Een verhaaltje over verdriet...zomaar ergens gelezen..

Er was eens een kleine vrouw die langs een stoffige veldweg kwam. Ze was wel al tamelijk oud maar haar loop was licht en haar lachen, had de frisse glans van een onbezorgd meisje. Bij een inééngekrompen gedaante bleef ze staan en keek naar beneden. Ze kon niet veel herkennen. Het wezen dat daar in het stof op de weg zat leek bijna figuurloos. Het deed haar denken aan een grauwe flanellen deken met menselijke vormen. Ze bukte zich en vroeg "Wie ben jij?"

Twee bijna levenloze ogen keken moe ophoog. "Ik? Ik ben het Verdriet." Fluisterde een stem stamelend en zo zacht dat ze het bijna niet kon horen. "Och, het Verdriet!", riep de kleine vrouw blij alsof ze een oude bekende begroette. "Je kent mij?" vroeg het Verdriet wantrouwend. "Natuurlijk ken ik jou. Steeds weer heb je mij een stuk weg begeleid". "Ja maar, stotterde het Verdriet, Waarom vlucht je dan niet voor mij?" "Waarom zou ik voor je vluchten, mijn liefje? Je weet toch zelf maar al te goed dat je elke vluchteling inhaalt. Maar wat ik je wilde vragen, waarom zie je er zo moedeloos uit?' "Ik... Ik ben verdrietig" antwoordde de grauwe gedaante met gebroken stem. De kleine oude vrouw ging naast haar zitten. "Je bent dus verdrietig" zei ze en knikte vol begrip met haar hoofd. "Vertel me eens wat jou zo bedrukt."
Het Verdriet zuchtte diep. Zou dit keer echt iemand luisteren? Dat had ze zich al zo vaak gewenst. "Ach, weet je, begon ze voorzichtig, het is zo. Niemand mag mij. Het is nu eenmaal mijn bestemming om onder de mensen te gaan en een tijdje bij ze te blijven. Maar als ik kom schrikken ze terug. Ze zijn bang voor mij en mijden me als de pest.".
Het Verdriet slikte hard. "Ze hebben spreekwoorden uitgevonden met welke ze me willen verbannen. Ze zeggen "Ach, het leven is een groot feest". En hun valse lachen leidt tot maagkrampen en ademnood. Ze zeggen "Geërgerd is datgene wat hard maakt". En dan krijgen ze hartpijnen. Ze zeggen "Je moet je maar bij elkaar houden" En ze voelen het getrek in de schouders en de rug. Ze zeggen dat alleen zwakkelingen huilen. En de opgekropte tranen doen hun hoofd bijna uit elkaar springen. Of ze verdoven zich met alcohol of drugs opdat ze mij maar niet hoeven voelen."
"Och ja, bevestigde de vrouw, zulke mensen ben ik al vaker tegen gekomen.'! Het Verdriet zakte nog verder in elkaar."En dat terwijl ik alleen maar de mensen wil helpen. Als ik heel dicht bij ze ben kunnen ze zich zelf ontmoeten. Ik help hen een nest te bouwen waar ze hun wonden in kunnen verzorgen." Wie verdrietig is heeft een erg dunne huid. Het leed breekt weer op als een slecht genezen wond en dat doet pijn. Maar alleen wie het Verdriet toe laat en alle ongehuilde tranen huilt, kan zijn wonden werkelijk genezen. Maar de mensen willen helemaal niet dat ik ze help. In plaats daarvan schminken ze een schelle lach over hun littekens. Of ze leggen een dik pantser over hun bitterheid heen." Het Verdriet zweeg.
Haar huilen was eerst zwak ,toen sterker en tenslotte erg vertwijfeld. De kleine, oude vrouw nam de in elkaar gedoken gedaante troostend in haar armen. Wat voelt ze warm en zacht aan, dacht ze en streelde zachtjes het bevende hoopje. "Huil maar, verdriet" fluisterde ze liefdevol. "Rust maar uit zodat je weer nieuwe krachten krijgt. Vanaf nu zal je niet meer alleen zijn. Ik zal je begeleiden zodat de moedeloosheid niet meer aan de macht is." Het Verdriet stopte met huilen. Ze ging rechtop zitten en bekeek haar nieuwe met gezellin verbaasd aan. "Maar.....maar.. wie ben jij eigenlijk?" "Ik?", vroeg de kleine oude vrouw grijzend, maar daarna lachte ze weer onbezorgd als een jong meisje, "Ik? ,ik ben de Hoop."

