Heel hard tikt de regen tegen 't zolderraam....

En vannacht werd ik wakker, want jeetje wat tikte de regen hard tegen onze zolderramen...net alsof je buiten in de tent ligt, een leuk en bijzonder gevoel...spannend, ontspannend, net hoe je het wilt en kunt horen...die zolderramen zijn toch bijzonder, want Annemarie maakte eergisteren deze foto van de ijsbloemen op het raam, een prachtig kunstwerk bijna...ja ik zie u al denken, zou het zo koud zijn daar dan...en jawel dat is het. Maar dat is ook de charme van op zolder slapen. Een goed geisoleerde, mooie knusse slaapzolder, onder het schuine dak, een bepaalde charme...en dan die mooie tekeningen van ijs op het raam, wat wil een mens nog meer, hoe simpel kan je geluk zijn!

Gisteren was een intensieve dag met mijn papa. Een mooie dag, maar hij was wel een beetje in de war, en ook weer niet. Hij is helder en helemaal niet helder. Hij heeft last van longen en luchtwegen, hij zit aan een vernevelaar en is al heel snel moe, heel moe. Maar onze dag samen was weer mooi en bijzonder, hij kietelt met zijn hand onder mijn trui, mijn arm. Hij lacht naar me en knijpt dan zijn ogen dicht en realiseert zich dat de Mercedes die ik zakelijk mag gaan rijden een laadvermogen heeft van 540 kg. Hoe bijzonder, hij is scherp en vaag tegelijk bijna. Terwijl ik bij hem ben en in de auto terug naar huis rijd, denk ik aan de eindigheid van een mensenleven...want zoals hij het zelf zegt 'hij is op' en dat geeft de verpleeghuisarts ook aan. Een man als een beer, om te zien, maar zo broos, o zo broos. En gisteren keek ik op mijn telefoon naar oude foto's en toen zag ik een foto van Pa en Jan Roos, samen in de tuin bij Jan en Jantje...twee vrienden voor het leven, en toen voelde ik mijn verdriet, want Jan is al niet meer bij ons hier, en Pa zie je achteruit gaan...ach, wat vreemd, mensen in de kracht van hun leven, en hoe raar is het als die kracht eruit verdwijnt....loslaten en ik wilde schrijven en weer verder gaan. Maar verder gaan met een verlies is wel ingewikkeld merk ik. Ik zie om me heen, dat je leven weer richting geven nadat je dierbare je is ontvallen, is ingewikkeld, doet pijn en lijkt zo donker en zwart...voor nu, een hele mooie zondag gewenst, ik ga even verder, veel te doen. Liefs, Anita