter plaatse en je praat met de pers. Een gekkenhuis. Tussendoor je kwartaalrapportage afronden, en uiteindelijk ben je om acht uur thuis en werkelijk kapot. Inspannend, geen mensen gewond, geen enge situaties maar toch, een soort angst maakt zich van je meester. Wat als...maar een levenskunstenaar hervat zich snel. En wat als...dat doe ik niet meer. Hooguit bij mijn scenario's voor de toekomst van de Uitvaartstichting. Maar dat is rationeel denken in kansen en mogelijkheden. Ik ga geen verhalen maken, die groter zijn dan de werkelijkheid. De realist, de nuchtere boerin in mij, neemt het dan over. En vanmorgen al grasmaaiend, bellend, regelend, realiseer ik me, dat ik moe ben. Lekker moe. Want de trein waarin ik zit, en waarvan ik in 2019 nog dacht, dat dit een boemeltreintje zou zijn, is een intercity, die met razende snelheid, overal doorheen gaat. En op de een of andere manier past me dit nog steeds. Dat lijf, bijna 63 jaren jong, redt het nog wel. Die kop houdt het ook nog goed bij. De Mercedes blijft goed rijden, dus in Hilversum kom ik steeds maar weer. Het is ver. Jawel ondertussen vind ik het ook ver. Maar met al mijn telefoontjes, al mijn acties, en afspraken is ver soms ook dichtbij...

En vandaag, in mijn korte broek, hier lekker thuis met Teun, best wel aan het werk weer, laad ik mijn accu even op. Morgen nemen we afscheid van twee heel bijzondere heren uit mijn team. Zij gaan met vervroegd pensioen. Een mooi afscheid op een bijzondere plek, de aula van de Zuiderhof, daar komen we samen. Met veel bezoekers, vrienden, familie en gasten van Ron en Hans. Met prachtige beelden, en heerlijke muziek. Met mijn speech, die ik hier en daar nog wat bijschaaf, maar bovenal, met twee mannen, ietsje ouder dan ik, die vervroegd met pensioen gaan. Levensverhalen, zoals we die kennen, met pijn, verlies, ziekte en ongemakken, maar ook met plezier, met mooie woorden. En ook voor deze mannen geldt, vertrouw op het goede...hoe ingewikkeld dit soms ook lijkt. 

En toen ik deze foto zag, toen werd ik zo blij. Een beetje vrolijk, een glimlach, verhalen die zomaar je te binnen schieten. Mijn vader. Kortom, een staaltje levenskunst in optima forma.

Afgelopen week mocht ik 'mama en oma' ontmoeten in mijn rouwcafé. Ze kwamen ons een bosje tulpen brengen voor in het rouwcafé. Hun (klein)dochter lis vorig jaar 11 mei op 28 jarige leeftijd overleden aan kanker en ligt bij ons op de Bosdrift begraven. En oma is ziek. Ze spreken niet zo goed Nederlands. En mama vertaalt altijd de woorden van oma voor me. En oma is ziek. Zij heeft chemo kuren en ze had het zo koud. Dus ze zat lekker voor de houtkachel, terwijl het al prachtig weer was buiten. Ze werd lekker warm. En ze zei iets. En haar dochter vertaalde 'ik mag nu niet doodgaan, want ik kan mijn dochter, na het verlies van haar dochter niet alleen laten'. En toen ik zei 'wij zullen altijd voor uw dochter zorgen hier op de Bosdrift' zei ze iets terug. En toen ik haar dochter vroeg 'wat zegt uw moeder nu' zei ze 'mijn moeder zegt dat jij voelt alsof je haar kindje bent'. En dit raakte me zo...

Tja, en bij alles in het leven, blijf ik vertrouwen op het goede. Blijf ik geloven in het mooie van de mens. Hou ik zo intens van het leven. Ben ik die levenskunstenaar, die altijd de warmte van de zon voelt, het mooie blauw van de lucht ziet. De glimlach van een mens voelt en ervaart. En probeert aan de mensen om mij heen, dit vooral te geven. Mijn levenskunst. Hoog tijd, om weer eens een mooi evenement te organiseren samen met Monique, mijn maatje in levenskunst. En voor vandaag, carpe diem, pluk de dag!