Mooi he...Anita

De afgelopen week....

Deze week maakte mij verdrietig, het verdriet wat ik bij me draag, door het overlijden van Ron, en leef ik mee met Andrea. Ook door het feit dat Ingrid, onze buurvrouw (uit de tijd dat wij op nummer 94 woonden)borstkanker heeft gekregen en dit hier kwam vertellen, met haar vriend naast haar. Maar ook Voel ik me geraakt, misschien is dat wel een beter woord, dan verdrietig, door het feit dat er zomaar een vreemde man naar me toe komt en een afspraak met me wilde, naar aanleiding van de Open Dag bij Yarden. Hij voelt zich 'thuis' in de sfeer die mijn uitvaartcentrum uitdraagt, een 'warme deken'en terwijl we in gesprek raken, lijkt het alsof hij mijn levensverhaal vertelt. Mijn verhaal over zijn leven, in 2007kreeg hij non hodgkin, en wel in stadium vier, en toen hij op bijzondere wijze terugkwam in de maatschappij, kon hij zijn draai niet meer vinden, in zijn oude werkomgeving. En nu, nu wil hij bij mij werken...de komende week loopt hij mee, zomaar mee bij Yarden Cluster West, met het zorgteam, met een uitvaartverzorger. En hoe bijzonder is het dan, dat je met elkaar lacht, dat je lacht met een traan. Ik weet nog hoe gek ik het vond, dat ik met Matthie mijn jeugdvriendin aan het lachen was, terwijl mijn moeder opgebaard in de serre van de boerderij stond. Een soort ontlading, en ook mij realiserend, dat mijn moeder misschien wel mee zou lachen stiekem, omdat zij wist dat lachen zo hoort bij het leven. En dat wij ook zoveel gelachen hebben. Gisterenochtend in de auto, aan de telefoon moest ik zomaar heel hard lachen. Echt extreem hard lijkt het nu wel...om niks, om hoe ik iets uitsprak, gewoon verkeerd. En deze week laat mij ook weer zo goed zien, hoe krachtig mensen zijn. Want zo mooi verwoord door Andrea, de ultieme vorm van liefde is loslaten. En loslaten is ook ruimte krijgen voor nieuwe energie. En dit klinkt wel stevig vind ik, als het gaat over het laten gaan van je geliefde. Maar eigenlijk is hij niet meer hier, maar wel bij je, waar je ook gaat in je leven. En dus is deze week een week vol momenten van bewust leven geworden, zoals mijn weken vaak intens zijn, was deze week intens met een gouden randje. Prachtige sollicitanten gesproken, mensen aangenomen. Geweldig gewoon...een dame van 62, een dame van 42 en een dame van 46, en hopenlijk komt hier binnenkort nog een meneer bij. Want anders krijg je weer en ik schrijf dit met een glimlach 'die Anita die kiest voor vrouwen' en jawel, dat klopt ook wel, want ik vind overall gezien die intensiteit voor het uitvaartvak, heel sterk in vrouwen terug. Soms een wat 'vrouwelijker' man, die dit bij zich draagt. En eigenlijk maakt het mij niet uit, wat ik wel heb gedaan is de diversiteit van mijn team nog diverser gemaakt. Door een Antilliaanse dame aan te nemen, leuk, sprankelend, verfrissend en een dame, die me ergens doet denken aan Ma van Loon. Waarom weet ik nog niet...afstandelijk op het eerste gezicht, en daarna zo bijzonder als zij zich opent...dan zie je een prachtig mens. Ik eet mijn yoghurt, met cruesli, drink mijn nespresso, verwonder mij over de manier waarop de dragers van Johnny Kraaijkamp zo prachtig engels schouderen! Gisterenavond was ik pas om half tien thuis...weer zo'n bijzonder verhaal, over een afscheid van een overledene. Een kind kon in verband met ziekte geen afscheid komen nemen van de overledene, dus brengen wij de overledene naar het kind. Een rit die een hele dag duurt...wat een boeiende wereld toch, als ik naar buiten kijk, zie ik dat de schutting vergrijst, dat onze Catalpa een natuurlijke parasol lijkt en achter de grijze wolken, schijnt heel voorzichtig de zon...we gaan naar mijn vader. En ook even naar Jan en Jantje, want ook daar is die rottige ziekte, altijd zo schrijnend aanwezig en ik heb hen al een hele tijd niet gezien... Dag allemaal, kracht, sterkte en vooral veel liefde stuur ik jullie. Anita