Bewust kiezen

 

Ik heb verschillende plekken in en rond mijn huis in Nieuw-Vossemeer waar ik rustig kan werken. En dit is een van mijn favoriete thuiswerkplekken. In het atelier, midden tussen de kwasten, potten, afbeeldingen, portretten en met Teun ergens of in de tuin, of hierbinnen. De grote kerk hier achter ons wordt omgebouwd voor de Passion, volledig uitverkocht. De Nieuw-Vossemeerse Passion, geheel bewerkt door Jordy, een bekende jongeman hier in het dorp. Jordy werkt in het Wagenhuis, Jordy schrijft, Jordy sport. Leuk hoe je mensen geleidelijk aan leert kennen. Vandaag kies ik even voor rust, voor niks. De kapper, wat werken, de houtkachel nog aan, want hier is geen verwarming verder. En einde van de middag, als het gras iets minder nat is, de tuin nog even maaien. Ik heb het druk. Vooral ook in mijn hoofd en gisterenavond sprak ik een dame, die zeker al 70 is, en die altijd actief is. Zij is eigenaar van een groot vastgoedbedrijf in het cultureel erfgoed. Interessant haar te spreken. En hoe zij kijkt naar arbeidsethos, naar werk, naar hoe je met werk kunt omgaan. Mooi, maar vooral haar verhaal over het cultureel erfgoed in Nederland. Projecten die zij heeft gedaan, Paleis Soestdijk, de Westergasfabriek, kortom enorme projecten, met een prachtig maatschappelijk karakter. De verbinding met mijn 'kruimeltje' de Bosdrift is snel gemaakt. En ik herken het gevoel van houden van een pand, een locatie, en geloof blijven hebben in de toekomst. En ik werd gesterkt door haar opmerking, dat het welslagen van een dergelijk project tijd nodig heeft. En ik merk, dat ik soms ongeduld voel bij mijzelf. En dat ongeduld, dat moet er niet zijn. Ik heb tijd. En het is niet zo dat de tijd mij heeft. Soms laat ik mezelf opjagen, of gek maken. Nee ik heb de tijd. 

Gisteren heb ik dus ook een keuze gemaakt, om op kantoor te blijven en niet naar een bijeenkomst te gaan in de middag. Een bewuste keuze. Omdat ik harder nodig was op kantoor. Omdat er veel is en speelt. Mensen en hun persoonlijke ongemakken, ontwikkelingen, onze inspiratie dag over duurzaamheid op de Bosdrift a.s. maandag, tweede Paasdag. En nog zoveel meer. En daarbij, een volle agenda, veel mensen die sterven, de kwartaalrapportage. Ik hou ervan. Ik ben er zo mee bezig. En soms moet je dan gewoon even op een hele andere plek gaan werken. Kijk maar waar ik nu zit. Hier ben ik dan. Geland en wel. Korte broek aan, iets te koud, dat wel. Vandaar verwarm ik mezelf bij, met onze houtkachel. Hoe heerlijk. 

Terwijl ik hier lekker zit, het af en toe nog wat warmer maak, omdat ik die korte broek vooral aan wil houden, hoor ik duiven, vogeltjes en het geroezemoes rond de kerk. Het wordt druk morgen, ruim 500 man in onze kerk. Wat een happening. Nieuw-Vossemeer leeft! Als nooit tevoren. En deze week was een week vol ervaringen, Stichting Terebinth, waar ik toe mag treden tot het bestuur. Leuke ontwikkeling, uitdaging zeker ook. Groot onderhoud Zuiderhof, kortom veel plannen, die aandacht nodig hebben. Daarnaast doe ik als mens ook hele mooie dingen. Buiten werk, buiten alles om. Met mensen. Vanuit mijn bedrijfje Anita van Loon - Levenskunst. Het is allemaal heel kleinschalig, maar zo mooi. 

En uiteindelijk komt mijn leven daar uit waar ik het wil, is het een leven, waar ik wel trots op ben. Juist omdat ik de dingen doe, die dichtbij mijzelf liggen. En dit is mijn koers, mijn weg die ik ga en te gaan heb. Ik mag hier van mezelf niet meer van afwijken. Ik luister naar andere mensen, zonder oordeel, ik observeer wat er gebeurt. Ik zie wat mensen doen, alleen en met elkaar. Ik lees erover en denk erover na. Ik zie hoe nieuwe generaties dingen anders doen, dan mijn generatie, ik zie hoe mensen leven. Ik zie ook hoe mensen elkaar raken. Ik hoorde gisterenavond hoe die dame uit het cultureel erfgoed haar bijdrage levert aan de vluchtelingen uit Oekraïne, door een van haar rijksmonumenten beschikbaar te stellen. Prachtig. 

Gisteren voor de houtkachel op de Bosdrift, een moeder en haar moeder, de familie van Aleksandra. Een jonge vrouw, begraven bijna een jaar geleden bij mij op de Bosdrift. En oma krijgt chemo's en spreekt alleen maar Russisch. Hun families verdeeld over Rusland en Oekraïne, soms 40 km van elkaar verwijderd, maar onmogelijk elkaar te zien. Soms ook elkaar te begrijpen. En deze twee vrouwen wonen in Hilversum. Verliezen hier aan kanker hun kind/kleinkind. En wij hebben elkaar ontmoet, twee jaar geleden, op de begraafplaats mama en haar dochter Aleksandra. Zij kwamen gisteren tulpjes brengen bij mij, voor ons, voor de mensen van de Uitvaartstichting. En oma was zo koud en had het zo koud, een dag tevoren had zij chemo gehad. En zij was nog een beetje ziek. Oma zei 'ik mag niet sterven, want dan sterft mijn kind ook, ik mag mijn dochter nu niet alleen laten'. En toen zei ze tegen mij dat ik voelde als haar kindje, dat woord gebruikte zij. Zo vertrouwd. Zo vol liefde. En ik dacht aan mijn moeder, net zo fragile, zo klein, zo kwetsbaar als deze vrouw. Ook zo ziek en ik zei tegen deze Russische oma 'als u komt te overlijden, dan zullen wij er zijn voor uw dochter, de moeder van Aleksandra, wij zullen voor haar zorgen'. En daar stonden we dan met elkaar, en mijn vrijwilligster Silvia erbij, geraakt door zomaar een ontmoeting, geraakt door het leven. 

En als ik dan daarna achter mijn bureau zit en uit het raam kijk, over die prachtige begraafplaats, dan voel ik me gelukkig. De mensen die ik ontmoeten mag, de gesprekken met cursisten van Apres la Vie, of zomaar die meneer die komt filmen voor een vergadering van de Gemeenteraad. Op dat soort momenten, voel ik me op mijn plek. Ik schrijf er vaak over, voel het ook vaak. En ook hier bij mijn houtkachel, met de vogeltjes als achtergrondmuziek, Teun liefdevol aan mijn voeten, ervaar ik hetzelfde geluk. 

En vandaag is dit mijn lieve vriendje, Teun. Hij ligt hier onder mijn 'thuiswerkplek', en hij is ondeugend, hij zoekt en onderzoekt. Hij is tevreden. Vanmorgen al heel veel gespeeld op het veld met zijn moeder, en nog twee honden. Hij geniet intens, grenzeloos bijna. En nu even niks. Even rust. Teun en ik. Wij samen. 

En zodra het gras wat droger is, pak ik de maaier en maak ik mijn grasveld mooi en strak. Heerlijk. Ik kan nog wat dahlia's in de grond zetten, en wat gladiolen. Zodat de tuin, die nu alweer heel leuk is, alleen nog maar leuker kan worden. Eind mei nog wat canna's erbij en ik ben tevreden. 

En tevreden zijn met wat er is, is ook een keuze. Heb een mooie dag. Geniet van nu. 

Champagne en het leven vieren....

Vanuit onze B&B zagen we de toren van champagnehuis Castellane in Epernay. Champagne drinken, proeven en prachtige grote en kleine kelders bezoeken. Wat een heerlijkheid, de auto vol laden, en als het ware met een gevulde rijdende schatkist weer terug naar het prachtige Nieuw-Vossemeer. En dan thuiskomen en je realiseren dat een prachtig mens hier in ons dorp overleden is. Je wist dat het zou komen, en toch als die kaart dan op je tafel staat, dan voel je een soort van leegte. Een mens, zo verbonden aan dit bijzondere huis. En wat doe je dan? Roos die met haar vriendinnen voor onze Teun had gezorgd was er nog. Dan open je een van je nieuwe flessen champagne en breng je een toost uit op het leven. En dan vier je het leven. Want op dit soort momenten, realiseer je je zo goed, hoe belangrijk het leven is. Hoe geweldig het is, dat je het leven mag leven. In gezondheid, in geluk, in liefde, in goed gezelschap, in alles. Dus vieren wij het leven. Ook omdat er in mijn nabijheid mensen zijn, die nu afscheid nemen van hun dierbare, mijn collega wiens vader zaterdag is overleden, na een lang ziekbed ook. En voor al die mensen breng ik een toost uit op het leven van hun dierbare. En gisteren kon dat nog heerlijk in de zon, buiten. Vanmorgen maaide ik het gras, heb ik graszaad ingezaaid en regende het, vanmorgen zag het leven er heel anders uit. Verdrietig bijna. De hemel huilt, omdat we afscheid moeten nemen van mooie mensen. En deze mensen dragen we bij ons, als ik hier de trap op loop naar boven, of door de tuin loop, dan denk ik aan deze man. Als ik zondag bij het afscheid ben van de vader van mijn collega in Hilversum, dan denk ik aan die andere man. Een vader, een opa, een echtgenoot. En bij ieder afscheid komt je eigen verdriet weer boven. En dan toost ik op het leven. 

Vanmorgen las ik in de krant de rouwadvertenties, die lees ik altijd op zaterdagen. En dan lees je van die prachtige woorden, over mensen. Dan zeggen we het mooiste over iemand. En als ik dat lees, dan neem ik me altijd voor, om bij leven, al die dingen tegen mensen te zeggen. Dus ik zeg nu gewoon tegen mijn vriendinnetje - ik mis je heel erg - of - ik hou van jou - of - fijn je weer te zien, ik heb je gemist - en ik hoop dat iedereen dat doet. Zo zei ik nog niet zo heel lang geleden tegen de man die hier ooit woonde, - ik zal goed voor je tuin zorgen hoor - een gekke zin. Zomaar omdat hij kwam kijken en nu realiseer ik me, dat dit de laatste keer was. Hij nam afscheid van deze plek. En ik hoop dan maar, dat hij dacht dat het goed is, dat wij nu hier wonen. Gek, hoe ik mezelf een rol geef in iemands leven. Maar ik geloof er heilig in, dat het niet voor niets is, dat wij nu hier wonen. In dit prachtige huis vol liefde. Dat voel je, dat ervaar je, als je hier bent, dat dit een huis vol liefde is, en dat dit altijd zo is geweest. Het huis omarmde me toen ik het voor de eerste keer zag. En ik, nee wij, omarmden het huis en dat is nooit meer weggegaan. Gisteren toen we terug kwamen uit Epernay, toen was ik zo blij dat ik weer thuis was. En ik zei tegen Annemarie - dit huis voelt echt als mijn thuis -. Meer nog dan alle huizen hiervoor. Dit is mijn thuis. Niet zo ver weg van mijn geboortegrond, maar als ik hier rondloop, de krakende vloeren hoor, de oude deuren, soms wat afgebladderd, de mooie nu zo fleurige tuin, dan weet ik, ik ben thuisgekomen. Op mijn 60e ben ik hier weer thuisgekomen. Ik heb rondgereisd, op veel plekken gewoond, veel dingen gedaan, en ik ben thuisgekomen, thuis in Nieuw-Vossemeer. 

Bij deze wijnboer, Champagne Brugnon, hebben wij een fles champagne mogen sabreren. Met een sabel de kurk eraf slaan. Prachtig, je hoort mij op het filmpje lachen van trots. Omdat mijn kurk nog in de hals van de fles, perfect met een sabel door mij eraf werd geslagen. En hoe leuk zou het zijn, als ik hier een keer een diner in de tuin organiseer en we sabreren onze champagne zelf. Prachtig. Annemarie en ik kregen allebei onze kurk nog in de glazen hals mee in een mooi fluwelen zakje. En in Nederland kunt je lid worden van een speciale orde, met rangen en standen, de Confrérie du Sabre d'Or. Geweldig. Ik ga gelijk op onderzoek uit, en dan gaan we hier thuis sabreren. Of met elkaar genieten, want dat is de basis van dit alles. Ik hou jullie op de hoogte. 

Mijn droom is hier in de tuin, in het atelier wijnproeverijen te gaan organiseren, voor liefhebbers, voor levenskunstenaars. Interesse om deel te nemen? Van eenvoudig tot meer uitgebreid, het is mogelijk. Ik doe dit al regelmatig, mooie wijn-spijs middagen, en ik ga dit meer doen zodra ik meer tijd heb. Zin om mee te doen? Blijf me volgen. 

En dan gaan we ooit sabreren hier aan toevoegen. 

Een gek einde van een blog. Een blog vol levenskunst eigenlijk. Een verhaal over mooie mensen van wie we afscheid gaan nemen. 

Op de rouwkaart staat 'positief, tot het tegendeel is bewezen...' als dat geen levenskunst is. 

Veel kracht, veel sterkte, veel liefde gewenst. En even een brugje slaan naar mijn werk, op mijn graf mag wel een champagnesteen zoals hierboven, als monument staan met de tekst 'ik verwonderde me, steeds maar weer'. En dat blijf ik doen, me verwonderen, omdat er steeds weer van die bijzondere momenten zijn, waarop alles samenkomt en liefde en verbroedering, de boventoon voert....